Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 90

Azael Sa totoo lang, kinakabahan talaga ako sa pagsasama nila Annie at Ximena. Hindi ko maiwasang isipin na baka kung ano-ano na naman ang ikwento ng babaeng ’yon sa girlfriend ko. Pero at the same time, ramdam kong kailangan din niya ng makakausap bukod sa akin. Kaya kahit may pangamba, pinabayaan ko na rin. Isa pa, pagkakataon na rin ’yon para mapanatag si Ximena sa presensya ni Annie, yung babaeng alam kong minsan na niyang pinagselosan. Kahit hindi niya aminin, ramdam ko. Kita ko kung paano tumitig si Ximena kay Annie noong una silang nagkaharap; yung subtle na sulyap na parang nagtatanong: “Ano ba talaga kayo?” Kaibigan ko si Annie, anak siya ng matalik na kaibigan ng aking ama. Bestfriends sila, at dahil doon, lumaki rin kaming halos magkasama. Ang sabi ng iba, imposible raw na maging bestfriend ang isang lalaki at babae nang walang halo ng ibang damdamin. Pero sa amin, maliwanag ang linya. Walang malisya. Para talaga kaming magkapatid. Ako, kuya ang role; siya naman, bunso na

Azael “Next week? As in next week agad?” halos mapatili si Ximena, nanlalaki ang mga mata habang nakatitig sa akin. Kita ko sa mukha niya yung mix ng gulat at excitement. “Yeah, next week na. Ayaw mo ba?” tanong ko, sabay kindat para ma-lighten yung mood. “H-Hindi naman sa ganon. Kaya lang ay…” napakamot siya sa batok, halatang nagpi-freak out pero trying hard na magmukhang chill. “May iba ka bang plano? Di ba sinabi ko na sa’yo dati na isasama na kita sa susunod kong out-of-the-country trip? Hello, commitment ‘to.” nakataas kong kilay habang nakangisi. “Wala naman, okay. Sige, go.” pilit niyang tugon, pero kahit nag-aaktong kalmado siya, ramdam kong nangingislap ang mga mata niya sa tuwa. Hindi man niya sabihin out loud, kilala ko na siya, alam ko na excited siya. Naalala ko pa yung reaksyon niya noon nung sinabi ni Simon na mapapaaga ang alis ko papuntang New York. Hindi pa ready yung passport niya that time kaya obvious yung lungkot niya. “Pwede ka namang umuwi muna sa inyo p

Mature ContentXimena“Hinding-hindi kita paalisin sa buhay ko, baby.”Pagkasabi niya no’n, agad na naglapat ang labi niya sa labi ko. Mainit at punong-puno ng emosyon. Para akong natutunaw habang pumulupot ang mga kamay ko sa kanyang leeg, hinila ko siya palapit na para bang kahit anong kabig pa niya sa akin ay kulang pa. Ramdam ko ang tigas ng kanyang batok sa ilalim ng mga daliri ko habang hinahagod ko iyon, sabay tugon sa bawat halik niya.Mga ganitong pagkakataon ang paborito ko. Yung tipong nakakalimutan ko ang lahat. Problema, takot, kahit anong duda. Kapag nakadikit siya sa akin at nahuhulog kami sa ganitong init ng sitwasyon, pakiramdam ko… ako ang sentro ng mundo niya.Nakakaadik. As in, sobra.Masama ba ‘yon? Na mas hinahanap-hanap ko ang halik niya, ang haplos niya, at pati ang pag-angkin niya sa akin? Kasi bukod sa sarap na dulot niya, iba ang nararamdaman ko, mas malalim, mas makabuluhan. Parang doon niya naipapahatid kung ano talaga ang lugar ko sa buhay niya. At lalo na

Ximena “Scared?” tanong ni Azael habang nakatingin sa akin. Nasa eroplano na kami at hindi ko talaga maiwasan ang matinding kaba. First time kong sumakay ng plane, at kung hindi lang kami magkatabi ngayon, malamang ay nag hyperventilate na ako dahil sa 100 over acting ko na blood pressure. Charowt, pero seryoso, parang anytime pwede akong himatayin! “Medyo…” sagot ko na may kasamang awkward na ngiti. Feeling ko obvious na obvious na nanginginig ang kamay ko habang hawak ko ang seatbelt. Bigla niyang pinisil nang marahan ang pisngi ko at hinalikan ako sa noo. “Don’t be. Nandito lang ako sa tabi mo,” bulong niya, mababa at calm ang boses. Very reassuring, as in parang instant stress reliever. Ramdam ko talaga na safe ako hangga’t kasama ko siya. Pero hindi ko pa rin mapigilan, iba pa rin ang bigat sa dibdib knowing na ito ang very first time ko lumipad palabas ng bansa, tapos ang haba pa ng biyahe. “Palibhasa kasi sanay kang lumipad kaya mo nasasabi ‘yan,” biro ko habang nakanguso, t

XimenaWe spent our first day na magkasama lang sa hotel kung saan kami nag-stay. As in wala kaming ginawa kundi kumain, matulog, at manood ng kung anu-anong palabas sa TV. Sobra kasi ang pagkangarag ko sa biyahe, jetlag to the highest level! Ewan ko ba kung dahil ba sa excitement o sa kabog ng puso ko knowing na kasama ko siya sa trip na ‘to.Kaya heto, two days later, nasa office na kami ng Roccaforte Empire dito sa Poland. Pagpasok pa lang namin sa building, napa-“Wow” talaga ako. Hindi ko akalain na ganito pala kaganda dito, modern ang design pero may classy vibe. Simple, clean, pero talagang may dating.“Grabe, Azael… parang hindi totoo na Pinoy ang nagmamay-ari nito,” bulong ko habang nililibot ng mata ko ang buong lobby. Ang taas ng ceiling, may chandelier na parang galing pa sa isang fairy-tale castle, at ang marble flooring? Nakaka-starstruck.Napangiti siya at hinawakan ang kamay ko. “See? Sabi ko naman sa’yo, you’ll be proud. This is home for a lot of us.”At mas nakakatuwa