บททั้งหมดของ แรกแย้ม : บทที่ 81 - บทที่ 90

“เดี๋ยวฉันไปเมืองไทยจะแวะไปหาเธอ” โยชิจังและเดวิดมีแผนจะไปเที่ยวเมืองไทยหลังจากเรียนจบ “ไปสิ ไปหาฉันที่เชียงใหม่นะ” พริณตาบอกเพื่อนทั้งสอง เธอกับพฤกษ์เคยไปเที่ยวบ้านของโยชิจังอยู่ครั้งหนึ่ง บ้านของโยชิจังให้การต้อนรับเธอกับพฤกษ์เป็นอย่างดี พริณตาจึงเต็มใจที่จะต้อนรับเพื่อนทั้งสองในวันข้างหน้า “คุณสองคนก็ไปช่วงที่เราแต่งงานกันสิ อีกแค่สามเดือนเอง” พฤกษ์ถือโอกาสชวนทั้งสองคนไปร่วมงานแต่งงานของเขาและพริณตาทันที “นี่คุณสองคนจะแต่งงานกันเหรอ” เดวิดถามอย่างตื่นเต้น “ใช่ ผมกับหวานตกลงกันแล้วว่าจะแต่งงานหลังเธอเรียนจบ” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งรอยยิ้ม เขารอเวลานี้มานานแค่ไหนแล้วนะ สองปีกว่าเหรอ เป็นการรอคอยที่ไม่ยาวนานเลยเพราะทุก ๆ วันของเขามีความสุข ทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว “ว้าว หวานแกสวยมาก” เสียงของเพื่อนเจ้าสาวอย่างชาร์มมี่ดังขึ้น เมื่อเจ้าสาวเดินออกมาจากห้องแต่งตัว วันนี้งานแต่งงานถูกจัดขึ้นในโรงแรมดังของจังหวัดเชียงใหม่ งานหมั้นตอนเช้า พริณตามาในชุดไทยสีเทาทองชมพู เป็นสีที่เธอชื่นชอบ เข้าชุดกับสีชุดของเจ้าบ่าวที่ออกแบบมาให้คู่กัน

เสียงครางของเขาดังมาพร้อมถ้อยคำสบถหยาบในบางคำ ถ้อยคำเหล่านั้นยิ่งสร้างแรงปรารถนาให้เธอและเขา ร่องรักขมิบเกร็งจนแทบขาดเป็นสองท่อน เธอตอดรัดไม่หยุด เขาก้มมองส่วนเชื่อมต่อ ดอกไม้แดงฉ่ำของเธอ ทำเขาแทบคลั่งพฤกษ์ดึงตัวตนออกเกือบสุดทางก่อนจะกระแทกเข้าไปจนลึกสุดทาง เธอครางบอกว่าไม่ไหวแล้ว หลายต่อหลายครั้ง จากนั้นเธอก็ปีนขึ้นไปคว้าสายรุ้งอีกครั้ง เธอนอนหอบไร้เรี่ยวแรงพฤกษ์ถอนตัวตนออก จากนั้นก็ก้มลงไปดูดกลืนดอกไม้ของเธออย่างบ้าคลั่ง น้ำรักหวานฉ่ำแตกในปากเขาอีกครั้ง เขาพลิกกายเธอให้นอนหงาย เพื่อง่ายต่อการได้ดูดกลืน เขาจะกลืนเธอทั้งตัว“หมอขา เมียจะตายแล้ว เสียวไปหมดแล้ว” พริณตาครางกระเส่าเพราะความเสียวซ่าน ไม่ไหวแล้วจริง ๆ เธอกำลังจะขาดใจตายเพราะลิ้นของเขา เขาดูดกลืนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนสุดจะทานทนพฤกษ์กระชับต้นขาของเธออยู่บนบ่าเขา ดูดกลืนเธออีกครั้งและอีกครั้ง ปลายติ่งเสียวสั่นสะท้านอยู่ในปากของคนเป็นสามี ติ่งเสียวกำลังสั่นสู้ปลายลิ้นร้อนร้ายของเขา พริณตาดิ้นพล่านเพราะความเสียวซ่านเธอกระตุกเกร็งอีกครั้ง สั่นเทาไปทั้งร่าง เขาเสียบแทงเธอเข้าไปอีกหน ความคับแน่นและนุ่มลื่นภายใน กำลังตอดรัดอย่

