Semua Bab ห้วงรักข้ามกาลเวลา: Bab 11 - Bab 13

เวลาผ่านไปหลายวันแล้วหลังจากที่ท่านขุนศรีอิศราต้องเดินทางไปยังสนามรบเพื่อปฏิบัติหน้าที่ในการปกป้องบ้านเมืองของชายชาตินักรบ นลินญาใช้ชีวิตด้วยความว้าเหว่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทุกอย่างรอบตัวเงียบเหงาและว่างเปล่า ในแต่ละวันเธอต้องเผชิญกับความรู้สึกที่หลากหลายถาโถมเข้ามา ตอนนี้ในห้วงความคิดและห้องหัวใจของเธอ มีทั้งความรู้สึกห่วงใย ความคิดถึงที่มีต่อใบหน้าคมและรูปร่างท่าทางอันสง่างามของท่านขุนศรีอิศรา รวมถึงความกลัวว่าคนที่ไปทำหน้าที่นำทัพไปต่อสู้กับข้าศึกจะไม่ปลอดภัย ความรู้สึกต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ในหัวใจทำให้เธอไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรนัก ในแต่ละวันแต่ละนาทีที่ผ่านพ้นไปเธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลย เหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป การที่ท่านขุนศรีไม่อยู่ มันไม่มีรอยยิ้มของท่านขุน ไม่มีเสียงหัวเราะของเขา ทุกอย่างที่เคยดูสดใสกลายเป็นเงียบงัน เมื่อท่านขุนไม่อยู่ทำให้หมู่บ้านดูเงียบเหงาไปมากในสายตาของนลินญา ถึงแม้นว่าจะมีชาวบ้านรายล้อมและมีงานที่ต้องทำมากมายเหมือนเช่นเดิม แต่เธอก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงท่านขุนศรีชายที่ทำให้เธอได้ใช้เวลาในแต่ละวันอย่างมีความสุขได้เลย ใน

นลิญาและท่านขุนศรีอิศราทั้งสองคนยืนกอดกันอยู่ในอ้อมแขนท่ามกลางสายลมที่พัดเบา ๆ เสียงใบไม้ที่ไหวไปตามแรงลมและเสียงนกร้องประสานเสียงกันอย่างเงียบงัน ทำให้บรรยากาศในหมู่บ้านดูเงียบสงบ ราวกับว่าธรรมชาติได้ร่วมเป็นพยานในความรักและการกลับมาของท่านขุนศรีอิศราและนลินญา เมื่อพวกเขาคลายอ้อมกอด ท่านขุนศรีมองลึกเข้าไปในดวงตาของนลินญา “ท่านคือบ้านของข้า ไม่ว่าข้าจักต้องเผชิญกับอะไรในภายหน้า ข้ารู้เสมอว่าข้ามีท่านเป็นที่พึ่ง ข้าขอสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ ไม่ว่าชีวิตนี้จะพาเราไปเจออะไร” นลินญาพยักหน้าและยิ้มตอบ แม้ดวงตาของเธอจะยังคงชื้นจากน้ำตา แต่รอยยิ้มของเธอกลับเต็มไปด้วยความสุขและความหวังในอนาคตที่สดใสที่พวกเขาจะได้เผชิญร่วมกัน ท่านขุนศรีอิศราเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานของเธออีกครั้ง และหันมองไปยังหมู่บ้านรอบ ๆ ราวกับต้องการยืนยันว่าทุกสิ่งกลับมาสู่สภาพปกติแล้ว “แม่หญิงนลินญา ข้ารู้ว่าท่านต้องเหน็ดเหนื่อยมากที่รอข้ามานาน ข้าขอบคุณที่ท่านเข้มแข็งและดูแลทุกอย่างแทนข้า ท่านทำให้ข้าได้กลับมาพบกับครอบครัวที่อบอุ่น” ท่านขุนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่เขามองดูนลินญาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