All Chapters of แรกแย้ม : Chapter 71 - Chapter 80

“ถ้าแค่แฟน เราก็น่าจะพอคุยกันได้ ได้ยินว่าเธอมาอยู่ที่นี่คนเดียว ถ้าเหงาเราก็มาสนุกกัน” เดวิดมองหน้าเธออย่างไม่ปิดบังความอยากได้“โทษที ฉันไม่ชอบเล่นสนุกกับใคร” พริณตาลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งเปลี่ยนที่นั่ง ไปนั่งหน้าสุด และเลือกที่ไม่มีที่ว่างให้เขาเข้ามานั่งข้าง ๆ ได้นี่เธอแค่มาเรียน ไม่เข้าใจว่าไอ้ผู้ชายพวกนี้มันเป็นพวกไม่มีหางก็อยากได้หมดเลยหรืออย่างไร ก็บอกแล้วว่ามีแฟนยังจะมาตามตื๊ออีก“สวัสดี เธอเป็นคนไทยใช่ไหม” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่พริณตานั่งลงข้าง ๆ ถามขึ้น“ใช่ ฉันเป็นคนไทย เธอก็เป็นคนไทยเหรอ” พริณตาส่งยิ้มให้เพื่อนผู้หญิงตรงหน้าทันที การได้เจอเพื่อนคนไทยในต่างแดนเป็นอะไรที่ดีใจมาก“ใช่ เรามาจากมหาวิทยาลัย...” เธอเอ่ยชื่อมหาวิทยาลัยชื่อดังของเมืองไทยแล้วแนะนำชื่อต่อ “เราชื่อน้ำขิง” น้ำขิงเป็นหญิงสาวร่างบาง ความสูงไล่เลี่ยกันกับพริณตา“เราชื่อหวาน” พริณตาแนะนำตัว ด้วยภาษาถิ่นที่เข้าใจกันแค่สองคน ทั้งสองยิ้มให้กันและคุยกันถึงเรื่องราวก่อนที่พวกเธอจะมาเรียนที่นี่ เพียงไม่นานเพื่อนคนไทยทั้งสองก็สนิทสนมกัน “เดฟก็หล่อดีนิ ทำไมหวานไม่ชอบเหรอ” น้ำขิงถามเมื่อเห็นพริณตาปฏิเสธชายหนุ่มอ

“ฮัลโหล กำลังจะลงไปแล้ว น้ำขิงเราขอเวลาแป๊บนะ” พริณตาออกจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของน้ำขิงทันที เพื่อนปลายสายโทร.มาเร่งให้รีบลงไป พริณตารีบแต่งตัวจนไม่เห็นอีกสายที่โทร.มาและข้อความของเขา แต่งตัวเสร็จแล้วเธอก็รีบลงไปข้างล่างคอนโด มองเห็นน้ำขิงยืนรออยู่แล้ว ทั้งสองยืนรอรถแท็กซี่ พริณตายกมือถือขึ้นมารับสายคนไกลที่แสนจะคิดถึง “ว่าไงคะหมอ” “ทำไมไม่อ่านไลน์พี่” “หวานกำลังจะออกไปข้างนอกค่ะ เท่านี้ก่อนนะคะรถกำลังมา โอ๊ย” “หวาน หวานเกิดอะไรขึ้น” พฤกษ์ตัวชาไปทั้งร่าง ไม่รู้ว่าด้านนั้นเกิดอะไรขึ้น เขารีบจัดการเอกสารต่าง ๆ สำหรับเครื่องบินส่วนตัว ครั้งนี้ต้องพึ่งบารมีพ่อไม่อย่างนั้นคงไม่ง่ายขนาดนี้ ข้อดีของการเป็นทายาทหมื่นล้าน มีความหมายกับเขาขึ้นมาก็ครั้งนี้แหละพฤกษ์มาเหยียบแผ่นดินญี่ปุ่นในอีก เจ็ดชั่วโมงต่อมา เขาพยายามติดต่อพริณตา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้ เขามุ่งหน้าไปยังที่พักของพริณตา จิตใจกระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก ตลอดการเดินทางเจ็ดชั่วโมง เขาขอให้พริณตาไม่เป็นอะไร ขออย่าให้เธอเป็นอะไรเลย แค่เธอปลอดภัยเท่านี้ก็เพียงพอแล้วส

“แน่นมากเมียจ๋า” พฤกษ์พึมพำบอกเมียรักตอนที่เธอนั่งขย่มอย่างเมามัน เสียงร้องครางของเธอดังไม่หยุด ความเสียวซ่านเข้าเล่นงานไม่หยุด เธอไม่คิดว่าเพียงร้างราแค่ไม่กี่สัปดาห์ความคับแน่นจะมีมากมายถึงเพียงนี้ “ไม่ไหวแล้ว หมอ เสียวเหลือเกิน เมียเสียว” พริณตาร้องครางไปด้วย ร่างกายของเธอก็ไม่หยุดขย่มตอของเขา ทุกแรงที่เธอส่งเข้าหาเขาเธอจะได้รับกลับเข้ามาแรงกว่าเดิมทุกครั้ง ถ้าเธออยากได้ความเสียวและเสียงครางดังของเขามาเท่าไหร่ เธอก็ต้องทำให้แรงมากกว่าเดิม “เมียจ๋า ร่อนด้วยอย่างนั้นแหละ” พฤกษ์บอกเธอ เขาจับเอวของเธอส่ายร่อนอย่างที่เขาต้องการ ทั้งเขาและเธอร้องครางไม่หยุด ไม่ได้ร่วมรักกันมาหลายสัปดาห์ ความต้องการก็มีมากเหลือเกิน “ได้ช่วยตัวเองไหม ตอนไม่ได้ทำกับพี่” พฤกษ์ถามคนที่นั่งขย่มเขาอยู่ มือทั้งสองข้างของเขาบีบเคล้นหน้าอกเธออย่างเมามัน “อ๊า ไม่ได้ทำค่ะ” ถึงเธอจะชอบเซ็กซ์ แต่เธอก็อยากทำกับเขามากกว่าช่วยตัวเอง “ต่อไปไม่ต้องเหงาแล้วนะครับ พี่ว่างงาน ว่างเอาทุกเมื่อ” คนหื่นที่ว่างงานก็คงคิดได้อย่างเดียว เธอมองหน้าเขาอีกครั้งก้มจูบด้วยความคิด

