All Chapters of บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Chapter 161 - Chapter 169

“กรี๊ดดดด” เสียงนั้นมิใช่สวีหลิงเยี่ยนที่กรีดร้อง แต่เป็นเสียงของเจียเย่!ฉึก! แคว่ก!นั่นคือเสียงอาวุธปักเนื้อและเสื้อผ้าฉีกขาดท่ามกลางม่านพลังปราณสีดำลมกรรโชกแรง สวีหลิงเยี่ยนเห็นร่างของเจียเย่ถูกฉีกออกเป็นสองทางจนเลือดกระฉูดซ่านเซ็นเป็นละอองฝอยสีแดงฉานกระจัดกระจายเหมือนถูกปีศาจกระหายเลือดรุมทึ้ง“...!?” หญิงสาวเห็นฝั่งหนึ่งของเจียเย่คือปราณสังหารจากฝ่ามือมรณะของบุรุษตัวโตเขาคือหลิ่งเฮ่อ! แต่อีกฝั่งคืออาวุธดาบจันทร์เสี้ยวโซ่ตรวน ปลายแหลมคมฉีกกระชากจากฝีมือสตรีผู้หนึ่ง สวีหลิงเยี่ยนไม่แปลกใจที่หลิ่งเฮ่อย้อนกลับมาและช่วยนางได้ทันการณ์แต่อีกคนหนึ่งเล่า?สตรีนางน้อยผมดำขลับใต้ชุดรัดกุมสีแดงเพลิง เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มอ่อนเดียงสาสวีหลิงเยี่ยนเบิกตากว้างอย่างมิอาจกว้างได้อีกเมื่อเห็นฝ่ายสตรีได้ชัดเจนถนัดตา เพราะอีกฝ่ายคือร่างเก่าของนางเอง!หลิ่งหลินในร่างสวีหลิงเยี่ยน!หลิ่งเฮ่อเองก็ยืนตกตะลึงไม่ต่างเมื่อมองเห็นดรุณีนางน้อยผู้นั้นใครกัน? ครั้นหันมองสวีหลิงเยี่ยนก็เข้าใจ“ร่างเก่าของเจ้า?” เขาเลิกคิ้วถามสวีหลิงเยี่ยนพยักหน้าสองตาสั่นไหว “ใช่”“นางมาแล้ว” หลิ่งเฮ่อตะลึงอีกคน” สวี

หลิ่งเฮ่อเห็นหยกสีเลือดนั้นถึงขั้นพูดไม่ออก นั่นคือหยกประจำตัวของหลิ่งหลิน ใช้ทะลวงทุกกลไกในถ้ำเขาวงกต ปลดสลักผนึกประตูทุกบาน ผ่านด่านสมุนมารได้ทั้งหมดเพียงแสดงหยกนี้อีกทั้งยังใช้ปลดได้กระทั่งค่ายกลคลังเก็บสมบัตินางช่างกล้าให้ของแบบนี้แก่คนนอกเชียวรึ? ชายหนุ่มให้รู้สึกเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน เพราะที่นั่นคือสมบัติของเขาที่ฝากเอาไว้ บัดซบ!หลิ่งหลินรีบยกมือปรามหลิ่งเฮ่อที่กำลังถลึงตามองมาอย่างดุดัน มิหนำซ้ำยังกัดกรามกรอดขนาดนั้น “หยุด! ห้ามด่า ข้าไม่เคยขโมยสมบัติของเจ้า แค่เคยเอาออกมาดูเล่นแล้วเก็บกลับให้ไม่ครบ”“...!?” หลิ่งเฮ่อหมดคำจะเอ่ย “เจ้า!”“เอาเถอะ เราคุยเรื่องวิชาอสูรผลัดกายดีกว่า” หลิ่งหลินเปลี่ยนเรื่องคุยหน้าตาเฉย หลิ่งเฮ่อยามโกรธน่ากลัวมากนะ “เจียเย่ตายแล้ว ทีนี้พวกเราสองคนจะสลับวิญญาณคืนอย่างไร?”ประโยคหลังหลิ่งหลินหันไปคุยกับสวีหลิงเยี่ยนในร่างเก่าของตน ยามนี้อีกฝ่ายยังคงยืนหลบอยู่ตรงแผ่นหลังของหลิ่งเฮ่อ โผล่หน้าออกมาเผยเพียงดวงตากะพริบปริบๆ อย่างโง่งมตรงท่อนแขนกำยำของสามี กิริยาเหมือนเด็กน้อยปานนี้ หลิ่งหลินถึงขั้นเพ่งมอง ดูเถิด ดูนางทำ! นั่นคือร่างอันองอาจสง่างามอหัง

