All Chapters of แค่คำว่ารัก: Chapter 21 - Chapter 30

พาฝัน.....เธอหมดแรงที่จะเถียงกับเขาแล้วล่ะก็ปล่อยให้เขาอุ้มเธอเดินเข้าไปในบ้านซึ่งมันก็แปลกๆ อยู่เหมือนกันนะเพราะเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ไม่เคยเลยที่เขาจะสนใจใส่ใจดูแลเธอแบบนี้เพราะตั้งแต่โตมาเขาจะคอยแกล้งเธอตลอดเวลาและเธอก็เจ็บตัวเพราะเขาหลายต่อหลายครั้งจนเธอต้องหลบไปนั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ แต่มาตอนนี้เขากำลังอุ้มเธออยู่ เขาทำเหมือนกับว่าเขาแคร์เธอห่วงใยเธอ และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้นก็ต่างมองกันตาค้างเป็นแถวจนเธอไม่กล้ามองใครเลยเพราะรู้สึกอายที่โดนอุ้มเข้ามาแบบนี้"ฝัน!!! ฝันเป็นอะไรลูกไปโดนอะไรมาทำไมน้องต้องอุ้มมาแบบนี้ น่านพี่ฝันเป็นอะไรลูก " และพอก้าวเข้ามาในบ้านเธอก็ได้ยินเสียงคุณแม่ที่พูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าน่านฟ้าอุ้มเธอเข้ามาในบ้าน"ยัยนี่จู่ๆ ก็ไม่มีแรงเดินครับไม่รู้ไปทำอะไรมา" เขาพูดได้หน้าตาเฉยมากบอกว่าเธอไปโดนอะไรมาก็ไม่รู้ ทั้งที่เขารู้ทั้งรู้อยู่แล้ว"ตายแล้วฝันไปทำอะไรมาลูก แล้วเจ็บอะไรตรงไหนไหมไหนแม่ดูซิ" คุณแม่มองสำรวจไปทั่วร่างกายของเธอหลังจากที่น่านฟ้าวางเธอลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น"เอ่อคือ.." เธอไม่รู้จะหาคำตอบไหน

น่านฟ้า....."ช่างมันเถอะผมไม่คิดอะไรมากหรอก""น่านไม่โกรธพี่ใช่ไหม""ไม่นะ""ก็นั่นสินะ เพราะจะว่าไปพี่ก็คงไม่ใช่สเป๊กน่านหรอกจริงมั้ยล่ะและที่น่านเข้าจีบพี่ก็เพราะอยากแก้แค้นพี่ไผ่ก็แค่นั้น""พี่รู้แต่ก็ยัง..""ก็อย่างที่พี่บอกพี่ก็แค่อยากให้พี่ไผ่เค้ารู้ว่าพี่ก็สามารถที่จะคบกับคนอื่นได้ไม่ใช่คบกับเขาได้แค่คนเดียว""แล้วพี่เสียใจป่ะที่โดนบอกเลิก""เสียใจสิ พี่แอบชอบพี่ไผ่มานานตั้งหลายปี ดีใจที่เค้ายอมคบกับพี่แต่ก็ดีใจได้ไม่นาน สุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันเพราะความเป็นจริงเค้าไม่ได้รักพี่ไง แล้วน่านล่ะไม่รู้สึกอะไรกับพี่ฝันเลยเหรอ""ทำไมผมต้องรู้สึกด้วย""ไม่รู้สิเห็นใครอยู่ใกล้พี่ฝันก็ตกหลุมรักแทบทุกคน""งั้นคงต้องยกเว้นผมไว้คนนึงละกันนะ"ผมขับรถพาพี่น้ำหวานไปเที่ยวไปดูหนังคืออยากจะบอกว่าผมสบายใจนะเพราะผมไม่ได้คิดอะไรเหมือนได้ไปเที่ยวกับเพื่อนของตัวเองมากกว่าเพราะปกติเวลาผมไปเที่ยวกับผู้หญิงสุดท้ายเราก็จะจบกันที่โรงแรมม่านรูดสักที่หนึ่งแต่กับพี่น้ำหวานมันไม่ใช่ผมกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นมากแล้ว และในขณะที่ผมกำลังเดินเข้ามาในบ้านผมก็ได้ยินเสียงเอะอะของแม่ของผมที่กำลังต่อว่าใครบางคนอยู่ในห้

ไผ่...พาฝันเดินเข้าไปในห้องตรวจเรียบร้อยแล้วผมก็ทำได้แค่นั่งรอเวลา หน้าที่ของผมคือมาส่งพาฝันมาฝากครรภ์ตามที่ไอ้พี่ชายตัวดีมันขอร้องซึ่งอันที่จริงถึงมันไม่ขอร้องผมก็มาอยู่แล้วเพราะถ้าผมไม่พามาพาฝันก็ต้องมาเองคนเดียวซึ่งมันคงไม่ปลอดภัยนักเพราะเธอท้องอยู่ ท้องลูกของไอ้น่านฟ้าด้วยซึ่งผมมั่นใจว่ามันคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวมันจะเป็นพ่อคนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ มันคิดว่าพาฝันคงจะท้องกับไอ้ภูผาซึ่งก็ดีแล้วครับที่มันคิดแบบนั้นเพราะผมสงสารเด็กที่จะเกิดมาถ้ามีพ่อแบบไอ้น่านฟ้า ผมเคยถามพาฝันว่าทำไมไม่บอกความริงไปเลยเพราะไหนๆ เธอก็ท้องแล้วแต่คำตอบที่ผมได้ยินมันทำให้ผมเข้าใจเพราะเธอบอกว่าไอ้น่านฟ้ามันบอกแต่แรกแล้วว่าจะไม่ยอมรับถ้าพาฝันท้อง คือมันเลวขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้เด็กคนนี้ แต่ก็ช่างหัวมันเถอะเพราะผมกับมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน ส่วนเรื่องที่มันเคยแย่งผู้หญิงของผมไปถึงสองคนผมอยากจะบอกว่าผมไม่ได้เสียใจอะไรมากสักเท่าไหร่เพราะอย่างมิ้งเราสองคนถูกผู้ใหญ่จับคู่ให้กันตั้งแต่เด็กมันทำให้ผมฝังใจว่าผมต้องได้แต่งงานกับเธอ แม้ว่าใจจริงแล้วผมเองก็มีคนที่ผมสนใจอยู่แล้วแต่ผมไม่สามารถบอกได้เพราะเธอเป็นคนที่

