All Chapters of กรงรักอสูร: Chapter 31 - Chapter 40

“โอ๊ย!”อรดีกุมหัวเขาของตัวเองทันทีเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมา ภาคินใช้ความรวดเร็ววิ่งไปถึงตัวเธอ ทั้งลนลานทั้งตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หญิงสาวเจ็บจนหน้าโยเยไปหมด เธอร้องเอะอะโวยวายไปตามประสานิสัย ปัดป้องมือเขาพัลวัน“เพราะคุณคนเดียวเลย ไม่ต้องมาแตะฉัน!” ชายหนุ่มพยัยามจะดูว่าแผลของเธอร้ายแรงแค่ไหน เขาถามด้วยความห่วงใยอย่างคนที่ไม่เคยต้องห่วงใครมาก่อน เขาหน้าซีดจัดและโกรธขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล“แล้ววิ่งทำไม! เห็นรึเปล่าว่าทางมันรก โง่เง่า!”เสียงตะคอกทำคนเจ็บถึงกับเงียบกริบ กลืนน้ำลายดังเฮือก มองใบหน้าอสูรร้ายที่กำลังร้อนเต็มที่อย่างหวาดๆ เขาขบกัดกรามจนแน่น ขณะช้อนร่างเธอขึ้นอุ้ม“ไม่ต้องหรอก ฉันว่าฉันเดินเองได้”เธอพูดได้เพียงเท่านั้น เพราะไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมปล่อยเธอลงง่ายๆเขาพาร่างของเธอวกกลับไปทางเดิม ที่จอดเรือประมง ชาวบ้านพวกนั้นต่างก็ตกใจ สอบถามกันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวเหมือนกัน“ออกเรือ พาไปอนามัยหมู่บ้านที่ด้านหน้าเกาะหน่อย” เขาพาเธอลงไปนั่งในเรือหางยาวลำหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด เจ้าของเรือเป็นชายวัยกลางคน เขารีบทำตามคำสั่งทันที เรือแล่นออกจากฝั่

“เธอคิดว่าไอ้ตำรวจหน้าอ่อนนั่นจะคุ้มกะลาหัวเธอได้สินะ เธอคิดผิดแล้วอรดี แล้วเธอจะได้รู้จักเจ้าพ่อภาคินมากขึ้น”สายน้ำยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มแรง สีหน้าเขาบ่งบอกความพร้อมว่าจะสามารถลงมือสังหารผู้หญิงท้าทายคนนั้นได้แน่เมื่อพบกันอีกครั้ง…หนึ่งชั่วโมงล่วงพ้นไปราวกับเป็นปี เขาออกมาด้วยเสื้อผ้าสุดเนี๊ยบกับท่วงท่าที่ดูขรึมร้ายหากแต่สงบเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก เหมือนคราวที่ทำตัวเยี่ยงพระเจ้าที่เกาะสราญรมย์ แล้วก็มานั่งสูบหรี่อย่างใจเย็นที่โซฟา กระทั่งหมดมวนที่สองจึงเริ่มสั่งงานกับลูกน้องด้วยเสียงทุ้มต่ำ“ของล็อตใหญ่ใกล้จะมาแล้วใช่ไหม”“ครับนาย เสี่ยภูวนัยมันเพิ่งจะติดต่อกลับมาว่าของเกรดเอน่าจะลงมาถึงกรุงเทพฯไม่เกินปลายสัปดาห์นี้ คงต้องพูดคุยเรื่องสถานที่รับของกันอีกครั้ง”ภาคินล้วงอีกมวนขึ้นมาจุด ดวงตากร้าวแฝงรอยเยาะหยันบาง ๆ“อีกสองวัน นัดคุยงานกับนายภูวนัย ขอเป็นที่สปอร์ตคลับแถวชานเมืองนะ ฉันอยากจะไปลองขี่ม้าสักหน่อย ได้ทั้งงานได้ทั้งความสนุก มันจะได้ไม่เซ็ง”ควันมรณะยังคงถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากที่เริ่มระบายหนวดหร็อมแหร็มของเขาอย่างไม่รู้เบื่อ เป็นสายยาวพลิ้วเต้นระบำออกสู่ระเบี

“ผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการถูกกอดมันมีความสุขขนาดนี้”ดาราสาวรู้สึกเก้อเขินอย่างบอกไม่ถูก หากเธอจะคิดว่านี่คือฉากหนึ่งในละคร เธอก็คงจะเป็นตัวที่จำบทไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ“อร…ทำไมคุณถึงเงียบไปล่ะ ปกติคุณไม่ใช่คนแบบนี้นี่ หรือว่ากำลังอึดอัด ใช่…ผมรู้ว่าคุณคงไม่เต็มใจจะกอดผมสักเท่าไหร่หรอก แต่คุณต้องอดทนนะ เพราะนี่คือการจ่ายดอกเบี้ยของคุณ สามวันที่คุณหายไป คุณต้องชดใช้โดยการกอดผมแบบนี้ จนกว่าผมจะพอใจ”อรดีหลับตาแน่นแล้วยิ่งรัดร่างของเขาแน่นขึ้น ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจให้ทำแบบนี้ และรับรู้ได้ว่าเธอไม่เห็นต้องใช้ความอดทนอะไรเลยสักนิด เธอทำด้วยความเต็มใจต่างหาก“แล้วเมื่อไหร่คุณจะพอใจล่ะ”เขายิ้ม…แทนคำตอบ แต่อรดีมองไม่เห็น กายอบอุ่นของเขาเท่านั้นที่เธอสัมผัสได้ว่ามันผ่อนคลายลงมาก แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาที่เธอกำลังสัมผัส มันทำให้อรดีอดถามไม่ได้ เมื่อเลื่อนมือขึ้นไปโดนแผลเป็นขนาดใหญ่ที่จารึกอยู่บนแผ่นหลังนั้น ซึ่งมันถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยสักรูปมังกรสีขาวดำจนอาจมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า“เมื่อก่อนคุณคงชอบไปมีเรื่องกับคนเขาไปทั่วใช่ไหม ก็เลยได้แผลมาเต็มตัวแบบนี้”เขาหัวเราะ แล้วผละกายออก

