Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 101 - Bab 110

“นั่นสิ บอกมานะ”“บอกมาๆ”กลุ่มศิษย์หญิงห้อมล้อมรุกเร้า แต่หลิ่งหลินไม่บอก เพียงเดินออกไปอีกทาง ทำท่าหนีให้เหล่าสตรีไล่ตาม ทำเอาเจียเย่ถูกเบียดจนกระเด็นแทบล้มคะมำ “อ๊ะ!” หลิ่งหลินลอบชำเลืองมองทางหางตาอย่างสาสมใจเป็นเช่นที่เห็น ที่นี่ไม่เหมาะต่อการ ‘ฆ่าคน’ จริงๆ เรือนหงซิ่ว“พิธีเซ่นไหว้ปรมาจารย์ผู้ก่อตั้งสำนักศึกษาหรือ?” หลิ่งหลินถามฟ่านเจินขณะมองหนังสือกำหนดพิธีการในมือ“อืม...” ฟ่านเจินวางถ้วยชาลงแล้วกินขนมต่อ “องค์ชายสี่กำลังเตรียมตัว เจ้าเองก็ต้องเตรียมตัวไปเช่นกัน พิธีของสำนักศึกษาหลวงปีนี้ ศิษย์ทุกคนในตำหนักหมิงเฟิ่งล้วนมีสิทธิ์เข้าร่วม สถานที่คือเป่ยซาน ที่นั่นภูเขาสูงน้ำใส ทิวทัศน์งดงามไร้ที่ติ หลังพิธีการเสร็จสิ้น ทุกคนย่อมได้ทัศนาจรร่วมชื่นชมธรรมชาติเพื่อความสามัคคีปรองดอง”หลิ่งหลินรับฟังนิ่งๆ ไม่ออกความคิดเห็นเรื่องนั้น เพียงแต่กำลังสงสัยว่า จ้าวหมิงอวี่จะรู้ตัวหรือไม่ สถานที่ที่ผู้คนแน่นขนัดอึกทึกวุ่นวายแต่พวกเขากลับสนใจเพียงการพักผ่อนร่ำสำราญจดจ่อแค่สุนทรีภาพของตน...สถานที่เช่นนั้น เหมาะแก่การถูกลอบสังหารปานใดภูเขาสูงน้ำใสย่อมหมายถึงผาชันเหวลึกน้ำหลาก หากมีใครร่ว

เชิงเขาเป่ยซานทิวทัศน์งดงามดุจแดนเทพสวรรค์ เต็มไปด้วยพืชไม้นานาพันธ์บนผาสูงชันตระการตา ภาพของน้ำตกเสียงดังซูซ่าแผ่ซ่านละอองนั้นยิ่งเสริมให้รู้สึกเหมือนตนเป็นเซียนจริงๆ มวลเมฆคล้ายอยู่ใต้ฝ่าเท้า ช่างทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนล่องลอยได้กระนั้น หลังเสร็จสิ้นช่วงพิธีการ ทุกคนจึงได้สิทธิ์ทัศนาจรร่วมชื่นชมธรรมชาติ จินตนาการทั้งหลายที่คิดไว้ก่อนหน้าพลันพร่างพรูไม่หยุด พวกเขาร่วมชื่นชมมิสิ้นสุดแม้จะบอกว่าร่วมชื่นชม แต่แท้จริงนั้น ทุกคนกลับแยกย้ายกระจายตัวไปคนละทิศละทาง จมดิ่งทัศนาแห่งตน งานวันนี้สวีหย่งกังซึ่งเป็นศิษย์สำนักศึกษาหลวง ย่อมมาด้วย ทว่าเขาที่เห็นพี่สาวต่างมารดาหลายครา กลับทำเป็นมองเมินคล้ายไม่เห็นเลยสักครั้ง ถึงอย่างไร นางก็ไม่มีสิ่งใดให้เขาโอ้อวดได้ ไยต้องทักทายให้อับอายหลิ่งหลินเองก็เห็นเขาเช่นกัน แต่นางไม่สนใจเขาเลย น้องชายไม่ได้เรื่องผู้นี้รู้สึกอันใดต่อสวีหลิงเยี่ยนคนเก่า ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนางทั้งสิ้นหญิงสาวหันมองรอบกาย ท่ามกลางผู้คนมากมาย ยามนี้นางแต่งกายงดงามแต่กลับกลมกลืนยิ่ง หลิ่งหลินจึงแทรกซึมทุกทิศเดินไปเดินมาได้ทั่วงาน สังเกตการณ์อย่างแนบเนียน

