All Chapters of บ้านไร่ในฝัน: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันใหม่ในไร่ยังคงสดชื่นเหมือนเดิม กลิ่นดินที่ชุ่มน้ำค้าง ลอยคลุ้งผสมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ป่า เดือนลุกขึ้นก่อนใคร เธอสวมผ้ากันเปื้อนผืนบางแล้วเดินเท้าเปล่าออกมาหน้าบ้าน ไฟในครัวเล็ก ๆ เริ่มติดขึ้นพร้อมเสียงหม้อเคาะเบา ๆขุนตื่นตามเสียงนั้น เขาเดินออกจากมุ้งพร้อมเสื้อเชิ้ตตัวเก่า ผมยังยุ่งนิด ๆ แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นเมื่อเห็นเดือนยืนอยู่หลังเตา“ตื่นแต่เช้าเลยนะครับคุณแม่บ้าน” เขาแซวเบา ๆ พร้อมเดินเข้าไปโอบจากด้านหลัง“ก็จะให้บ้านใหม่มีมื้อเช้าแรกที่ดีนี่คะ” เดือนตอบยิ้ม ๆ ขณะคนหม้อข้าวต้มบนเตาถ่าน “อีกอย่าง...เมื่อคืนคุณผู้ชายทำเอาหมดแรงไปหลายรอบนะคะ ต้องหาอะไรบำรุง”ขุนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่เธอ “งั้นมื้อนี้พี่จะกินให้หมดหม้อเลย...ขออย่างเดียว อย่ามองพี่แบบเมื่อคืนอีกนะ ไม่งั้นไม่ได้กินแน่”เดือนสะดุ้งนิด ๆ แก้มแดงจัด แต่ปั้นหน้าขึงขังไม่ทัน “พี่ขุน!”เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ดังเคล้ากับกลิ่นหอมของข้าวต้มสุกใหม่ และเสียงนกร้องจากต้นลำไยหลังอาหารเช้า ขุนกับพอลและทีมช่างเริ่มต่อโครงหลังคาต่อทันที จุดยึดแต่ละจุดถูกขันด้วยมือของขุนเอง เขาค่อย ๆ ปีนขึ้นบนไม้คาน ใช้ทั

ผ้าห่มผืนเดิมยังคลุมตัวทั้งสองคนไว้ ขณะเดือนนอนกอดแขนพี่ขุน ใบหน้าแนบอยู่ตรงอกของเขา เงียบ สงบ แต่เต็มไปด้วยความอุ่นใจไม่มีใครพูดอะไรต่อจากบทสนทนาเมื่อครู่เธอเพียงยกมือแตะเบา ๆ ที่ข้างแก้มของเขา ก่อนจะโน้มตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา...เหมือนคนที่คุ้นเคยและรู้ดีว่าจะปลุกความรู้สึกของอีกคนได้ด้วยจังหวะไหนขุนตอบรับอย่างเงียบ ๆ มือสอดเข้าใต้ผ้าห่มมากุมเอวเธอไว้แน่น ริมฝีปากของเขาละเลียดจูบตอบกลับลึกขึ้นทีละนิด ท่วงท่าไม่ได้เร่งเร้า ไม่ใช่ความตื่นเต้นของการเริ่มต้นแต่มันคือ...ความผูกพันของสองคนที่เคย รู้จักกันในจังหวะเรือนกาย มาก่อนแล้วมือของเดือนเลื่อนลงไปปลดกระดุมกางเกงของเขาอย่างมั่นใจ ไม่ใช่ด้วยความกล้าแบบคนเพิ่งเรียนรู้ แต่ด้วยสัมผัสของคนที่เคยรู้ว่าคนตรงหน้าชอบให้แตะตรงไหน ช้าแค่ไหน“วันนี้...ทั้งวันพี่แทบไม่ได้พักเลยนะคะ” เธอกระซิบเสียงอ่อน“เดี๋ยวหนูจะทำให้พี่รู้สึกดีขึ้นเอง…”เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ สม่ำเสมอ และอ่อนโยนในแบบที่ทำให้ขุนได้แต่พยักหน้าเบา ๆ พร้อมสายตาที่ไว้ใจและยอมวางทุกอย่างในมือเธอใต้ผ้าห่มผืนนั้น แท่งเนื้อของเขาค่อย ๆ ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการไม่ใช่เพร

แดดในตอนบ่ายทอดเงาไม้พาดลงบนลานดินหน้าบ้านขุนกำลังใช้ผ้าขนหนูซับเหงื่อที่คอ ขณะที่พอลนั่งพิงเสาระเบียงไม้ กินน้ำเย็นที่ตักจากกระบอกไผ่ เสียงลมหายใจของทั้งสองคนนิ่งลง หลังลุยทำงานกันครึ่งวันเต็มเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินมาตามทางลูกรังเดือนเดินมาพร้อมกล่องข้าว 2 กล่อง กับถุงน้ำสมุนไพรผูกด้วยเชือกกล้วยเธอสวมผ้ากันเปื้อนลายดอก ผมถักเปียไว้ข้างเดียว แววตายิ้มละมุนจนแม้แต่แดดบ่ายยังอ่อนลง“เหนื่อยไหมคะ พี่ขุน พี่พอล”เธอเอ่ยเสียงอ่อน ขณะวางของลงบนเสื่อไม้ใต้ชายคา“เหนื่อยแต่คุ้มครับ” ขุนตอบ พร้อมรอยยิ้มจริงใจ “วันนี้บ้านพักคืบไปเยอะเลย”“ใช่” พอลเสริม “อีกนิดเดียวจะเห็นแล้วล่ะว่าแขกคนแรกของโฮมสเตย์หลังนี้คงไม่ใช่คนนอกแน่ ๆ”เดือนเลิกคิ้วนิด ๆ “หมายถึงหนูเหรอคะ?”“ก็เอ็งอยู่ที่นี่ตั้งแต่ยังไม่มีประตู ยังไม่มีฝา…” พอลยิ้มแซว “จะไม่นับเป็นเจ้าบ้านด้วยได้ไงล่ะ”ขุนมองหน้าเดือนแล้วพูดเบา ๆ“คนที่อยู่ตั้งแต่บ้านยังเป็นแค่เสา...คือคนที่ทำให้ขุนอยากสร้างให้เสร็จที่สุด”เดือนก้มหน้า มือขยำชายผ้ากันเปื้อนเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมไปจัดจานข้าวให้พอลหันไปอีกทาง แกล้งทำเป็นยุ่งกับการเปิดฝาใบตอง แต่รอยยิ้มตรงม

