All Chapters of ห้วงรักข้ามกาลเวลา: Chapter 11 - Chapter 20

เวลาผ่านไปหลายวันแล้วหลังจากที่ท่านขุนศรีอิศราต้องเดินทางไปยังสนามรบเพื่อปฏิบัติหน้าที่ในการปกป้องบ้านเมืองของชายชาตินักรบ นลินญาใช้ชีวิตด้วยความว้าเหว่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทุกอย่างรอบตัวเงียบเหงาและว่างเปล่า ในแต่ละวันเธอต้องเผชิญกับความรู้สึกที่หลากหลายถาโถมเข้ามา ตอนนี้ในห้วงความคิดและห้องหัวใจของเธอ มีทั้งความรู้สึกห่วงใย ความคิดถึงที่มีต่อใบหน้าคมและรูปร่างท่าทางอันสง่างามของท่านขุนศรีอิศรา รวมถึงความกลัวว่าคนที่ไปทำหน้าที่นำทัพไปต่อสู้กับข้าศึกจะไม่ปลอดภัย ความรู้สึกต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ในหัวใจทำให้เธอไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรนัก ในแต่ละวันแต่ละนาทีที่ผ่านพ้นไปเธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลย เหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป การที่ท่านขุนศรีไม่อยู่ มันไม่มีรอยยิ้มของท่านขุน ไม่มีเสียงหัวเราะของเขา ทุกอย่างที่เคยดูสดใสกลายเป็นเงียบงัน เมื่อท่านขุนไม่อยู่ทำให้หมู่บ้านดูเงียบเหงาไปมากในสายตาของนลินญา ถึงแม้นว่าจะมีชาวบ้านรายล้อมและมีงานที่ต้องทำมากมายเหมือนเช่นเดิม แต่เธอก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงท่านขุนศรีชายที่ทำให้เธอได้ใช้เวลาในแต่ละวันอย่างมีความสุขได้เลย ใน

นลิญาและท่านขุนศรีอิศราทั้งสองคนยืนกอดกันอยู่ในอ้อมแขนท่ามกลางสายลมที่พัดเบา ๆ เสียงใบไม้ที่ไหวไปตามแรงลมและเสียงนกร้องประสานเสียงกันอย่างเงียบงัน ทำให้บรรยากาศในหมู่บ้านดูเงียบสงบ ราวกับว่าธรรมชาติได้ร่วมเป็นพยานในความรักและการกลับมาของท่านขุนศรีอิศราและนลินญา เมื่อพวกเขาคลายอ้อมกอด ท่านขุนศรีมองลึกเข้าไปในดวงตาของนลินญา “ท่านคือบ้านของข้า ไม่ว่าข้าจักต้องเผชิญกับอะไรในภายหน้า ข้ารู้เสมอว่าข้ามีท่านเป็นที่พึ่ง ข้าขอสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ ไม่ว่าชีวิตนี้จะพาเราไปเจออะไร” นลินญาพยักหน้าและยิ้มตอบ แม้ดวงตาของเธอจะยังคงชื้นจากน้ำตา แต่รอยยิ้มของเธอกลับเต็มไปด้วยความสุขและความหวังในอนาคตที่สดใสที่พวกเขาจะได้เผชิญร่วมกัน ท่านขุนศรีอิศราเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานของเธออีกครั้ง และหันมองไปยังหมู่บ้านรอบ ๆ ราวกับต้องการยืนยันว่าทุกสิ่งกลับมาสู่สภาพปกติแล้ว “แม่หญิงนลินญา ข้ารู้ว่าท่านต้องเหน็ดเหนื่อยมากที่รอข้ามานาน ข้าขอบคุณที่ท่านเข้มแข็งและดูแลทุกอย่างแทนข้า ท่านทำให้ข้าได้กลับมาพบกับครอบครัวที่อบอุ่น” ท่านขุนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่เขามองดูนลินญาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ

