All Chapters of ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

สิ่งที่เธอย้อนถามเขากลับมา มันทำให้ภาพรักเก่าที่แสนเจ็บปวด แต่ยังเป็นความทรงจำที่เคยสวยงาม พร้อมใจกันหลั่งไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวของซ่งไป๋“เธอรู้ได้ไง...” เขาปรายตามองเธอ แววตาเฉยชาที่มองกัน ทำให้ใจของคนถูกมองรู้สึกเจ็บปวด“สำคัญด้วยเหรอคะว่ารู้ยังไง”ภารัชชาแค่นยิ้ม คงจะจริงจนพูดอะไรไม่ออกเลยสินะ“ประเด็นคือ... ฉันพูดความจริงถูกต้องมั้ยคะ”“จะจริงหรือไม่จริง อดีตก็คืออดีตอยู่ดี”“อดีตที่ยังรู้สึกในปัจจุบันน่ะเหรอคะคุณไป๋... จะเรียกอดีตได้ยังไง”สิ้นประโยคที่แทงใจดำคนฟัง ร่างสูงก็นิ่งงันไม่พูดไม่จาและไม่คิดจะแก้ต่างอะไร จนเธอพอเข้าใจแล้วว่าทุกอย่างที่รู้มาคือความจริงภารัชชารู้เรื่องทั้งหมดจากอิงธารา หลังโทรระบายความในใจกับเพื่อนสนิท อิงธาราพอรู้คร่าวๆ ว่าทั้งคู่เคยมีข่าวฉาวถึงแฟนสาวที่เคยคบกับหมอไป๋ นอกใจไปคบหากับน้องชายต่างมารดาแทนแต่สุดท้ายก็ตบแต่งเข้าตระกูลอย่างเป็นทางการ ก่อนข่าวลือจะซาไปตามกาลเวลา หรือจากอำนาจเงินที่ใช้ปิดข่าวนั่นแหละเธอไม่เคยเอะใจเรื่องนี้สักนิด อาจเป็นเพราะเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในร้านดอกไม้ ใช้ชีวิตปลงปลดในวัยที่ใกล้เลขสาม เลยไม่รู้สึกระแคะระคายกับสายตาที่ทั้งค

เช้าวันต่อมาภารัชชาตื่นแต่เช้าเพราะฝืนนอนต่อไม่ไหว เธออาบน้ำชำระล้างทำความสะอาดร่างกาย แต่รอยดูดสีช้ำแดงที่ปรากฏชัดบนเนินอก สะท้อนภาพคืนรักเร่าร้อนให้เธอหน้าเห่อร้อนตอนส่องกระจกร่างบางสวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำห่มกาย ก่อนจะหยิบหลอดยาทาในลิ้นชักแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง แต้มยาทาบนโหนกแก้มให้สามีที่ยังหลับไม่รู้สึกตัวเงียบๆถ้ารู้ว่าใจร้อนต้องเจ็บตัวแล้วจะใช้อารมณ์ทำไมกัน...เธออดค่อนขอดเขาในใจไม่ได้ ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเข้าไปรัวหมัดใส่สิบทิศแบบนั้น จะให้คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขามาหึงหวงก็ไม่ได้ ในเมื่อเขาไม่ได้รัก คงโกรธมากกว่าที่เธอซบไหล่ชายอื่นจนอาจทำให้ขายหน้าถึงใจเธอจะโกรธเขาเช่นกัน แต่ก็ยังบรรจงทายาให้อย่างเบามือ ทว่าคำพูดใจร้ายของหมอไป๋ก็ผุดขึ้นมาในหัวอยู่ดี“แค่ตั้งท้องแล้วคลอดลูกให้ฉัน... จากนั้นเธอจะเป็นอิสระ”มือที่กำลังทายาตรงมุมปากให้เขาชะงักไป หัวใจชาวาบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ คำพูดของเขาช่างใจดำอำมหิต สมคำร่ำลือเกี่ยวกับตัวหมอไป๋แห่งตระกูลซ่งนั่นแหละหมอไป๋ที่หลับใหลไม่ได้สติ เพิ่งรู้สึกตัวจากแสงแดดที่แยงตา เปลือกตาเขาขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นมอง ภาพใบหน้าสวยสดของภารัชชาเป็นสิ่งแ

ร่างสูงกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์ยามดึกดื่น เขาเห็นแสงไฟยังส่องสว่างจากในห้องครัว จึงสืบเท้าเดินไปดูถึงได้เห็นคนเป็นภรรยา ฟุบใบหน้าลงบนท่อนแขนที่โต๊ะอาหารเธอหลับใหลทั้งที่ยังไม่ได้แตะอาหารบนโต๊ะเลย พอเขาเดินไปปลุกเธอก็ส่งเสียงงัวเงียในลำคอทันที“ภารัชชา...”“อื้อ”“ทำไมไม่ไปนอนดีๆ มานอนตรงนี้ทำไม”น้ำเสียงของหมอไป๋ติดดุเล็กน้อย ดึกดื่นจนป่านนี้ทำไมเธอยังไม่เข้านอนอีก อย่าบอกเชียวว่านั่งรอเขากลับมาทานข้าวด้วยตั้งแต่เย็นเขาก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่พอเห็นอาหารที่วางเต็มโต๊ะและเธอที่นอนรอ หมอไป๋ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ แต่เขามีเรื่องด่วนให้จัดการถึงมาไม่ได้จริงๆ และเขาก็ยังไม่อยากอธิบายด้วย“กลับมาแล้วเหรอคะ” ร่างบางงัวเงียหนัก ยกมือขึ้นขยี้ดวงตาแล้วหลุบมองนาฬิกาบนข้อมือ “นี่มันกี่โมง... ตีสามเหรอ”ภารัชชาเบิกตาโต หายง่วงเต็มตื่นที่เห็นเข็มเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา“อืม ตีสามแล้ว” หมอไป๋ขานรับในลำคอเพียงอย่างเดียวเขาเองก็ไม่คิดแก้ตัว ในเมื่อธุระที่เขาหายไปทั้งวัน มันไม่ควรจะพูดกับภารัชชาในเวลานี้ อีกอย่างเขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอ รับรู้ไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นสักเท่าไหร่ด้วย“แล้วทำไมคุณเพิ่

