Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 121 - Bab 130

หญิงสาวครุ่นคิดพร้อมอาการขนลุกแปลกๆ บางครั้งยังเผลอหลุดอมยิ้มพริ้มเพราอีกด้วยจังหวะนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลัง“ดีใจก็เผยออกมาอย่างเถรตรงเถอะ”หลิ่งหลินชะงักกึก ครั้นหันมองก็เจอเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาเกินบรรยาย ย่อมเป็นเขา จ้าวหมิงอวี่!“องค์ชายสี่! ท่านมาได้อย่างไร? วันนี้ไยมิใช่เป็นหน้าที่ตัวแทนพระองค์”จ้าวหมิงอวี่ก้มหน้ามองนางด้วยดวงตาลุ่มลึก ตอบว่า “ข้ามารับตัวเจ้าสาว”“หะ!” วันนี้แค่หมั้นเองนะ ไม่ได้แต่งเสียหน่อย รับตัวเจ้าสาวอะไรกัน? หลิ่งหลินยังไม่ทันได้เอ่ยวาจากลับถูกคนตัวสูงจับมือพามาจากหลังกำแพงเรือนโถง ลัดเลาะครู่หนึ่งก็ออกทางประตูหลังจวนสำเร็จ ไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทางคือหอซุ่นเต๋อหลิ่งหลินเหม่อมองร้านอาหารหรูหราตรงหน้า “องค์ชายสี่ ท่านพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด?” “วันนี้วันดีพวกเราต้องดื่มเฉลิมฉลองถึงจะถูก เข้ามาเถอะ ข้าเตรียมสุราอาหารพิเศษไว้สำหรับเจ้า ยามค่ำยังมีการจุดดอกไม้ไฟหลากสีให้เจ้าดูด้วย ดีหรือไม่?”พูดพร้อมรอยยิ้มทรงพลังเปี่ยมเสน่ห์เหลือร้าย หลิ่งหลินมองรอยยิ้มของเขาอย่างล่องลอยพร่างพรายหอซุ่นเต๋อเป็นร้านอาหารที่เลื่องชื่อลือชา นับเป็นวาสน

หากผู้ว่าจ้างเป็นคนเดียวกันจะต้องทำยุ่งยากเช่นการจ้างนักฆ่าจากสองสำนักทำไมสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ!คิดอย่างสงสัยพลางมองหาทางหนีทีไล่ยามนี้ยังไม่ดึกเท่าใด จึงมีคนเดินประปราย ทว่าร้านรวงปิดประตูเรือนแทบทั้งหมด คงเหลือเพียงหอสุราและหอคณิกาที่เปิดประตูชูโคมซึ่งก็อยู่อีกทาง มิใช่เส้นทางที่หลิ่งหลินกำลังเดินผ่านดังนั้น ทางนี้เงียบสงัดกำลังดี เหมาะแก่การย่องเบาเข้าไปแอบหยิบของสักชิ้นสองชิ้นหญิงสาวเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกนิด จากนั้นก็เลี้ยวหักศอกเข้ามุมและผลุบหายไปในร้านค้าแห่งหนึ่งร้านที่นางแอบเข้ามายามวิกาลเป็นร้านเสื้อผ้าหลิ่งหลินหยิบชุดสีดำมาใส่มิใช่เพื่ออำพรางกาย หากแต่ทำให้กลมกลืนกับกลุ่มนักฆ่าเงินถูกวางไว้ตรงตำแหน่งชุดที่ถูกหยิบมาหญิงสาวออกทางหลังร้านเร้นกายหายวับไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าอย่างไร้ร่องรอยเหล่านักฆ่าที่แอบตามมาทั้งสองกลุ่มเห็นเพียงแม่นางน้อยชุดแดงที่กำลังตามล่าหายเข้าไปในร้านผ้ายังไม่เห็นออกมากลุ่มแรกเป็นคนของหย่งหนิงหมายฆ่าให้สิ้นและต้องลงมือในระยะประชิดเพื่อปลิดชีวิตในดาบเดียวในขณะที่กลุ่มสองเป็นคนของจ้าวจื่อหวน ซึ่งไม่ต้องการชีวิตแค่ต้องการจับเป็น หมายลักพาตัวไป

