Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Beautiful Illusion : Kabanata 51 - Kabanata 60

Hindi ko alam kung paano nangyaring ‘andito na kami sa k’warto ni Sandro—ang mga labi namin ay nanatiling naglalaban sa isa’t-isa at inaangkin ang bawat sulok gamit ang aming mga dila. Ang mga kamay ko’y nakayakap na sa kan’yang batok at hinihila siya palapit lalo. Itinulak niya ako sa pader na katabi lang ng pinto niya at doon nagsimulang maglakbay ang mga kamay niya sa buo kong katawan. Sa nipis ng suot ko ay ramdam ko ‘agad ang init mula sa bawat haplos niya na siyang dahilan kung ba’t nag-unahan sa pagtaas ang aking mga balahibo.Napapikit ako nang mariin at napaungol nang nahanap ng isa niyang kamay ang isang d!bdib ko at pinaglaruan iyon. Pinisil-pisil niya ang munting tuktok doon na siyang nagpaliyad sa akin nang bahagya. Nang bumaba ang kan’yang halik sa aking leeg ay siya namang pagtingala ko habang napapikit upang namnamin ang bawat dampi ng kan’yang mga labi. Ramdam ko ang bawat panginginig ng kalamnan ko, ang bawat pintig ng aking puso na parang sasabog na sa labis na sen

Nang dumating ang alas sais ng gabi ay kaagad na akong bumaba sa lobby ‘gaya ng napag-usapan namin ni Yvonne kanina. Halos nakasabay ko rin ang ibang staff mula sa ibang departments sa iilang floor pababa. Ngumingiti ako sa kanila sa tuwing binabati nila ako at sinasagot sila nang tanungin kung sasama ba ako sa night out.Ang ilan sa kanila ay pamilyar na rin naman sa akin kaya hindi naging mahirap sa akin na makisama at makipagk’wentuhan sa kanila habang hinihintay naming bumaba ang elevator sa lobby.Nang tuluyan kaming nakarating doon ay ‘agad naming namataan sina Yvonne na malapit lang sa exit, nagtatawanan at nag-uusap sa ibang staff na naroon. May isang empleyadong babae ang nakakita sa paglapit namin at tinuro kami. Mabilis namang lumingon si Yvonne sa kinaroroonan namin at masayang kumaway sa akin nang nakita akong isa sa mga paparating.“Lorraine! Mabuti at sumama ka!” patili niyang wika at dagling lumapit sa akin. “Come,” aniya at hinila ako sa ibang mga empleyadong naroon.

Kinabukasan, maaga akong nagising kahit halos wala naman akong tulog kagabi. Buong gabi, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang nangyari, ang mga kamay ni Miguel na walang pahintulot na dumapo sa katawan ko, ang bigat ng hininga niyang amoy alak na hindi ko makalimutan. Gusto ko sanang isipin na bangungot lang lahat, pero paggising ko, ramdam ko pa rin ang hapdi at bigat sa aking dibdib, ang panginginig ng kalamnan ko sa t’wing dumadapo sa aking isipan ang mapangahas na ginawa ni Miguel na sakin.Pinilit kong bumangon at maghanda. Wala akong ganang kumain, ni hindi ko kayang tumingin nang matagal sa salamin, pero pinilit ako ni Sandro kumain. Ayaw ko namang magtaka siya sa kinikilos ko kaya nama’y sinamahan ko na siyang mag-agahan.“Hey, are you okay?” tanong ni Sandro sa akin na kinabasag sa katahimikan sa buong hapagkainan. Tila naalimpungatan ako sa lalim ng iniisip ko at napalingon sa kan’ya. Napakurap ako ng ilang beses bago umawang ang aking bibig ngunit walang ni isang salita

Pagpasok namin sa conference room, ‘agad kong naramdaman ang bigat ng hangin na pumapaligid sa bawat sulok ng silid. Tahimik lang ang lahat ng mga shareholder na naroon habang sinusundan kami ng tingin simula pa lang pagpasok namin, pero halatang may tensyon nang nag-uumpisang umaaligid sa pagpasok namin ni Sandro.Ang mahahabang mesa na kulay dark mahogany ay puno ng mga shareholders—pamilyar na mga mukha na kadalasan ay nakikita ko lang tuwing quarterly meetings. Pero ngayon, lahat sila ay present bukod sa iilan na ang proxy nila ang pinadala. Walang kahit isang bakanteng upuan.Nasa dulo umupo si Sandro, at kahit nasa gilid lang niya ako sa may sulok na bahagi, ramdam ko ang tensyon sa panga niyang nakaigting na kitang-kita ko mula sa kinaroroonan ko, at sa paraan ng pagkuyom ng kan’yang mga daliri sa ibabaw ng mesa. Umupo ako sa gilid, kasama ang ilang executive assistants ng mga shareholder, tahimik lang na nanonood. Pero sa loob-loob ko, ramdam kong hindi magiging madali ang mee

Pakiramdam ko’y unti-unting nadurog ang lahat ng tiwala at pagmamahal na ipinagkaloob ko sa kan’ya. Hindi ko mahanap ang tamang mga salita na isasagot, at hindi ko na rin mahagilap ang sarili kong boses sa takot na baka mas lalo ko lang palalain ang sitwasyon. Na baka… mas lalo lang akong mamatay sa mga salitang ibabato niya sa akin.Hindi ko inaasahang dadating ang panahon, na ikukumpara niya ako sa dati niyang nobya—ang namatay niyang fiancee. Siya ang pinakahuling tao na inaasahan kong gagawin iyon, dahil sa mga pinapakita niya nitong nagdaang mga araw, dahil sa mga pinaparamdam niya sa akin.Akala ko… akala ko wala na si Celeste sa palabas na ‘to. Akala ko… hindi na mangyayaring masasama pa siya sa kung ano’ng mayroon sa amin ni Sandro.Pero ano ‘to? Bakit… bakit biglang siya na naman ang bida sa storya naming d