ภารัชชากลับถึงห้องในสภาพที่เหม่อลอย เธอนั่งร้องไห้เพียงลำพังบนโต๊ะอาหารให้พอใจ สุดท้ายก็ลากสังขารไร้วิญญาณกลับมาจนได้ร่างบางลากสองเท้าอันหนักอึ้ง เดินเอื่อยเฉื่อยตรงไปที่ห้องของถ้วยฟู พอเปิดประตูแมวรักก็เดินนวยนาดมาคลอเคลียหน้าแข้ง เธอทรุดตัวนั่งลงอย่างอ่อนแรงพร้อมกับอุ้มเจ้าสี่ขามานั่งตัก“โดนเมินตามระเบียบอีกแล้วถ้วยฟู...”เจ้าแมวอ้วนกลมไม่รู้หรอกว่าเธอตัดพ้ออะไร มันก็แค่เอาหัวถูไถชนมือเธอที่ลูบหัวเป็นประจำด้วยความคุ้นเคยแต่ภารัชชารู้สึกแย่... แย่จนไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ทำได้แค่ร้องไห้ออกมาให้หยาดน้ำตาชโลมความทุกข์ใจ ถ้าไม่มีถ้วยฟูแล้วเธอจะร้องไห้กับใครได้อีกเพราะถ้วยฟูไม่เคยซ้ำเติม และไม่เคยมองข้ามความเจ็บปวดเธอตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยถูกแม่กอดด้วยซ้ำ ไม่เคยสัมผัสคำว่ารักจากปรางสิตาได้เลย พอโตมา... เธอก็ยังไปรักคนที่ไม่ควรให้ใจอีกไม่เคยเป็นที่ต้องการของใครเลยสักคนไม่มีบทบาทสำคัญเป็นแค่ตัวสำรองมาตลอด“ไปทางไหนก็ไม่มีใครต้องการสินะ”“ม๋าว~”“แต่ถ้วยฟูต้องการแม่ฉันใช่มั้ยคะ”เธอก้มหน้าหอมหัวเจ้าขนปุย พร้อมหยาดน้ำอุ่นๆ ที่รินไหลจากดวงตาจนแก้มเปียกชื้น“ฮึก... อึก ฮื่อ”“เหมียว.

หมอไป๋หมดคำจะพูดกับน้องชายต่างมารดา ไม่รู้จะสรรหาคำไหนที่ใช้นิยามความสารเลวของอีกฝ่ายได้เลยเหมยหลินนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งคน แต่คนเป็นสามีกลับใช้ชีวิตเสเพลเสพกามราคะกับสาวอื่น บกพร่องทั้งหน้าที่ผัวและพ่อในคราวเดียวกันเข้าใจแล้วว่าทำไม... เหมยหลินถึงปล่อยวางได้เร็วขนาดนั้น“แกนี่มันพิการทางความคิดสินะ”“พี่คิดว่างั้นจริงเหรอ”เพชรเพทายทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน นั่งทิ้งร่างจุดบุหรี่สูบอย่างสบายใจเฉิบ แต่แววตาเหี้ยมเกรี้ยวดูขุ่นแค้นที่เสียลูกไปเพราะมันเท่ากับว่า สิทธิ์ในการได้รับมรดกก็ต้องแก่งแย่งชิงดีกันอีกครั้ง ทำเขาอยากลงมือสั่งสอนภรรยาที่ทำโอกาสทองหลุดมือไป“เถอะน่า พี่รักเธอขนาดนั้น... มีเหรอจะไม่เสียดาย”เพชรเพทายชอบเล่นสงครามประสาท...คำพูดจี้ปมคนฟังจนหมอไป๋กำหมัดแน่น เส้นเลือดหลังมือปูดโปนพาลให้ขมับเต้นตุบ เพชรเพทายจุดบุหรี่สูบแล้วพ่นควันอย่างไม่สะท้านเรื่องเหมยหลิน“แต่เธอเป็นของผมแล้วนะพี่ไป๋ เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย คนอื่นที่เข้ามาทำแบบนี้ไม่ถือว่าเสือกเรื่องครอบครัวเหรอครับ” เขาแยกยิ้มแล้วกลั้วหัวเราะร่วน ไม่ต่างจากตัวร้ายในหนังชื่อดังเพชรเพทายรู้ว่าทั้งคู่เคยรักกั