Semua Bab เกมหัวใจมาเฟีย: Bab 41 - Bab 50

จูเลียร์เท้าคาง ฟังอย่างตั้งใจ คิดตาม ชายหนุ่มเริ่มอึกอักกับประโยคต่อไป“เราก็...” อาจมีอะไรกัน “ตื่นมาในสภาพที่...น่าสงสัยว่า...”“ฉันนอนอยู่ด้วยทั้งคืนนะ” ดาราสาวเฉลยความจริงแบบหมดเปลือก ทำเขาอึ้ง “ฉันนอนตรงกลาง ฉันกอดเมรี่ที่เมาแล้วร้องไห้ตลอดเวลาไว้ ส่วนเธอก็นอนกอดหมอนข้างจนเลื่อนตกลงไปนอนที่พื้นห้อง เธอทำอะไรหมอนข้างรึเปล่า ฉันก็ไม่แน่ใจนะ แต่เธอส่งเสียงดังทั้งคืนเลย...” สายตาของดาราสาวยิ้มขำไคล์อายจนหน้าแดงก่ำ“พอ! ...ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว...จะได้ไม่ค้างคาใจ!”“ค้างคาอะไรเหรอ” เธอแสร้งพูดเย้า “เธอไม่อยากรู้เหรอว่าเธอพร่ำถึงชื่อใคร...ใครน๊า”“ผมไม่อยากรู้ ไร้สาระ ผมไปอาบน้ำก่อนล่ะ เบื่อผู้หญิงพูดมากจริงๆ”เขาลุกจากโซฟาจะเดินเข้าห้องนอน...“จริงสิ ตะกี้ ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมายืนลับ ๆ ล่อ ๆ แถว ๆ หน้าห้องของเธอ”จูเลียร์รีบเล่าก่อนจะลืมเสีย เพราะมัวแต่ห่วงเรื่องของตัวเอง“พอฉันมาถึงหน้าห้องเธอและพยายามซักถาม เจ้าหล่อนรีบเดินหนีไปเลย ฉันยังไม่ทันเห็นหน้าด้วยซ้ำ หล่อนเอาแต่ก้มหน้า ไม่สบตาฉันเลย ไม่รู้ว่ามาดีหรือร้าย แต่ที่พื้นหน้าห้องเธอมีรอยเลือดด้วยนะ ไม่มากหรอก สองสามจุด”“เลือดเหรอ

“คุณไม่ได้เป็นเจ้าของมันคนเดียวนะ มันเป็นความรับผิดชอบของผมเหมือนกัน ยังไงผมก็ต้องมาส่งมันอยู่แล้ว”เธอพยักหน้า เข้าใจสิ่งที่เขาพูดทุกอย่าง ที่เขาตามมาถึงที่นี่ เพราะสุนัขตัวนี้ก็สำคัญกับเขาไม่น้อย เธอเคยแอบเห็นเขานำอาหารมาให้เจ้านี่หลายครั้ง เขาดูอ่อนโยนทุกครั้งที่อยู่กับมัน ช่วงเวลาเดียวเท่านั้นกระมัง ที่เขาดูมีชีวิตชีวา เธอแทบไม่ต้องเดาเลยว่าชายหนุ่มจะรู้สึกเสียใจแค่ไหนกับการสูญเสียเพื่อนแท้ไปอีกหนึ่ง“คุณคงหนาวแย่” เธอคิดจะถอดเสื้อส่งคืน“ไม่ต้อง! ไม่หนาว! ไม่ต้องสนใจผมหรอก รีบเดินตามมาดีกว่า”ชายหนุ่มสาวเท้าอย่างเร็ว เพื่อนำพาหญิงสาวผ่านสวนสาธารณะเก่ากึกที่เวลานี้มีแต่ความเงียบ ไร้ผู้คน เถากุหลาบที่เลื้อยปกคลุมเต็มศาลาขนาดเล็กก็แทบไม่เหลือให้เห็นดอกแล้ว พวกมันพากันร่วงโรยจนเกลื่อนยอดหญ้า...ไฟสนามเริ่มส่องแสงแล้ว เพราะฟ้าเริ่มครึ้มอีกครั้ง ดูเหมือนเมฆจะเริ่มตั้งเค้าอีกคราว หลังจากเทฝนลงมาทักทายไปราวๆ หนึ่งชั่วโมงเศษไคล์ไม่คิดจะถามเธอสักคำหรือว่าทำไมเธอถึงจากมา...หรือความจริงแล้ว เขาไม่ได้คิดจริงจังกับมันมากนัก ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรและเมื่อไม่ได้...ก็กลับไปกินบะหมี่คลายหิวด

ชายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟแก้วที่สี่แล้ว ซึ่งเหลืออยู่แค่ค่อนแก้วเท่านั้น แต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมโผล่หัวมา“ไม่สวยแล้วยังจะเล่นตัวอีก!” เขาสบถไปอย่างนั้นเอง เพราะเธอไม่ได้ขอให้รอเสียหน่อย แต่ที่เขาทนนั่งให้ก้นชาอยู่กับเก้าอี้ตัวเดิมเป็นชั่วโมง ๆ เพราะต้องการให้เธอรู้สึกผิดมาก ๆ ยิ่งเขารอนานเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งผิด ผิดจนไม่กล้าสู้หน้าเขาด้วย“ผมให้เวลาคุณอีกครึ่งชั่วโมงนะ!” ชายหนุ่มกำถ้วยกาแฟแน่น จากกาแฟร้อนที่กลายเป็นกาแฟเย็นชืดไคล์ดื่มกาแฟพลาง มองนาฬิกาพลาง เขาพยายามจะใจเย็นที่สุด“หมดเวลาแล้ว!!!!” เขาไม่อาจทนแรงต่อต้านจากภายในได้อีกต่อไป เขาเลิกหยิ่ง หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปยังเครื่องตัวเองเป็นครั้งที่สองและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาตื๊อผู้หญิง เขาบอกตัวเองว่ามันคือความจำเป็น เพราะเขาต้องใช้โทรศัพท์ของตัวเองในการติดต่องานและเรื่องอื่น ๆ ที่เขาออกคำสั่งไปทั่ว“รับสิ...” เขารอจนสายตัดไป เขาโทรอีก แล้วสั่งๆ ๆ ๆ ๆ “บอกให้รับไง!!!!”แต่เธอคงไม่ได้ยินคำสั่งของเขา เธอก็เลยยังท้าทายเขาอยู่ ด้วยการเมินเฉย ไม่รับไม่รู้ถึงความร้อนใจของเขาแม้สักนิด เขากำโทรศัพท์แน่น อยากจะขว้างทิ้ง แต่ทำไม่ลง"

“ยัยเอมี่!!!” นาทีนี้อยากจะฆ่ายัยนี่ให้ตายคามือจริงๆ “โทรมาทำไมอยู่ได้นะ ยังไงเขาก็คงเลือกหล่อน เพราะคนที่เขารักมีสามีไปแล้ว รู้รึเปล่า”เธอกราดเกรี้ยวใส่โทรศัพท์ ขณะเดียวกัน ก็ทนความอยากรู้ไม่ได้อีกต่อไป เอมี่มีธุระอะไรนักหนา เธอจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์สายนั้น...“ดีใจจังเลยค่ะไคล์ที่คุณรับโทรศัพท์ซะที ตอนนี้ฉันคิดถึงคุณแทบคลั่งแล้ว คุณจะปล่อยให้ฉันลงแดงตายไปจนถึงเมื่อไหร่ค่ะ ฉันรอให้คุณรวยๆ ๆ ๆ ๆ ต่อไปไม่ไหวแล้วนะ ไคล์ที่รัก ฉันอยากจะแต่งงานกับคุณจริงๆ นะคะ...หุ้นของฉันและทุกๆ อย่างจะเป็นของคุณทั้งหมด เราแต่งงานกันนะคะ!!!”ขอแต่งงาน!!! ธุระของยัยเอมี่ทำให้มือที่กำโทรศัพท์ไว้ทิ้งลงข้างตัว หูของเธอยังได้ยินเสียงแว่วๆ ของแม่ตัวร้ายอยู่เลย“เราแต่งงานกันนะคะ” ถ้าเขาเป็นคนรับโทรศัพท์ด้วยตัวเอง เขาจะตอบเธอว่าอย่างไร เธอเดาความคิดเขาไม่ออกเลย ตอนอยู่บนเรือ เขาปั้นเรื่องจนเอมี่เข้าใจผิด คิดว่าเขากับเธอมีอะไรกัน ถึงขั้นจูบโชว์แต่พอลงจากเรือ กลับพาหล่อนมาดูละครที่ร้านอาหารไทยกับฉากเสียน้ำตาของเธอ คนไม่เคยคบกัน แต่มาบอกเลิกกัน เพื่อให้หญิงสาวอีกคนเชื่อ ไคล์กับเอมี่ สองคนนี้ถ้าแต่งงานกัน เธอนึกภ

“ใช่ คุณเลิกงี่เง่า เลิกรังควาญผมซะทีเถอะ ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะที”ไอริสกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “ที่ผ่านมา ทำไมคุณไม่เคยบอกฉัน...”“บอกว่าผมรวยเหรอ???”เมริสารู้สึกกดดันแทนสองคนนี้จริงๆ เธอกระซิบเตือนร็อกกี้ “เดี๋ยวก็มีข่าวว่าคุณรังแกแม่เลี้ยงหรอก”“คุณหลอกฉันมาตลอด!!!”“เบาๆ น่ามาดาม” ลูกเลี้ยงอุตส่าห์เตือน แต่เธอยังไม่ยอมหยุด เหมือนคนสติแตกไปแล้วไอริสพูดรอดไรฟัง ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ และกระด้าง“คุณตั้งใจทำให้ฉันเซ็ง คุณไม่แยแสฉัน คุณทำให้ฉันเบื่อคุณ คุณอยากเลิกกับฉันมาตั้งนานแล้ว แต่คุณกลัว กลัวว่าจะไม่ได้เจอนังนี่อีก คุณมีชู้ก่อนฉัน!!! คุณต่างหากที่เลว ไม่ใช่ฉัน!!!”เจ้าหล่อนพูดจบก็ตบหน้าร็อกกี้ไปฉาดใหญ่ ชายหนุ่มหน้าหันไป เมริสาอ้าปากค้าง“ไอ...คนมองใหญ่แล้ว” เธอเตือนน้องสาวที่สติหลุด เจ้าหล่อนหันขวับมามองเธอด้วยสายตาน่าขนลุกขนชัน“เธอไม่มีวันชนะฉันหรอกเมย์ เธอเกิดมาเพื่อจะแพ้”ฉันไม่เคยคิดอยากจะเอาชนะเธอเลยไอริส...เมริสาอยากจะพูดประโยคนี้ให้เธอฟัง แต่ไอริสไม่อยู่ฟัง เจ้าหล่อนเดินจากไปโดยทิ้งสายตาเจ็บปวดไว้ที่อดีตคนรักของเธอ“เป็นไงคะ รสชาติมือของไอริส พอใช้ได้ไหม”“พรุ่งนี้คงมีข่าวว