เจียเย่ไม่รู้ว่าควรภาคภูมิใจหรือเสียใจที่วิชานี้ได้ผลดีเกินไป ถึงขั้นสลับวิญญาณกับสตรีต่างถิ่นแดนไกล“หลิ่งหลิน ที่แท้ สวีหลิงเยี่ยนเป็นเจ้า”เจียเย่ถามพลางยิ้มเหี้ยม นี่คือเรื่องบ้าที่สุดในชีวิต ผิดพลาดอย่างยิ่ง “ที่แท้วิญญาณหลิ่งหลินเข้าสิงนังหนูนี่ ฮ่าๆ” เจียเย่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง นางไม่อยากเชื่อ หลิ่งหลินถอนหายใจเฮ้อ ปิดบังไม่ได้อีกต่อไปสินะทันใดนั้นเจียเย่พลันหยุดหัวเราะ แววตาเปลี่ยนผัน คล้ายมีปีศาจซุกซ่อนอยู่ด้านใน แล้วปีศาจตัวนั้นก็เผยโฉมออกมาในเสี้ยวเวลา“ในเมื่อเจ้ามีวิญญาณหลิ่งหลินอยู่ในร่างนี้ เช่นนั้น ร่างเก่าย่อมเป็นวิญญาณคนอื่นสินะ อา...ไม่สิ ย่อมต้องเป็นวิญญาณของนังเด็กสาวอ่อนแอไร้ค่านามว่าสวีหลิงเยี่ยน” พูดแล้วเจียเย่ก็หัวเราะอีกครั้งดังฮ่าๆยิ่งกว่าเดิม คล้ายคนบ้าหลิ่งหลินกลอกตา สงสัยเจียเย่จะบ้าไปแล้วจริงๆฉับพลันเจียเย่หยุดหัวเราะหุบปากฉับ สืบเท้าขยับเข้าใกล้หลิ่งหลิน ยิ้มเยื้อนเลือดเย็นเอ่ยอย่างคลุมเครือ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมดีไม่น้อย...”หลิ่งหลินหรี่ตา “เจ้าจะทำอะไรไม่ทราบ”“ถามได้” เจียเย่แค่นเสียงหยัน “เป้าหมายของข้าไม่ใช่ร่างสวีหลิงเยี่ยนเสีย

จ้าวหมิงอวี่พยักหน้า รับไม้ต่ออย่างใจเย็น “เช่นนี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมพิธีทัศนาจรอันใดต่อ ข้าจะพาเจ้ากลับตำหนักหมิงเฟิ่ง พักผ่อนในห้องอุ่น ย่อมหายดีกระมัง” หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย “เพคะ” เมื่อสบายใจ หลิ่งหลินจึงกลับมาเป็นสวีหลิงเยี่ยนได้ “เมื่อครู่หม่อมฉันตกใจจึงเสียมารยาทไป ขออภัยเพคะ”“ไม่เป็นไร”“แต่ว่าแบบนี้หม่อมฉันรบกวนองค์ชายสี่เกินไปแล้ว ไฉนไม่สั่งคนอื่นพาหม่อมฉันกลับเล่า”“เป็นข้าที่ไปเจอเจ้าพอดี ย่อมต้องรับผิดชอบเต็มที่ อีกอย่างเจ้าอยู่คนเดียวข้าไม่ไว้ใจ จึงต้องอยู่เป็นเพื่อนเจ้า คอยดูแลความอบอุ่นให้เจ้าตลอดเวลา นี่คือเหตุผลที่ข้า ‘จำเป็น’ ต้องประคองเจ้าไว้ในอ้อมแขนเฉกเมื่อครู่”ชายหนุ่มพูดจาด้วยน้ำเสียงเนิบนาบเรียบเรื่อย มีเหตุมีผล โกหกได้อย่างแนบเนียนไร้ที่ติ“เจ้าไม่ควรอยู่คนเดียวเช่นนั้นอีก” เขาย้ำ“เพคะ หม่อมฉันจะไม่อยู่คนเดียวอีก” ทว่าชั่วครู่นางก็นิ่วหน้ากล่าวเสียงดุ “แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ท่านจะกอดรัดข้าแน่นขนาดนั้นนะ” “ไยจะกอดไม่ได้ ในเมื่อเจ้าป่วย และกำลังหนาว”หลิ่งหลินเลิกคิ้วสูง นางเงียบงันทันตา ไม่รู้คิดไปเองหรือไม่ แต่เขากำลังห่วงใยนางนี่นา ครู่ใหญ่

เนิ่นนานให้หลัง หลิ่งหลินก็หลับไปด้วยฤทธิ์ยาบำรุงบนเตียงนอนอบอุ่น ดรุณีผู้หนึ่งทอดกายชวนมอง คงมีเพียงเวลาเช่นนี้ที่สตรีแลดูสมวัย เดิมทีนางมักสวมชุดสีแดงกระชับเรือนร่าง ขับเน้นให้สรีระโดดเด่นดั่งเปลวไฟที่กำลังลุกโชติช่วง แต่ยามนี้ ชุดสีขาวปักลายดอกเหมยโค้งมนสมจริงที่ฟูฟ่องกลับทำให้นางกลายเป็นแม่นางน้อยที่แตกต่างจากร่างเก่าจนสิ้นจ้าวหมิงอวี่ที่ลอบเข้ามาทางหน้าต่างนั่งลงข้างเตียง ทอดสายตามองนางเนิ่นนาน ใบหน้าสง่าที่เคยนิ่งสงบเย็นชายิ่งนานยิ่งอ่อนโยน ชายหนุ่มแย้มยิ้มละมุนอย่างหาได้ยากยิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มลงพาริมฝีปากจรดลงบนหน้าผากมนจุมพิตแผ่วเบาเกิดขึ้นบนเนื้อนุ่มอย่างรักใคร่ลึกซึ้ง อันที่จริง เขาอยากจูบนางแรงๆ ปรารนากอดรัดคลอเคล้า สำรวจและหยอกเย้าทุกส่วนของเนื้อนาง บอกรักด้วยภาษากายครั้งแล้วครั้งเราแต่ยามนี้จำต้องทำได้เพียงไล้นิ้วเกลี่ยแก้มเนียนใสอย่างสำรวมแม้ร่างนี้มิใช่ร่างเดิมแล้วอย่างไร ในเมื่อตัวตนแท้จริงยังคงเป็นหลิ่งหลินที่กล้าหาญบ้าบิ่นของเขาจ้าวหมิงอวี่ตัดสินใจที่จะทำเป็นไม่รู้ตัวตนของนางสวีหลิงเยี่ยนผู้นี้จะเสแสร้งก็ดี มารยามสาไถยก็ช่าง ขอเพียงนางอยู่กับเขา จ