Lahat ng Kabanata ng ALTERS [Book 2]: Kabanata 31 - Kabanata 40

“Sweetheart, nakaready na ang dinner.” Ani ko sa aking asawa habang nakatayo sa bungad ng pintuan. Nang tumingin siya sa mukha ko ay matamis akong ngumiti sa kanya. Gumanti siya ng ngiti habang isinasara ang kanyang laptop. Sunday ngayon kaya nandito siya sa library, sinundo ko sya para sa aming hapunan. Masaya ako dahil buong araw siyang nanatili sa tabi naming mag-ina. Bukod pa ron ay nagsimba kaming buong mag-anak. Kahit papaano ay naging panatag ang loob ko. Tumayo siya at lumapit sa akin, pumulupot ang mga braso niya sa maliit na bahagi ng aking baywang saka ibinaon ang mukha niya sa pagitan ng leeg ko. “I love you…” malambing niyang bulong sa pagitan ng mga halik nito sa balat ko. Imbes na matuwa at nakadama ako ng kirot sa dibdib ko. Marahil kung tulad ako noon na wala pa ring alam baka matuwa ako at sabihin na mahal ko rin siya. Pero hindi eh, dahil habang naririnig ko ang bawat pantig ng mga salitang iyon ay parang dahan-dahang pinupunit ang puso ko. Masakit, walang

Maaliwalas ang panahon, at mula sa malawak na kalangitan ay pinagmamasdan ko ang marahang paggalaw ng mga ulap. Minsan naisip ko, ano ba ang nasa likod ng mga ulap? Sa likod ba nito ay ibang mundo na pwede akong magtago? Okay naman ako, pero napakalungkot ng pakiramdam ko. Parang ang lahat ng bagay dito sa mundo ay tila walang halaga sa akin. Ilang buwan ang lumipas halos wala na akong ginawa kundi ang magpanggap na okay lang ang lahat. Sinikap ko na lawakan pa ang aking pag-iisip at tanggapin ang mga nangyayari. Naisip ko kasi na sa oras na kausapin ko ang asawa ko tungkol sa pakikipagtagpo nito sa aking kapatid ay lilikha ito ng gulo. At ang higit na maapektuhan ay ang aming mga anak. Hindi ko kaya na mawalan ng ama ang aking anak, ngunit paano naman ang anak ni Lara na pamangkin ko? And besides, nakikita ko naman na mukhang mahal ng asawa ko ang mag-inang ‘yun. Halos nasa kanila na napupunta ang buong atensyon ni Alexander. Maging ang ipinangako nito na dalawang buwang ba

“Mommy si daddy.” Pagkatapos kong sabihin ‘yun ay hinila ko ang laylayan ng damit ni Mommy upang maagaw ang atensyon nito. Abala kasi si Mommy sa hawak nitong listahan. Sinisigurado kasi niya na nabili na niya ang lahat ng kailangan ko at wala kaming nakalimutan. “Anak, sandali lang malapit na akong matapos.” Saway niya sa akin ng hindi man lang ako nito sinulyapan. Natural na sa akin ang pagiging makulit kaya ng hindi narinig ni Mommy ang sinabi ko ay inulit ko ‘to. “Mommy, nakita ko si Daddy, look he was there.” Ani ko habang nakaturo ang daliri ko sa direksyon na kinaroroonan ng aking ama. Pagkatapos kong sabihin ‘yun ay muli akong lumingon kay mommy. Napangiti ako ng sundan nito ang direksyon na tinuturo ng maliit kong daliri. Nakangiti na muli kong nilingon si Daddy ngunit nagulat ako sa aking nakita. Lumapit ang isang magandang babae sa aking ama, nagtakâ ako kung bakit niyakap ng babaeng ito si daddy. At hindi lang ‘yun, hinalikan pa niya sa bibig si daddy. Mabilis na tina

“I’m sorry Mr. Homer, pero hindi biro ang naging epekto ng mga nangyari sa anak mo. Ang maipapayo ko lang sayo ay alisin mo ang anak mo sa lugar kung saan namatay ang kanyang ina. Mas mainam na hindi niya makita ang mga bagay na nakakapag paalala sa kanya sa mga nangyari.”Nanlulumo na tiningnan ni Mr. Homer ang kanyang anak na si Hannah. Nakaupo ito sa kanyang tabi habang nakatulala sa hangin. Noong araw na nasaksihan ng bata ang pagkamatay ng kanyang ina ay umurong ang dila nito. Kailanman ay hindi na ito makausap, para na itong isang robot na kung hindi mo hihilahin ay hindi aalis sa kanyang kinatatayuan. Nakaalis na ang doctor ay nanatili pa ring nakatitig si Mr. Homer sa kanyang anak. Ilang sandali pa ay lumuhod siya sa tapat nito, masuyong hinaplos ng kanyang mga kamay ang magkabilang balikat nito. “I’m sorry, Sweetie.” Paghingi niya ng tawad, ang tinig nito ay kababakasan mo ng matinding pagsisisi. Nahahabag na hinaplos ng kanyang hinlalaki ang matambok na pisngi ng kanyan

Nang tuluyang nawala sa paningin niya ang anak ay nalipat ang tingin niya sa mukha ng kanyang asawa. Madilim ang mukha ni Lanie at makikita dito ang matinding galit. Pakiramdam ni Mr. Larry ay wala ng katapusan ang argumentong ito, nakakapagod na talaga.Idinaan na lang niya sa pagpapakawala ng marahas na buntong hininga ang bigat sa kanyang dibdib.“Sabihin mo sa akin Larry, ano ang hindi ko nalalaman!?” Muli isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ni Mr. Larry bago niya sinagot ang tanong ng kanyang asawa. “Naisalin na ni Melanie ang lahat ng ari-arian niya kasama ang kumpanya bago pa man siya pumanaw. Ni singko ay wala siyang iniwan sa akin.” Matamlay na sagot ni Mr. Larry. Nanlaki ang mga mata ni Lanie at hindi makapaniwala na tumitig sa mukha ng kanyang asawa. Hindi siya makapaniwala na nakapag-asawa siya ng isang walang kwentang lalaki. “Hinayaan mo na gawin ‘yon ng asawa mo? Bakit hindi ka gumawa ng paraan noong kasalukuyang minor de edad pa ang anak mo!?” nanggaga