LOGINNalaman ni Ximena na sinadya ng kanyang nobyo na si Julius na ipambayad utang ang kanyang puri kasabwat ang babae na pinakilala sa kanya ng kasintahan na matalik nitong kaibigan. Yun pala ay matagal ng may relasyon ang mga ito. Kasunod non ay natanggap siya sa trabaho. Ngunit ganon na lang ang gulat ni Ximena na imbis na sa Marketing Department ay nalipat siya bilang Personal Assistant ng CEO!
View MoreXimena's POV
“Sige na, love. Magaling kang magsalita kaya alam ko na mapapayag mo ang supervisor ko na bigyan pa ako ng chance. Kailangan ko ang trabaho kong ito lalo at nag-iipon ako ng para sa kasal natin…”
Nagulat ako sa sinabing iyon ni Julius. Boyfriend ko for 5 years. Hindi siya mayaman pero hindi rin naman mahirap. May maayos kasing trabaho ang mga magulang niya kaya hindi siya obligated to share sa pamilya nila.
“N-Nagpopropose ka ba?” alanganin kong tanong. Bigla siyang nagulat ngunit saglit lang at nakabawi na rin ito.
“Ayaw ko sanang malaman mo ang tungkol sa pag-iipon ko dahil gusto kong i-surprise ka. Kulang pa naman kasi kaya hindi pa sapat sa kasal na gusto kong ibigay sayo.”
“Alam mong hindi ako mapili. Kahit sa huwes ay okay na sa akin,” mahina kong tugon. Hindi naman sa pagiging atat, pero kagaya ng sinabi ko ay five years na kaming magkasintahan. Ilang beses na niyang hiniling na may mangyari sa amin ngunit nanindigan akong kailangan na mauna ang kasal. Aaminin ko, gusto ko na rin na may mangyari na sa amin dahil ayaw ko na maging dahilan iyon upang maghanap siya ng iba.
“Pero hindi ibig sabihin non ay yon na lang din ang ibibigay ko sayo. Kaya nga nakikiusap ako, kausapin mo lang ang supervisor ko na alam ko na madadaan mo sa pag-e-English mo. Vouch for me, okay?”
Mukhang kailangan na kailangan niya talaga ang tulong ko kaya naman tumango na ako bilang pagsang-ayon. Kakausapin lang pala eh, wala naman masama kahit na lalaki pa ang supervisor niya dahil dalawa naman daw kami na haharap. Isa pa, kasama ng supervisor niya ang pamilya nito.
Nasa isang mamahaling hotel kami, hindi ko maintindihan kung bakit dito pa niya ako dinala para mag-dinner, yun pala ay nandito din ang supervisor na sinasabi niya.
Kumain muna kami at sa buong oras na ‘yon ay dama ko ang pag-aalaga niya. Ang ngiti sa kanyang mga labi ay hindi nawawala kaya naman sobrang saya ko talaga.
Naisip ko ang sinabi niyang pag-iipon para kasal namin. Doon ko naramdaman yung butterflies sa sikmura na tinatawag nila. Dahil din sa sinabi niyang iyon ay napag-isip ko na siguro nga ay panahon para pagbigyan ko na siya sa matagal na niyang hinihiling sa akin tutal, may plano naman pala siya na pakasalan ako.
Kumain na kami at kahit na ayaw ko sanang uminom ay sinaluhan ko na rin siya. Konti lang naman kaya sigurado akong hindi ako malalasing.
“Nasa 10th floor siya, love. Tara na?” yaya sa akin ni Julius. Ngumiti ako at tinanggap ang kanyang kamay para maalalayan niya ako.
Sa elevator ay naramdaman kong bigla ang pagkahilo.
That’s odd. Konti lang naman ang ininom ko.
“Okay ka lang, love?” Tinignan ko si Julius at kita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha. Naisip ko ang sinabi niya na pag-iipon para sa amin kasal kaya sinikap ko na ‘wag ipahalata sa kanya ang nararamdaman ko.
“Yeah, I’m fine.” Ngumiti pa ako para mas convincing. Pumulupot ang isang kamay niya sa bewang ko papunta sa likod at sumandig naman ako sa kanyang dibdib.
