Lahat ng Kabanata ng Owned by My Cold CEO: Kabanata 31 - Kabanata 40

ISABELLA’S POVTahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog lang ng makina at mahinang bass ng music mula sa radio ang pumupuno sa pagitan namin.Hindi pa kami nakakalayo sa hotel, pero ramdam ko na agad ang init ng presensya niya sa tabi ko—matigas ang panga, mahigpit ang hawak sa manibela, at hindi umiimik. “Seatbelt.”Diretso lang ang tingin niya sa kalsada, pero ramdam ko ang bigat ng tono.Agad ko namang kinabit.“Thanks,” mahinang sagot ko, para bang baka mag-crack ang boses ko pag lumakas. Nakalimutan ko palang ikabit.Kanina lang, tipsy pa ako. Ngayon, parang biglang nawala ang hilo ko.He’s mad.Hindi siya kumibo. Sa gilid ng mata ko, nakikita ko kung paano kumikilos ang panga niya—parang pinipigilan ang sarili na magsalita.“Sir Sebastian…” hindi ko alam kung bakit ko siya tinawag.“Don’t.”Mabilis at matalim ang sagot niya. “Don’t say my name like that unless you’re ready to hear me say thi

Tahimik ang loob ng kotse.Si Isabella, nakatingin lang sa bintana habang humahaplos sa manipis niyang balikat ang lamig ng aircon.Si Sebastian naman, hawak pa rin ang manibela kahit matagal na silang nakapark at hindi pa bumababa.Hinilot niya ang sentido, saka dahan-dahang bumuntong-hininga.“You want to know when and how it started?”Tahimik lang na tumango si Isabella, parang hindi sigurado kung handa ba siyang marinig ang sagot.Ngumiti siya, pero hindi buo. May bakas ng pagod—pero hindi dahil sa alak. Pagod na siyang magpigil.“I’ll tell you.”[FLASHBACK – 2 YEARS AGO]Maaga siyang pumasok noon. Hindi pa sumisikat nang husto ang araw, pero gising na ang buong executive floor. May investors’ meeting mamayang hapon, at may budget review na kailangan niyang tingnan bago mag-lunch.Pagbukas niya ng opisina, nadatnan na niya si Lucio, nakaupo sa sofa sa may mini lounge, hawak ang kape.“Alas siete pa lang, b

Isabella’s POV – Present TimeTahimik sa loob ng kotse.My hand was gripping the seatbelt, pero hindi ko na maalala kung kailan ko pa ito hinawakan.Hindi ko rin matandaan kung kailan ako huling huminga nang maayos. The only sound was the low hum of the aircon… at yung tibok ng puso ko na parang bumabagal bawat segundo.Si Sir Sebastian, tahimik din. His eyes were fixed on the road—sharp, pero hindi galit. Parang… he could read every thought in my head kahit wala akong sinasabi“Ngayon mo lang ako narinig umamin,” he finally spoke, mababa ang boses. “Pero matagal na akong sayo, Isabella. Kahit hindi mo alam.”Napapikit ako. Not because I was tired, kundi dahil… hindi ko alam kung ano ang uunahin ko—ang kaba, ang kilig, o yung tanong na paulit-ulit sa isip ko: “Totoo ba lahat ‘yon?”“Doon po ba nagsimula?” mahina kong tanong, halos bulong lang sa loob ng kotse.Tumango si Sebastian.“Doon.”Napatingin ako sa b

Kinabukasan, medyo kabado akong pumasok sa office. Hindi ko alam kung paano niya ako titingnan ngayon. Bukas ang isip ko sa posibilidad na baka nakalimutan na niya ang lahat kagabi dahil sa alak… pero kahit ganun, may ngiti akong hindi mapigilan. Parang may halo ng excitement at kaba sa dibdib ko na hindi ko maalis.Pagpasok ko sa executive suite, medyo na-surprise ako. Nakaupo na sa sariling desk si Sebastian, nakatingin lang sa laptop.Nandoon din si Sir Lucio na abala naman sa files, habang si Sir Real… mukhang irritable.Halata sa mukha niya na may iniintindi. Sa hindi sinasadyang pagkakataon, medyo narinig ko ang pag-uusap sa loob dahil sa awang ng pinto.“—I’m just saying, you didn’t have to do that,” reklamo ni Real, nakatayo ito sa tabi ng desk ni Sebastian.“Do what?” tanong ni Sebastian, kalma tingnan pero may bahagyang ngiti sa gilid ng labi. Parang nang-aasar pa.“You… took her out of the crowd. While I was dancing with her! Li

Mainit pa rin ang katawan ko nang imulat ko ang mga mata ko. Ramdam ko ang sinag ng araw na dumadaloy mula sa bintana, parang banayad na paalala na tanghali na. Medyo maayos na ang pakiramdam ko kumpara kanina, pero nanatili pa ring mabigat ang ulo ko.Mabagal pa rin ang galaw ko at malabo ang paningin, pero unti-unti kong naramdaman na hindi ako nag-iisa sa kuwarto.Napalingon ako at nakita ko si Sebastian na abala sa maliit na mesa. Nakasuot pa rin siya ng dark polo, bahagyang nakaluwag ang unang butones. Halata na hindi siya umalis dito kahit kanina pa. Para bang buong umaga, nandito lang siya, nakabantay.Pagtingin ko sa orasan, halos alas-dose na ng tanghali.“You’re awake,” sabi niya nang mapansin ang paggalaw ko. May inilapag siyang tray sa nightstand—isang mangkok ng chicken soup, dalawang sandwich, at isang basong tubig. Maayos, kumpleto, parang nasa hotel room ako at hindi sa sariling kuwarto.“Eat first,” dagdag niya, utos at alok s