Semua Bab เกมหัวใจมาเฟีย: Bab 51 - Bab 60

“ค่ะ ฉันก็หวังว่าเขาจะมีเวลารับโทรศัพท์จากไร่ที่เขาทิ้งไปนาน จนอาจจะลืมทางกลับมาแล้วก็ได้”“ขอบใจนะมาเรียที่เตือนให้ฉันรู้ว่าฉันต้องหมั่นลงมาที่ไร่บ้าง ไม่ควรปล่อยให้อะไรๆ มันเป็นไปเพราะใครบางคนถูกหาว่าลืมทางกลับบ้าน”คุณมาร์กาเรตตอกกลับจนมาเรียทำหน้าไม่ถูก เมริสาฟังบทสนทนาของพวกเขาแล้วไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เธอไม่ติดใจอะไร เพราะไม่ได้อยากรู้เรื่องด้วย แต่เธออดทึ่งคุณแม่บ้านใหญ่ไม่ได้ หญิงชราที่มีหน้าที่ดูแลคฤหาสน์เป็นหลัก และอีกงานคือขัดขวางการไล่คนออกอย่างไร้เหตุผลของหญิงสาววัยสามสิบที่ยังไม่แต่งงาน“นนท์” เธอเอื้อมหน้าเข้าใกล้ไหล่ชายหนุ่ม แล้วกระซิบกระซาบ “สองคนนี้เป็นแม่ลูกกันรึเปล่า”“เฮ้ย!!! รู้ได้ไงวะ” นนทวัฒน์เผลอเสียงดังจนทุกคนหันมอง มาร์กาเกต เคสถอนหายใจอย่างเอือมระอา ไม่รู้ว่าเธอปกป้องคนผิดรึเปล่า “ขอโทษครับ”“แล้วนี่ใคร”เมริสาสะดุ้งโหยง ถึงตาเธอแล้ว เธอยิ้มแฉ่งให้คุณแม่บ้านผู้คุมกฎ“เมริสาค่ะ” เธอชิงนนทวัฒน์ตอบ “ฉันชื่อเมริสา หรือจะเรียกว่าเมย์ก็ได้ ฉันจะมาสมัครงานที่ไร่ค่ะ”มาเรียเหลือกตาโปน คุณแม่บ้านมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า“ที่ไร่ไม่มีตำแหน่งว่าง!!!” ผู้จัดสาวออกตัว‘

“อาการไม่ได้แย่มากหรอก ซ่อมนิดเดียว เดี๋ยวก็ใช้ได้แล้ว” เพนนีฟัง แต่ไม่พูดอะไร “ชุดแบบฟอร์มแม่บ้าน เธอคงตัดเย็บเองสินะเพนนี ฝีมือตัดเย็บของเธอปราณีต มากเลยนะ ระดับมืออาชีพ แบบนี้ตัดเย็บเสื้อผ้าขายได้สบายเลย”แต่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะไม่ใส่ใจคำพูดของหญิงสาวเลยสักนิด เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว เมริสาใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถซ่อมจักรตัวนั้นได้สำเร็จ เธอดีใจร้องลั่น เพนนีถึงเงยหน้ามองเธอด้วยความงุนงงเมริสาหยิบเศษผ้าจากกองผ้าใกล้โต๊ะจักรเย็บขึ้นมาสองสามชิ้น จากนั้นก็จัดการเย็บเสื้อสำหรับใส่ลำลองได้หนึ่งตัวจากเศษผ้าเหลือใช้ โดยใช้เวลาไม่นานนัก“เสร็จแล้ว ลองใส่ดูดีกว่า” เจ้าหล่อนถอดเสื้อที่สวมอยู่แล้วโยนทิ้ง จนร่างเหลือแต่ชุดชั้นในตัวเดียว เพนนีตาลุกวาว ก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมาอีก เมริสาสวมเสื้อที่เธอเย็บอย่างคล่องแคล่ว “พอดีเลย สวยด้วย ขายได้ชัวร์....เฮ้อ....”ชื่นชมฝีมือตัวเองเสร็จ ก็เดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง ดวงตาสดใสเริ่มอ่อนล้า ยามเหม่อมองเพดานที่วางเปล่า เธอคว้าหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมาห่มเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย ความหนาวที่ยิ่งกว่าเนื้อหนัง คือหัวใจของเธอ"อ่า...." หญิงสาวกอดเสื้อไว้แนบแน่น วิน