แสงแดดอุ่นในตอนเช้าสาดลอดผ่านซี่ไม้ไผ่ข้างบ้าน ลมหอมจากใบลำไยและกลิ่นข้าวหอมมะลิที่เพิ่งสุกใหม่ลอยคลอไปในอากาศเดือนยืนอยู่ในครัวเปิดหลังบ้าน ผ้ากันเปื้อนลายดอกยังคงผูกอยู่รอบเอว เสียงกระทะกำลังจี่ไข่เจียวอย่างพอดี ข้าง ๆ มีหมูสามชั้นต้มซีอิ๊วที่หอมจนแมวเดินอ้อมมาสองรอบเธอไม่ได้ทำอาหารแค่เพื่อความอร่อย...แต่ทำเพื่อให้คนที่เธอห่วงกลับมามีแววตาที่กล้าเงยหน้าสู้แดดอีกครั้งไม่นาน ขุนเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบ ๆ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงผ้าฝ้ายคลุมเข่า ท่าทางเหมือนคนยังไม่ตื่นเต็มตา แต่กลิ่นอาหารทำให้คิ้วขมวดของเขาคลายออกช้า ๆ“ตื่นแล้วเหรอคะพี่ขุน” เดือนหันมาทักเสียงใส ยิ้มละมุนให้เขาเหมือนเมื่อวานไม่มีเรื่องหนักหนาเกิดขึ้นขุนพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปล้างมือเงียบ ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่งไม้ยาวใต้ชายคา เดือนตามไปพร้อมถาดอาหารเล็ก ๆ“กับข้าวง่าย ๆ นะคะ...แต่ใส่ใจสุด ๆ” เธอพูดพลางจัดจานให้เขา ข้าวขาวนุ่มถูกตักพอดีคำ ข้าง ๆ มีไข่เจียวกรอบนอกนุ่มใน และหมูต้มร้อน ๆ ที่เธอปรุงด้วยมือทั้งสองข้างขุนไม่พูดอะไรมาก แค่รับช้อน แล้วคีบคำแรกเข้าปากช้า ๆผ่านไปเพียงคำเดียว เขาก็เงียบไปนาน ก่อนจะพูด

เสียงกรวดเบา ๆ ดังใต้ฝ่าเท้าของแขกหนุ่มสาวจากเมืองที่เคยมาดูล่วงหน้าเมื่อสองวันก่อน ทั้งคู่ถือกล้องถ่ายรูปคนละตัว เดินอย่างตื่นเต้นไปตามทางเดินที่โรยหินสีอ่อน ซึ่งทอดยาวจากโฮมสเตย์ไปยังเรือนกระจกดอกไม้หญิงสาวหยุดถ่ายภาพตรงป้ายไม้เล็ก ๆ ที่เขียนว่า“ทางเดินชมดอกไม้ เชิญตามใจ”เธอหันมายิ้มให้ขุนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ“แบบนี้แหละค่ะ ที่เราอยากให้เพื่อน ๆ มาเจอ... ความสงบที่เดินได้จริง”ขุนยิ้มรับ เพียงเท่านั้นจากนั้นเขาพาทั้งคู่เดินชมหลังบ้าน ไปยังมุมเปลญวนและม้านั่งใต้ต้นลำไย ก่อนจะแนะนำว่า“ถ้าเดินต่อไปอีกนิด จะถึงคาเฟ่ของพี่พอลกับพี่ลินดาครับ ดอกไม้เยอะมาก แล้วกาแฟก็หอมกว่าที่กรุงเทพฯอีก”ทั้งคู่หัวเราะด้วยความยินดี แล้วกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนเดินตามทางดินไปยังคาเฟ่ในเวลาเกือบบ่ายแก่ ๆ รถกระบะของพี่เข้มก็ค่อย ๆ เลี้ยวเข้ามาจอดใต้ต้นลำไยใกล้ ๆ ลานบ้านหลังโฮมสเตย์ประตูเปิดออกข้าวหอมก้าวลงมาเป็นคนแรก ตามด้วยน้องต้นฝันที่กำลังจะครบสามขวบในอีกไม่กี่เดือน เด็กน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กลงมาพร้อมเสียงหัวเราะใส ๆ“ลุงขุน ลุงขุน~ นี่บ้านใหม่เหรอคะ!”ขุนหัวเราะเสียงทุ้ม รีบก้มลงอ้าแขนรับเด็กน้อยที่วิ่ง