All Chapters of กรงรักอสูร: Chapter 21 - Chapter 30

“ท่าทางคุณจะรักพ่อมากนี่ แล้วทำไมต้องปิดบังประวัติของตัวเองด้วยล่ะ”เธอตื่นจากภวังค์ หันไปมองคนถามตาปริบๆ“ฉันไม่ได้ปิดบัง แค่ไม่พูดถึง” เธอยื่นถ้วยบะหมี่ให้เขา “นี่ไง อาหารที่ทำได้รวดเร็วที่สุดและฉันก็ทำมันได้อร่อยที่สุดด้วย รับรองความปลอดภัยทุกประการ”เขายิ้มๆขณะรับถ้วยบะหมี่แล้วก็ใช้ตะเกียบเกี่ยวลากเส้นเกือบหมดถ้วยเข้าปากทันที เคี้ยวเหมือนคนตายอดตายอยาก“ฉันถามคุณจริง ๆ เถอะ คุณเก็บดอกเบี้ยแบบนี้กับลูกหนี้ทุกคนรึเปล่า หรือว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่ซวย”ภาคินหยุดกึก พวงบะหมี่ยังคาอยู่ที่ปากเธอส่งสายตาอ่อนล้าสิ้นหวัง ขณะเดินหลีกหนีเขาออกไปจากครัวแล้วกลับเข้าไปในห้องนอน จัดการลงกลอนล็อกประตูจนแน่นหนา ความรู้สึกทดท้อส่งเธอเข้าสู่โลกส่วนตัว อรดีร้องไห้ ทั้งที่เคยสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีกเลยหลังจากที่มารดาผู้เป็นที่รักยิ่งเสียชีวิตไปตั้งแต่เธออายุหกขวบ เธอขู่ตัวเองว่าจะเข้มแข็ง ต่อสู้กับสังคมอันโหดร้ายโดยให้ความหวังเป็นพลังชีวิต หวังว่าสักวันหนึ่ง เธอและพ่อจะรวยและมีความสุขอยู่ในคฤหาสน์ที่สวยงามยิ่งกว่าบ้านของตระกูลพัฒน์ชนะพงศ์แล้วนี่มันอะไรกัน ตั้งแต่หมอนี่โผล่มา“ทุกอย่าง

ก่อนเขาจะละจากชั้นจอดรถ เขาเดินไปเตะล้อรถคันเล็กของอรดีเพื่อความสะใจ แล้วจึงอาศัยลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึก ตรงกลับเข้าห้องพักของตนเอง ไม่วายที่จะแฉลบตาไปมองห้องข้าง ๆ เขาถอนหายใจหงุดหงิดก่อนเปิดประตูเข้าไปในห้อง แล้วก็เดินตึงตังไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟานุ่ม มุดหน้าจมลงในหมอนอิงใบใหญ่“เฮ่อ....จะตีสองอยู่แล้ว ยังไม่กลับมาอีกเหรอ ไอ้นภดลมันเลี้ยงลูกยังไงวะ!!!”ในที่สุด ภาคินพกความกังวลใจเข้าไปฝันต่อ…เขาเผลอหลับสนิท แล้วก็ฝันเห็นหญิงสาวมีเขา ดวงตาแดงก่ำตามฆ่าเขาไม่หยุด ฝันอันโหดร้ายทารุณ เขากลายเป็นอาหารอันโอชะของนางปิศาจที่หน้าตาเหมือนอรดีเปี๊ยบภาคินสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูหนัก ๆประตูถูกเคาะแบบรัวราวกับจะหาเรื่อง…เจ้าหนุ่มร้องคำรามในคอขณะดีดตัวขึ้นยืน เบนสายตาไปมองนาฬิกาติดฝาผนัง…ตีห้าครึ่ง…“ให้ตายเหอะ ใครอยากตายป่านนี้เนี่ย” เลือดไหลวนวิ่งลู่ทั่วเรือนร่างหนุ่มแน่น เขาพกพาใบหน้าเหี้ยมเกรียมไปเปิดประตู เพราะตั้งใจจะเคาะหัวกบาลไอ้คนเสียมารยาทให้มันรู้จักความเจ็บปวดเสียบ้างครั้นประตูถูกผลักออก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าส่งรอยยิ้มยียวนกวนประสาท กลิ่นเหล้ากลั้วกลิ่นน้ำหอมคลุ้

