All Chapters of บ้านไร่ในฝัน: Chapter 31 - Chapter 40

กลิ่นไม้สดยังลอยอวลในอากาศ แสงไฟจากหลอดไส้ดวงเล็กทาบเงาอ่อน ๆ บนฝาผนังไม้เรียบ ขุนยืนอยู่กลางห้อง นิ่งมองเปลญวนที่ผูกเสร็จ ฝ้าเพดานไม้ยังอุ่นจากแดดเมื่อกลางวัน ส่วนเตียงไม้อยู่ข้างหน้าต่าง เปิดรับลมเย็นที่ไหลเข้ามาจากไร่ฝั่งดอกไม้เสียงประตูห้องเปิดแผ่วเดือนเดินเข้ามาพร้อมผ้าห่มผืนใหม่ในมือใบหน้าเธอมีรอยยิ้มบาง ๆ แต่แววตากลับฉ่ำด้วยความรู้สึกที่มากกว่าความยินดี“อยากลองนอนดูไหมคะ ว่าคืนแรกในบ้านใหม่...มันฝันดีหรือเปล่า”ขุนเดินเข้ามาหยิบผ้าห่มจากมือเธอ วางลงปลายเตียง แล้วโน้มตัวกระซิบชิดหู“พี่จะทำให้มันฝัน...แล้วก็ไม่อยากตื่นเลย”ยังไม่ทันที่เดือนจะตอบ ร่างของเธอก็ถูกโอบเข้าหาอกอุ่น แขนแกร่งโอบแน่นจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาชัดเจน กลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ ปนกลิ่นไม้จากเสื้อผ้าทำงานยังติดตัวเขาอยู่ กลิ่นที่ทำให้เธอรู้ว่า...นี่แหละ “ขุนของเธอ”ริมฝีปากของขุนกดลงบนต้นคอของเดือน ช้า...แนบแน่น และไล้ลากไปยังไหปลาร้าเสียงหายใจของเดือนเริ่มถี่ เธอยกมือจับไหล่เขาไว้แน่น เมื่อปลายนิ้วของขุนสอดผ่านชายเสื้อเข้าไปลูบไล้ช่วงเอวที่ไวต่อสัมผัส“ห้องนี้ยังไม่เคยมีใครนอน...” ขุนพูดเสียงแหบพร่า “ถ้าเสียงขอ

กองไฟยังคงลุกไหวกลางลานแสงสีส้มสาดส่องให้ใบหน้าทุกคนดูอ่อนโยนกว่าที่เคยกลุ่มแขกนั่งปะปนกับครอบครัวในไร่ ไม่มีใครมีที่นั่งเฉพาะ ไม่มีใครถูกแยกว่าเป็น ‘แขก’ หรือ ‘เจ้าของ’ อีกต่อไปเสียงหัวเราะของพอลดังขึ้นเบา ๆ เมื่อลินดาเล่าเรื่องตอนเขาเผาข้าวหลามไหม้สมัยยังเป็นวัยรุ่นเสียงหัวเราะของข้าวหอมกับเดือนประสานกันอย่างสดใส เมื่อน้องต้นฝันเอาข้าวหลามไปซ่อนไว้หลังต้นไม้เพราะไม่อยากแบ่งพ่อแขกสาวคนเดิมเอนหลังพิงกับท่อนไม้ใหญ่ เธอหลับตาฟังเสียงลมปะทะต้นลำไย แล้วยิ้มกับตัวเอง“ไม่รู้ทำไม...เหมือนเราอยู่กับเพื่อนที่รู้จักกันมานาน”ชายที่มาด้วยกันหันมายิ้ม“บางทีมันก็แค่…สถานที่ที่ทำให้เราวางเกราะ แล้วก็ยิ้มง่ายขึ้น”หนึ่งในเพื่อนที่มาด้วยกัน ชายหนุ่มที่เคยไม่ชอบเดินทางนัก ลุกขึ้นยื่นกระบอกข้าวหลามให้พี่เข้มแล้วพูดเสียงจริงใจ“ผมไม่เคยกินของแบบนี้กับคนที่ผมไม่รู้จัก...แล้วรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้มาก่อนเลยครับ”พี่เข้มพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไรมาก แค่ยกมือแตะบ่าชายหนุ่มเบา ๆ ก่อนเดินไปเติมฟืนลินดากระซิบกับขุน“คืนนี้ไม่มีใครพูดถึงแอร์ ไม่มีใครพูดถึงไวไฟ ไม่มีใครอยากกลับห้องเลย”ขุนยิ้มนิด ๆ“เพราะมันมี