นานร่วมเดือนจึงพากันออกมาประลองยุทธที่ลานฝึกด้านนอก บางครั้งยังพากันออกไปฝึกฝนบนยอดภูผา ใช้ทักษะการเอาชีวิตรอดกลางป่ากินคน ดำดิ่งลงสู้ก้นทะเลสาบมรณะ ระหว่างนั้นยังฝึกทักษะการเผชิญหน้าต่อสถานการณ์เลวร้ายรูปแบบต่างๆ เรียกว่าสอนสั่งอย่างครบถ้วนยิ่งกว่าศิษย์อาจารย์ระหว่างหลิ่งหลินกับสวีหลิงเยี่ยนนั้นเรียกว่ายอดฝีมือปะทะยอดฝีมือโดยแท้ ร่างเก่าของหลิ่งหลินฝึกสรรพวิชาจนสำเร็จขั้นสุดยอดเพียงถ่ายทอดให้วิญญาณได้รู้จักนำพลังที่แท้จริงออกมาใช้ก็เท่านั้น ส่วนร่างของสวีหลิงเยี่ยน เมื่อได้วิญญาณหลิ่งหลินครอบครองพร้อมปราณพิเศษที่ตามติดมาด้วยกัน ทำให้นางที่เป็นคนสอนกลับพัฒนาพลังให้ร่างกายตนได้เช่นกัน สตรีสองคนจึงกลายร่างเป็นนางมารสองตัว ความน่ากลัวในฝีมือยุทธไต่ระดับขึ้นสูงจนทัดเทียมริมลานฝึกนั้น หลิ่งเฮ่อกับจ้าวหมิงอวี่กำลังนั่งจิบชาเดินหมาก สนทนาอย่างไม่มีเบื่อหน่ายในฐานะสามี บุรุษทั้งสองล้วนต้องอยู่ให้กำลังใจภรรยา คอยดูแลส่งข้าวส่งน้ำมิขาดสาย “องค์ชายดูสบายอกสบายใจเหลือเกินนะ” หลิ่งเฮ่อเอ่ยกับอีกฝ่ายที่เดินหมากด้วยกันจ้าวหมิงอวี่คลี่ยิ้มมุมปาก หากเป็นเมื่อก่อน เขาไม่มีทางอารมณ์ดียามอยู่กับหลิ่

“บุตรชายที่ท่านอุ้มชูหมายให้สืบบัลลังก์ทองเป็นเพียงลูกนอกสายเลือดที่นังหญิงชั่วนำมาสวมรอยตอนตั้งครรภ์ปลอม”ม่านตาเฉินอี้พลันหดแคบลงอย่างที่สุด “อ่ะ อะไรนะ?”หวังเหลียนหรงยังคงยิ้ม “ท่านถามนางดูสิ”“จูรั่วซี!” เฉินอี้หันไปตวาดถามสตรีด้านข้าง “เป็นจริงอย่างที่นางพูดหรือไม่?” คนถูกถามได้แต่บื้อใบ้ นางเอาแต่เบิกตามองหวังเหลียนหรงอย่างไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายรู้ได้อย่างไร ไม่ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ นี่คือความลับอย่างที่สุด นางทำอย่างแยบยลที่สุด หลายปีไม่มีใครรู้เลยสักคนจูรั่วซีส่ายหน้าระรัว ทว่าในดวงตาที่สั่นไหวกลับเผยความนัยชัดเจนและนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำตอบเฉินอี้พยายามดึงแขนออกจากแท่นตรึงไปเขย่าร่างของจูรั่วซีมาเค้นถามให้รู้เรื่องมากกว่านี้แต่ทำไม่ได้ เขาจึงหันมาคำรามใส่อดีตชายาเสียงเข้ม “ปล่อยข้า!”หวังเหลียนหรงไม่ทำตามเพียงแย้มยิ้มเฉิดฉาย “ไม่เจอกันนานเลยนะสามีข้า นิสัยของท่านก็เช่นนี้ หลายปีไม่เคยเปลี่ยน หยิ่งยโสทระนงคิดว่าตนยิ่งใหญ่เหนือใครในใต้หล้าเสียเต็มประดา ยามนี้ยังกล้าสั่งข้า? ฮึ! ช่างไม่เจียมตน!” วาจาปลายประโยคของนางเย็นชาพลางยกมีดขึ้นไล้ตามสันกรามคมคายที่เคยหล่อเหลาขาว

“ไปตายซะ” เขาลุกขึ้นพุ่งร่างเข้ามาตะปบจูรั่วซีแล้วตบตีฉาดใหญ่ “โอ๊ย! เฉินอี้ ท่านบ้าไปแล้วเรอะ”“ข้าจะฆ่าเจ้า”“กรี๊ด!”ทั้งสองตบตีพัลวันยิ่งกว่าสุนัขกัดกันเสียอีก สภาพยามนี้ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมและบุคลิกเฉพาะบุคคลยิ่งกว่าขมุกขมัวมอมแมม เรียกว่าไม่เหลือสง่าราศีใดหวังเหลียนหรงนั่งมองภาพนั้นอย่างเวทนา พลางโบกมือส่งสัญญาณ “ไปจับแยกเสียหน่อย รำคาญยิ่ง”“ขอรับ”เมื่อสมุนสงบศึกด้วยการกดตัวจับมือไพล่หลังทั้งชายหญิงให้คุกเข่านิ่งๆ อยู่คนละมุมห้องขังได้แล้ว หวังเหลียนหรงหรี่ตาลงขณะเอ่ยกับจูรั่วซีต่ออีกว่า “เรื่องความโง่งมเกินบรรยายของเขานั้นช่างเถิด ตอนนั้นข้าถูกเนรเทศก็ปลงตกยอมจำนนคิดเพียงว่าขออยู่อย่างสงบสุขแดนไกล แต่เป็นเจ้าเองที่ไม่รามือ!”นางวางถ้วยชาลงบนโต๊ะดังปึกน้ำชากระชอก จูรั่วซีพลันสะดุ้งโหยง“เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่อาจสืบจนล่วงรู้ ครั้งที่ข้าถูกเนรเทศ เจ้าส่งนักฆ่ามาลอบสังหารข้าระหว่างทางอย่างจงใจให้ใกล้รังโจรพอดิบพอดี ข้าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีเพียงสองทางเลือก คือยอมตายกับหนีตายเข้าป่า และใช่ ข้าหนีตาย ถูกโจรป่าเถื่อนจับตัวไป ถูกทำให้หายตัวอย่างไร้ร่องรอย สตรีเลวทรามเช่นเจ้า ข้าสมควรป