All Chapters of แค่คำว่ารัก: Chapter 11 - Chapter 20

พาฝัน....."พี่ภู" อะไรคือไม่เคยลืมเธอพี่ภูต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่ซึ่งตอนนี้เธอก็ไม่เข้าใจ"พี่คิดว่าพี่อยากจะใช้เวลาอีกสักพักค่อยพูดเรื่องนี้กับฝัน แต่พอมาคิดๆ ดูพี่ไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว เพราะพี่เสียเวลามาเกือบสองปีที่พี่พยายามทำใจพยายามไม่คิดถึงฝันแต่พี่ก็ทำไม่ได้""..............""พี่...พี่ชอบฝันนะ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกันที่โรงเรียนตอนนั้นฝันอยู่แค่มอสามพี่แอบมองฝันทุกวันเลยและมักจะถามกับไอ้ไผ่เสมอว่าฝันเป็นยังไงบ้าง คือมันเป็นคนแรกที่รู้ว่าพี่ชอบฝันมันเคยขู่พี่ว่ามันจะเอาไปบอกฝันว่าพี่ชอบฝันจนพี่ต้องยอมมันทุกอย่างมันอยากได้อะไรพี่ต้องหามาให้มันเพื่อแลกกับการที่ไม่ให้มันบอกความลับของพี่ ฝันรู้มั้ยว่าพี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปโรงเรียนแล้วเจอกับฝัน""พี่ภูคะ" คือเธอก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกันเธอไม่คิดมาก่อนเลยจริงๆ ไม่เคยคิดเลยสักนิด"จนเราได้มาทำกิจกรรมของทางโรงเรียนด้วยกันตอนฝันอยู่มอสี่ส่วนพี่ก็อยู่มอหกฝันรู้มั้ยว่าตอนนั้นพี่ดีใจมากแค่ไหนที่ได้ใกล้ชิดกับฝันแต่พี่ก็ต้องเก็บอาการเหล่านั้นไว้เพราะกลัวว่าฝันจะรู้ จนพี่จบมอหกพี่ก็ยังไม่ได้สารภาพกับฝันเพราะพี่ค

หลายอาทิตย์ต่อมา....ภูผา"สวัสดีครับคุณน้า""อ้าวตาภูมาแต่เช้าเลยยัยฝันยังไม่ลงมาเลยลูก""ผมมาเร็วเองครับคือกลัวรถติดก็เลยรีบออกจากบ้านมาก่อนเวลา""ว่าแต่จะไปไหนกันล่ะวันนี้""ว่าจะพาฝันไปทานข้าวที่บ้านครับ คุณแม่ผมท่านบ่นคิดถึง" เป็นเรื่องจริงที่คุณแม่ของเขาท่านคิดถึงพาฝัน นั่นเป็นเพราะหลายอาทิตย์ก่อนเขาได้พาพาฝันไปที่บ้านและพอแม่เขาได้พูดคุยกับพาฝันท่านก็รักและเอ็นดูพาฝันมากแม้จะรู้ว่าพาฝันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของน้าฤดีก็ตามแต่แม่ของเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไรกลับรักและเอ็นดูและสงสารบนรถ...."คุณแม่พี่บ่นคิดถึงฝันมากเลยรู้มั้ย""ฝันก็คิดถึงท่านเหมือนกันค่ะ ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่คุยสนุกมากเลย""พี่ดีใจนะที่ฝันกับคุณแม่ของพี่เข้ากันได้ดีอีกหน่อยถ้าเรา..เอ่อ เราแต่งงานกัน""พี่ภูคะ..คือเรื่องนั้นฝันคิดว่า""พี่รู้ครับว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต""ถ้าครบกำหนดสามเดือนฝันยังรักพี่ไม่ได้...""ที่ฝันรักพี่ไม่ได้เพราะฝันมีคนอื่นในใจแล้วใช่ไหม""พี่ภู...""พี่พูดถูกใช่ไหม"".....ฝัน....ฝันขอโทษนะคะ""อย่าขอโทษพี่เพราะเรื่องนี้ฝันไม่ได้ผิด พี่เป็นคนขอคบกับฝันเองถ้าพี่จะผิดหวังก็เพราะตัวพี่เองแต่พี่อย

พาฝัน....."เลิกร้องไห้นะลูกมันไม่ได้มีอะไร นอนต่อเถอะก่อนนอนก็ไหว้พระซะ""ค่ะ" เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่ในที่สุดแล้วเรื่องราวร้ายๆมันก็เป็นเพียงความฝันเท่านั้น เธอคิดว่าพรุ่งนี้เธอจะไปทำบุญ"นึกว่าเป็นอะไรนักหนาที่แท้ฝันร้าย เสียเวลาหลับเวลานอนจริงๆ"คำพูดนี้ไม่ต้องเดาก็คงจะรู้ว่าใคร คือตอนแรกเธอก็อยากขอบใจเขาที่เข้ามาดูเธอแต่พอได้ยินแบบนี้เธอเลือกที่จะเงียบดีกว่าจากที่เธอต้องเสียน้ำตาให้กับความฝันซึ่งมันเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ มันเริ่มทำให้เธอกลับมาคิดถึงการตัดสินที่เธอเคยขอคุณพ่อคุณแม่ไปเรียนต่อที่เชียงใหม่ตอนนี้เธอคิดว่าเธออาจจะไม่ไปเรียนต่อที่นั่นแล้วเธอขอเรียนอยู่ที่นี่เพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดท่านทั้งสอง แต่เรื่องที่จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเธอยังยืนยันคำเดิมเพียงแต่ตอนนี้เธอต้องหาเหตุผลที่เหมาะสมเพราะเธอเกรงว่าท่านทั้งสองอาจจะไม่ยอมให้เธอไปอยู่ข้างนอกเพียงลำพังอย่างแน่นอนเธแมั่นใจแบบนั้นแต่จะให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปเธอก็คงไม่สามารถอยู่ได้เพราะเธอได้ให้คำสัญญาที่เคยพูดไว้กับน่านฟ้าว่าเธอจะไปจากที่นี่หลังจากที่เธอเรียนจบหลายวันต่อมา...."สรุปฝันจะไม่ไปเรียนต่อที่เชียงใหม่แล้