Habang naghihintay kaming huminto ang elevator ay tila lalong lumalala ang nararamdaman ko. Pero parang kaya ko pa naman.
“Naku, nakalimutan ko yata ang cellphone ko sa table natin.” Nag-aalala akong napatingin sa kanya, kalalabas lang namin ng elevator eh. “Wait lang, balikan ko. Pero kung gusto mong mauna na, sinabi ko naman na kay Sir ang pagdating natin ay pwede naman. Room 1006 lang.”
“W-Wait–” Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil agad na siyang humalik sa aking pisngi at sumakay na rin sa kabilang elevator.
Naiwan akong nagdodoble ang paningin kaya naman naisip ko na hindi ko na siya hintayin. Puntahan ko na lang ang silid ng kanyang supervisor at humingi ng tulong na pabilikin siya agad. Mukhang hindi ako tatagal at babagsak na rin.
Naglakad ako at sinisikap na tignan ang bawat numero ng pintuan. Hanggang sa napasandal ako sa pintuan na malapit lang sa akin na ginamit ko para maging gabay.
Ganon na lang ang gulat ko ng biglang bumukas ang pinto at kung hindi dahil sa mga kamay na sumalo sa akin ay baka sa sahig na ako pupulutin.
“Ganito na ba ang style ng mga babae ngayon? Doorbell tapos biglang tutumba?” Nagtaka ako sa sinabi ng boses ng lalaki. Nag-angat ako ng tingin ngunit hindi ko naman makita ng malinaw ang kanyang mukha.
Senglot na senglot na ang pakiramdam ko.
“Bakit ang dami mo?” taka kong tanong.
“Really? Lasing ka na agad? May ibubuga ka pa ba?” tanong na naman ng lalaki habang sa tingin ko ay sinasara na niya ang pintuan. Tanging ang malamlam na ilaw na nagmumula yata sa dalawang sulok ng silid lang bukas kaya madilim ang buong paligid. Ni hindi ko makita ang kanyang mukha.
“Please call Julius,” sabi ko habang sinusubukan kong tumayo ng tuwid. Ayaw kong isipin ng supervisor niya na wala ako sa hulog.
“I don’t do threesome, baby…”
“Huh?” Ano daw ang sabi niya? Saan naman niya nakuha ang bagay na ‘yon? Magsasalita na ako ulit ng bigla ko na lang naramdaman ang mamasa-masa kung anong dumampi sa mga labi ko.
Bigla kong nailabas ang dila ko para lasahan kung ano ‘yon ngunit biglang may humuli non kasunod ay sinipsip. The man is sucking my tongue!
Ang mga mata kong gusto nang pumikit ay biglang nanlaki kahit natural ng malalaki iyon. Agad umangat ang kamay ko para itulak ang mapangahas na lalaking nananamantala sa akin ngunit bakit parang pader siya na hindi matinag.
Naramdaman ko ang kamay niya sa aking tagiliran, kasunod ang paghapit niya sa akin palapit pa na halos kahit hangin ay hindi na makadaan sa pagitan namin.
Yung hilo ko kanina ay nadagdagan na ng init, pakiramdam ko ay nagliliyab na ang aking katawan. Ang halik niya ay tinutugon ko na ngayon dahil sa masarap na pakiramdam na binibigay nito sa akin.
Naramdaman ko ang pag-angat ng aking mga paa mula sa sahig kasunod ang pagpulupot ng mga binti ko sa bewang niya at ang aking mga kamay ay napunta na sa kanyang balikat hanggang makarating ito sa batok at likod na bahagi ng kanyang ulo kung saan nagsimula ng humagod sa hindi ko malamang dahilan.
May matigas na dumudunggol sa pagitan ng aking mga hita at sa tuwing ikikiskis ko doon ay mas lalo pang nagiging masarap sa pakiramdam.
Hindi ko alam kung paano nangyari pero, alam ko na hubad na kami pareho at ayaw ko na rin na tumigil pa sa pagpapalitan namin ng halik, haplos at pagdama sa katawan ng isa’t-isa.
“Urgh!” nabigla kong daing ng magsimula siyang itulos ang kanyang pagkalalaki sa loob ko. “Masakit!”