“หมอ” พริณตามองหน้าเขาทันที มีพิรุธขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าเขาไปกับใคร ตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไรหรอกนะ แต่พอเขาแสดงอาการออกมาชัดขนาดนี้“ไปกับใครจะบอกดี ๆ หรือจะให้หวานโกรธ”“ก็ไปกับริต้านั่นแหละ หวานอย่าโกรธพี่เลยนะคะ มันคืออดีตไปแล้ว” พฤกษ์รีบอ้อนเมียเพราะไม่อยากให้เมียโกรธ“ไม่โกรธหรอก หมอเคยบอกแล้วว่าถ้ารู้อนาคตว่าจะมาเจอหวานหมอจะเก็บไว้ให้หวานคนเดียว” พริณตามองสิ่งที่เขาจะเก็บไว้ให้เธอคนเดียวแว่บหนึ่งเพื่อให้เข้าใจตรงกัน“ใช่จ้า ถ้ารู้ว่าจะเจอหวาน พี่จะเก็บไว้ให้หวานกินคนเดียว ไม่ให้มันไปแรดที่ไหนเลย” คนอยากเอาดีเข้าตัวก็รีบพูด“กินอะไรใครเขาอยากกิน” พริณตาตีขาคนพูดมาก เธอไม่ได้อยากกินมีแต่เขาแหละเอายัดปากให้เธอกินอยู่นั่นแหละ“แต่ขอบคุณหวานนะคะ เก็บไว้ให้พี่กินของหนูคนเดียว” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งซุกหน้ากลางกระหม่อมเธอ ให้มันได้อย่างนี้สิ เรื่องที่พูดแต่ละเรื่องไม่เคยเกินขึ้นมาบนสะดือเลย“หมอ คุยเรื่องบนสะดือบ้างก็ได้ค่ะ”“นมหวาน พี่ก็ชอบนะ ทั้งนิ่มทั้งใหญ่”“หมอ”“โอ๊ย หยิกพี่ทำไม นมก็อยู่บนสะดือ แล้วหวานจะมาตีพี่ทำไม” พฤกษ์โวยวายเมื่อโดนแฟนสาวตีแขน“หมอหื่น” พริณตาบ่น หมอหื่น

ว่ากันว่าช่วงเวลาแห่งความสุขจะผ่านไปเร็วเสมอ ตอนนี้ก็ถึงช่วงรับปริญญาบัตร เธอกับพฤกษ์กลับมางานวันรับปริญญาบัตร ตอนแรกเธอค้านเขาว่าไม่ต้องรับปริญญาก็ได้เพราะเธอไม่มีญาติที่ไหน“ทำไมจะไม่มี ทั้งพี่ ทั้งพ่อแม่ หวานเอาไปไว้ที่ไหน ไม่ใช่ญาติหวานเหรอ” พอเขาพูดประโยคนี้ขึ้นมา เธอเลยต้องรีบกลับมาเมืองไทยเพื่องานนี้โดยเฉพาะ แต่ที่ดีใจที่สุดคือการได้กลับมาเจอเพื่อน“ชาร์มมี่ พิชชี่ นีน่า” พริณตารีบวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทันที ดีใจที่ทั้งสามมารับเธอถึงสนามบินนานาชาติเชียงใหม่“หวาน” ทั้งหมดกอดกันกลมเพราะไม่ได้เจอกันพร้อมหน้าหลายเดือนแล้ว กว่าสี่สาวจะเคลื่อนตัวออกจากสนามบินก็ใช้เวลานานทีเดียว เพราะมัวแต่เมาท์มอยกัน ทั้งหมดตกลงว่าจะนอนค้างที่บ้านพักของพฤกษ์เพราะพรุ่งนี้ญาติของแต่ละคนก็จะมาแล้ว ทำให้จะได้เจอและอยู่ด้วยกันแค่วันนี้“หวานแกดูขาวและสวยขึ้นนะ” ชาร์มมี่ทักพริณตาเมื่อเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเพื่อน“กินอิ่มนอนหลับก็อย่างนี้แหละแก” พริณตาพูดพร้อมกะพริบตาด้วยความไร้เดียงสา“ที่ว่ากินอิ่มเนี่ยหมายถึงข้าว” ชาร์มมี่ยังคงถามต่อ“เปล่า อิ่มอย่างที่แกคิดนั่นแหละ” พริณตายังพูดต่อด้วยหน้าตาใสซื่อ“อี๋