All Chapters of One Night Stand With My Domineering Billionaire Boss: Chapter 91 - Chapter 100

SA halip na umalis na ako at pumunta na ng Isabela ay hindi ko na nagawa pa dahil sinamahan ko ang Mommy ko para dalhin sa ospital ang aking ama. Kahit na siya ang may gawa ng lahat ng iyon ay hindi ko siya pwedeng isuplong sa pulis. Nagawa niya lang ang bagay na iyon dahil kasalanan din naman ng aking Daddy mismo kaya hinayaan ko na lang. Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya dahil hanggang sa mga oras na iyon ay nanginginig pa rin at ang mukha niya ay napaka-putla. Para siyang na-trauma dahil sa nangyari. “Mommy okay ka lang ba? Gusto mo ba na patingnan din kita sa doktor?” tanong ko sa kaniya ngunit umiling lang siya sa akin bilang sagot.“Kinakabahan ako Philip. Paano kung, paano kung magising siya at ituro niya ako? Makukulong ako…” gumaralgal ang tinig niya at pagkatapos ay narinig ko na ang kanyang paghikbi.Marahan kong pinisil ang kanyang kamay para aliwin siya. “Huwag kayong mag-isip ng kung ano-ano. Akong bahala. Kung gusto niyo ay pagkatapos lang ng operasyon niya ay mag

“Wala na akong balak pa na itali siya sa akin. Makikipaghiwalay na ako sa kaniya.” sagot ko sa kaniya. Buo na ang desisyon ko at hindi na iyon mababago pa kahit ano pa ang sabihin nito at kahit na pagbantaan niya pa ako.Hindi na ako susunod pa sa kung ano ang gusto niya. Gusto ko na ring palayain ang sarili ko dahil natanggap ko naman na sa sarili ko na hinding-hindi nga ako magagawang mahalin ni Dalton.“Nababaliw ka na ba talaga Via?!” umalingawngaw ang napakalakas na sigaw niya sa buong hallway.Halos pagtinginan na kami doon. “Madam, kumalma po kayo.” pilit na pinipigilan ito ni Kian.“Paano ako kakalma ha? Lahat nalang kayo ay puro kapalpakan ang ginagawa at ngayon ay bibigyan na naman niya ako panibagong problema?” galit pa ring tanong nito.Ang mga mata nito ay puno pa rin ng poot habang nakatingin sa akin ngunit wala na akong pakialam pa. “Sana po ay respetuhin niyo na lang po ang desisyon ko. Hayaan niyo nang maging masaya si Dalton at Freya. Napakatagal na ng apat na taon n

HINDI na ako nag-aksaya pa ng oras. Mabilis akong nagbihis at naghanda ng aking mga damit. Sumama ako kina Kian at Via patungo sa Manila kung saan naroon si Dalton. Naaksidente daw ito nang malaman nito ang totoo at hanggang ngayon ay hindi pa rin ito gising.Iniwan ko na muna si Eros kay Manang. Pagbalik ko sa kaniya ay sinisiguro kong kasama ko na ang Daddy niya.Malakas pa rin ang tibok ng puso ko ng mga oras na iyon at hindi pa rin makapaniwala sa mga nangyayari. Akala ko ay nananaginip pa rin ako. Akala ko ay mahihirapan akong iwan si Eros pero maayos naman itong pumayag. Ang sabi ko na lang sa kaniya ay babalik ako kasama ng Papa niya kaya agad itong pumayag.Hindi nagtagal ay lumapag na ang eroplano sa airport. Dumiretso na kami kaagad sa ospital kung nasaan si Dalton.Naging successful naman daw operasyon nito kaya lang ay hindi pa rin ito gising hanggang sa mga oras na iyon. Malakas ang tibok ng puso ko. Malayo pa lang kami sa silid niya ay tumutulo na ang luha ko dahil sa ha

KANINA pa ako naghihintay sa labas ng ospital. Hinihintay ko na makalabas si Freya ngunit halos mamuti na ang mga mata ko sa kahihintay kaya lang ay hindi pa rin ito lumalabas. Mabuti na lang at may naharang akong nurse doon at binayaran ko para lang hanapin niya si Freya.Hindi ko alam kung lalabas ba siya o hindi pero kailangan ko pa ring maghintay. Kung hindi pa ako gagalaw ngayon ay baka pumalpak lang ang lahat ng plano ko. Hindi ako papayag na masayang lang ang lahat ng ginawa ko nitong mga nakalipas na taon. At isa pa, kailangan ko ng gumalaw ngayon dahil mahina pa si Dalton. Hindi pa siya makakalabas ng ospital dahil magpapalakas pa siya.Ang sabi ni Victoria sa akin kanina ay hindi pa raw ito gising at hindi lang lang siya makapunta sa ospital dahil nahihirapan siyang huminga. Nanggagalaiti nga ito kanina nang sabihin kong na ospital si Freya kasama si Kian at Via. Galit man ito ay wala itong magawa dahil sa nanghihina nitong katawan.Samantalang ako, kanina pa ako tinatawagan

NANG magising ako ay agad akong napahawak sa aking sentido. Medyo nahihilo pa ako at malabo pa ang mga mata ko. Dahan-dahan kong inilibot ang aking mga mata sa loob at isang hindi pamilyar na silid ang bumungad sa akin.Bigla akong napabangon nang maalala ko ang huling tagpo bago ako mawalan ng malay. Nasaan ako? Saan ako dinala ng tarantad0ng Philip na iyon?Bumangon ako mula sa kama. Sa nakabukas na bintana ay pumapasok ang malakas na simoy ng hangin at halos manlamig ang aking katawan nang tuluyan akong tumayo sa harap ng bintana at makita ang nasa labas.Walang katapusang tubig ang nakikita ng aking mga mata. Nasaan ako?Lumapit ako sa bintana at kinusot ko pa ang mga mata ko dahil baka nananaginip lang ako o kung tama ba ang nakikita ko ngunit ganun pa rin. Totoo nga! Nasa isla kami?Dali-dali akong tumakbo palabas hanggang sa maramdaman ng mga paa ko ang buhangin. Halos manlambot ang tuhod ko at napasalampak sa buhanginan habang nakatanaw sa walang katapusang dagat. Ang anak ko.