Semua Bab ห้วงรักข้ามกาลเวลา: Bab 1 - Bab 10

แสงแดดอ่อน ๆ ของยามบ่ายคล้อยลอดผ่านหน้าต่างกระจกที่มีฝุ่นเกาะบาง ๆ ของห้องสมุดเก่าแก่ประจำมหาวิทยาลัย ห้องสมุดแห่งนี้มีกลิ่นอายของความเก่าแก่ บรรยากาศที่เงียบสงบและมีเพียงเสียงกระดาษที่เสียดสีกันเมื่อมีคนเปิดหนังสือ เสียงของนาฬิกาโบราณที่ดัง "ติ๊ก ต๊อก" เป็นจังหวะเดียวที่รบกวนความเงียบงันในห้องนลินญา โกมลเมศ หรือ นลิน หญิงสาววัย 27 ปี นักศึกษาปริญญาเอกด้านโบราณคดี กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะยาวกลางห้องสมุด รอบตัวเธอเต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์สยามโบราณที่เรียงซ้อนกันอยู่หลายเล่ม นลินญาอยู่ในชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม ผมยาวสลวยถูกมัดหลวม ๆ ไว้ด้านหลัง ท่ามกลางกองหนังสือและเอกสารกระดาษต่าง ๆ สายตาของเธอจ้องมองที่แผนที่เก่า ๆ ฉบับหนึ่งที่เธอเพิ่งค้นพบแผนที่นั้นถูกซ่อนไว้ในซอกหนึ่งของชั้นหนังสือ ที่นลินญาสะดุดตาขณะกำลังมองหาเอกสารสำคัญเกี่ยวกับยุคสุโขทัย มันเป็นแผนที่ที่แตกต่างจากแผนที่อื่น ๆ ที่เธอเคยเห็น มีรอยขาดและสีที่จางลงตามกาลเวลา ลายเส้นบาง ๆ ที่วาดด้วยมือแสดงถึงเส้นทางและภูมิประเทศในสมัยโบราณ ซึ่งดูคล้ายกับแผนที่ของสุโขทัย แต่มีรายละเอียดบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นในแผนที่อื่น ๆ

นลินญามาพักอาศัยอยู่ในบ้านผู้ใหญ่บ้านที่เงียบสงบมาได้หลายวันแล้ว ในทุก ๆ วันเป็นการเผชิญหน้ากับสิ่งใหม่ ๆ ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอตื่นตั้งแต่เช้าพร้อมกับเสียงไก่ขัน และแสงแรกของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างไม้ที่ไม่มีบานกระจกเข้ามา สายลมยามเช้าที่พัดผ่านเข้ามาทำให้นลินญารู้สึกสดชื่นและสงบอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนบ้านเรือนไม้ที่เธอพักอาศัยอยู่เป็นบ้านที่มีลักษณะเรียบง่าย แต่ก็อบอุ่น มีผู้ใหญ่บ้านและภรรยาคอยดูแลนลินญาเป็นอย่างดี แม้เธอจะยังไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ได้รู้ แต่ผู้ใหญ่บ้านและครอบครัวก็ไม่ได้ซักไซ้ไต่ถามอะไรมากนัก พวกเขาเพียงให้เธอพักผ่อนและปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ ตอนนี้นลินญาแต่งกายเหมือนกับชาวบ้านทั่วไป จะมีก็แต่การพูดที่เเตกต่างออกไปที่นลินญาพยายามที่จะเลียนแบบชาวบ้านแต่ก็ยังทำไม่ได้ ซึ่งทุกคนก็เข้าใจไม่ได้ติดใจเอาความอะไรกับเธอในตอนเช้าวันนี้ ขณะที่นลินญากำลังช่วยภรรยาของผู้ใหญ่บ้านหุงข้าวอยู่ในครัวแบบโบราณที่ใช้เตาถ่าน เธอรู้สึกถึงกลิ่นหอมของข้าวที่สุกใหม่ ๆ ผสมกับกลิ่นควันไม้ที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ความเรียบง่ายของการดำเนินชีวิตที่นี่ทำให้นลินญาคิดถึงคว

