All Chapters of เกมหัวใจมาเฟีย: Chapter 81 - Chapter 90

เธอจิกเล็บลงบนลำแขนของเขาทันทีที่เขาเริ่มขยับเขยื้อนและเคลื่อนไหวช่วงล่าง แม้เชื่องช้าแต่หนักแน่น และเป็นจังหวะสม่ำเสมอที่ได้ยินชัดหู“โอววววว...” ลำคอเธอครวญเสียงยาวเฟื้อย เปลี่ยนจากจิกเนื้อเขาเป็นสวมกอดแผนหลังเขาไว้ เธอแอ่นทรวงอกขึ้นประชิดแผ่นอกกว้างและแน่นที่มีไรขนอ่อนนุ่มประปราย พร้อมกับเผยอส่วนล่างขึ้นรับความคล่องแคล่วชำนาญรักของชายหนุ่ม“อืม...อูว...อ่า...” เขาขยับสะโพกเร่งเร้าไม่ยอมหยุด เสียงเนื้อเสียดสีซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จะสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง เขาใช้เวลาสอนบทรักให้แก่หญิงสาวนานจนเธออิ่มเอม รับรสสุขซ่านเสียวไส้ที่บีบรัดช่องท้องเป็นคราวแรกในวินาทีนั้นเอง วินาทีที่เขาเร่งเร้าถี่ยิบ ไร้ความทะนุถนอมและอ่อนโยน เธอปล่อยเสียงคร่ำครวญแผ่วเบาออกมา ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว เธอหยุดสั่นผวา แล้วแผ่ร่างกายลง ในวินาทีต่อมาส่วนชายหนุ่มยังไม่ยอมหยุดเพียงเท่านั้น เพราะเขายังไม่อิ่มเอมจนเต็มที่ เขาเร่งเร้าต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย กระทั่งเลือดในกายเดือดพล่าน เหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว จนไออุ่นหยดลงซึมใบหน้าและเรือนร่างของหญิงสาว“อ๊า...” เธอรู้สึกได้ว่าเขามีความสุขม

เขายิ้มนิดๆ ขณะลืมตาขึ้น ดวงตาคมดุเปล่งประกายวามวาวราวเพชร ยามจ้องมองมาทางเธออย่างจงใจให้เธอขวยอาย สายตาหวานซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้มากมายจนเธอขนลุก“คุณสวยมาก”หญิงสาวแบะปาก “พอเถอะ ฉันไม่หลงกลคุณหรอก คุณชมฉันเฉพาะเวลาที่คุณอยากเท่านั้นแหละ”เขาหัวเราะสดใสเหมือนเด็กเล็ก เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินมัน“อยากอะไร”เธอเหนื่อยหน่ายใจเป็นที่สุด เขาไม่ได้ขรึมเท่อย่างที่ใครเห็น แต่ซ่อนความกะล่อนไว้ชนิดอัดแน่นตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว“ฉันจะกลับที่พักละ คุณอยากจะนอนอาบแดดอยู่นี่ก็ตามใจ”เขาคว้าข้อมือเธอไว้ เธอล่ะกลัวเขาจะจู่โจมจริงๆ“ขอบคุณมากนะ”เธอแปลกใจจนหน้าเหวอ “ไม่ต้องขอบคุณ ฉันไม่ได้เต็มใจ”“ผมไม่ได้ขอบคุณคุณ แต่ผมขอบคุณร่างกายของคุณที่มันบริสุทธิ์ผุดผ่องตลอดทั้งตัวแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเป็นผู้ชายเต็มตัวครั้งแรก ให้ตายเหอะ! ผมเป็นคนแรกของคุณใช่ไหม?”เธออ้าปากค้างและทำหน้าไม่ถูก จึงรีบเปลี่ยนเรื่องเสีย “ตรงโน้นเป็นสุสานใช่ไหม ฉันจะไปขอขมาคนตายเสียหน่อย ที่มาทำเรื่องทุเรศไว้แถวนี้”เจ้าหล่อนสลัดมือออกจากการเกาะกุม แล้วก็เดินลิ่วไปทันที ชายหนุ่มมองตามแล้วหัวเราะสนุก เขารีบคว้าเสื้อผ้ากางเกงมา