เธอว่ายน้ำลัดเลาะลอยคอไปตามโขดหินช่วงสุดปลายของชายหาดด้านหนึ่ง โขดหินใหญ่เล็กหลายขนาดประดับอยู่อย่างสวยงาม ลำแสงสีทองอาบฉาบไปทั่วบริเวณ มีเรือประมงลำหนึ่งลอยลำอยู่ไม่ไกล กำลังเหวี่ยงแหลงน้ำ อรดีตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็น จ้องชาวประมงจนไม่ทันระวังตัว ถูกฝ่ามือใหญ่ตวัดมาจากด้านหลังแล้วปิดปากจนแน่น อีกมือรัดเอวแล้วลากไปอยู่หลังโขดหินใหญ่ เธอพยัยามดิ้นขลุกขลักสุดแรงเกิดแล้วก็กัดหมับเข้าที่ฝ่ามือนั้น“โอ๊ย!”ฝ่ามือหยาบปล่อยแล้วสะบัด เธอหันขวับไปมองคนร้ายด้วยดวงตาลุกเป็นไฟ ทั้งตกใจและโกรธจัด กระโจนสองมือเข้าบีบคอมันทันที ทว่าพอเห็นว่าเป็นใคร เธอถึงกับชะงัก“คุณ!”“ก็ใช่น่ะสิ! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ” มือของเธอถอยออก สีหน้าที่ตกใจอยู่แล้วยิ่งตกใจเพิ่มขึ้น ภาคินไอค็อกแค็ก ส่งสายตาอำมหิตมาหาเธอ “คิดจะฆ่าผมรึไง”อรดีหันมองรอบกายแล้วลอยตัวออกห่างจากเขาทันที ชายหนุ่มผูกแค่กางเกงเลตัวเดียว เผยกล้ามเนื้องดงามของกายท่อนบน หน้าอกด้านซ้าย บรรจุรอยสักตัวอักษรภาษาจีนสีดำดูแปลกตา หญิงสาวเผลอมองหน้าอกของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วอดใจสั่นไม่ได้ งดงามจนน่าจับเล่นเสียนี่กระไร“ก็ใครใช้ให้คุณมาทำแบบนี้กับฉันล่ะ คนตกใจก็ต้อ

แล้วเธอก็หันหลังเดินกรุยทรายเข้าไปในเต็นท์ รูดประตูจนมิด แล้วก็เงียบหายไป…ภาคินยังอึ้งไม่หายกับสิ่งที่เธอพูด กว่าจะได้สติกลับมาอีกครั้ง แล้วเขาก็ยิ้มกับตัวเอง ส่ายหน้า มองกองไฟที่กำลังปะทุตรงหน้า ไม่วายยังหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ อยู่กับชายหาดเล็กๆ กับกองไฟที่กำลังจะมอดลงเรื่อยๆ ภาคินนอนราบลงบนผืนทราย มองดวงดาวกระพริบ ณ ค่ำคืนที่สวยงาม เขาเห็นดาวตกอีกแล้ว เลิกขอพรอธิษฐานมาตั้งแต่เก้าขวบแล้ว นั่นเพราะเขาไม่เชื่อ…ขอให้แม่มารับผมไปอยู่ด้วยจนบัดนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่เคยเหลียวกลับมา เธอสุขสบายอยู่ในอ้อมกอดของนายตำรวจใหญ่ ปล่อยเขาไว้ที่นี่ ไม่เคยกลับมาเหยียบอีกเลยเกือบรุ่งสางแล้วที่ภาคินรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นเพราะแสงแรกของวันได้ทอดลงมา แม้ยังสลัวแต่บรรยากาศก็สุกไสวงดงาม ธรรมชาติรอบกายราวกับสรวงสวรรค์จริงๆ เสียงรูดซิบปากประตูเต็นท์ทำให้เขาต้องหันไปมอง ดวงตาของเธอจ้องมาที่เขาก่อน ยังกรุ่นรอยเกรี้ยวกราด ก่อนจะเบือนไปมองทางอื่น เมื่อประสบกับภาพเบื้องหน้า ดวงตากลมใสกระตุกรอยตื่นเต้นราวกับเด็กได้ไปสวนสนุกครั้งแรกในชีวิต“สวยจังเลย” เธอรีบเดินออกมายืนหน้าหาดแล้วยืดสองแขนกางออก เงยหน้าสูดอากาศบริสุทธ

“ไม่คิดเลยค่ะ ว่ามาเที่ยวตั้งไกล ยังอุตส่าห์ได้เจอกับเพื่อนเก่าอีก”ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองหญิงสาวอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก“ดาหมายถึงคุณอรดีน่ะค่ะ ก็ผู้หญิงสวยๆที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้ไงคะ ตอนนี้เธอกำลังเริ่มมีชื่อเสียง เป็นนางเอกคนใหม่ของวงการ แต่เมื่อก่อนเป็นเด็กสลัมอยู่ในห้องแถวเล็ก ๆ ท้ายซอยบ้านดาเองค่ะ จนมากเพราะพ่อติดการพนัน ไม่มีจะกินถึงขนาดเคยมาขโมยสอยมะม่วงที่บ้านดาเลยนะคะ”ฟังผู้หญิงตรงหน้าเล่าถึงผู้หญิงอีกคน มันทำให้เขาชะงักไปเหมือนกัน เขาหันไปมองประตูทางออก ทางที่เด็กหัวขโมยคนนั้นเดินหายไป คนที่ต้องการความสุขสบาย คนที่อยากมีอยากได้ไปเสียหมด คนที่อยากมีสวนมะม่วง“บางวันก็มาชะเง้อมองดากับพี่พีเล่นน้ำกันอยู่ในสระจนพี่พีอดสงสารไม่ไหวก็เลยไปชวนเขามาเล่นด้วย แต่ดาไม่ยอมหรอกค่ะ ดากลัวเขาจะมาขโมยของในบ้านนะสิ”ภาคินฟังนิ่งๆ ยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ…เพราะรู้สึกคอมันจุกๆหน้าอกมันแน่นๆพิกล“ดาไม่รู้จริงๆว่าทำไมพี่พีถึงได้รักคุณอรดีนัก” มาถึงบทนี้ ปารดาดวงตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แต่คนฟังดวงตากระตุกขึ้น หรือความขมของกาแฟทำให้จิตใจที่อ่อนโยนลงกลับมาดำได้อีกครั้ง “รักมาก รักมาตั้งแต่ยังเด็ก แล้วก็