All Chapters of บ้านไร่ในฝัน: Chapter 51 - Chapter 60

เช้าวันใหม่อากาศสดชื่น ลมพัดหอบกลิ่นหญ้าและดอกไม้เข้ามาในบ้าน เดือนตื่นเช้ากว่าปกติ เธอเดินออกมานั่งที่ระเบียง มองไร่กว้างที่กำลังถูกเนรมิตให้เป็นสถานที่แห่งความทรงจำสำคัญที่สุดในชีวิตพี่ขุนเดินเข้ามานั่งเคียงข้าง วางมือบนไหล่เล็ก “เมื่อคืนเราสัญญากันแล้ว…วันนี้เริ่มทำให้เป็นจริงกันเถอะ”ข่าวเรื่องการแต่งงานเล็ก ๆ ของทั้งคู่แพร่ไปอย่างรวดเร็วในละแวกบ้าน เพียงไม่กี่วัน พี่เข้มกับข้าวหอมก็มาช่วยออกแบบมุมกางซุ้มดอกไม้ ต้นฝันวิ่งเล่นไปมาพร้อมตะโกนเสียงใส “หนูจะโปรยดอกไม้ให้พี่เดือนเอง!”พอลกับลินดาก็มาจากเรือนกระจก นำดอกไม้สดสีขาวและชมพูอ่อนมามอบให้ “เอาไว้ทำช่อเจ้าสาวนะเดือน จะได้หอมไปทั้งงาน” ลินดายิ้มแซว ส่วนพอลก็มานั่งคุยกับขุนเรื่องโต๊ะไม้สำหรับจัดเลี้ยงพี่ไหมกับพี่นิ่มก็ไม่อยู่เฉย ทั้งสองลงมือคิดเมนูง่าย ๆ แต่พิเศษสำหรับวันนั้น ข้าวเหนียวหมูทอด ต้มยำ และขนมหวานพื้นบ้าน ทุกคนในไร่ช่วยกันเหมือนเป็นงานใหญ่ของครอบครัวเดียวเดือนยืนมองภาพทั้งหมด ดวงตากลมค่อย ๆ เอ่อคลอด้วยความซาบซึ้ง เธอไม่คิดเลยว่าฝันที่เคยพูดเล่น ๆ ในวัยเด็ก “อยากแต่งงานกับพี่ขุน” จะมีวันนี้จริง ๆขุนเดินมาหยุดข้าง ๆ

เสียงไก่ขันแรกของรุ่งสางยังไม่ทันจางหาย ไร่ทั้งสองฝั่งก็เริ่มมีแสงไฟสว่างวาบขึ้นเป็นจุด ๆ ราวกับดวงดาวที่โผล่กลางพื้นดินตีสี่ตรง…แม่ของเดือนลุกขึ้นมาก่อนใคร จุดเตาไฟกลางครัวควันขาวลอยคลุ้งไปทั่วลาน พี่ไหมกับพี่นิ่มก็รีบเข้ามาสมทบ เตรียมหุงข้าวและต้มหม้อแกงใบใหญ่ กลิ่นหอมโชยออกมาตามลมยามเช้ามืดไม่นานนัก พี่เข้มกับข้าวหอมก็ก้าวออกจากโฮมสเตย์ ต้นฝันในชุดนอนตากลม ๆ ยังงัวเงีย แต่พอเห็นความคึกคักรอบตัวก็ยิ้มตื่นเต้น “วันนี้พี่เดือนจะแต่งงานแล้วใช่มั้ยแม่! หนูจะโปรยดอกไม้ให้สวยที่สุดเลย!”ข้าวหอมก้มลงลูบหัวลูกสาว พลางหันไปยิ้มกับพี่เข้มที่ช่วยยกโต๊ะไม้ไปจัดมุมงานฝั่งเรือนกระจก พอลกับลินดาก็เดินมาในชุดง่าย ๆ แต่สีหน้าสดใส ลินดาหอบตะกร้าดอกไม้สดมาเต็มสองมือ พอลหิ้วเก้าอี้พับมาเพิ่ม “เอาไว้ให้นั่งเรียงกันตรงซุ้ม จะได้ไม่ขาดเก้าอี้”ขุนเองก็ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังมืด เดินออกมาจากเรือนพักด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยเลือน เขากวาดตามองภาพทุกคนที่กำลังช่วยกันจัดการ เต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งตื้นตันและตื่นเต้นในเวลาเดียวกันเดือนยืนอยู่ริมระเบียงชั้นบน สวมผ้าคลุมไหล่สีขาวบาง ๆ มองภาพความอบอุ่นเบื้องล่าง ใบหน้ากล

