Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Beautiful Illusion : Kabanata 21 - Kabanata 30

Tahimik ang buong bahay habang nasa sala ako. Nakaupo lamang ako sa couch habang inaayos ang ilang printouts na inuwi ko mula sa opisina. Naka-on ang TV pero naka-mute lang, para lang may gumagalaw sa background kahit wala naman talaga akong pinapanood. Katabi ko sa mesa ang isang baso ng malamig na tubig, na halos di ko na rin nainom. Ang totoo, mas focused ako sa pagtitig sa isang chart na ilang ulit ko nang binasa, pero hindi ko pa rin ma-absorb.Wala pa rin si Sandro.Kanina bago ako umalis ng opisina ay hinintay ko siya ng halos isang oras, baka kasi bumalik pa siya ng opisina kung saan man siya galing. Pero walang Sandro ang dumating, kaya nama’y naisipan ko na lamang umuwi lalo na’t ako na lang ang natitira sa palapag dahil maaga ring umuwi si Yvonne.Tiningnan ko ang orasan sa dingding. Alas otso na ng gabi, hindi ko tuloy maiwasang mag-alala.Sakto, parang sinagot ng gabi ang iniisip ko. May narinig akong tunog ng gate, kasunod ang pagbukas ng kotse sa driveway. Tumayo ako m

Nasa kalagitnaan kami ng team meeting sa conference room no'ng tanghali na 'yon. Ako ang nagpe-present sa harap, habang si Sandro ay tahimik na nakaupo sa ulo ng mesa, nakakrus ang mga braso sa dibdib habang ang mga mata ay nakatuon lamang sa screen ng projector.“…so if we move the rollout one week earlier, magkakaroon tayo ng extra buffer para sa testing,” paliwanag ko, hawak ang clicker habang tumitingin sa team.“Noted,” sagot ni Yvonne habang nagta-type.Tumango si Sandro. “Sounds good. Just make sure coordinated ’yan with client services.”“Oo, nakausap ko na si—”Bago pa man ako matapos sa sinasabi ay bumukas bigla ang glass door ng conference room. Pumasok doon si Isabelle na parang hindi siya aware na may formal meeting na nagaganap. Naka-bodycon ito na kulay cream, suot ang isang pulang stilettos, at bitbit ang designer bag sa isang kamay. Lahat napalingon sa kinaroroonan niya.“Oh,” aniya, kunwari ay nagulat. “Are you in a meeting? Sorry, I thought tapos na.”Walang nagsali

Wala sa sariling napaatras ako bigla. Parang may matulis na salitang tumama sa kaluluwa ko. Parang may dumurog sa akin mula sa aking loob at hindi na muling nabuo pa. Saglit akong natigilan habang pinapanood ko siyang lumayo na parang walang nangyari.Kinuha niya muli ang baso at muling lumagok ng alak, habang ako naman ay nanatiling nakatayo—hindi alam kung dapat bang manatili o lumayo.Nagsimulang uminit ang bawat sulok ng mga mata ko. Ramdam ang bahagyang panginginig ng mga labi habang pinipigilan ang hikbing makawala.That didn’t mean anything. Paulit-ulit iyong naglalaro sa aking isipan na para bang sirang plaka.Nakakabingi pala ang gano’ng klase ng linya kapag ikaw na ang pinatatamaan. ‘Yong para bang ang buong mundo mo ay biglang napuno ng katahimikan, pero sa loob mo, may bagyong sumisigaw."Okay," bulong ko at umatras. "Gets ko."Hindi niya ako nilingon. Ni hindi nagpakita ng bahid ng pagsisisi sa mga mata. Nakatingin pa rin siya sa tapat ng terrace, tila mas interesado sa ka

Tahimik lamang kami ni Sandro habang nasa loob ng sasakyan. Si Sandro ang nagda-drive, at ako naman ay nakatingin lang sa labas ng bintana, pinapanood ang dumadaang mga ilaw sa kalye.May malamig na tensyon sa pagitan namin. Isang tensyon na kahit hindi sabihin ay ramdam na ramdam ko habang lumilipas ang bawat segundong magkasama kami sa iisang lugar.Makaraan ang ilang sandali, hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas ng loob, o kung bakit hindi ko na napigilang itanong.“Did it bother you?” tanong ko sa kan’ya, ang mga mata ay nanatili sa katabing bintana.“And what exactly is supposed to bother me?”“Clement,” I said, almost a whisper. “You came over pretty fast.” Tinapunan ko siya ng tingin.Kunot-noo naman siyang sumulyap sa akin. Hindi siya sumagot sa akin pero halata sa ekspresyon niya na hindi niya iyon nagugustuhan.Kinagat ko ang aking ibabang labi. “Are you… jealous?”Kahit ako mismo ay nagulat sa sarili ko. Hindi ko ‘yon planong itanong sa kan’ya. Lumabas lang siya nan

LORRAINE’S POINT OF VIEWTahimik lang ang opisina habang nilalagay ko sa folder ang mga dokumento na kailangang isumite bago matapos ang araw. Ang dami ko pang dapat tapusin, hindi pa nga ako nangangalahati.Habang inaayos ko ‘yong mga files, biglang tumunog ang intercom kaya agad akong napalingon doon.“Lorraine,” mahina at malambing na tinawag ni Sandro. Parang may halong alinlangan sa boses niya, ‘yong tipong hindi siya sanay humingi ng tulong o magparamdam ng ganoon.Sumagot ako agad, nagtataka sa tono ng pagtawag niya sa akin. “Sir? Ano’ng kailangan niyo po?”“Mmm... can you come inside?” medyo mabagal ang salita niya, at ramdam ko ang bigat sa bawat sambit niya no’n.Hindi ko alam pero agad na pumintig nang mabilis ang puso ko roon. Hindi ito ‘yong usual niyang pagtawag na may kasamang instruction o reminders. Aligaga tuloy akong tumayo at dumiretso sa loob ng opisina nya.Pagpasok ko, nakita ko siyang nakaupo sa likod ng mesa, nakatitig sa bintana pero tila malayo ang isip. Hin