“ข้าจะรอท่าน ข้ารักท่านแม่หญิงนลินญาของข้า” ท่านขุนศรีอิศรากระซิบเบา ๆ ที่ขมับของนลินญา น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง “ฉันรักท่าน ท่านขุนศรีที่รัก” ก่อนที่นลินญาจะถูกดึงเข้าสู่แสงสว่างแห่งห้วงกาลเวลา “แม่หญิงนลินญาของข้า ข้ารักท่าน ข้าจะไปกับท่าน” ก่อนที่นลินญาจะถูกดูดเข้าไปในแสงสว่าท่านขุนศรีอิศราตัดสินใจเข้าไปโอบกอดนางผู้เป็นดวงใจไว้แน่นเพื่อที่จะข้ามไปในห้วงเวลาด้วยกัน พอทั้งคู่ลืมตาขึ้นก็พบว่าแรงดูดจากแสงสว่างหายไป ทั้งท่านขุนศรีอิศราและนลินญาก็ยังยืนอยู่ที่เดิมในยุคสุโขทัย ตอนนี้แสงสว่าได้หายไปแล้ว “แสงสว่างแห่งห้วงเวลาหายไปแล้ว” นลินญากระซิบบอกร่างสูง “แม่หญิง ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีก ข้ารักท่าน” เสียงทุ้มบอกนลินญาข้างหูของเธอ นลินญารู้สึกถึงความหวานที่แผ่ซ่านในหัวใจของเธอ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่อาจยับยั้งได้ เธอมองท่านขุนศรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาดูจริงจังและเต็มไปด้วยความรักอย่างที่สุด“ฉันรู้ว่า และฉันก็รักท่าน ท่านขุนศรีที่รัก ท่านเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉัน ฉันรู้ว่าชีวิตของฉันไม่อาจสมบูรณ์ได้หากไม่มีท่าน” นลินญาพูดเสียงสั่น น้ำ

ในขณะที่นลินญาใช้ชีวิตอยู่กับท่านขุนศรีอิศราสร้างครอบครัวใหม่ในยุคสุโขทัย ทั้งคู่พากันมีครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรักและความสุข แต่โลกของยุคปัจจุบันที่นลินญาได้จากมาก็ยังคงหมุนเวียนไปตามกาลเวลา คุณเจริญและคุณนฤนลผู้เป็นพ่อและแม่ของนลินญาที่เคยใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกลับต้องเผชิญกับความกังวลและความเจ็บปวดใจอย่างไม่รู้จบ เมื่อวันหนึ่งนลินญาลูกสาวคนเดียวของพวกเขาได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ย้อนไปในวันที่นลินญาได้หายตัวไป วันนั้นนลินญาบอกกับพ่อและแม่ของเธอว่าจะไปหอสมุดเพื่อที่จะไปค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์สมัยสุโขทัยเพิ่มเติม และจะอยู่ที่นั่นจนถึงช่วงบ่าย ไม่น่าจะเกินตอนเย็น และจะกลับมาทานข้าวเย็นที่บ้านเหมือนเดิม พ่อกับแม่ของเธอที่รออยู่ที่บ้านต่างก็ใช้ชีวิตประจำวันกันตามตามปกติ จนกระทั่งช่วงบ่ายนลินญาก็ไม่กลับมา คุณเจริญผู้เป็นพ่อโทรไปถามข่าวก็ไม่สามารถติดต่อกับนลินญาได้ ความกังวลเริ่มแทรกซึมเข้ามาในใจของผู้เป็นพ่อและแม่ที่มีลูกสาวเพียงคนเดียว เมื่อเวลาผ่านไปและนลินญายังไม่กลับบ้าน ความกลัวก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น คุณเจริญพ่อของนลินญาซึ่งเป็นคนใจเย็นโดยธรรมชาติเริ่มแสดงอาการกระวนกระว

ในตอนเช้า ขณะที่นลินญากำลังเดินเล่นในบริเวณเรือนไม้หลังใหญ่พร้อมกับ อิศเรศลูกชายตัวน้อย ทันใดนั้น เธอรู้สึกถึงความเวียนหัวอย่างฉับพลัน และภาพรอบตัวเธอก็เริ่มเบลอไปชั่วขณะ เสียงของบ่าวไพร่ในบ้านเริ่มค่อย ๆ จางหายไป และแทนที่ด้วยเสียงจอแจของเมืองที่คุ้นเคยในยุคปัจจุบัน เสียงรถยนต์ เสียงพูดคุยของผู้คน และเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นรอบตัวเธอ นลินญาหยุดเดิน และพยายามมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสาเหตุของความผิดปกตินี้ แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา แต่ความรู้สึกผิดปกติยังคงตกค้างในใจของเธอ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น” นลินญาพึมพำกับตัวเอง เธอพยายามที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในขณะที่เธอพาลูกชายเดินกลับเข้าเรือนไป เธอก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของนลินญา นี่อาจเป็นสัญญาณของบางสิ่งที่ใหญ่กว่าที่เธอคาดคิด หรืออาจเป็นเพียงความคิดถึงยุคปัจจุบันที่ทำให้เธอเห็นภาพลวงตาเหล่านั้น หรือว่าห้วงกาลเวลาจะเริ่มแสดงสัญญาณของความไม่เสถียรและความขัดแย้งที่เกิดขึ้นระหว่างสองยุคแล้ว