ดวงตาของภาคินกระตุกกร้าว ใบหน้าคร้ามไม่มีความรู้สึกใดปะปนนอกจากความแค้นที่ฝังจมอยู่ในจิตวิญญาณ หมอนี่มีอะไรดีกว่าเขาหรือ มีอะไรเหนือกว่า จึงถูกเลือก เขาอยากจะตะโกนถามออกไปเสียงดัง ๆ ซึ่งไม่ว่าจะได้รับคำตอบหรือไม่…เขาไม่สน หากแค่ได้ทำให้คนที่มีความสุขได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนของความปวดร้าวบ้างชายหนุ่มผู้เป่าเม้าท์ออแกนลุกขึ้นยืนตรง เลือดในกายมันไหลวนไปมาราวกับกำลังจะระเบิดออกจากร่าง เขายกมือขึ้นปรับแต่งฮูดเสื้อโค้ท…ระหว่างนั้น โทรศัพท์ของพีระนันทน์ก็ดังขึ้น เขากดรับด้วยความรวดเร็วเมื่อเห็นชื่อปลายสาย“ครับคุณแม่…ผมกำลังจะกลับ…ไม่ต้องห่วงครับ…ผมดูแลตัวเองได้…ผมก็รักคุณแม่ครับ”เพียงเท่านั้น…อนุภาพของมันก็รุนแรงเกินพอให้เขาคลั่ง ภาคินขบกัดกรามจนแน่น สองมือกำเข้าหากันจนเอ็นโปน เขาก้าวเท้าจากไปอย่างรวดเร็วด้วยกลัวจะระเบิดอารมณ์เสียตรงนั้นชายนิรนามหายไปในมุมมืด โดยเขาทิ้งสิ่งของบางอย่างไว้บนเก้าอี้ พีระนันทน์ลุกขึ้นยืนแล้วมองตามความลึกลับไป น่าเสียดาย เขาไปไกลเกินกว่าจะร้องเรียก ตำรวจหนุ่มเดินไปหยิบเม้าท์ออแกนสีแดงเข้มอันเก่าครึขึ้นมาพิจารณาถ้วนทั่ว เครื่องดนตรีสลักลวดลายมังกรประทับทั้งส

อรดีหน้าร้อนวูบขึ้นมากะทันหัน น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่าเธอมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาทำไม…เธอจะแส่ทำไม…คนแส่สะบัดหน้าน้อย ๆ เธอควรจะออกไปจากห้องนี้เสียที ไปให้ไกลจากความทรมานอย่างแสนร้ายกาจที่ไม่ควรเกิดขึ้น เมื่อประตูปิดลงอีกครั้ง เธอก็จะเป็นอิสระ ไม่ต้องตกอยู่ในกรงขังของอสูรที่นับวันจะทวีความโหดร้ายมากขึ้นทุกวันทว่า…ดวงตาสุกสกาวกลับร้อนผ่าวเมื่อร่างกายพามันเดินออกมาจากอาณาจักรของเขา ใช้เวลาไม่นานนัก น้ำใส ๆ เม็ดเติบก็ตกลงจากหางตาของเธอ อรดีเสียใจเรื่องอะไรนักหนา มีเหตุผลที่ดีพอไหม เหตุผลที่ไม่สร้างความอับอายให้หญิงสาวที่ต้องสู้ชีวิตเพื่อบิดาผู้เป็นที่รัก“ทำไมนะอรดี ทำไมเธอจะต้องไปรู้สึกบ้าบอกับคนพรรค์นั้นด้วย เขาทำให้ชีวิตของเธอย่ำแย่มากแค่ไหน เธอก็รู้ดีนี่ แล้วเธอยังจะไป…”เธอใช้ฝ่ามือซับกวาดน้ำตาที่นองหน้า กลับมาปั้นหน้าดุดันอย่างอรดีคนเดิม เธอเชิดหน้าคอตั้ง สูดลมหายใจเข้าปอด กระตุ้นร่างกายและจิตวิญญาณด้วยคำว่า ‘สู้’ หากแต่เพียงไม่เกินนาทีเดียว หัวใจเธอก็ฟุบแฟบลงอีก เหตุผลเพราะเธอไม่ใช่พระอิฐพระปูน“ฉันก็เสียใจเป็นเหมือนกันนี่นา ฉันไม่อยากเป็นลูกอกกตัญญูเลยจริงๆ” ดาราสาวเจ้าน้ำตาถอนห