All Chapters of My New Boss is the Man I Had a One Night Stand With!: Chapter 171 - Chapter 176

Ximena“Pwede mo nang padalhan ng invitation ang lahat para sa shareholders’ meeting.”Napangiti ako sa sinabi ni Azael. Finally. Heto na talaga, matapos ang ilang araw naming halos hindi na umuuwi sa kakaplano, sa kakahanap ng butas, at sa countless overtime, panahon na para i-execute ang plano.“Yes, Sir,” sagot ni Sir Simon at kita ko rin sa mukha niya ang confidence. Yung tipong ‘this is it’ look. Kasama siya ni Azael sa buong plano, at siya pa nga ang may pinakamalaking ambag sa pagkuha ng mga ebidensiyang pwedeng sumira sa mga plano ni Danilo bago pa man siya makalusot sa kumpanya.“Baby,” tawag sa akin ni Azael na may halong pag-aalala sa boses, “if ever, ‘wag kang aalis sa tabi ko kapag nagsisimula na ang meeting. Lalo na kung hinahain na namin ni Simon ang mga dapat naming ihain. Ayokong magwala si Danilo at ikaw ang una niyang maabutan.”Napairap ako nang bahagya, pero may ngiti pa rin sa labi. “You don’t have to worry about me. Promise, magtatago agad ako sa likod mo,” tugo

XimenaTahimik ang buong silid. Ramdam ko ang bigat ng bawat tingin ng mga taong nasa harap namin.Ang ilan ay may kumpiyansa, ang iba ay nagtatago ng kaba sa likod ng pormal na ekspresyon. Pero kahit walang nagsasalita, malinaw sa lahat kung sino ang may hawak ng atensyon sa buong kuwarto.Si Azael.Nakatayo siya sa tabi ko, diretso ang likod, malamig ang mga mata, at may aura ng taong hindi mo gugustuhing kalabanin.Hindi siya kailangang sumigaw. Hindi niya kailangang magpaliwanag.Sapat ang presensiya niya para manahimik ang lahat.“Let’s begin,” mahinahon niyang sabi, ngunit may bigat ang bawat salita.Isa-isa niyang tiningnan ang mga shareholder na nakaupo na sa mahabang mesa, walang kahit sinong umiwas sa titig niya, kahit alam kong gusto na nilang umiwas.At doon napako ang tingin niya kay Danilo De Luna. Masasabi ko na mas may dating ang lalaki kaysa sa picture kahit na may edad na ito. Hindi na talaga ako magtataka kung mabaliw man ang ina ni Azael sa kanya. Kaya lang, big tu

XimenaHindi ko alam kung kailan huling tumigil ang mundo para lang sa akin.Pero ngayong araw na ito, sa mismong araw ng kasal namin ni Azael ay parang bawat hinga ko ay puno ng saya, takot, at hindi maipaliwanag na kilig.Nakatayo ako sa harap ng malaking salamin ng hotel suite habang inaayos ni Mama ang laylayan ng aking gown. Isang off-shoulder na satin gown, simple pero eleganteng may mahabang train na sinabayan ng diamond pins sa aking buhok. Sa gilid, naroon si Nicolas na hindi mapakali at halatang naiiyak pero pilit nagtatapang-tapangan.“Grabe, Ate,” sabi niya, sabay punas ng mata. “Hindi ako sanay na nakikita kang ganito kaganda. Parang hindi ka na ‘yung ate kong palaging nagrereklamo pag may deadline.”Natawa ako, sabay hampas ng mahina sa braso niya. “Ewan ko sa’yo, Nicolas. Kanina pa akong kabado, tapos pinaiyak mo pa ako.”“Hindi kita paiiyakin, promise. Pero Ate, proud ako sa’yo. Si Kuya Azael, swerte talaga sa’yo,” sabi niya sabay tingin kay Mama.Ang aming ina naman a