หลังจากการพบกันครั้งแรกกับท่านขุนศรีอิศรา นลินญารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในใจของเธอ เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น แม้จะยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แต่เธอเริ่มรู้สึกว่าการอยู่ในยุคสุโขทัยอาจไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด ในเช้าวันรุ่งขึ้น นลินญาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนกร้องจากท้องทุ่งนา ขณะที่แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาในห้อง เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลายมากกว่าที่เคยรู้สึกในชีวิตในเมืองใหญ่ที่เธอจากมา หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อย นลินญาก็เดินออกมาที่ลานหน้าบ้านเพื่อสูดอากาศสดชื่นในยามเช้า สายตาคมสวยของเธอมองไปยังท้องทุ่งนาที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตา แสงอาทิตย์สาดส่องท้องนาให้เปล่งประกายสีทอง นลินญารู้สึกทึ่งในความงดงามของธรรมชาติที่ยังคงบริสุทธิ์และสมบูรณ์ในยุคนี้ ในขณะนั้นเอง แม่แย้มภรรยาของนายบ้านก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่หญิงนลินญา ท่านอยากที่ช่วยข้าเตรียมอาหารกลางวันไหมจ๊ะ” “ได้สิคะแม่แย้มให้ฉันช่วยได้ใช่ไหมคะ ฉันยินดีที่จะช่วยเท่าที่ทำได้ รบกวนแม่แย้มช่วยสอนฉันด้วยได้ไหมคะ” นลินญาตอบด้วยน้ำเสียงสดใส เธออยากที่จะเรียนรู้วิถีชีวิตในสุโขทัยให้มากที่สุด

วันเวลาผ่านไป นลินญาเริ่มปรับตัวและเรียนรู้การดำเนินชีวิตในยุคสุโขทัยมากขึ้นเรื่อย ๆ จากการเป็นหญิงสาวในยุคปัจจุบันที่คุ้นเคยกับเทคโนโลยีและความสะดวกสบาย สมัยใหม่ นลินญาจำต้องปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่ทั้งหมดเพื่อให้เข้ากับวัฒนธรรมและขนบธรรมเนียมประเพณีของยุคนี้ หนึ่งในเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของยุคสุโขทัยคือวิถีชีวิตที่เรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความลึกซึ้งและความเชื่อที่ฝังรากลึกในทุกกิจกรรมประจำวัน ชาวสุโขทัยที่นลินญาได้เห็นทุกคนมีความเชื่อมั่นในพุทธศาสนาอย่างแรงกล้า ซึ่งสะท้อนให้เห็นในทุก ๆ การกระทำ ตั้งแต่การเริ่มต้นวันใหม่จนถึงการปฏิบัติหน้าที่ในแต่ละวัน ในทุกๆ เช้า นลินญาจะตื่นขึ้นพร้อมกับแสงแรกของวัน ทันทีที่เธอลุกจากที่นอน นลินญาจะเริ่มวันใหม่ด้วยการกราบพระพุทธรูปในบ้านของพ่อเฒ่าผินผู้มีตำแหน่งนายบ้าน ตามแบบแผนที่ได้รับการถ่ายทอดจากแม่แย้มภรรยาของนายบ้าน การสวดมนต์เป็นสิ่งที่เธอเรียนรู้ที่จะทำทุกวัน เพื่อเริ่มต้นวันด้วยจิตใจที่สงบและพร้อมรับมือกับสิ่งต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้น นลินญาได้เรียนรู้ว่าชาวสุโขทัยมีวิถีชีวิตที่ผสมผสานระหว่างความเรียบง่ายและความเคารพต่อธรรมชาติ ทุกกิจกรรมประจำวันไ

หลังค่ำคืนที่งดงามในวันลอยกระทง ความสัมพันธ์ระหว่างนลินญาและท่านขุนศรีอิศราก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ ความรู้สึกที่เคยเป็นเพียงแค่ความเคารพและความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ได้กลายเป็นความผูกพันที่ลึกซึ้งขึ้นทีละน้อย แม้ทั้งสองจะไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่การกระทำและความใส่ใจที่มีให้กันก็ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ วันเวลาผ่านไป นลินญาได้ปรับตัวและเรียนรู้การใช้ชีวิตในยุคสุโขทัยได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนในหมู่บ้าน ผู้คนต่างก็ให้ความรักและความเคารพเธอเหมือนกับสมาชิกในครอบครัวเดียวกัน ทุก ๆ วันนลินญาจะได้พบกับท่านขุนศรีอิศรา ไม่ว่าจะเป็นการร่วมงานในหมู่บ้าน การเยี่ยมเยียนชาวบ้าน หรือการพูดคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่ในช่วงเย็น ความรักของทั้งสองคนเริ่มงอกงามขึ้นในบรรยากาศที่เรียบง่ายของสุโขทัย ความรักนี้ไม่ได้เกิดจากการปรุงแต่งหรือการแสวงหา แต่เป็นความรักที่เติบโตขึ้นจากการที่ได้อยู่ร่วมกันและผ่านประสบการณ์ต่าง ๆ มาด้วยกัน นลินญาและท่านขุนศรีมักจะใช้เวลาร่วมกันในงานของชาวบ้าน เมื่อใดก็ตามที่หมู่บ้านมีงานใหญ่ เช่น การเก็บเกี่ยวข้าวหรือการสร้างบ้านใหม่สำหรับครอบครัวในหมู่บ้านที่ยา