“Shit, I’m sorry. You should have told me that this is your first time,” mahinang sabi niya kasabay ang paghaplos sa aking pisngi. Banayad lang iyon, nakakatangay. Sa kanyang pagsasalita ay muli kong nalanghap ang amoy ng alak sa kanyang hininga. Malamang dahil sa paghahalikan namin ay lalo akong nalasing.
Dinama ko ang kanyang pisngi, merong maliliit na facial hair na nagdulot ng kiliti sa mga palad ko.
“Are you feeling okay now?” tanong niya maya-maya konti. Tumango ako, kasunod ang dahan dahan niyang paggalaw sa loob ko.
Uncomfortable at masakit pero bearable. Ang dahan dahan ay unti-unting bumilis hanggang sa naririnig ko na ang sarili kong boses na sumisigaw sa sarap. Iniengganyo siyang bilisan pa at diinan ang bawat tulos.
And him? He obliged without question. Bringing me to the heights sa hindi ko alam kung ilang beses. Hanggang sa ginupo na kami ng pagod at tuluyan ng nawalan ng malay.
Azael Limang taon na pala. Limang taon mula noong araw na sinabi ko sa harap ng altar na “I do,” at hanggang ngayon, tuwing naririnig ko ‘yon sa isip ko, parang lagi pa ring bago. Limang taon ng tawa, away, kulitan, at tuloy-tuloy na pagmamahalan. At sa bawat gising ko, una ko pa ring nakikita si Ximena, ang babaeng siyang nagbigay sa akin ng masarap na tulog at patuloy na nagbibigay sa akin ng peace of mind. “Dad! Dad! Si Ava na naman po ang gumamit ng crayons ko!” sigaw ni Asher, ang panganay namin na apat na taong gulang. Sumunod na tumakbo si Ava, tatlong taon, hawak-hawak ang crayon na parang trophy. “Hindi totoo! Si Asher ang nagsimulang mang-asar!” Napailing ako, pero napangiti rin. “Okay, both of you, crayons down, peace sign up.” Sabay silang nagtaas ng kamay, nakangiti na agad pagkatapos ng ilang segundo. Ganito kami halos araw-araw, gulo, ingay, pero puno ng saya. Habang pinagmamasdan ko silang naghabulan sa garden ng mansion ng aking lolo at lola, ramdam kong iba
XimenaHindi ko alam kung kailan huling tumigil ang mundo para lang sa akin.Pero ngayong araw na ito, sa mismong araw ng kasal namin ni Azael ay parang bawat hinga ko ay puno ng saya, takot, at hindi maipaliwanag na kilig.Nakatayo ako sa harap ng malaking salamin ng hotel suite habang inaayos ni Mama ang laylayan ng aking gown. Isang off-shoulder na satin gown, simple pero eleganteng may mahabang train na sinabayan ng diamond pins sa aking buhok. Sa gilid, naroon si Nicolas na hindi mapakali at halatang naiiyak pero pilit nagtatapang-tapangan.“Grabe, Ate,” sabi niya, sabay punas ng mata. “Hindi ako sanay na nakikita kang ganito kaganda. Parang hindi ka na ‘yung ate kong palaging nagrereklamo pag may deadline.”Natawa ako, sabay hampas ng mahina sa braso niya. “Ewan ko sa’yo, Nicolas. Kanina pa akong kabado, tapos pinaiyak mo pa ako.”“Hindi kita paiiyakin, promise. Pero Ate, proud ako sa’yo. Si Kuya Azael, swerte talaga sa’yo,” sabi niya sabay tingin kay Mama.Ang aming ina naman a
XimenaNarinig ko ang ilang shareholders na nagbulungan, may halong gulat at pag-aalala. Pero si Azael? Ni hindi man lang kumurap.“That’s cute,” sabi niya, halos pabulong pero ramdam mo ‘yung kurot ng sarcasm. “You think buying crumbs gives you the right to sit at the table?”Napahawak ako sa aking dibdib. Grabe ‘yung presence niya. Kahit ako, parang gusto kong tumayo at mag-apir sa kanya sa sobrang intense ng aura niya.Ngunit lalong nagalit si Danilo, galit na galit, at tinuro si Azael. “Watch your mouth, boy! You think you can talk to me like that? I have every right—”Hindi pa siya natatapos nang biglang bumukas ang pintuan. Malakas. Parang pumutok ang kulog sa loob ng silid.At doon pumasok ang isang babaeng halos hindi ko inaasahan na makit, si Mrs. Roccaforte, ang ina ni Azael. Nakataas ang ulo, suot ang dark green na dress na halatang mamahalin, pero ang pinaka-nakakakuryenteng bagay ay ang galit sa kanyang mga mata.“Danilo De Luna!” boses niya ay umaalingawngaw sa buong sil