วันต่อมา........วันนี้เธอตื่นแต่เช้ากว่าปกติ เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะลงไปทานอาหารเช้าและไปเรียนซึ่งวันนี้จะเป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว ต่อจากนี้ก็แค่รอฟังผลสอบและรอใบจบเท่านั้น แม้ว่าเมื่อคืนจะนอนไม่ค่อยหลับเพราะคิดมาก ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของใครเลยนอกจากเป็นเรื่องของน่านฟ้ากับมิ้งที่เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนมิ้งได้นอนค้างที่บ้านนี้หรือเปล่า เพราะแบบนี้เธอจึงไม่อยากเจอทั้งคู่เพราะกลัวเก็บอาการไว้ไม่อยู่วันนี้เธอเลยคิดว่าจะไปเรียนเช้ากว่าทุกวัน วันนี้เธอคิดว่าน่านฟ้าก็คงจะเอามอเตอไซค์ไปเรียนเหมือนเดิมนั่นแล่ะเพราะมิ้งไปด้วย แต่ปรากฏว่า"ทำไมวันนี้น่านไม่ขับมอเตอไซค์ไปเรียนคะ"ไม่รู้วันนี้น่านฟ้าคิดยังไงถึงนั่งรถของที่บ้านไปเรียนแทนที่จะเอารถมอเตอไซค์ไป แต่ก็นั่นแล่ะเขาจะเอารถไปเองหรือนั่งรถของที่บ้านไปมันก็คงเป็นสิทธิ์ของเขาเพราะเขาเป็นลูกชายเจ้าของบ้านไม่ใช่คนอาศัยที่ขอมาเลี้ยงแบบเธอ และวันนี้น่านฟ้าสั่งให้คนขับรถเอารถตู้ออกมาเพราะนั่งไปกันหลายคน เธอนั่งอยู่ด้านหลังสุดส่วนน่านฟ้ากับมิ้งนั่งอยู่ด้านหน้าของเธอ"ขี้เกียจขับรถน่ะ เมื่อคืนเสียพลังงานไปเยอะ ขับไม่ไหว เพราะใครก็ไม่ต้องให้น่าน

พาฝัน....."เลิกเรียนแล้วทำไมไม่ไปรอที่หน้าโรงเรียน" คำถามแรกที่เขาถามเธอ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบ"วันนี้พี่สาวมึงจะไปกับกู มึงอยากกลับก็กลับไปคนเดียวป่ะฝันไปเหอะ"พูดจบไผ่ก็มาจับแขนเธอข้างนึงส่วนอีกข้างก็จับมือน้องน้ำหวานเอาไว้และออกแรงดึงให้เราสองคนเดินตามเขาไป แต่ไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนน่านฟ้าก็เรียกไว้"มึงปล่อยมือยัยนั่นเดี๋ยวนี้ไอ้ไผ่""แล้วทำไมกูต้องฟังมึงไอ้น่านฟ้า""มึงจะปล่อยไม่ปล่อย""ไม่ปล่อย..ทำไมมึงจะทำอะไรกูไอ้เด็กเมื่อวันซืน""ไผ่อย่าทำแบบนี้ เราไม่อยากให้มีเรื่องกัน""ไอ้ไผ่กูบอกให้มึงปล่อยมือยัยนั่น""พาฝันเป็นแฟนพี่ชายกูเพราะฉะนั้นกูก็มีสิทธิ์จะพาไปไหนก็ได้เพราะอีกหน่อยยัยนี่ก็จะมาเป็นพี่สะใภ้กู""แล้วเมื่อเช้ามึงพาว่าที่พี่สะใภ้มึงขึ้นไปทำอะไรกันบนรถมึงตั้งนานสองนาน"คำพูดของน่านฟ้าทำให้น้องน้ำหวานหันมามองหน้าเธอทีนึงมองหน้าไผ่ทีนึง เธอรู้ว่าตอนนี้น้องเขาอาจกำลังจะเข้าใจผิดเพราะคำพูดของน่านฟ้าและคิดว่าเธอกับไผ่ไปทำอะไรไม่ดีหรือเปล่าบนรถนั้นแม้ว่าจริงๆ แล้วมันไม่มีอะไรเลยก็ตาม"น้องน้ำหวานคือพี่กับไผ่เราไม่ได้....." เธอกำลังจะอธิบายให้น้ำหวานเข้าใจแต่ว่า"หวานขอตัวก