บ่ายวันใหม่ในไร่อากาศเย็นกำลังพอดี ลมเหนือพัดหวิวเบา ๆ ผ่านหลังคาไม้รถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าทางเข้าไร่ช้า ๆ ประตูเปิดออก พร้อมกับกล้อง DSLR ตัวใหญ่ที่โผล่มาก่อนคนชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้น ๆ เดินลงมาจากรถตามด้วยหญิงสาวผมสั้นสวมหมวกแก๊ป กล้องโพลารอยด์คล้องคอพวกเขาทักทายเดือนที่ยืนอยู่หน้าคาเฟ่ด้วยรอยยิ้มกว้าง“เราเห็นรีวิวจากเพื่อนครับ เลยโทรมาจองไว้...บ้านหลังที่สาม”“ที่นี่สวยกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะคะ ดูอบอุ่น แล้วก็...มีชีวิต”เดือนยิ้มและพาเดินลัดไปยังโฮมสเตย์ ขุนเดินเข้ามาสมทบในระหว่างทางเขายกมือไหว้เบา ๆ ก่อนจะช่วยหิ้วกระเป๋ากล้องให้“บ้านหลังนี้เพิ่งตกแต่งเสร็จไม่กี่วันครับ ถ้าขาดอะไรบอกได้เลย”ชายหนุ่มนักถ่ายรูปก้มดูบ้านอย่างละเอียดแล้วหันมาสบตาขุนพร้อมน้ำเสียงทึ่ง ๆ“มุมแสงเข้าทางหน้าต่างแบบนี้...แสงตอนเช้าต้องสวยมากแน่ ๆ”หญิงสาวเปิดกล้องโพลารอยด์ กดแชะรูปมุมประตูไม้และยิ้มอย่างพอใจ“แค่ประตูบ้านกับแจกันดอกไม้ก็ได้ไปหลายเฟรมแล้วค่ะ”วันนั้นทั้งสองคนใช้เวลาวิ่งขึ้นลงระหว่างคาเฟ่และตัวบ้านถ่ายภาพมุมต่าง ๆ ทั้งทางเดินที่เต็มไปด้วยไม้พุ่มบ้านไม้สีอบอุ่นที่ขุนกับพอลช่วยก

แสงไฟในบ้านหลังเล็กกลางไร่ถูกหรี่ลงจนเหลือเพียงแสงวอม ๆ จากโคมไม้นอกหน้าต่างคือเงาของไร่ที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงแมลงและลมโชยเบา ๆ จากภูเขาขุนถอดเสื้อเชิ้ตที่เปื้อนดินออก พาดไว้ที่เก้าอี้ริมเตียงหันกลับมาก็เห็นเดือนยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำเสื้อยืดบางแนบเนื้อ ผมเปียเปียกน้ำบางส่วนจากการอาบแบบลวก ๆ หลังทำงานทั้งวันเธอเดินเข้ามาช้า ๆรอยยิ้มเอียงมุมบนหน้าแบบที่ขุนรู้ว่า...คืนนี้คงไม่ใช่แค่การนอนหลับธรรมดา“เหนื่อยมั้ยคะพี่ขุน…”เธอถามเสียงเบา แล้วปลายนิ้วก็แตะที่อกเปลือยของเขาเบา ๆ“แต่หนู...ยังมีแรงเหลือนะ”ขุนหัวเราะในลำคอ สายตาเป็นประกายวาบ“แน่ใจเหรอ ว่ามีแรง...หลังจากเมื่อคืนกับเมื่อคืนก่อน แล้วก็ก่อนหน้านั้นอีก…”เดือนยิ้ม ไม่ตอบแต่ขยับเข้ามาใกล้...แล้วใช้มือนุ่มนิ่มจับแท่งเนื้อุ่นร้อนของขุนไว้แน่นขุนสูดลมหายใจผ่านซี่ฟัน กัดฟันแน่นขณะเดือนค่อย ๆ โน้มตัวลง…ปลายลิ้นนุ่มแตะลงที่ปลายหัวหยัก เธอก้มลงไปดูดอย่างแผ่วเบาและจงใจแท่งเนื้อของขุนขยายตัวจนเต็มฝ่ามือของเธอก่อนที่เดือนจะค่อย ๆ ครอบริมฝีปากนุ่มชื้นลงไปให้ลึกขึ้นปากเล็กๆที่ ร้อนจัด..และแน่นแนบจนขุนเผลอกระตุกสะโพกขึ้นเล็กน้อย

วันถัดมา แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านกิ่งลำไย เสียงรถกระบะคันคุ้นเคยก็ดังขึ้นตรงทางเข้าของไร่ในฝัน ขุนกับเดือนที่กำลังจัดม้านั่งไม้หน้าโฮมสเตย์หันไปมองพร้อมกัน พี่เข้มก้าวลงจากรถก่อน ตามด้วยข้าวหอมที่อุ้มน้องต้นฝันไว้ในอ้อมแขน เด็กน้อยเห็นขุนก็ยิ้มกว้าง รีบโบกมือ “ลุงขุน! หนูมาช่วยแล้ว!” เสียงใส ๆ ทำเอาบรรยากาศทั้งลานเต็มไปด้วยความสดใส ข้าวหอมเดินเข้ามายกมือไหว้เดือนด้วยรอยยิ้ม “ลินดาบอกว่ามีงานให้ช่วย เลยมากันทั้งบ้าน” พี่เข้มมองรอบ ๆ อย่างละเอียด “บ้านพักสวยมากแล้วนะ แต่เดี๋ยวพี่ช่วยดูพวกจุดน้ำ กับทางเดินรอบ ๆ ให้เผื่อฝนตกแล้วไม่ลื่น” ขุนพยักหน้า “ดีเลยพี่ จะได้พร้อมก่อนแขกมาจริง ๆ” เดือนหันไปบอกข้าวหอม “เดี๋ยวช่วยกันจัดพวกผ้าปู หมอน ผ้าม่านให้เข้าชุดหน่อยนะพี่” ข้าวหอมยิ้มรับ “ได้สิ เดี๋ยวจัดให้เหมือนบ้านตัวเองเลย” ต้นฝันวิ่งไปมาระหว่างโฮมสเตย์กับแปลงดอกไม้ของเรือนกระจก เสียงหัวเราะของเด็กน้อยปนกับกลิ่นดอกไม้สด ทำให้บรรยากาศในไร่คึกคักขึ้นหลายเท่า ขุนยืนมองภาพตรงหน้า เพื่อนบ้าน ญาติสนิท และครอบครัวเล็ก ๆ ของตัวเองกำลังช่วยกันทำให้ “บ้านในฝัน” สมบูรณ์แบบขึ้นอีกก้าว เขายิ้มบา