All Chapters of เกมหัวใจมาเฟีย: Chapter 91 - Chapter 100

“คุณเป็นอะไรรึเปล่า?” เธออดห่วงไม่ได้ นอกจากเขาจะไม่ดุด่าคาดโทษเธอแล้ว เขายังใจดีปล่อยให้เธอไปโรม โดยอนุญาตให้ใช้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน เขาต้องผีเข้าแน่ ๆ“ยังหายใจอยู่ไหม?”ชายหนุ่มหลับตานิ่ง เพราะเขาไม่อยากให้เธอเห็นแววตาอ่อนล้าของเขา“อย่าเพิ่งไปไหนได้ไหม อยู่กับผมก่อน”เมริสาชะงัก เธออยากให้เขาพูดคำนี้แหละ“อืม ได้สิ ฉันจะอยู่กับคุณ”ชายหนุ่มคว้าเธอมากอดแล้วจูบแน่น เนิบนาบ วาบหวิว ก่อนจะผละริมฝีปาก มองใบหน้าสวยน่ารักของหญิงสาวอย่างลึกซึ้ง“ขอบคุณที่คุณชอบทำตัวจุ้นจ้านนะ คุณทำให้ผมได้มาเจอกับคุณแม่อีกครั้ง”เขาชมเธอใช่ไหม เธอไม่แน่ใจ....หรือแค่จะบอกว่าเธอเผือกเก่งจริงๆ นะ!!!“ฉันอยากถามคุณมาตั้งนานแล้ว อย่างน้อยก็ตั้งแต่ที่สุสาน ทำไมคุณไม่ใช้นามสกุลลิมเบอร์สกี้เหมือนที่คุณแม่ของคุณใช้ล่ะ ทำไมถึงใช้คาร์โล”“นามสกุลนั้นจะเปลี่ยนสักร้อยครั้งก็ทำได้ แต่สายเลือดนั้น ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตหลบซ่อนอยู่ภายใต้นามสกุลคาร์โล แต่สักวัน ผมจะประกาศให้ทุกคนรู้จัก...ไคล์ เลิมเบอร์สกี้”“นี่คือชื่อจริง ๆ ของคุณ”ชายหนุ่มพยักหน้า ผละจากการกอดหญิงสาว เพื่อจะได้มองหน้าเธอชัด ๆ ไม่รู

“เธอคิดจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน” เจ้าหล่อนถามขึ้น เมริสาเงยหน้ามองคนถาม สายตาสดใสเปลี่ยนเป็นหดหู่ มีแววเศร้าเจืออยู่ในนั้น หากแต่ลึกมากจนจับไม่ได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน เธอวางใจเถอะ อีกไม่นาน ห้องนี้ก็จะเป็นของเธอคนเดียวอีกครั้ง”เมริสาตอบแค่นั้นแล้วกลับไปทิ้งตัวนอนบนฟูก เสื้อของเขายังอยู่กับเธอ เป็นสิ่งที่เธอใช้แทนผ้าห่มในบางคืน เธอควรจะนำไปคืนเขาได้แล้ว เธอไม่ควรยึดมันไว้เป็นตัวประกันแบบนี้สามชั่วโมงต่อมา...หญิงสาวยันตัวลุกจากที่นอนแล้วขึ้นยืนอีกครั้ง เธอหยิบเสื้อโค้ตแล้วเดินออกจากห้องไปเธอยังคงใช้เส้นทางเดิมในการสัญจร เธอเริ่มจะชินกับเส้นทางเล็ก ๆ ที่ลัดเลาะไปตามแนวสวนดอกไม้ ไต่เนินเข้าไปจนถึงตัวคฤหาสน์เธอหยุดมองคฤหาสน์อยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะระบายลมหายใจไปในความหนาวเย็นที่เริ่มก่อตัวอย่างหนักเธอขึ้นบันไดไปยังชั้นสี่ ซึ่งเป็นที่ ๆ เธอรู้สึกตั้งแต่แรกแล้วว่ามันสูงเกินเอื้อม“ฉันควรจะยิ้มและมีความสุขที่สุด ฉันต้องหัวเราะ ฉันต้อง..”ประตูเปิดผ่าง เธอตกใจหน้างัน ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าคร้ามดุเข้ม สายตาที่จ้องมองมาอย่างกับเสือร้าย เขากำลงโกรธเป็นไฟ แต่ยังทำนิ่งเฉย อย่างที่เขาถน