เวลาล่วงเลยจนเกือบบ่าย แสงแดดอ่อนคล้อยลงสาดผ่านต้นไม้ใหญ่ ลานไร่ที่เมื่อเช้ายังเต็มไปด้วยเสียงกลองยาวและความคึกคัก บัดนี้กลับอบอวลด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบา ๆ หลังพิธีเสร็จสิ้นขุนกับเดือนนั่งเคียงกัน มือทั้งคู่ยังคงกุมไว้แน่นบนตั่งที่ปูผ้าพื้นเมือง ข้อมือขาวมีสายด้ายผูกข้อมือที่ญาติผู้ใหญ่และเพื่อนบ้านร่วมอวยพร กลิ่นน้ำอบคละคลุ้งผสมกลิ่นดอกไม้สดรอบกายเสียงแซว เสียงอวยพรยังดังไม่ขาดสาย แต่สำหรับคนสองคนตรงกลางพิธีนั้น ราวกับโลกหมุนช้าลง เหลือเพียงความสุขเรียบง่ายที่เอ่อท่วมในหัวใจลินดายืนมองภาพนั้นอยู่ด้านข้าง รอยยิ้มสวยค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอรีบยกมือเช็ด แต่ก็ไม่อาจหยุดได้ พอลที่ยืนข้าง ๆ เห็นเข้าก็เอื้อมมือมากุมไหล่ พลางเอ่ยเสียงนุ่ม “ร้องทำไมกัน…วันนี้มันเป็นวันดีนะ”ลินดาส่ายหน้าเบา ๆ หัวเราะทั้งน้ำตา “ก็เพราะมันดีไงพอล…ฉันเลยอดไม่ได้…เห็นเดือนกับขุนแล้วมันเหมือนฝันที่เป็นจริง เหมือนเราเองก็ได้ย้อนกลับมารู้ว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นยังไง”แสงแดดบ่ายคล้อยลอดผ่านม่านใบไม้ลงมาส่องให้ภาพทั้งหมดเปล่งประกายราวกับถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่น งานวิวาห์กลางไร่ในฝัน ที่

แสงอรุณสาดลอดผ่านกิ่งไม้ใหญ่ ขุนลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมสัมผัสอุ่นจากร่างเล็กที่ยังซุกอยู่ในอ้อมกอด รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมเมื่อได้เห็นเดือนหลับตาพริ้ม แก้มแดงระเรื่อจากความเหน็ดเหนื่อยเมื่อคืน“ตื่นได้แล้วคนสวย…เช้านี้เราต้องรีบกลับบ้าน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเอาใหญ่” ขุนก้มลงกระซิบเบา ๆ พลางกดจูบหน้าผากเธอเดือนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย พอได้สติ สีหน้าก็แดงจัด รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายพลางเบือนหน้าหนี“อายจังเลยพี่ขุน…เมื่อคืนเรา…”“เมื่อคืนเดือนชอบนี่นา” เขายิ้มอบอุ่น ก่อนจะช่วยประคองเธอลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยทั้งคู่รีบเก็บสิ่งของและเดินกลับบ้านด้วยหัวใจเต้นแรง ยิ่งใกล้ถึงเรือนหลังเล็กของแม่เดือน ความเขินก็ยิ่งทวีขึ้น เพราะรู้ดีว่าไม่นานนัก ทุกคนในไร่จะมาหาคู่แต่งงานหมาด ๆ ในเช้าวันนี้เดือนกระซิบเบา ๆ พลางจับมือเขาแน่น “พี่ขุน…อย่าปล่อยมือหนูนะ”ขุนหันมายิ้ม ดึงมือเธอมากุมแน่นกว่าเดิม “ไม่มีวันปล่อย…เราจะกลับไปเริ่มต้นบ้านของเรา…ด้วยกัน”ทั้งสองเดินเคียงกันไปใต้แสงเช้า ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข แม้ยังมีความเขินอาย แต่ก็อบอุ่นเหลือเกินไม่นานหลังจากทั้งคู่กลั

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านไม้ไผ่เข้ามาในห้องพักเล็ก เดือนขยับตัวจะลุกขึ้นตามปกติ แต่ทันทีที่ยืนขึ้น ร่างบางก็เซไปเล็กน้อย ความเวียนศีรษะแล่นเข้ามาอย่างกะทันหัน“อ๊ะ…” เธอเผลอร้องเบา ๆ มือคว้าขอบเตียงไว้แน่นขุนที่เพิ่งสวมเสื้อเชิ้ตพอดี รีบเข้ามาประคองทันที “เดือน! เป็นอะไรครับ ทำไมหน้าซีดแบบนี้”หญิงสาวยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย”ในครัว พี่ไหมกำลังตั้งหม้อข้าวต้มอ่อน ๆ ไว้สำหรับแขกที่เพิ่งตื่น เสียงน้ำเดือดเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นหอมอบอวลของข้าวสุกใหม่ แต่สำหรับเดือน กลับไม่เป็นเช่นนั้น เพียงแค่กลิ่นลอยมาแตะจมูก เธอรีบเอามือปิดปาก สีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดทันที“พี่ขุน… หนูเหม็นกลิ่นข้าวต้มจังเลย”ขุนตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ความตกใจแล่นวาบผ่านใบหน้าคม “หรือว่า…” เขาเอื้อมมากุมมือเธอแน่นขึ้น สายตาเต็มไปด้วยทั้งห่วงใยและความตื่นเต้นที่ยังไม่กล้าพูดออกมาเสียงพี่ไหมดังแทรกขึ้นจากครัว “หนูเดือน ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เดี๋ยวพี่ตักข้าวต้มให้นะ กินอุ่น ๆ จะได้ไม่เวียนหัว”แต่เดือนเพียงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปซบอกขุนด้วยความอ่อนแรง ขุนกอดร่างบางไว้แน่น พลางมองออกไปนอกหน้าต่