Semua Bab กรงรักอสูร: Bab 51 - Bab 60

ดวงตาเข้มข้นหากแต่เฉยชาลุกขึ้นยืน ภาคินไม่ได้หันไปมองตำรวจผู้เย่อหยิ่งและหลักแหลมซ้ำ เขาขยับเน็กไทเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกจากร้านไปด้วยท่วงท่านุ่มนวลเชือดเฉือน ไม่สนใจและไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ทว่า มันส่งกลิ่นว่าเขากำลังท้าทายอำนาจรัฐอย่างเปิดเผยพีระนันทน์กลืนกินก้อนสะอื้นลงคอ ความเสียใจลามรุกจุกอกจนอึดอัดไปหมด วินาทีนี้เขาอยากดื่มเหล้ามากกว่าดื่มกาแฟขม และอยากจะลากหัวไอ้ตัวร้ายเข้ากรงขังมากกว่าจะทำเรื่องอื่นเสียแล้ว ตำรวจหนุ่มไฟแรงรู้สึกถึงความล้มเหลวที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในชีวิต การถูกลูบคมครั้งนี้ มันทำให้ความเป็นคนมั่นใจสูงส่งสั่นสะเทือนไม่น้อย“ลองเข้ามาอีกซี่ หัวแกเละแน่ไอ้แก่!!!”อรดีคว้าจานอาหารใกล้มือแล้วขว้างใส่ศีรษะเลี่ยนเตียนของเสี่ยภูวนัยชนิดไม่ยั้งมือ อาหารของจักรพรรดิสาดกระจายจนเลอะเทอะไปหมด ความชุลมุนวุ่นวายบังเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อเธอย่างขึ้นไปยืนบนโต๊ะแล้วกระโดดแตะคอของตาแก่บ้ากามไปเปรี้ยงเดียว เสี่ยเจ้าเล่ห์หงายหลังล้มกลิ้งลงไปจูบพื้น เป็นเหตุให้ลูกน้องของเสี่ยภูวนัยวิ่งกรูกันเข้ามาเพื่อปกป้องเจ้านายอย่างเต็มที่หญิงสาวที่กำลังจะถูกฝูงชายฉกรรจ์

“ก็มนุษย์ไม่เคยรู้จักพอนี่ โดยเฉพาะมนุษย์ผู้ชาย”และเมื่อเขาเหลือบไปเห็นต่างหูเพชรที่เธอใส่อยู่ เขาก็นึกบางเรื่องขึ้นมาได้ “อ้อ…คุณอาจยังไม่รู้ ตอนนี้ว่าที่แม่สามีคุณนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ไม่รู้ว่าอาการเป็นยังไงบ้าง ป่านนี้แฟนคุณก็คงจะอยู่ที่นั่นด้วย ไม่ไปให้กำลังใจเขาหน่อยเหรอ”อรดีถึงกับหน้าเผือดสี ไม่ใช่คนป่วยหรอกที่เธอเป็นห่วง“พี”“ใช่ ข่าวว่าอาการหนักนะ คุณน่าจะรีบไปทำคะแนนตอนนี้เลย”หญิงสาวทำหน้าขัดใจ ขณะที่เขาขยับตัวนั่งห่างจากเธอ กอดอกแน่นแล้วหันหน้ามุ่ยมองไปทางอื่น…อรดีรู้สึกหมั่นไส้เขาขึ้นมาอีกครั้ง เธอพูดเบา ๆ กับตัวเองว่า“ไม่ต้องมาเสนอแนะหรอกน่า ฉันต้องไปอยู่แล้วละ”โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกลางกรุง บริเวณหน้าห้องไอซียู ครอบครัวพัฒน์ชนะพงศ์ครบทุกคนนั่งอยู่ด้านนอกด้วยความร้อนใจ อาการของคุณหญิงแสงเดือนยังไม่พ้นโคม่า นั่นเพราะโรคหัวใจซึ่งเป็นโรคประจำตัวกำลังต้องการการผ่าตัดอย่างเร่งด่วนตรงเก้าอี้สีฟ้าที่เรียงเป็นตับ พีระนันทน์นั่งก้มหน้าอยู่ตรงปลายสุดด้านหนึ่ง อรดีก้าวเท้าด้วยความเร่งรีบไม่รอใคร จนทำให้ชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาด้วยต้องหยุด เขามองเห็นบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความเศร

“ฉันจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนนะ ถ้าฉันไม่ต้องการเป็นหนี้คุณอีกต่อไปแล้ว ฉันจะต้องทำยังไงถึงจะหาเงินมาไถ่ตัวพ่อได้”เธอคิดถึงงานชิ้นหนึ่ง งานที่พี่โตนำเสนอเมื่อไม่นานมานี้ งานของตากล้องจากสิงคโปร์ “ใช่แล้ว…ถ้าเรารับงานนั้น เราได้ค่าตัวตั้งห้าล้านแน่ะ แล้วทำไมเราจะต้องปฏิเสธด้วยล่ะ จริงไหมอรดี”ก็แค่ถ่ายนู๊ด…งานศิลปะ…งานศิลปะต่างหากล่ะอรดี เธอเฝ้าบอกตัวเองเมื่อจะกล่อมให้ใจอ่อนลง ๆ“เราสองพ่อลูกจะได้เจอกันเสียที ต่อไปนี้หนูจะไม่ให้พ่อไปไหนอีกแล้ว หนูจะมัดมือมัดเท้าพ่อให้อยู่แต่ในบ้าน จะได้ไม่ไปเล่นการพนันที่ไหนอีก”หญิงสาวเงยหน้ามองเพดาน เพื่อหยุดน้ำตาเม็ดใหญ่ไม่ให้ไหลลงจากตา แต่มันดื้อกว่าเธอเสียอีก มันสามารถไหลลงจากหางตาของเธอได้สบาย ดวงตากลมโตชุ่มฉ่ำอรดีคว้าบทละครที่ติดอยู่ในกระเป๋าสะพายตลอดมาวางลงตรงหน้า เธอจะใช้เวลาสองสามวันตอนอยู่บ้านชิดชนกให้คุ้ม แต่อ่านแค่บรรทัดแรก ความกลุ้มใจก็ยังตามหลอกหลอนไม่เลิก“คนที่จะพอช่วยเหลือได้ ตอนนี้เป็นหนี้มหาศาล ยิ่งกว่าเราซะอีก” เธอกำลังนึกถึงพีระนันทน์ ตระกูลของเขากำลังเข้าขั้นวิกฤตหลังจากงานประมูลเพชรล้มเหลวเพราะถูกโจรกรรมอย่างไร้ร่องรอย“ไ

คนที่ส่งเสียงแว้ด ๆ ถึงกับหุบปาก ถอยไปยืนที่มุมห้อง รีบไกวมือไหวๆ“เปล่านะ ฉันไม่เคยคิดจะหนีหนี้คุณเลย ฉันคิดถึงมันทุกลมหายใจเลย และอีกอย่างพ่อฉันก็อยู่กับคุณด้วยใช่ไหม ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า คุณไม่น่าจะกังวลเลย”“แล้วหนีมาอยู่นี่ทำไม”ใครหนี…ทำไมฉันต้องหนียะ เธออยากตะคอกเขาไปแรงๆสักครั้ง“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันอยากจะอยู่ที่ไหน อยากจะไปหรืออยากจะทำอะไร มันก็เป็นเรื่องของฉันทั้งนั้น คุณมีปัญหาอะไรมิทราบ”เจ้าหนุ่มเหลือกตามองผู้หญิงปากดี น้ำเสียงย้อนเยาะเสียไม่มี เขาถอนหายใจเสียงระอา ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้ามายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ อรดีขยับตัวจนชิดฝาผนัง กระพริบตาปริบ ๆ“ถ้าไม่อยากให้บ้านหลังนี้เละเป็นโจ๊กล่ะก็ รีบตามผมไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย”“ไม่นะ”“คุณก็เคยเห็นมาแล้วนี่ อย่าให้ลูกน้องผมที่รอฟังคำสั่งอยู่ด้านนอกต้องเหน็ดเหนื่อยกันอีกเลย เรามีงานจะต้องใช้แรงกันอีกมาก”เขาหมุนตัวจะเดินออกไป แต่อรดีก็หยุดเขาไว้“ทำไมคุณไม่ยิงฉันทิ้งซะ!” เธอรู้สึกว่าก้อนสะอื้นมันล้นขึ้นมาจ่ออยู่ที่คอหอยอีกแล้ว เธอเบื่อการล่าล้างของเขาเต็มที ยิ่งเห็นหน้าเขา เธอก็ยิ่งมวนท้องไปหมด “เอาเป็นว่า ฉันขอแลกชีวิตฉั

คิ้วของเจ้าหนุ่มกระตุกนิด ๆ กับคำเตือนของเธอ เธอทำเหมือนกับรู้จักคนพวกนี้ดี“ถ้าเสร็จจากคดีนี้ เราหมั้นกันนะอร พีอยากให้อรมั่นใจในความรักของพี อยากให้อรรู้ว่าพีจริงจังกับอรมากแค่ไหน”ดวงตาอมโศกนั้นเว้าวอนขอความเห็นใจอย่างเต็มที่ นั่นเพราะเขารู้สึกกลัวว่าจะเสียเธอไป อรดีรู้ซึ้งถึงหัวใจก้อนนั้นเสมอ เธอนิ่งไปอึดใจหนึ่ง อยากคิดดูก่อน ขอเอากลับไปนอนคิดให้ดีเสียก่อนจึงจะตอบเขาได้ มือบางซ้อนทับมือของเขาเอาไว้“เอาไว้พีขออนุญาตคุณหญิงให้ได้ก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยมาพูดเรื่องนี้กัน รีบกินเข้าเถอะ จะได้เข้าไปเยี่ยมคนป่วย เดี๋ยวเขาจะติดป้ายห้ามเยี่ยมซะก่อน”สองหนุ่มสาวนั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างมีความสุข แม้คละเคล้าไปด้วยความเศร้าแผ่วบางก็ตาม เสร็จจากรับประทานอาหาร ก็พากันเข้าไปยังโรงพยาบาล อรดีไม่ได้เข้าไปในห้องผู้ป่วยแต่อย่างใด เธอขอรออยู่หน้าห้อง พีระนันทน์ค่อนข้างใช้เวลากับมารดานานพอควร เมื่อหญิงสาวเริ่มเบื่อก็เลยลาจากเก้าอี้ ออกไปเดินเล่นที่ระเบียง ที่ที่ภาคินขอปารดาหมั้นหมายเธอเดินช้าๆมองโน่นนี่ไปเรื่อย หากแต่ต้องชะงักฝีเท้าโดยด่วน เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงมุมอับ แอบพิงเสากลม