XimenaTahimik ang buong silid. Ramdam ko ang bigat ng bawat tingin ng mga taong nasa harap namin.Ang ilan ay may kumpiyansa, ang iba ay nagtatago ng kaba sa likod ng pormal na ekspresyon. Pero kahit walang nagsasalita, malinaw sa lahat kung sino ang may hawak ng atensyon sa buong kuwarto.Si Azael.Nakatayo siya sa tabi ko, diretso ang likod, malamig ang mga mata, at may aura ng taong hindi mo gugustuhing kalabanin.Hindi siya kailangang sumigaw. Hindi niya kailangang magpaliwanag.Sapat ang presensiya niya para manahimik ang lahat.“Let’s begin,” mahinahon niyang sabi, ngunit may bigat ang bawat salita.Isa-isa niyang tiningnan ang mga shareholder na nakaupo na sa mahabang mesa, walang kahit sinong umiwas sa titig niya, kahit alam kong gusto na nilang umiwas.At doon napako ang tingin niya kay Danilo De Luna. Masasabi ko na mas may dating ang lalaki kaysa sa picture kahit na may edad na ito. Hindi na talaga ako magtataka kung mabaliw man ang ina ni Azael sa kanya. Kaya lang, big tu
Ximena“Ready?” tanong ni Azael sa akin, kaswal pero halatang may halong excitement sa boses niya. Nasa opisina pa kami, papunta sa conference room kung saan naghihintay ang mga shareholders. Kakalabas lang ni Sir Simon at sinabing, ‘Kumpleto na ang lahat, kayo na lang dalawa ang kulang.’Napataas ako ng kilay. “Bakit ako ang tinatanong mo niyan?” tugon ko, sabay ayos ng suot kong blazer. “Ikaw, ready ka na ba? Baka mamaya, ikaw ‘yung manginig sa meeting, hindi ako.”Ngumisi siya ng pilyo, ‘yung tipong alam mong may binabalak. “I was born ready, baby…” sabi niya, tapos huminga nang malalim, parang actor sa pelikulang paalis na ng eksena.Bago pa siya tuluyang makalabas ng silid, mabilis kong hinawakan ang braso niya. “Wait.”Lumingon siya sa akin, bahagyang naguguluhan. “What?”Ngumiti ako nang bahagya, pinipigilan ang sarili kong hindi kiligin sa titig niya. Dahan-dahan kong inangat ang kamay ko papunta sa kanyang necktie. Medyo nakalaylay kasi ito, and being me, hindi ako makakatiis
Ximena“Pwede mo nang padalhan ng invitation ang lahat para sa shareholders’ meeting.”Napangiti ako sa sinabi ni Azael. Finally. Heto na talaga, matapos ang ilang araw naming halos hindi na umuuwi sa kakaplano, sa kakahanap ng butas, at sa countless overtime, panahon na para i-execute ang plano.“Yes, Sir,” sagot ni Sir Simon at kita ko rin sa mukha niya ang confidence. Yung tipong ‘this is it’ look. Kasama siya ni Azael sa buong plano, at siya pa nga ang may pinakamalaking ambag sa pagkuha ng mga ebidensiyang pwedeng sumira sa mga plano ni Danilo bago pa man siya makalusot sa kumpanya.“Baby,” tawag sa akin ni Azael na may halong pag-aalala sa boses, “if ever, ‘wag kang aalis sa tabi ko kapag nagsisimula na ang meeting. Lalo na kung hinahain na namin ni Simon ang mga dapat naming ihain. Ayokong magwala si Danilo at ikaw ang una niyang maabutan.”Napairap ako nang bahagya, pero may ngiti pa rin sa labi. “You don’t have to worry about me. Promise, magtatago agad ako sa likod mo,” tugo






Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments