All Chapters of My New Boss is the Man I Had a One Night Stand With!: Chapter 61 - Chapter 70

AzaelWala na talaga akong nagawa kundi pumayag sa gusto niya. Ayaw ko sanang hayaan na mag-isa siyang umuwi, pero dahil sa pagkakakunot ng noo niya at sa paraan ng pagtaas ng baba niya, para bang sinasabi niyang, “Huwag mo akong kontestahin, Azael.” ay napilitan akong magbaba ng armas. Hinayaan ko na lang siya.Kung pwede lang talaga na isama ko pati nanay at kapatid niya rito sa penthouse, ginawa ko na sana. Para mas panatag ako. Pero alam ko na hindi siya papayag. At malama, lalo na ang Mama niya, hinding-hindi iyon papayag. Kaya’t heto ako, nagtitiis, pilit na binabalot sa katahimikan ang pagkabahala ko.Isang linggo lang ang lumipas, pero tingnan mo, nasa penthouse ko na siya ngayon. At habang nakaupo kami sa couch ng sala, pareho naming hawak ang makakapal na papeles, hindi ko mapigilang ngumiti. Ang eksenang ito na magkatabi, nagbabasa ng kontrata matapos ang dinner ay parang simpleng bonding lang. Pero para sa akin, ito na yata ang pinakamasarap na parte ng gabi.Nag-angat ako

Ximena “Aakyat na ako sa taas para magluto ng lunch sana. Pero kung aalis ka, huwag na lang,” malamig kong sambit kahit pakiramdam ko ay sasabog na ako sa inis. Hindi ko rin alam kung saan ko hinugot ‘yung kakalmado kong boses, kasi deep inside, nagwawala na talaga ako. Syempre, hindi ko siya pwedeng sigawan o komprontahin dahil baka magtaka si Annie. “No. Hindi ako lalabas. Sa taas ako kakain,” mabilis niyang sagot habang binibitawan si Annie. “Ako din!” singit pa ng babae, na may pa-cute pang tono. Wow, ang bilis maka-volunteer ah? Ano ‘to, feeding program? Napataas agad ang kilay ko nang wala sa oras, at oo, alam kong napansin nila ‘yon. Napatingin ako kay Azael, umaasang sasabihin niyang “Hindi na, Annie, wag ka nang mag-abala” o kahit anong pagtutol, pero wala. Tahimik lang siya, parang masaya pa yata na may kahati ako sa atensyon. “Okay,” pilit kong sagot na may ngiti sa labi. Pero naku, kung makikita lang nila kung gaano na nagpuputok ang butse ko sa loob! Wow ha, Ximena the

XimenaAng sarap talaga sa pakiramdam tuwing kasama ko si Azael. Sobrang lambing niya, hindi pwedeng hindi siya nanakaw ng haplos at halik sa tuwing magkakaroon ng pagkakataon na kami ay magkatabi. Minsan nga naiisip ko, baka wala nang ibang lalaki na kasing-sweet niya. Hindi ko akalaing magiging ganito kasaya ang maging girlfriend ng isang kagaya niya. Ang layo, as in, sobrang layo kumpara noong kami pa ni Julius. Noon ay madalas ang tampuhan at ako pa ang manunuyo. Ngayon, punô ng kilig at ngiti.Lumipas pa ang dalawang linggo, at nakahinga ako nang maluwag dahil hindi nagtatanong si Mama kung saan talaga ako tumutuloy. Palagi lang siyang nagrere-remind sa akin, “Mag-ingat ka, anak, ha. Maraming loko sa panahon ngayon.” Sagot ko naman palagi, “Wala kayong dapat alalahanin, Ma. Ayos lang ako.” Kahit sa tono pa lang ng boses niya, ramdam kong may kaba siya, pero pinipilit kong ipakita na kaya ko ang sarili ko.Tuwing weekend, umuuwi ako sa bahay. Doon ko nakikita kung gaano kasaya si M

XimenaSobrang dami ng tao, parang wala nang hangin sa dami ng sigawan at hiyawan ng mga fans. Hindi magkamayaw ang lahat habang humihirit pa sila ng isa pang kanta mula kina Adrian. At syempre, game na game pa rin sila kahit tapos na ang set. Nang matapos ang huling tugtog, ramdam ko ang init ng adrenaline ng crowd na unti-unting humupa. Doon siya muling lumapit sa akin, pawis pa ang noo pero lutang sa ngiti.“Grabe, ang galing niyo talaga! Ang ganda ng boses mo, swear, nakaka-in love!” Hindi ko na napigilan ang sarili ko, diretsong lumabas sa bibig ko ang papuri.“Talaga? Maraming salamat!” Halos hanggang batok yata ang ngiti niya. Kita ko pa kung paano kumislap ang mata niya habang pinupunasan ang pawis sa noo gamit ang kamay.“Hindi ‘yon bola, ha. Legit! Ang galing niyo talaga… kayong lahat.”“Konti na lang, maniniwala na talaga ako na fan ka,” biro niya sabay kindat.“Ano ka ba, totoo nga!” Natawa rin ako na sinabayan na rin niya. Ang gaan ng pakiramdam, parang wala akong iniisip

XimenaAlas sais ng gabi nang tawagin ako ni Mama habang naliligo pa si Nicolas.“Anak, ikaw na muna ang magsaing ha? Saglit lang ako sa supermarket, bibili lang ako ng luncheon meat. Iyon na lang muna ang ulam natin,” sabi niya habang nagmamadaling nag-aayos ng bag.Napataas ang kilay ko at napatigil sandali. “Ha? Wala na ba talaga tayong stock d’yan, Ma?” tanong ko, sabay isip kung kailan nga ba kami huling naggrocery. Sa totoo lang, halos hindi ko na maalala.“Pinagbabaon ko na kasi lagi si Nicolas ng kanin,” paliwanag niya. “Tapos ‘yung mga delata at processed food na binibili mo, ‘yon na ang madalas niyang inuulam. Mabilis kasi at hindi hassle.”Napabuntong-hininga ako. “Ah, kaya pala. Sige Ma, sa susunod dagdagan ko na lang ang bili. Tapos, bibigyan na rin kita ng pang-palengke para may iba-iba naman ang ulam ni Nicolas. Hindi puwedeng laging instant,” sagot ko, may halong pag-aalala sa kapatid ko.“Sigurado ka ba d’yan, anak? Baka naman masyado nang magastos para sa’yo,” may bah