ที่โรงพยาบาลพาฝัน....ตอนนี้เธอคลอดเด็กๆ ออกมาแล้วค่ะเป็นการผ่าคลอดเพราะเด็กตัวโตกันมากคลอดปกติไม่ได้ เด็กๆ ปลอดภัยและแข็งแรงด้วยกันทั้งคู่ ผิวขาวมากเลยดูๆก็คล้ายกับ....กับพ่อของพวกแกเหมือนกันนะคะเพราะน่านฟ้าเป็นผู้ชายที่ขาวมากขาวมาตั้งแต่เกิด"ฝันเป็นไงบ้างลูกปวดแผลมั้ย" คุณแม่ของพี่ภูผาเข้ามาเยี่ยมเธอเป็นคนแรกพร้อมกับพี่ภูผาแล้วก็ไผ่หลังจากที่พี่พยาบาลเข้ามาสอนเธอเอาลูกเข้าเต้าเสร็จเรียบร้อยแล้วพอเด็กๆ กินนมอิ่มก็หลับกันไปเลยพร้อมกันทั้งสองคน "ไม่ปวดค่ะคุณแม่""ดีแล้วล่ะแล้วก็อย่าขยับตัวมากรู้มั้ย" "ค่ะ""เดี๋ยวแม่ขออุ้มหลานหน่อยนะ" "ค่ะคุณแม่""คุณแม่อย่าลืมล้างมือก่อนนะครับ" "เออจริงด้วยแม่ก็ลืมไปดีนะที่ตาภูเตือน" ท่านเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือจากนั้นก็เดินออกมาอุ้มเด็กๆ ทีละคนซึ่งพอโดนอุ้มปุ๊บเด็กๆ ก็ลืมตาตื่นขึ้นทันที"ลืมตาแป๋วเลยนะหลานสาวของย่าคนนี้ดูสิตาภูน่ารักน่าชังซะจริงๆ ""ครับน่ารักมาก""อืมมมแต่คิ้วขมวดตลอดเวลาเลยเหมือนตาน่านฟะ..อะเอ่อออ แม่ขอโทษนะลูก" เธอปฏิเสธไม่ได้เลยค่ะว่าลูกสาวจะคล้ายน่านฟ้าจริงๆ โดยเฉพาะคิ้วที่ชอบขมวดเป็นปม"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่""ไหนแม่ขออุ

พาฝัน....."ทำไมไม่เดินเข้าไป""ขอทำใจก่อนสิ""ว่าแล้ววว""ไผ่เข้าใจเราหน่อยสิ""อืมงั้นก็ยืนทำใจอยู่ตรงนี้ต่อไปละกันนะฉันจะเข้าไปหาหลานแล้ว""เดี๋ยวสิรอเราด้วย" เธอรีบเดินตามไผ่เข้าไปทันทีเพราะเขาไม่ยอมรอให้เธอทำใจก่อนเลย สุดท้ายเธอก็เดินตามไผ่เข้ามาในบ้านและเสียงแรกที่เธอได้ยินก็คือเสียงของเด็กๆ ที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขทั้งสองคน และคนที่ทำให้เด็กๆ หัวเราะก็คือคนที่เธอไม่อยากเจอหน้า เธอกับไผ่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเพราะไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะของพ่อกับลูกที่กำลังเล่นด้วยกัน ภาพที่เห็นก็คือน่านฟ้านอนหงายที่พื้นพรมโดยมีน้องนทีนั่งเล่นของเล่นบนตัวของน่านฟ้าอย่างสบายใจส่วนน้องน้ำกำลังโดนน่านฟ้าอุ้มแล้วโยนขึ้นกลางอากาศน้องน้ำส่งเสียงหัวเราะเสียงดังไปทั่วบริเวณโดยที่คุณแม่นั่งมองดูภาพนั้นด้วยรอยยิ้มที่มีทั้งน้ำตาและเธอก็เห็นท่านหยิบทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดน้ำตาของท่าน ซึ่งตอนนี้เธอก็เกิดอาการเดียวกันกับท่านเพราะภาพที่พ่อลูกเล่นด้วยกันมันเป็นอะไรที่เธอฝันเอาไว้แต่ไม่กล้าที่จะคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงแต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้วตรงหน้าของเธอ"อย่ามาขี้แยตอนนี้" ไผ่เอ่ยเตือนเธอเมื่อเห็นว่าน้ำตาของเธอเริ