“ครั้งสุดท้ายนะ!!!” เขาพูดรอดไรฟัน นิ่งแต่เข้ม จิ้มเบอร์ของตัวเองอีกครั้งทว่า เธอรอดหวุดหวิดเลยล่ะ! “อะไรอีกล่ะคู๊ณณณณณ” เธอสวนมาไม่ทันที่เขาจะกรอกเสียงลงไปด้วยซ้ำ เธอเริ่มก่อน หมายความว่าเธอเป็นฝ่ายชนะงั้นสิ ไม่ได้! เขาไม่ยอมหรอก!!!“กล้าดียังไงไม่รับโทรศัพท์” เขากดน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด หลังจากเป็นเด็กงอแงไม่รู้ตัวมาสักพัก“เฮ้อ...” หญิงสาวกำลังเลือกชุดชั้นในอยู่ในห้างเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง หลังจากเดินหนีรอล่าที่กำลังเลือกซื้อเครื่องเทศในร้านพ่อค้าอินเดียมาได้เธอตั้งใจจะซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุด ชุดชั้นในและกางเกงในสำหรับพอใส่หนึ่งสัปดาห์ และของใช้เท่าที่จำเป็นเท่านั้น“กล้าดียังไงมาถอนหายใจใส่หน้าฉัน!”“เพราะฉันเบื่อคนบ้าอำนาจและจอมบงการอย่างคุณจะแย่อยู่แล้ว” แต่เจ้าหล่อนกลับหัวเราะระรื่น เวลานี้ เธอไม่จำเป็นต้องหงอให้เขาอีกแล้ว เขาทำอะไรเธอไม่ได้ ข่มขู่ไม่ได้ และจับเธอกดลงบนโซฟาไม่ได้“คุณทั้งน่าเบื่อและไร้เสน่ห์สุด ๆ เห็นหน้าคุณแล้ว อารมณ์ฉันหดหมดเลย”ไคล์อ้าปากหวอ สีหน้าเหมือนเพิ่งฟังข่าวร้าย เดฟกับโรเบอร์โต้ตาเหลือกโปน ร่วมตกใจไปกับเจ้านายด้วยอย่างซื่อสัตย์ และอดไม่ได้ที่เดฟ ซึ่งเป

“แหม เงินเดือนฉันตั้งแพง แค่นี้ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกค่ะ” รถแล่นฉิวเข้าสู่เขตรั้วของคฤหาสน์ แล้วมุ่งตรงเข้าไปจอดที่ลานจอดรถทางด้านหลังซึ่งอยู่ใกล้กับส่วนของห้องครัวเมริสาช่วยคนงานและสาวใช้ลำเลียงข้าวของที่ซื้อมาใหม่เข้าสู่ห้องครัวอย่างขยันขันแข็ง เธอรู้สึกเหมือนอยู่ที่ร้านอาหารอย่างไรไม่รู้ มันทำให้เธอรู้สึกสนุก เธอช่วยงานที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย“ฉันขอตัวกลับห้องพักก่อนนะคะคุณรอล่า” เธอย่อตัวให้รอล่าจนเกือบจะถึงพื้น คนแก่สะบัดหน้างอน ๆ ใส่เพราะรู้ว่าเจ้าหล่อนประชด“อยากไปไหนก็ไป!”ตอนนี้นะเหรอ เมริสาไม่อยากไปที่ไหนหรอก เธอเริ่มจะชอบที่นี่อย่างจริงจังแล้ว เธอรีบกลับมาที่ห้องพัก อยากหลับยาวสักแปดชั่วโมง แต่ก็คงจะทำไม่ได้ เพราะเธอต้องเข้างานตอนหกโมงเย็น ดังนั้น นอนแช่น้ำอุ่นในห้องน้ำเพื่อผ่อนคลายอารมณ์และความเหน็ดเหนื่อยน่าจะดีที่สุดเมริสาเคาะประตูเพื่อส่งสัญญาณให้คนด้านในรู้ แต่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะไม่ขยับเขยื้อน แล้วจะเอายังไงดีล่ะ หญิงสาวจึงใช้อุบายเข้าห้อง โดยไม่จำเป็นต้องใช้กุญแจ“ว๊าววววว!!! คุณแม่บ้านใหญ่มาทำอะไรที่ห้องนี้คะ???”ประตูเปิดผัวะทันที โดยหญิงส

"ห๊า....!!!" เธอหยุดนิ่ง ชะงักงัน ตัวสั่นเป็นลูกนก เธอไม่แม้แต่จะหายใจ ไม่เคลื่อนไหว เพราะไม่ต้องการให้คนที่อยู่ในบริเวณเดียวกันรู้พิกัด อีกอย่าง เธออาจตกจากชั้นสี่ลงไปคอหักที่ชั้นล่างได้"ชู่" เธอต้องค่อย ๆ คลานไปอย่างเงียบเชียบ คลานไปจนถึงทางลงบันไดแล้วค่อยตะโกนเรียกให้คนช่วย แต่ไม่ทันเสียแล้ว เธอถูกโจมตีจากด้านหลัง ด้วยการรวบกอดและใช้ฝ่ามือปิดปากเธอไว้แน่น“อื้อ!!!!....” ร่างกายกำยำสูงใหญ่ลากเธอไปอย่างไม่ปราณี เขาหอบร่างบางถอยหลังกลับเข้าไปในห้องที่เขาซ่อนตัวอยู่"อื้อ....." หญิงสาวรวบพลังสุดชีวิตดิ้นสุดกำลัง แต่ไม่พ้นกำลังวังชาของชายฉกรรจ์ เธอทำได้เพียงกรีดร้องอยู่ในลำคอ เพื่อตะโกนขอให้ใครสักคนมาช่วยเธอจากฆาตกรโหด!!!!นาทีต่อมา ร่างของเธอถูกโยนลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี“โอ๊ย!!”เตียงสี่เสาขนาดใหญ่ที่รวบเก็บมุ้งรัดกับเสาไม้กลมที่สลักเสลาวิจิตรอย่างเรียบร้อย ตรงหัวเตียงเปิดไฟดวงเล็กเท่าผลส้มซึ่งให้แสงสีทองสาดในวงรัศมีแคบๆ นั่นคือกระจายแสงเพียงแค่ช่วงหัวเตียงเท่านั้นเมริสาไม่สามารถเห็นใบหน้าและรายละเอียดของไอ้โม่งที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียงได้เลย เธอตัวสั่นงันงก ขณะยกมือขึ้นพนมไว้“ฉัน