Lahat ng Kabanata ng เกมหัวใจมาเฟีย: Kabanata 61 - Kabanata 70

หญิงสาวเดินจากหน้าห้องนั้นมาอย่างรวดเร็ว จนเธอคิดว่าตัวเองลอยมาด้วยซ้ำ เธอมาหยุดอยู่ที่ระเบียงด้านข้างของคฤหาสน์“ฉันต้องตั้งสติ” เธอสั่งตัวเอง ขณะยกฝ่ามือขึ้นประทับบนหน้าอกของตัวเอง ไม่ใช่เพื่อจะฟังว่ามันเต้นเร็วแค่ไหน แต่เธอต้องการปรามให้มันเต้นเบาลงหน่อยเท่านั้น ไม่เช่นนั้น เธอคงจะหายใจไม่ทันแน่ “เขาอยู่ที่นี่”เธอเหลียวหลังไปมองส่วนภายในชั้นสี่ของคฤหาสน์ ซึ่งมีแต่ความเงียบและความว่างเปล่า นอกจากแสงไฟสีทองที่ส่องประกายวับ ๆ แวม ๆ แมลงเท่าสักตัวยังไม่กล้าบินผ่านผู้ชายคนนั้นอยู่ที่นี่...และเขาเพิ่งจะจูบเธออีกครั้ง หญิงสาวหยุดแล้วทำสมาธิ นับหนึ่งถึงร้อยแล้วเสร็จก็ผ่อนคลายด้วยการหายใจเข้าออกช้า ๆ เธอเม้มริมฝีปากเบา ๆ ยามรู้สึกถึงกลิ่นบุหรี่อ่อนจางที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเธอ“เขาเป็นเจ้าของที่นี่ใช่ไหม” เธอคิดไม่ตกทีเดียว “เขาเป็นเจ้านายคนนั้น ที่ทุกคนพูดถึง”เธอกุมขมับ ไม่อยากจะเชื่อเลย “ฉันหนีเขาไม่พ้น มาไกลขนาดนี้แล้ว ชีวิตฉันก็ยังไม่พ้นเงื้อมมือของคนใจร้ายคนนั้น นี่ฉันทำอะไรผิด มันเวรกรรมอะไรของฉัน”อารมณ์วูบหนึ่งบอกให้เธอกระโดดลงไปตายให้สาสม แต่สติเตือนเธอว่าเธอควรจะกลับไปตั๊นหน้าเ

เมริสาคิดว่าตัวเองยังอยู่ในฝัน อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นและเย้ายวนใจเหลือเกิน ริมฝีปากสวยได้รูปคู่นั้น เวลาคลี่ยิ้มแล้วมันช่างหล่อเหล่าจนเกินบรรยายเธอเม้มริมฝีปากแน่น โหยหิว เมื่อนึกไปถึงรสชาติจัดจ้านของมันยามที่ได้สัมผัสถึงขั้นรุนแรง ความหยาบคายที่แสนอ่อนหวาน ความดุดันที่แสนอ่อนโยน มันพร่ำเพรียกหาเธอ ชวนให้เธอถาโถมเข้าใส่เสมอ เมื่อมีโอกาส แต่เธอระงับจิตระงับใจ สะกดความต้องการไว้จนมิดชิด“ฉันออกไปได้แล้วใช่ไหม” แน่ล่ะ เธอควรจะออกไปจากที่นี่เสียที ที่ตรงนี้ เป็นแค่ที่หลบภัยชั่วคราวเท่านั้น“ตอนเข้ามายังไม่ขอสักคำ พอตอนออก มาขอทำไม”“คือ...” เธอก็พูดไม่ออก เพราะเธอจำไม่ได้จริง ๆ ว่าอยู่ ๆ มานอนบนเตียงเดียวกับเขาได้อย่างไร “ขอโทษจริง ๆ ฉันคงละเมอเดินเข้ามาแน่ ๆ”ชายหนุ่มแอบยิ้มมุมปาก อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธออยู่ที่อื่น กับผู้ชายชั่วกว่าเขา เธอคงเสร็จไปแล้ว ไม่เหลือรอดแบบนี้หรอก ขนาดเขาออกไปอุ้มเธอเข้ามา เธอยังไม่รู้สึกตัวเลย นอนกกกอดเขาทั้งคืน เธอก็ยังไม่รู้ตัว ผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะโง่ และจุ้นจ้านแล้ว เจ้าหล่อนช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆ“ละเมอเดินเข้ามาในห้องของมหาเศรษฐีอย่างผม คิดจะทำอะไรกันแน่