“หวานอาจจะได้ลูกแฝดเป็นชายหญิง อย่างที่อยากได้ก็ได้นะครับ” พฤกษ์ลูบหัวภรรยาอย่างเบามือ ไม่ว่าจะเป็นลูกสาว ลูกชายสำหรับเขาคือดีทั้งหมดในวันที่อายุครรภ์ครบสี่เดือนหรือสิบหกสัปดาห์ ทั้งสองก็ได้รู้ว่าลูกน้อยในครรภ์ของพริณตาคือแฝดชายหญิง อย่างที่พริณตาเฝ้าฝันไว้ เธอคิดว่านี่คงเป็นพ่อกับแม่ของเธอมาเกิด อย่างที่เธอเห็นในฝันคืนนั้น“ไปสอนเหนื่อยไหมคะ” พฤกษ์ถามเพราะตอนนี้ท้องของเธอเริ่มนูนขึ้นมาบ้างแล้ว ใครทั่วไปเริ่มมองออกแล้วว่าอาจารย์ของพวกเขาท้องแล้ว“ไม่เหนื่อยนะคะ หวานชอบสนุกดีค่ะ การได้แลกเปลี่ยนความรู้เป็นอะไรที่หวานชอบที่สุด” พริณตายิ้มให้กับตัวเอง เธอชอบเป็นอาจารย์ชอบที่ได้สอนเด็ก ๆ ในชีวิตตอนนี้มันดีไปหมดทุกอย่าง“ถ้าเหนื่อยก็บอกพี่นะครับ” พฤกษ์บอกเมียสาวเพราะไม่อยากให้เธอเหนื่อย แค่อุ้มท้องก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว ยังต้องมาอุ้มท้องลูกแฝดซึ่งเหนื่อยและเสี่ยงขึ้นเป็นสองเท่า“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ หวานดีใจที่ได้ท้องลูกของเรา” พริณตาพูดพร้อมทั้งซบหน้าลงบนอกของเขา เธอดีใจมากตอนที่รู้ว่าตั้งครรภ์ ตั้งครรภ์ลูกของเขา ลูกของเขากับเธอ“หนูคิดชื่อลูกไว้หรือยัง” พฤกษ์เอ่ยถามมือของเขายังลูบอยู่บนหน้าท้

พริณตามองเห็นแค่บางอย่างผ่านหางตาเท่านั้น แต่เธอรู้ว่าทุกอย่างในห้องเปลี่ยนไปมาก ห้องที่เธอนอนอยู่ตอนนี้มีทั้งตู้อบของเด็กอ่อนสองตู้ เตียงของคนเฝ้าไข้ ทุกอย่างถูกเปลี่ยนใหม่หมด เพื่อความสะดวกสบาย เธอรู้ว่าอย่างน้อยเธอกับพฤกษ์ต้องอยู่โรงพยาบาลให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ทุกวันที่เพิ่มขึ้นของการอยู่ที่นี่ คือโอกาสรอดของลูกเธอที่เพิ่มมากขึ้น “หวานตื่นแล้วเหรอครับ เป็นยังไงบ้างครับ” พฤกษ์รีบละมือจากสิ่งที่เขาทำทันที เมื่อเห็นว่าเมียของเขานอนกะพริบตาตื่นขึ้นมา “หวานไม่เป็นไรค่ะ ลูกดิ้นด้วยค่ะ” พริณตายิ้มบอกเขา ไม่ใช่แค่เธอที่กังวลเขาก็ด้วย เพราะสีหน้าและแววตาของเขาบ่งบอกว่าเขากังวลแค่ไหน“ลูกเราจะปลอดภัย พี่สัญญา” พฤกษ์จับมือเธอขึ้นมาจูบแรง ๆ การนอนนิ่ง ๆ ของเธอ ไม่ใช่นอนนิ่ง ๆ เหมือนเราดูหนังดูทีวี แต่มันคือการนอนนิ่ง ๆ ที่เหมือนคนไข้นอนติดเตียง ไม่สามารถลุกขึ้นมาทำอะไรได้เอง แม้แต่ธุระส่วนตัว เธอก็ต้องทำมันบนเตียง โดยมีพฤกษ์และพยาบาลคอยช่วยเหลือ“ไม่ร้องไห้นะคะ หวานทนได้ เรื่องแค่นี้เอง” เธอเช็ดน้ำตาให้เขา ในตอนที่เขาใช้ผ้าขนหนูบิดหมาด ๆ เช็ดหน้าให้เธอ เธออายุแค่นี้เอง ต้องมาเสี่ยงเป

“หวานหลับไปนานไหมคะ” พริณตาถามเมื่อเธอกลับมาอยู่บนเตียงอีกครั้ง หลังจากที่เธออาบน้ำสระผมด้วยตัวเองในรอบสองเดือน“สามวันครับ” พฤกษ์พูด เขาหวีผมให้เธอหลังจากเป่าผมให้แห้ง ผมของเธอสั้นแค่บ่า เพราะเธอขอให้เขาตัดให้ตั้งแต่ที่รู้ว่าต้องนอนโรงพยาบาลยาว เธอเสียสละทุกอย่างเพื่อเขาและลูก ทุกอย่างจริง ๆ แม้แต่ชีวิตเขาก็รู้ว่าเธอสละได้เพื่อเขาและลูก “พี่หมอ ร้องไห้อีกแล้ว” พฤกษ์ปาดน้ำตา เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว สองเดือนที่ผ่านมาเขาร้องไห้มากกว่าทั้งชีวิตของเขารวมกันเสียอีก เพราะเรื่องราวที่ผ่านมาก็ทำให้เขากลัว เขาไม่เคยกลัวอะไรมากขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะสามวันที่เธอหลับไป เขากลัวมากกลัวว่าจะสูญเสียเธอไป“พี่จะไม่ร้องไห้อีกครับ ขอบคุณที่ลูกปลอดภัย ขอบคุณที่เราทั้งสี่คนได้พบหน้ากัน ขอบคุณหวานกับลูกที่ไม่ทิ้งพี่”พริณตาร้องไห้กับคำพูดของเขา เขาคงทุกข์ทรมานมากตอนที่เธอไม่ได้สติ เธอใช้สองมือประคองหน้าของเขาจูบเขาอย่างแผ่วเบา ทั้งสองมอบรสจูบหวานซึ้งให้กันและกัน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ส่งผ่านความรักแบบนี้ให้กัน“นี่ คุณพ่อคุณแม่ พอได้แล้วค่ะ ตื่นขึ้นมาก็ดูดกันเ