All Chapters of ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

ร่างบางบนเตียงหลับตาพริ้มในอ้อมแขนแกร่ง แสงแดดในยามเช้าไม่อาจเล็ดลอดสาดส่องแยงตาเธอได้ เมื่อเงาใหญ่ของสามีนอนตะแคงบังไม่ให้สิ่งเร้าภายนอกรบกวนแผ่นหลังบึกบึนของหมอไป๋หันหลังให้แดด สายตาคมคายเรียบนิ่งหลุบมองใบหน้าภรรยาที่ตนไม่โปรดปรานนานหลายวินาทีเขามองเพราะกำลังพิจารณาอยู่ ทำไมเมื่อคืนถึงได้ควบคุมตัวเองไม่อยู่ขนาดนั้น เธอสวยข้อนี้ก็ไม่คิดจะปฏิเสธ แต่สวยก็ใช่ว่าเขาอยากจะคิดพิศวาสสักหน่อย“อื้อ...”คนตัวเล็กในอ้อมแขนส่งเสียงครางงัวเงีย เหยียดแขนออกแล้วยันแผงอกกำยำก่อนพลิกตัวหันหลังให้เขาโดยไม่รู้ตัวหมอไป๋คิ้วกระตุกย่นเข้าหากัน ไม่ชอบที่เธอมานอนหันหลังให้ตอนที่เขามองอยู่ มือใหญ่เลยจัดการโอบกระชับร่างบาง พลิกตัวให้หันกลับมานอนหันหน้าเข้าหาเขาตามเดิม“อือ” ภารัชชาครางงัวเงียมุ่นคิ้วแต่ตายังหลับอยู่เรือนร่างอรชรนวยนาดอย่างอ่อนแรงในอ้อมแขนเขา นิ่งไปสักพักเธอก็ขยับตัวเข้าไปซุกแนบแอบอิงที่ซอกคออุ่นๆ ของหมอไป๋ซ่งไป๋เกร็งแขนที่เธอหนุนแทนหมอนอยู่ น่าแปลกที่ตัวเขาก็ไม่ดันตัวเธอออก กลายเป็นหลุมหลบภัยบังแดดให้เธอพักพิงตลอดช่วงเช้าภารัชชารู้สึกตัวในช่วงสายของวัน ปกติเธอเป็นคนตื่นเช้ามาตั้งแต่ไหน

ภารัชชาหอบหมอนกับผ้าห่มไปนอนที่โซฟาห้องรับแขก สีหน้ายังซีดเซียวไร้เลือดฝาดจากอาการอ่อนเพลีย เธอหนีออกมานอนข้างนอกก็เพราะไม่อยากเห็นหน้าหมอไป๋อีกคำพูดของเขามันจะใจร้ายเกินไปแล้ว ไม่พูดก็ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกสักหน่อย อีกอย่างคนอย่างภารัชชาก็มีช่วงเวลาที่อ่อนไหวเหมือนกันไหนๆ ก็พลาดท่าเผลอทีทำรักกันหนักหน่วงไปทั้งคืน ที่เหลือแค่รอผลลัพธ์ว่าเธอจะตั้งครรภ์สายเลือดเขาหรือเปล่า แต่ระหว่างรอผลขออยู่ให้ห่างคนใจร้ายหน่อยแล้วกัน“ใครจะอยากพิศวาสคุณกันมิทราบ...” ภารัชชาขมุบขมิบปากบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาเบดอย่างสบายใจ เพราะมีโคมไฟส่องแสงสลัวโทนอบอุ่นอยู่ข้างๆ กัน“ขอให้... ท้องผูก 3 วันเลย” เสียงเธองัวเงียเต็มที แต่แรงแช่งสามีชัดเจนทุกประโยคที่พึมพำออกมาร่างบางนอนคุดคู้กอดกระชับอยู่ใต้ผ้าห่ม พอมีแสงไฟแล้วเธอรู้สึกปลอดภัยไม่ต้องจินตนาการถึงสิ่งน่ากลัว หลับตาลงได้ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทราจากอาการอ่อนเพลียเพราะพิษไข้รุมเร้าห้องทำงานของหมอไป๋เงียบสงัด ร่างสูงนั่งเก้าอี้ทำงานหลังตรง มือจับเม้าส์เลื่อนคลิปวิดีโอจากกล้องหน้ารถด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ตั้งแขนข้างนึงรองใต้คางขณะที่สายตาแข็งกร้า

