บททั้งหมดของ บ้านไร่ในฝัน: บทที่ 1 - บทที่ 10

แสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายคล้อยสาดส่องลงมาต้องยอดต้นลำไยที่ทอดตัวเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา เสียงจักจั่นเรไรร้องระงมเป็นจังหวะตามลมที่พัดเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นดอกลำไยอ่อน ๆ ลอยมาแตะจมูกเดือน เด็กหญิงตัวน้อยในชุดเสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงขาสั้นเปื้อนดินแดง กำลังวิ่งซุกซนไปทั่วแนวสวนที่อยู่ติดกับบ้านของเธอ ดวงตากลมโตเป็นประกายเมื่อเห็นดอกลำไยสีขาวนวลเริ่มผลิบานเป็นพุ่มสวยไม่ไกลจากนั้น ขุน เด็กชายรุ่นพี่อายุราวสิบสองปี กำลังปีนป่ายอยู่บนกิ่งลำไยใหญ่ มือหนากำลังเด็ดลำไยสุกสีเหลืองทองส่งลงมาให้ พี่เข้ม ที่ยืนรออยู่ด้านล่างอย่างคล่องแคล่ว“พี่ขุน! ดูนี่สิคะ!” เสียงเล็ก ๆ ของเดือนดังเจื้อยแจ้ว เธอวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดอยู่ใต้ต้นลำไยที่ขุนกำลังอยู่ แล้วชี้ไปที่ดอกลำไยเล็ก ๆ ช่อหนึ่งด้วยความตื่นเต้นขุนชะงักมือ เขาก้มลงมองเดือนที่ยืนตาแป๋วอยู่ด้านล่าง “อะไรเดือน?”“ดอกลำไยสวยไหมคะ!” เดือนเงยหน้ามองเขา ดวงตาเปล่งประกายด้วยความไร้เดียงสา “หนูชอบดอกไม้ค่ะ โตขึ้นหนูจะมีสวนดอกไม้ของตัวเองเลย!”ขุนยิ้มบาง ๆ เขากระโดดลงจากต้นไม้มายืนข้างเดือน แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบา ๆ “สวยสิ…ดอกไม้ก็สวยเหมือนเดือนนั่นแหละ”แ

ขุนก้าวลงจากรถโดยสารประจำทาง ใบหน้าของเขาถูกกระทบด้วยความร้อนระอุและเสียงอึกทึกของกรุงเทพฯ ที่ไม่เคยหลับใหล กลิ่นควันรถยนต์ผสมกับไอเสียรถเมล์เก่า ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ ท้องถนนเต็มไปด้วยผู้คนเร่งรีบ เสียงแตรรถดังสลับกับเสียงตะโกนเรียกลูกค้า ขุนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ ที่กำลังจะถูกกลืนหายไปในมหานครแห่งนี้ในใจเขามีเพียงความรู้สึกอึดอัดที่สั่งสมมานาน ความน้อยใจที่ถูกมองข้ามความฝัน และความปรารถนาที่จะไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ พ้นจากสายตาของผู้คนที่เคยรู้จักกระเป๋าผ้าใบเก่า ๆ ถูกหิ้วอย่างมั่นคง ข้างในมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดกับเงินจำนวนน้อยนิดที่แม่แอบยัดใส่มือให้ก่อนที่เขาจะแอบออกมา เขาไม่มีแผนการ ไม่มีจุดหมาย มีแค่ความหวังเลือนรางว่าจะหา "ที่อยู่" ให้ตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นบ้าน ขอแค่อย่าโดนไล่ก็พอวันแรก ๆ ในกรุงเทพฯ เป็นเหมือนฝันร้าย ขุนเร่ร่อนไปทั่ว พยายามหางานทำที่ไหนก็ได้ที่พอจะประทังชีวิต งานแรกที่เขาได้คือการเป็นกรรมกรแบกหามข้าวของหนัก ๆ ตามตลาด แรงกายที่เคยใช้ในการทำไร่กลับแตกต่างออกไปเมื่อต้องเผชิญกับสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย เขาต้องทนกับคำพูดที่ดูถูกและสายตาที่มองเขาเป็นเพียง

