Lahat ng Kabanata ng Owned by My Cold CEO: Kabanata 41 - Kabanata 48

ISABELLA’S POVMahimbing ang tulog ko nang muling magmulat ng mga mata. Mabigat pa rin ang ulo ko, pero hindi na kasing sakit tulad kanina. Tahimik ang paligid, at sa unang tingin, akala ko mag-isa na ulit ako sa kwarto.Nag-ikot ako ng paningin. Wala na si Sebastian sa gilid ng kama kung saan siya kanina nakaupo. Saglit akong nakahinga ng maluwag, baka bumalik na siya sa opisina. Mas mabuti na rin siguro. Baka kasi sobra na akong nagiging dependent sa presensya niya.Pero nang bumangon ako nang dahan-dahan, may narinig akong boses mula sa sala.Mababa, kalmado, at pamilyar.“Handle the meeting for now. Update me every hour,” sabi niya sa telepono.Napatigil ako.Si Sebastian. Nandito pa rin siya.Dahan-dahan akong lumapit sa pinto at nakasilip. Nakatayo siya roon, suot pa rin ang parehong polo—medyo gusot na, halatang ilang oras na niyang suot. Nakabukas ang unang dalawang butones, at nakatalikod siya habang nakatut

ARRIVALISABELLA’S POVPagkarating namin sa rest house sa Tagaytay, halos hindi ko alam kung saan ako titingin. Malawak ang paligid, napapalibutan ng luntiang damo at matatayog na puno, at may malamig na simoy ng hangin na agad nagpa-relax sa akin. May mga bulaklak sa gilid ng pathway at isang modernong bahay na kulay puti, may malalaking bintanang salamin na kumikislap sa liwanag ng araw. Sa di kalayuan, tanaw naman ang mga ulap na dumadampi sa mga bundok at ang Taal Lake na kumikislap sa araw—parang nasa ibang mundo kumpara sa gulo ng siyudad.“Wow…” mahina kong salita habang bumababa ako ng sasakyan. Hindi ko mapigilang ngumiti. “Napaka-ganda naman dito.”Bahagya siyang ngumiti, tipid lang iyon pero sapat para bumilis ang tibok ng puso ko.“Good. At least you’ll have no excuse not to rest.”“Pero… sobra namang effort po nito,” pigil-kilig kong sagot. “Hindi mo na sana kailangan pang—”“I told you,” malamig ngunit maba

ISABELLA’S POVTahimik ang kotse habang nagmamaneho si Sebastian papuntang grocery.Nakatingin lang ako sa labas ng bintana, sinusubukang huwag masyadong isipin ang nangyari kanina—ang biglaang pagkikita namin ni Adrian sa tulay at yung kaba na tumama sa dibdib ko.Alam kong naman na hindi na pagmamahal ang nararamdaman ko—hindi na, pero masakit pa rin maalala ang sugat na iniwan niya noon.Bakit ba siya nandito sa Tagaytay? Alam ko na. Mapakla akong ngumiti.Napansin kong tahimik si Sebastian sa tabi ko.“Isa…” mahina niyang tinawag, hawak pa rin ang manibela. Bahagyang lumingon sa akin.“Are you okay? May problema ba?”Napatingin ako sa kanya at pilit ngumiti.“Ah… wala naman. Bakit po?”Hindi siya agad nagsalita, pero ramdam ko, parang sinusuri niya bawat galaw ko. Bahagya lang siyang tumingin sa akin, sa mga kamay ko at pagkatapos sa aking mukha.“Hmm… just checking. You seem a bit… distracted.”

Isabella’s POVDahan-dahang bumukas ang pinto, at sa bawat paggalaw ng door knob ay lalo akong kinabahan. Pinunasan ko agad ang pisngi ko, pero alam kong huli na. Hindi ko kayang itago ang bakas ng pag-iyak, lalo na sa isang taong mabilis makabasa ng tao—si Sebastian.Narinig ko ang maingat niyang mga hakbang papasok. Mabigat ang presensya niya kahit wala siyang sinasabi. Hindi ko siya nakikita dahil nakatalikod ako, hindi pa nga ako nakakaupo, pero ramdam ko ang malamig at sabay mainit na aura niya habang papalapit. Hindi na kailangan ng salita para magpaliwanag; alam kong alam na niya.“Isa.” Mahina lang, pero diretso ang boses niya.“You’ve been crying… Don’t even try to deny it.”Napapikit ako. Parang gusto kong magtago sa kumot at magkunwaring tulog. Pero alam kong hindi iyon uubra. Kilala niya ako—at higit sa lahat, hindi siya titigil hangga’t hindi niya nakukuha ang sagot na gusto niya.“I’m fine,” mahina kong sabi, pilit ang b