ซ่งไป๋พาภรรยาออกงานสังคมครั้งแรก หลังจากแต่งงานเข้าเรือนหออย่างเป็นทางการ ทั้งสองควงแขนกันลงจากรถโรลส์รอยซ์คันหรูเข้าไปในงาน อันถูกจัดขึ้นที่โรงแรมระดับห้าดาวใจกลางเมืองกรุงสายตาของแขกเหรื่อในงานต่างจับจ้องมาที่ทั้งคู่ บ้างก็จ้องมองแล้วหันไปป้องปากกระซิบเชิงติฉินนินทา ไม่พ้นเรื่องที่เธอเป็นลูกสาวภรรยารอง บางคนก็ส่งยิ้มให้ซ่งไป๋เชิงชู้สาวที่ไม่มีความเกรงใจภรรยาเขาเลยทว่าภารัชชากลับเชิดหน้าไม่หวั่นไหวกับสายตาคนรอบข้าง เธอมองตรงไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียวขณะควงแขนผู้เป็นสามีหลวมๆ“ไป๋...”เสียงหนึ่งฉุดดึงความสนใจหมอไป๋ กระทั่งเขาหันไปยังต้นตอของเสียงก็พบว่าเป็นเหมยหลิน หญิงสาวที่เขาชังไม่ต่างจากภารัชชาแต่กับคนนี้ทั้งรักและชังเท่านั้นเอง...ภารัชชามองเหมยหลินในชุดเดรสสีมุกเช่นกัน เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ เหยียดรอยยิ้มบนใบหน้าสวยเฉี่ยว พลางปรายหางตามองมาที่ภารัชชาแล้วหันไปยิ้มให้ซ่งไป๋ตามเดิม“วันหยุดนี้ก็กลับมาทานข้าวที่บ้านบ้างสิคะ คุณพ่อกับคุณแม่ท่านคิดถึงคุณมากเลยนะไป๋ น้องชายคุณก็บ่นถึงนะคะ”“เพราะมีกล้องจับอยู่เหรอ ถึงได้เล่นละครตบตาไม่เลิก”หมอไป๋พูดถึงนักข่าวที่มาเก็บภาพบรร

“คุณเพชร”คราวนี้เธอเรียกเขาเสียงแข็ง ชักสีหน้าว่าไม่พอใจให้เห็น ในเมื่ออีกฝ่ายใช้คำพูดไม่ให้เกียรติกันเธอก็ไม่จำเป็นต้องให้กลับเหมือนกัน“คนสวยเวลาดุนี่เซ็กซี่สุดๆ เลยนะครับ” เพชรเพทายยังใช้คำพูดหยอกเย้าพี่สะใภ้เขาแสร้งทำทีเล่นทีจริง แต่แววตาคุกคามและกดข่มกันอยู่ ที่ได้เห็นภารัชชาดูหัวเสียเขาก็ยิ่งโรคจิตชอบใจใหญ่ ทว่าลมร้อนที่พัดเข้าประชิดตัวพร้อมเงาของร่างใหญ่ทำเธอใจชื้นขึ้นมาทันที“มีอะไรหรือเปล่า” หมอไป๋กดเสียงต่ำ ตวัดสายตามองเพชรเพทายอย่างคาดโทษ ก่อนปรายหางตามองเหมยหลินที่เข้ามาสมทบ“ไม่มีอะไรค่ะคุณไป๋”“อย่าโกหก”“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ”เขากดสายตามองเธอที่งุดหน้าหนี แต่พออาการเริ่มไม่ค่อยดีเธอก็ช้อนตามองเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่จนน่าปวดหัว แค่นี้ก็วิงเวียนคล้ายจะเป็นลมอยู่แล้วภารัชชามุ่นคิ้วคิดไม่ตก เก็บงำคำพูดไว้ภายใต้ริมฝีปากตัวเองเพชรเพทายก็เป็นหนึ่งในผู้มีสิทธิ์บริหารเหลียนฮวากรุ๊ป หากภรรยาของเขาอย่างเหมยหลินสามารถให้กำเนิดทายาทได้แต่พอได้เห็นธาตุแท้ที่อีกฝ่ายไม่คิดจะปกปิด ภารัชชาก็ไม่อยากให้สิ่งที่หมอไป๋หวงแหน ต้องตกอยู่ในมือบริหารของลูกชายภรรยารองเลย

ภารัชชาพยายามจะขืนร่างไว้ แต่ก็ถูกกิตติธัชลากขึ้นรถไปได้สำเร็จอยู่ดี เธอถูกอุ้มออกมาจากร้านที่ดูจะมีแต่คนของเขา สุดท้ายก็โดนจับยัดขึ้นรถแล้วปิดประตูใส่ในสภาพอ่อนปวกเปียก“อือ...”เธอสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนรวบแรงเฮือกสุดท้ายในการล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย ควานหาโทรศัพท์มือถือกับใจที่เต้นแรง จนเม็ดเหงื่อผุดซึมตามไรผมและเปียกชุ่มทั่วลำคอ“จะทำอะไร” กิตติธัชตวัดสายตาไม่พอใจมอง เธอที่กำลังจะล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแต่เรียวแรงอันน้อยนิด กอปรกับสภาพโดนยาของภารัชชา แทบจะไม่มีทางต่อกรเขาได้อยู่แล้ว กิตติธัชกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเลือดเย็น เขาใช้มือบีบปลายคางเธอให้เงยหน้ามอง“ฮึก”“จะโทรให้ผัวมาช่วยเหรอ”ในแววตาคู่สวยมีม่านน้ำตาบดบัง วูบไหวไปมาด้วยความหวาดกลัวที่ร่างกายไม่ตอบสนองสมองสั่งการ เนื้อตัวเธอสั่นเทากับอาการหายใจไม่ค่อยออก จนใบหน้าขาวแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นมากิตติธัชนั่งอยู่บนเบาะคนขับ เขาจับใบหน้าเธอพลิกไปมา เชยชมความสวยงามจนตาเป็นประกายหื่นกระหายอย่างปิดไม่มิด“ฮึก...” ภารัชชาตัวสั่นเทิ้ม ลมหายใจสั่นแรง พลิกใบหน้าหันหลบอีกฝ่ายที่ยื่นหน้าจะจูบเธอ“ไม่ต้องกลัวผมหรอกคุณภารัชชา ห