หลังจากคืนที่แม่จากไป ขุนก็กลับไปใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ อีกครั้ง เขากลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัว และทำงานหนักยิ่งกว่าเดิม เพื่อกลบฝังความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดที่กัดกินอยู่ในใจ ไร่ลำไยถูกทิ้งไว้เบื้องหลังพร้อมกับความทรงจำที่เจ็บปวด และคำสัญญาที่ยังคงค้างคาเจ็ดปีผ่านไป…เดือน เติบโตจากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความสดใส กลายเป็นหญิงสาววัยสิบเก้าปีบริบูรณ์ที่งดงาม เธอเรียนจบ ม.ปลาย และกลับมาช่วยคุณพ่อคุณแม่ดูแล บ้านที่อยู่ติดกับไร่ลำไย ของครอบครัวเธอเองในแต่ละวัน เดือนยังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายภายในบ้านและบริเวณรอบ ๆ เธอยังคงรดน้ำต้นไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ปลูกไว้รอบบ้าน และช่วยงานบ้านคุณแม่ แต่ไม่ว่าเธอจะยุ่งแค่ไหน ไม่ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าจะสดใสเพียงใด ลึก ๆ ในใจของเดือนยังคงมีเงาของใครบางคนอยู่เสมอทุกเช้าและเย็น เดือนจะมองไปยังบ้านของขุนที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงและความหวังที่ไม่เคยจางหาย เธอไม่เคยลืมคำสัญญาที่เคยให้ไว้ใต้ต้นลำไยเมื่อครั้งยังเด็ก “โตขึ้นหนูจะแต่งงานกับพี่ขุน!” คำพูดนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวใจของเธอ เป็นเหมือนแสงนำทางเล็ก ๆ ที่คอยบอกว่าการรอคอยนั้นคุ้มค่าตลอดเ

เสียงหัวเราะของพอลดังขึ้นในบ้านพี่เข้ม คลอไปกับเสียงพูดคุยของลินดาและข้าวหอมที่กำลังช่วยกันจัดเตรียมอาหารเย็น พี่เข้มเองก็ดูผ่อนคลายกว่าที่เคย ขุนมองดูทุกคนด้วยความรู้สึกที่ยังปรับตัวไม่ทัน เขาคุ้นชินกับการใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมานาน การได้เห็นบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้ทำให้ใจเขาเบาลง แต่ก็ยังมีความรู้สึกแปลกแยกอยู่บ้างในขณะที่ข้าวหอมกำลังจะเดินไปหยิบจานเพิ่ม สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่ม ๆ อยู่ตรงหน้าต่างบานหนึ่ง เธออมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครมาแอบมอง“เดือน!” ข้าวหอมเอ่ยเรียกชื่อขึ้นเบา ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นและเป็นกันเองให้เดือน สะดุ้งเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าข้าวหอมจะเห็น เธอทำท่าจะหันหลังกลับ แต่ก็เปลี่ยนใจ เมื่อถูกจับได้แล้วก็ไม่มีเหตุผลจะต้องหลบอีก เธอค่อย ๆ เดินออกมาจากเงาต้นไม้แล้วมายืนอยู่หน้าต่าง ส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้ข้าวหอมลินดา ที่กำลังช่วยจัดจานอยู่เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกของข้าวหอม เธอเห็นเดือนยืนอยู่ตรงนั้น ก็เลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอไม่เคยเห็นเด็กสาวคนนี้มาก่อนเลย“ใครเหรอข้าวหอม” ลินดาถามด้วยความสงสัยข้าวหอมยิ้มกว้าง “อ๋อ นี่น้องเดือนค่ะ บ้านอยู่

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความคิดคำนึงถึงคำสัญญาในวัยเด็ก ขุน ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ยังหนักอึ้ง แต่เขาก็พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นมาช่วยงานในไร่ลำไยเหมือนเช่นเคยขณะที่ขุนกำลังช่วย พี่เข้ม ตัดแต่งกิ่งลำไยอยู่กลางไร่ พี่เข้มก็วางกรรไกรลง เขามองไปยังขุนด้วยแววตาที่จริงจังกว่าปกติ“ขุน…แกอยากกลับไปเรียนไหม” พี่เข้มเอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหันขุนชะงักมือที่กำลังตัดกิ่งไม้ เขาเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าพี่เข้มจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา“เรียนเหรอครับพี่” ขุนทวนคำถามพี่เข้มพยักหน้า “ใช่…พี่รู้ว่าแกอยากเรียนมาตลอด พี่…พี่ขอโทษนะที่วันนั้นพี่พูดไม่ดี” น้ำเสียงของพี่เข้มแผ่วลงเล็กน้อย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่เก็บงำมานาน “พี่อยากจะชดเชยให้แก”ขุนยืนนิ่ง เขามองพี่ชายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งแปลกใจ ตื้นตัน และสับสน เขาไม่เคยคิดว่าพี่เข้มจะพูดคำว่าขอโทษ และไม่เคยคิดว่าพี่ชายจะยังจำความฝันเรื่องการเรียนของเขาได้“พี่ได้คุยกับ อาจารย์สมศักดิ์ ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์แล้ว ท่านเป็นเพื่อนเก่าของพ่อเรา ท่านบอกว่าถ้าแกสนใจ ท่านจะช่วยดูเรื่องทุนการศึกษาให้