“ทำไมต้องเป็นฉัน”“ไม่ต้องถามหาเหตุผลหรอก ผมได้อธิบายให้คุณฟังแล้ว แต่คุณไม่เชื่อ ยังคิดว่าที่ผมทำลงไป เพราะอยากจะแก้แค้นเพื่อนคุณ อยากสะใจ อะไรเทือกนั้น ผมไม่ซาดิสม์ขนาดนั้นหรอก เวลาของผมมีค่าเกินกว่าจะมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้ สำหรับผมการแก้แค้นคือวิถีทางของคนโง่”เธอเชื่อคำพูดเขามาสักพักใหญ่แล้วล่ะ แต่เธอเอาเรื่องไอริสมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้เขาเลิกยุ่งกับเธอเท่านั้น“ถ้าคุณชอบฉันจริง ทำไมเมื่อก่อนคุณถึงไม่เคยมองเห็นฉันเลยล่ะ คุณจำชื่อฉันไม่ได้ด้วยซ้ำไป”“คุณคิดไปเองทั้งนั้น ไม่รู้เหรอว่าทำไมไม่มีใครกล้าจีบคุณ”หญิงสาวหน้านิ่วด้วยความสงสัย “ทำไม???”“เพราะผมเอง ผมใช้อิทธิพลจัดการกับผู้ชายทุกคนที่จะเข้าใกล้คุณ”“ทำไมคุณทำแบบนี้!!!!!” เธอโกรธจริง ๆ นะเนี่ย หากเขาไม่ทำอย่างนั้น ป่านนี้ เธออาจจะแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคนแล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปแล้ว ไม่ต้องมาตกระกำลำบากอย่างนี้หรอก “คุณกลั่นแกล้งฉันเพื่ออะไร???”“เพื่อวันนี้ไง วันที่ผมขอคุณแต่งงาน”“ผมรอคุณอยู่นะ คุณร็อกกี้!!!”ไคล์ยืนพิงต้นโอ๊กไม่ไกลจากจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ เขาผละจากที่พักพิง เดินเนิบช้ามาจนถึงเบื้องหน้าของคนทั้งสอง เคร่งขรึ

“ฉันอยากได้ชุดสำหรับทำงานออฟฟิศน่ะค่ะ แล้วก็ชุดลำลองสัก 2ชุด แล้วก็...”“เท่านี้ก็เป็นล้านแล้วนะคะ” เจ้าหล่อนทำสีหน้าบอกว่าจะจ่ายไหวเรอะ“ชุดสำหรับดินเนอร์ใต้แสงเทียนด้วย”พนักงานคนนั้นทำหน้าเหนื่อยใจ“ร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังเซลพอดีเลยนะคะ ถ้าคุณสนใจ"“ว่าไงนะ!!!” ไม่ใช่พนักงานคนเดิม แต่เป็นเจ้าของร้านที่เดินเข้ามา พร้อมคุยโทรศัพท์ไปด้วย “ไม่ได้!!! ยังไงเราก็จะจัดงานเลี้ยงที่นั่น เราจองเรือลำนั้นไว้แล้ว ใครหน้าไหนก็มาแย่งเราไม่ได้”เจ้าหล่อนพูดจบก็วางสายอย่างอารมณ์เสีย หญิงสาวผู้เปรียบเสมือนเจ้าหญิงในสายตาเธอ“คุณเรเชล สวัสดีค่ะ” พนักงานร้านหันไปพินอบพิเทาเจ้านาย ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผิดกับเมื่อกี้เป็นคนละคนราเชลหันมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ“ลูกค้าเหรอ”เมริสาลุ้นเหมือนกันว่าเรเชลจะจำเธอได้หรือเปล่า คุณหนูกับลูกสาวเชฟไม่ได้เจอกันนานเกือบสิบปีทีเดียว ขณะที่เธอหายไปจากสายตาของเรเชล แต่เรเชลขยันเป็นข่าวและขึ้นปกนิตยสารเป็นว่าเล่น“ไม่ใช่ค่ะ เธอเข้าร้านผิดค่ะ”“ฉันไล่เธอออก!!!!” เจ้าหล่อนหันไปทางพนักงานคนนั้น แล้วพยักพเยิดไปที่ประตูร

เรเชลแปลกใจที่เขายอมรับโทรศัพท์เธอแล้ว...“มีปัญหาอะไรก็ว่ามา”เธอยิ้มอย่างผู้ชนะ ในที่สุดเขาก็รับโทรศัพท์เธอ “ฉันต้องการให้คุณยกเลิกงานเลี้ยงของคุณในวันจันทร์นี้ เพราะฉันจองเรือลำนั้นก่อนคุณ”“ผมไม่รู้ว่าใครจองก่อนหลัง แต่เจ้าของเรือลำนั้นให้สิทธิ์ผม”“ฉันจ่ายมัดจำไปแล้วนะ ก่อนคุณแน่ๆ”“ผมจ่ายทั้งหมดแล้ว และไม่ต้องการให้บนเรือมีงานเลี้ยงอื่น ๆ อีก นอกจากงานของผม เพราะฉะนั้น คุณรอรับเงินมัดจำและเงินชดเชยค่าเสียหายคืนในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ผมจะจ่ายให้แทนบริษัทเจ้าของเรือ เข้าใจแล้วนะ”ชายหนุ่มกดวางสายเอาดื้อๆ เขารู้ว่าเจ้าหล่อนต้องกรี๊ดลั่นแน่ แต่เขาคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก หากแค่จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดหรืองานแต่งงาน ก็ควรรีบมองหาที่ใหม่ ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันการ เพราะเหลือเวลาอีกแค่สองวันเท่านั้น“เสียเวลาจริง ๆ”เพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่กับผู้หญิงประสาทเสีย ทั้งที่ควรจะไปจัดการเรื่องของแม่บ้านกะกลางคืนที่กำลังจะกลับโรมโดยไม่คิดจะขออนุญาตจากเขาสักคำ“เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอตั้งแต่เมื่อไหร่ จะกลับโรมอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ”โทรศัพท์ของเธอกลับมาอยู่กับเขาอีกครั้งเมื่อไม่นานมานี้ เขายังจำคำพ