Semua Bab Owned by My Cold CEO: Bab 1 - Bab 10

Tatlong taon na si Isabella Santos sa kumpanya. Pero kahit kailan, hindi niya inakalang mauuwi siya rito, bilang Executive Assistant ng mismong CEO. Noong una siyang pumasok sa Hale & Co. Enterprises, ayos lang siya sa pagiging behind-the-scenes. Trabaho sa Finance Department, laging nakatutok sa Excel files, liquidation, petty cash, at kung anu-ano pang number related na bagay na ayaw ng karamihan. Tahimik lang. Wala masyadong interaction. Sakto lang sa personality niya. Pero isang araw, tinawag siya ng HR—Si Ma’am Macy.. “Isabella, we’re reassigning you. Temporary lang. EA ni sir, ng CEO. Kailangan lang ng someone reliable habang naghahanap pa ng permanent replacement.” Nag-resign daw kasi bigla yung previous secretary. Walang handover, walang pasabi. Ang sabi pa ng HR, “Magaling ka sa system at kilala ka na ni Sir Hale, at least kahit papano.” Kilala? Eh, ni hindi nga siya pinapansin ng CEO dati maliban sa ilang email approval. Pero wala siyang nagawa. Temporary lang daw

Nakasunod lang si Isabella sa likod ni Sebastian habang naglalakad sila papasok ng opisina. Tahimik lang siya and trying to ignore the weird flutter sa dibdib niya.Wala naman talagang kakaiba… except sa paraan ng pagharap sa kanya ni Sebastian kahapon.Binuksan niya ang glass door leading to the executive suite. Automatic swipe card. Isa lang sa buong 31st floor ang may ganun kundi siya lang, bukod kay boss.“Good morning po, sir,” bati niya nang maayos.“Good morning,” he replied, at hindi man lang lumingon. Pero bago tuluyang dumiretso sa loob ng office niya, narinig niya ito:“Your coffee. I’ll wait.”Napalingon siya. “H-ha? Sir?” tanong niya, confused.“Let me know once it’s ready,” mahinang sabi ni Sebastian, habang binubuksan na ang pinto ng opisina niya.Hindi niya talaga gets si boss minsan. Ang aga pa pero naguguluhan na siya agad sa sinasabi nito.Sa pantry, abala si Isabella sa paggawa ng usual order ni Se

Pagkatapos ng unexpected lunch invite ni Sebastian, hindi pa rin maka-recover si Isabella. Habang nakaupo sa desk niya, tinatapik-tapik niya ang ballpen sa maliit na notebook na puno ng schedules at meeting reminders. Pero kahit anong pilit, wala sa mga ’to ang iniisip niya.Nandoon pa rin ang replay ng mga nangyari kanina. Ang pagkakatitig ni Sebastian habang sabay silang kumakain, ang simpleng “Eat slowly” na parang may bigat na hindi niya maipaliwanag. And most of all, the way he noticed her. Her routines. Her skipped meals. Bakit ganon?She felt… seen.Pero ilang minuto pa lang ng tahimik na kaligayahan, biglang tumunog ang cellphone niya.Ate Michelle.“Hello, ate?” mahinang sagot niya, may halong kaba.“Belle…” mahina at pabulong ang tinig ng ate niya. Yes, nickname ko yan sa bahay. “May nangyari.”Napaupo ng tuwid si Isabella. “Ano ‘yon?”“Si Aidan… basta, umuwi ka muna.”Naguluhan siya

Isabella stared blankly at the white ceiling of her room, the silence only interrupted by the hum of the electric fan. Nakauwi na sila from Bulacan and tumuloy pa rin siya sa tinitirahan niya rito sa Guadalupe. Kahit anong pilit niyang ipikit ang mga mata, lagi at laging bumabalik ang imahe ni Aidan na pawisan, payat, nakaupo sa gilid doon sa loob ng selda.Wala man itong sinabi, pero alam niya. Aidan had given up.Hindi niya rin masisisi.Section 5. 1.5 grams. ₱500 marked money. Non-bailable.Buy-bust.No amount of comforting words could erase what happened. At mas lalo siyang nasasaktan dahil hindi nila agad nalaman. Hindi agad sinabi ng kumpanya. Ni walang security report. Dapat nag-skip tracing pa si Ate Reina at Ate Michelle para lang matunton si Aidan. Paano na lang pala kung nalang nila na wala na itong buhay? Nakakapanggigil.She bit her lip. Galit. Lungkot. Pagod. Guilt. Lahat ng damdamin, sabay-sabay na bumibigat sa dibdib n

Bago pa mag-alas-nwebe, nasa opisina na si Isabella. Maaga siyang pumasok, hindi para magpabibo, kundi para makaiwas muna sa mga tanong ng mga ka-opisina.Mas madali kasing huminga kapag wala pang masyadong tao, wala pang gaano tanong, at wala pang pakiramdam na kailangan mong ngumiti sa kanila kahit gusto mo nang umiyak.Nasa gilid pa rin ng monitor niya ang maliit na Post-it ni Sebastian. Hindi niya pa rin tinatanggal. Sa dami ng gumuguho sa paligid niya, isang simpleng sulat-kamay lang ang nagbibigay ng paalala sa kanya. May isang taong tahimik na alam niyang nasa tabi lang niya.Eksaktong alas-diyes, dumaan si Sebastian. Saglit ito na huminto sa tapat ng desk niya.“Isabella,” tawag nito.Napalingon siya. “Sir? Yes po?”“I had Legal arrange something. Atty. Ramirez, from our external counsel. Free consult. She’ll be at the café in the lobby at 12:30. You can take your lunch break early.”Napatingin siya sa boss niya, at h