เธอพูดเพียงเท่านั้นก็เดินออกจากห้องนอนสุดหรูบนคฤหาสน์ชั้นสามไป ปิดประตูบานนั้นลง กั้นเธอและเขาให้อยู่กันคนละโลกเมริสารู้สึกเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน หากนี่คือครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้ปิดมัน“ลาก่อนนะไคล์”ประตูบานนั้นนิ่งสนิท ไม่ได้เปิดออกอีก เธอรออยู่สักพัก เมื่อแน่ใจแล้วว่า เขาไม่เปิดประตูออกมาแล้ววิ่งพล่านตามหาเธออย่างที่คิดเธอจึงจำนนแก่ความผิดหวัง หันหลังแล้วลงบันไดลุเส้นทางสลัวนั้นไปอย่างคนหมดเรี่ยวขาดแรง เธอไม่เคยรู้สึกอ่อนล้าหัวใจเท่านี้มาก่อนเลย โลกสดใสของเธอพังครืนลงตรงหน้าแต่แทนที่จะกลับห้องพักในทันที เธอเลือกที่จะไปหานนทวัฒน์ที่บ้านพัก เพราะยังไม่อยากอยู่คนเดียวตอนนี้ การอยู่กับเพนนีในห้องก็ไม่ต่างจากอยู่คนเดียวนั่นล่ะชายหนุ่มเชิญเพื่อนรักที่สภาพเปียกปอนเข้าบ้านพักขนาดเล็กของเขา จัดแจงผ้าเช็ดตัวและน้ำอุ่นให้เธอทันที แล้วสอบถามอย่างสนใจใครรู่ ขณะเธอกำลังยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม เพื่อดับความหนาวทั้งในหัวใจและร่างกาย“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมาเอาป่านนี้”เมริสาถอนหายใจแผ่วเบา ความสดใสที่เคยเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าหล่อนหายไปจนหมดสิ้น เมื่อเธอยิ้ม มองแล้วก็รู้ว่านั่นเป็นยิ้มที่จอมปลอมที่สุด ไม่ได

เมริสายิ้มอ่อนโยนเพื่อสื่อสารกับไดแอนในภาพถ่าย ดวงตาของไดแอนอ่อนล้าแต่เปี่ยมพลัง ไดแอนกำลังกระซิบบอกบางเรื่องแก่เธอ รู้ไหมสาวน้อย การมีชีวิตอยู่นั้นมีค่าเพียงใด และเธอควรไม่พลาดที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ปลิดมันลงก่อนวัยอันควร ไม่ว่าทุกข์นั้นจะหนักหนาสาหัสเจียนตายเพียงใด...“ฉันรู้ค่ะ” เธอรับปากว่าจะมีชีวิตดี ๆ เธอถอดเสื้อโค้ตของไคล์ออกจากตัวแล้ววางมันตรงหน้ามารดาของเขา“ความจริง ฉันตั้งใจจะมากล่าวลาคุณในเช้าวันนี้ ฉันต้องขอโทษคุณ ที่ไม่อาจทำตามคำสัญญาได้ไปจนตลอด เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง ฉันไม่คู่ควรที่จะอยู่ที่นี่ ไม่คู่ควรกับทุกสิ่งในไวน์โรส.......หลังจากวันนี้ไป ฉันคงต้องกลับไปใช้ชีวิตของฉันเอง ที่ไหนสักแห่ง ที่ฉันสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข โดยไม่ต้องกลัวอะไร และไม่ต้องเสียใจด้วย”เธอหยุดแล้วถอนใจแผ่วเบา ใจที่เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจนไร้เรี่ยวแรงจะเต้น“ฉันมีอีกเรื่องที่ต้องสารภาพกับคุณ ฉันพบสมุดไดอารี่ของคุณและอ่านมันอย่างไร้มารยาทที่สุด แต่มันก็ทำให้ฉันรู้ว่าคุณก็เป็นอีกคนหนึ่ง ที่มีหัวใจรักที่สวยงามเหลือเกิน ฉันเชื่อว่า สถานที่แห่งนี้ คือที่ ๆ คุณอยากอยู่ที่สุด เพราะคุณสามารถยิ้ม

เธอไม่ได้พูดเอาใจหญิงสาว แต่เป็นเรื่องจริงที่เธอใฝ่ฝันจะได้สวมใส่ชุดสวยของเจ้าหล่อนสักครั้งในชีวิต แล้วชายหนุ่มผู้นั้นก็เนรมิตให้เธอแล้วจริง ๆ แต่น่าเสียดาย ที่เธอยังไม่ทันได้สวมสักชุด ก็ต้องทิ้งทุกอย่างเสียแล้วเรเชลจับมือของเมริสาไว้แน่น อบอุ่นและจริงใจเสมอ “ไปด้วยกันสิ ฉันจะได้บอกกับทุกคนว่าเธอคือแรงบันดาลใจที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้”“อืมมมมม...อย่าขนาดนั้นเลยค่ะ ฉันเขิน อีกอย่าง ฉันไม่ได้ทำให้คุณมีวันนี้ แต่เพราะความสามารถของคุณเองล้วน ๆ ต่างหาก คุณถึงได้มีชื่อเสียงและผลิตผลงานดีๆ ออกมามากมาย”“ไม่จริง ยังไงฉันก็ยกความสำเร็จครึ่งหนึ่งให้เธอ เมย์ที่ฉันรักและคิดถึงเสมอ”“ขอบคุณที่เห็นค่าฉันค่ะ”“ต่อไปนี้ อย่าขาดการติดต่อกันอีกนะ เราสองคนต้องไม่ทิ้งกัน”เธอเชื่อเหลือเกินว่านั่นคือของขวัญที่มีค่าที่สุด แล้วเธอควรจะทิ้งของขวัญชิ้นนั้นไปหรือ ถึงเธอจะเรียนโง่ แต่ก็คิดเป็นอยู่หรอกนะ เธอซาบซึ้งจนน้ำตาจะไหล“เธอยังทำอาหารอร่อยเหมือนเดิมรึเปล่า ฉันคิดถึงฝีมือเธอจัง เธอมาทำงานกับฉันไหม”หญิงสาวยื่นข้อเสนอที่ดีกว่าข้อเสนอไหน ๆ นั่นเพราะเจ้าหล่อนรู้ดีว่าเธออยากทำอะไรที่สุดในชีวิต ไม่ใช่งานครัวอย่า