Semua Bab บ้านไร่ในฝัน: Bab 11 - Bab 17

หลังจากวันที่ ขุน จากไปอีกครั้งพร้อมกับคำสัญญาที่ยังค้างคา เดือน ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเงียบ ๆ เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาจนหมดสิ้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เดือนรู้ดีว่าชีวิตต้องดำเนินต่อไป และเธอจะต้องเข้มแข็งให้ได้เวลาผ่านไป เดือนเริ่มเติบโตเป็นสาวเต็มตัว ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นความคิดและจิตใจ เธอตัดสินใจที่จะไม่จมอยู่กับความเศร้า แต่จะใช้ชีวิตให้ดีที่สุด เพื่อรอคอยวันที่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ด้วยความช่วยเหลือของ พี่เข้ม และ ข้าวหอม เดือนได้มีโอกาสเข้าไปทำงานใน ไร่ดอกไม้เรือนกระจกของลินดา ซึ่งอยู่ทางเหนือของไร่ลำไย เธอเริ่มต้นจากการเป็นผู้ช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เรียนรู้การดูแลดอกไม้ การจัดดอกไม้ และการบริหารจัดการคาเฟ่ดอกไม้ที่สวยงามลินดา มองเห็นความตั้งใจและความมุ่งมั่นในตัวเดือน เธอเอ็นดูเดือนเหมือนน้องสาวคนเล็ก คอยสอนงาน ให้คำแนะนำ และเป็นที่ปรึกษาในทุก ๆ เรื่อง ลินดาไม่ได้สอนแค่เรื่องงาน แต่ยังสอนเรื่องการใช้ชีวิต การจัดการกับอารมณ์ และการมองโลกในแง่บวก“ดอกไม้ก็เหมือนใจคนนะเดือน” ลินดาเคยพูดขึ้นในวันหนึ่งขณะที่ทั้งคู่กำลังจัดดอกไม้อยู่ในเรือนกระจก “ถ้าเราดูแลมันดี

หลังจากวันนั้นที่คาเฟ่ ขุน ตัดสินใจที่จะกลับไปเรียนต่อในเมืองตามคำแนะนำของ พี่เข้ม แม้ในใจลึก ๆ จะมีความรู้สึกบางอย่างที่อยากจะอยู่ใกล้ เดือน และไร่ลำไย แต่เขาก็รู้ว่าการเรียนคือโอกาสสำคัญที่พี่ชายมอบให้ และเป็นสิ่งที่เขาเคยใฝ่ฝันมาตลอดขุนเดินทางกลับเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยอีกครั้ง เขาทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนัก ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุดและห้องปฏิบัติการ ความรู้ใหม่ ๆ ที่ได้รับทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เขามองเห็นอนาคตที่สดใสขึ้นเรื่อย ๆ และตั้งใจว่าจะนำความรู้ที่ได้กลับมาพัฒนา "บ้านไร่ในฝัน" ของเขาให้เป็นจริงตลอดช่วงเวลาที่ขุนเรียนอยู่ในเมือง เขาจะโทรศัพท์กลับมาคุยกับพี่เข้มและข้าวหอมเป็นประจำ เพื่อสอบถามสารทุกข์สุกดิบและข่าวคราวของไร่ลำไย และแน่นอนว่าเขามักจะแอบถามถึง เดือน เสมอเดือนเองก็ใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งและมีความสุขกับการทำงานที่คาเฟ่ดอกไม้ของ ลินดา เธอเติบโตเป็นหญิงสาวที่มั่นใจในตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังคงเฝ้ารอคอยการกลับมาของขุนเสมอเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว…ในที่สุด วันที่ ขุน รอคอยก็มาถึง วันรับปริญญา ของเขาพี่เข้มและข้าวหอมพร้อมด้วย ต้นฝัน ลูกสา

แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าค่อยๆ ลอดผ่านม่านเมฆเข้ามาแตะต้องผืนดินในไร่ลำไย ขุน ลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของ เดือน ที่ซบอยู่บนอกของเขาอย่างสงบ เส้นผมสีเข้มของเธอกระจายอยู่บนหมอนหญ้าที่พวกเขาใช้หนุนนอน ไออุ่นจากกายของเธอยังคงอบอวล สัมผัสที่ทิ้งร่องรอยไว้เมื่อค่ำคืนยังคงชัดเจนขุนขยับตัวเบาๆ ไม่ต้องการรบกวนการนอนหลับของเธอ เขาลอบมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มจางๆ แม้ในยามหลับใหล หยาดน้ำตาแห่งความสุขที่แห้งกรังอยู่ข้างขมับของเดือนทำให้หัวใจของขุนพองโต ความรู้สึกผิดที่เคยแบกไว้ตลอดหลายปีมลายหายสิ้นไป เหลือเพียงความรักและความหวงแหนที่ถาโถมเข้ามาแทนที่เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นปัดปอยผมที่ปรกหน้าของเดือนออกอย่างแผ่วเบา สัมผัสผิวแก้มเนียนนุ่ม เดือนครางเบาๆ พลางขยับตัวซุกเข้าหาไออุ่นจากกายเขามากขึ้น“อือ…พี่ขุน” เสียงเธอพึมพำแผ่วเบา ดวงตาค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขและความอายเล็กน้อยขุนยิ้มอบอุ่น “อรุณสวัสดิ์ครับ…เมียพี่”ใบหน้าของเดือนแดงระเรื่อเมื่อได้ยินคำนั้น เธอยิ้มตอบอย่างเขินอาย พลางซบหน้าลงกับอกแกร่งของเขาอีกครั้ง“อรุณสวัสดิ์ค่ะ…พี่ขุน” เสียงเธออู้อี้อยู่กั

เช้าวันนั้น ขุนเดินสำรวจไร่ของตัวเองอย่างเงียบ ๆ ลมอ่อน ๆ พัดเอากลิ่นลำไยลอยมาตามสาย แสงแดดส่องกระทบยอดไม้ที่กำลังแตกใบอ่อน เหมือนจะบอกเขาว่า…การเริ่มต้นครั้งนี้ช่างเต็มไปด้วยความหวังสายตาเขาเหลือบไปเห็นแนวรั้วไม้เตี้ย ๆ ที่กั้นระหว่างไร่เขากับไร่อีกฝั่งหนึ่ง ไร่ดอกไม้ของพอลดอกคัตเตอร์สีขาวสะบัดไหวอยู่ใต้แสงเช้า พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยมาตามลม มันชวนให้รู้สึกสงบ ลึกลงไปถึงใจขุนยิ้มออกมาเบา ๆ เขาเดินไปหาพี่เข้มที่กำลังดูแลระบบน้ำในสวน ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่“พี่เข้ม…ขุนมีเรื่องอยากปรึกษา”เข้มหันมามองน้องชาย สีหน้าสงบนิ่งเช่นเคย “ว่ามา”“ขุนอยากเปิดโฮมสเตย์ในไร่นี่ครับ…ตรงพื้นที่ด้านบนที่ติดกับไร่ดอกไม้ของพอลน่ะ”เข้มหรี่ตามอง แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย “เออ…ดีนะ วิวตรงนั้นสวย เห็นทั้งลำไยกับดอกไม้”พอลที่เดินผ่านมาได้ยินพอดีก็หัวเราะ “ถ้าคิดจะเปิดจริง ๆ บอกลินดาด้วยนะ เดี๋ยวช่วยจัดดอกไม้ให้อย่างสวยเลย”ขุนหันไปยกมือไหว้พอลแบบนอบน้อม “ขอบคุณครับพี่พอล…ขุนอยากให้ที่นี่เป็นที่ที่คนมาพักแล้วได้รู้สึกว่าเขาอยู่บ้าน อยู่กับต้นไม้ อยู่กับใจตัวเอง”เข้มพยักหน้า น้ำเสียงอ่อนโยนกว่า