Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Beautiful Illusion : Kabanata 11 - Kabanata 20

Maaga akong dumating sa opisina gaya ng nakasanayan. Suot ko ang simpleng beige na blouse at itim na slacks.Pagdating ko sa desk ko sa labas ng opisina ni Sandro, agad kong binuksan ang laptop at sinimulan ang araw. Sinuri ang calendar, inayos ang mga dokumentong kailangang pirmahan, at tiniyak na maayos ang pagkakasunod-sunod ng mga meetings niya. Kasabay ng tunog ng mga keyboard keys at ang ugong ng aircon, tahimik akong nakikiramdam sa paligid.Ang mga paa ko ay naka-cross habang nagbabasa ng memo mula sa legal team, pero ang isang tenga ko'y laging alerto sakaling lumabas bigla si Sandro mula sa loob ng opisina niya o magsalita sa intercom. Isang tawag lang niya, kailangan kong maging handa. Tulad kahapon, no'ng bigla niya akong pinasundo sa labas ng gusali para lang abutan ng kape.Executive assistant ako ni Sandro, at sa posisyong 'to, hindi p’wedeng kahit anong kapalpakan. Lalo na’t kilala ang boss ko sa pagiging perfectionist—hindi lang sa trabaho, kundi sa imahe rin."Lorra

Sa labas ng restaurant habang hinihintay ang sasakyan, nagpaalam ang mag-asawang Regala. Nagpaabot ng pasasalamat at muling tinanong kung kailan ang “anniversary” namin.“We’ll let you know,” sagot ni Sandro. “We’re planning something small.”Pinilit kong mapanatiling kalmado ang ngiti ko, kahit pakiramdam ko'y nanlalamig na ang batok ko sa kaba. Hanggang sa makita kong tuluyang pumasok sa sasakyan ang mag-asawa—saka lang ako nakahinga nang maluwag. Para akong bata na nakapasa sa isang pagsusulit na hindi ko alam kung paano ko nalusutan.Pagpasok namin sa sasakyan, nanatiling tahimik si Sandro habang inaalis ang coat niya. Ako naman, hindi makatingin sa kan’ya nang diretso. Ang dami kong iniisip. Pakiramdam ko, parang gusto ko nang punitin ang sarili kong balat sa sobrang nerbiyos. Nanginginig ang kamay ko habang inaayos ang suot kong dress, na para bang kung mas maayos ko lang itong tiklupin, mawawala rin ang bigat sa dibdib ko.“You did good,” ani Sandro sa wakas, matapos ang mahaba

Araw ng Sabado. Tahimik ang buong bahay, tanging kaluskos ng hangin sa mga dahon at tilamsik ng tubig mula sa hose ang maririnig.Maaga akong nagising—mas maaga pa kaysa kay Sandro, at pinili kong lumabas sa hardin para tumulong kay Mang Goryo sa pagdidilig.Naka-rolyo lamang ang mga manggas ng suot kong lumang blusa, at basa na halos ang laylayan ng cotton shorts ko mula sa ambon ng tubig sa mga halaman.Sa gitna ng mga tanim na gumamela, rosemary, at lagundi, pakiramdam ko’y humihinga ako muli—malayo sa tensyon ng opisina, sa bigat ng mga salita ni Isabelle, sa mga tanong na hindi ko pa rin masagot hanggang ngayon.“Dahan-dahan lang po diyan, Ma’am Lorraine,” sabi ni Mang Goryo, habang nag-aayos ng mga paso sa kabilang gilid.“Okay lang po, Mang Goryo,” sagot ko, bahagyang nakangiti. “Mas gusto ko pong nagkakalikot ng lupa kesa sa magbabad sa harap ng laptop buong araw.”Napahagikhik naman ang matanda. “Mukhang kayo na talaga ang tunay na asawa ni Sir Sandro. Gan’yan na gan’yan si M

Dumating ang lunch time at wala na si Sandro sa opisina. Tinapos niya ang isang Zoom call kanina bago mag-lunch, at pagkatapos ay umalis nang hindi nagsasabi kung saan pupunta. Normal na rin naman sa ‘kin ‘yon dahil madalas niya ‘yong ginagawa.Kahit asawa niya ako ay wala naman akong karapatang manghimasok talaga sa buhay niya dahil mag-asawa lang naman kami sa papel. Hindi ko rin naman siya tinanong. Ang sabi niya lang, “I’ll be back before the next round of board updates. Handle what you can.”So ayun, humawak nga ako. Kinuha ko ang printed deck mula sa upper office, bumaba para makipag-coordinate sa graphics team, at ngayon ay nasa utility hall ako sa lower ground, may hawak na dalawang foam board at isang draft copy ng floor plan para sa setup ng event sa Friday. Hindi ito part ng trabaho ko bilang executive assistant, pero minsan, mas madali nang gawin kaysa ipasa pa sa iba.Nakahilera ang ilang cubicles sa paligid—designers, creatives, tech. Medyo informal ang vibe dito kaysa s

Sa isang restaurant kung saan bihira ang customer at laging tahimik, naroon si Sandro. Nakaupo siya sa gilid ng naka-reserve na table sa pinakalikod, hawak ang kan’yang telepono pero hindi niya ito binubuksan. Blangko lamang ang ekspresyon niya, pero ang mga daliri ay bahagyang naglalaro sa hawak na telepono.Maaliwalas ang lugar at may malalaking glass panels sa gilid kung saan tanaw ang karagatan at mga city lights sa malayo. Ang mga mesa ay gawa sa dark wood, malayo ang pagitan sa isa’t isa, na para bang sadyang idinisenyo para sa mga pribadong usapan.Medyo malamlam ang ilaw—tama lang para makita nang malinaw ang bawat isa, pero sapat din para panatilihing pribado ang bawat mesa. Walang masyadong tunog kundi mahihinang pag-uusap at ang mahinang classical music na halos hindi mapapansin.Pagkakita ni Sandro sa dalawang pamilyar na pigura na papasok, agad siyang tumayo. Kinakabahan man sa loob, hindi ito mababakas sa postura niya.“Mr. and Mrs. Ventura,” magalang niyang bati sa dala