เมริสาไม่ตอบ ลุกพรวดจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ เธอล้างหน้าล้างตาขณะยังสะอื้นไม่หยุด...เธอลูบไล้ใบหน้าของตัวเองด้วยความช้ำใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองเห็นตัวเองไร้ค่าขนาดนี้คนอย่างเธอไม่มีราคาในสายตาของเขาหรือในสายตาของใคร เธอเป็นแค่เศษขยะชิ้นหนึ่งที่พอใช้เสร็จก็ทิ้งลงถังขยะ ฐานะที่เขาหยิบยื่นให้นั้น มันไม่ต่างจากโสเภณีเลยสักนิดเธอยิ้มอย่างเจ็บปวด “คนอย่างคุณ ไม่เคยมีใครสั่งสอน!!!!”และถึงจะมีใครสอน เขาก็คงไม่เชื่อหรอก เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงส่งทะลุฟ้าและหัวใจนั้นเต็มไปด้วยความยโสโอหัง เขาไม่มีทางรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดจนกว่าจะได้รับบทเรียนราคาแพง“ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่ง คุณจะได้รับความเจ็บปวดอย่างหาที่สุดไม่ได้ คุณจะต้องร้องไห้เป็นสายเลือดเพราะความรัก ถึงแม้ไม่ใช่ฉัน แต่อาจเป็นใครสักคน ที่ทำให้คุณรู้ว่าเมื่อขาดเธอไปแล้ว คุณไม่มีทางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้!!!”เมริสาบอกผ่านสายลมไปยังตึกสูงสวยหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านบนเนินเขา เธอรู้ว่าเขาไม่มีทางได้ยินมัน แต่เธอขอภาวนาให้เขาได้รู้จักคำที่เธอพูดในสักวัน“เฮอะ! และคนอย่างคุณ ไม่มีวันเปลี่ยนชีวิตของฉันได้หรอก ฉันจะใช้ชีวิตที่มีค่าของฉันให้ดีที่สุดแ

“คุณมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเลย ฉันมีธุระส่วนตัวต้องไปทำ” เธอเงยหน้ามองเขาอย่างท้าทาย สายตาที่จ้องเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาก้มลงใกล้ใบหน้าเธอ จนอยู่ในระยะอันตราย“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก เพราะใจคุณอยู่กับผม” เขากระดกคิ้ว ท้าทาย หญิงสาวจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะถอนใจแรง ๆ ใส่เขา เพื่อบอกให้เขารู้ว่าอย่ามั่นใจนัก“ไม่มีอะไรใช่ไหม ฉันจะไปซะที...”เธอหันกลับไปจับพวงมาลัยรถ แต่เขาเร็วกว่ายื่นมือไปฉกกุญแจรถมากำไว้มิด เธอจะคว้าคืน เขาพาหลีกไป เขากำลังสนุกได้ที่ แต่เธอกำลังจะกลายร่างเป็นนางยักษ์ในไม่ช้า“คุณจะเอายังไงห๊า!!!!” เธอตวาดเหว หน้าหงิกหน้างอเหมือนม้าหมากรุก ชายหนุ่มหยุดแกล้งแล้วกลับมาทำหน้าขรึมอีกครั้งเขาเปิดประตูรถแล้วดึงเธอออกมา ลากไปทางหัวรถ ยัดเธอไว้ที่เบาะด้านข้างคนขับ ชายหนุ่มกลับมานั่งหลังพวงมาลัยเสียเอง“เล่นซะเหนื่อย คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ เพราะถึงไงก็หนีไม่พ้น”เธอมองไปข้างหน้า ไม่มองเขาแม่แต่หางตา“ขับรถถูก ๆ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เป็นที่สังเกต” เขาตอบคำถามในใจที่ผุดขึ้นในหัวเธอว่าจะขับรถราคาถูกได้หรือ มันไม่ทำให้ก้นเข้าคันเหรอ? “จะไปไหน”“ไปเรื่อย ๆ” เธอตอบสั้น ๆ ความโกร

“ก็เรียกเหมือนเดิม เรียกสิ เรียกชื่อผม...”เธอหลับตาลง ริมฝีปากขยับเบาๆ “ไคล์” ชายหนุ่มจับสะโพกของเธอไว้แล้วดันเข้าหาลำตัว หญิงสาวรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่กำลังเลื้อยเลาะเข้าสู่ตัวเธอ ฝ่ามือของเขาจับสองขาเธอแยกออกจนเข่าด้านหนึ่งของเธอกระแทกกับประตูรถ จากนั้นเขาแอ่นก้นของตัวเองขึ้น เพื่อให้การเดินทางไปถึงจุดหมาย...แต่ไม่ทันถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ หญิงสาวถอนตัวออกจากเขา แล้วกลับไปนั่งในท่าเดิม เก็บบราเซียขึ้นปิดอกอิ่มไว้เหมือนเดิม เลื่อนสายเสื้อขึ้นไว้บนไหล จัดแต่งเสื้อผ้าให้เป็นปกติที่สุด ชายหนุ่มตกใจหน้าเหวอ ไม่คิดว่าเธอจะทำกันลง“เมย์!!! คุณจะอำมหิตเกินไปแล้วนะ!!!” เขาตวาดลั่นรถ "ฮึ่ย!!!"“ที่กระจกรถ!” เธอบอกเขาสั้น ๆ พร้อมรอยยิ้มมุมปากนิด ๆ อย่างสะใจ "ชู่!"ชายหนุ่มหันไปมอง เห็นตำรวจกำลังเคาะจก“เวร!!!” เขาจำต้องเก็บอาวุธเข้าฐานทัพ แล้วรูดซิปปิดจนมิด แม้เขาไม่อาจหยุดความตื่นตัวที่ใกล้ระเบิดของมันได้ แต่เขาต้องพยายามระงับสีหน้าที่หื่นไว้ให้ดูปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ครับ ๆ”เขาเลื่อนกระจกรถลง ตำรวจวัยกลางคนแสดงความเคารพแล้วยื่นหน้าเข้ามามองภายใน หญิงสาวรู้สึกอับอายไม่น้อย แม้ไม่แน่ใจว่า