เห็นคนฟังไม่ตอบอาหวู่แค่นเสียงเฮอะคำหนึ่งใบหน้าปราศจากรอยยิ้มเอ่ยเสียงหนักๆ อีกว่า “เจ้าอย่าให้ความสง่างามเป็นภาพลวงตาล่อลวงเชียว จ้าวจื่อหวนผู้นั้นเบื้องหน้าเป็นสุภาพชนคล้ายคนดี แต่เบื้องหลังชั่วร้ายอำมหิตผิดมนุษย์ รอยยิ้มงดงามเต็มไปด้วยคมมีดพร้อมกรีดเฉือนกัดกินเนื้อคน”หลิ่งหลินพอฟังก็มิอาจกล่าววาจาใด มิได้หลอกด่าสมุนพรรคมารของข้าใช่หรือไม่?“เอาเถอะ ข้ารู้แล้ว เรื่องเงินข้าจะใส่ไว้ที่เดิม แต่จะเพิ่มให้มากสักหน่อยให้สมราคาข่าว ตกลงไหม”“ต้องแบบนี้สิ” อาหวู่ปิดผ้าคลุมหน้าเฉกเดิม ทำท่าจากไป ทว่าเขากลับลังเลไม่แน่ใจ มิอาจก้าวขา หลิ่งหลินเห็นเขาท่าทีพิกลจึงถาม “เจ้ามีสิ่งใดค้างคาใจหรือมีเรื่องอันใดให้ข้าช่วยก็บอกมาเถอะ”อาหวู่ชั่งใจชั่วครู่ สุดท้ายก็เอ่ย “ข้ามีเรื่องจะอยากให้เจ้าช่วยจริง แต่คิดไปคิดมาพวกเราก็คงมีใจแต่ไร้แรงกำลังไม่ต่าง อย่างไรก็ยากต่อกร คนพวกนั้นเป็นถึงราชนิกุลเชื้อพระวงศ์ มีอำนาจราชศักดิ์ล้นฟ้า ครองกองกำลังล้นเมือง สั่งลมฝนได้เพียงพลิกฝ่ามือ”หลิ่งหลินฟังเขาจนหูชา นางถึงขั้นต้องแคะหู “เจ้าเข้าเรื่องเถอะ พร่ำเพ้ออันใดหนักหนาเนี่ย” อาหวู่ถอนหายใจเฮ่อ “ข้าเตือนเจ้าสัก

“เมื่อครู่เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าเป็นคู่หมั้นใคร?”ทำเอาคนถูกแกล้งนิ่วหน้า “ท่านอย่าเซ้าซี้น่า คนง่วงขี้โมโห รู้หรือไม่?”ครานี้จ้าวหมิงอวี่หัวเราะลั่น ถึงขั้นไม่สำรวมอีก เขาเอื้อมมือโอบเอวบางแล้วอุ้มนางให้ขึ้นมานั่งบนตัก ตระกองกอดไว้ในอ้อมแขนแล้วรัดเสียแน่นอยากฟัดจะแย่ แต่ต้องกัดฟันอดทนไว้ก่อน “หากเจ้าตระหนักว่าข้าเป็นคู่หมั้น เราก็ควรสนิทกัน แต่หากไม่เป็นเช่นนั้นเราก็ควรแต่งงานกันเลยทันที”เพราะเคยนั่งตักเขาแล้วปรากฏว่าดีมาก อุ่นยิ่ง หลิ่งหลินจึงแสร้งทำท่าสะดีดสะดิ้งพอเป็นพิธี มีกริยาที่ปรุงแต่งจนเกินงามแค่พอหอมปากหอมคอนางพึมพำ “ยังไม่แต่ง ขอทำใจก่อน”จ้าวหมิงอวี่พยักหน้ายิ้มกล่าว “บอกมาเถอะ มีเรื่องอันใดจะฝากอาเป่าบอกข้าอีก”พอได้ยินคำถามที่เถรตรงเช่นนั้น นางจึงนั่งนิ่ง คิดไปคิดมาหลายตลบก็ยังคิดไม่ออกว่าควรพูดเช่นไรเดิมทีเพราะคิดว่าอาเป่าเป็นชาวยุทธเร้นกายและนางก็มองอีกฝ่ายเป็นสหายที่ดีมีนิสัยพูดน้อยสุขุมจึงค่อนข้างไว้ใจ สะดวกใจพูดคุยได้ทุกเรื่อง แต่กับจ้าวหมิงอวี่นั้น...ควรต้องทราบ สหายรู้ใจกับคนของใจต่างกันยามสนทนากับคนที่มีความรู้สึกพิเศษนั้น มักจะทำให้คนมั่นใจเสียความมั่นคงใน

บัดนี้จ้าวหมิงอวี่นั่งฟังนิ่งๆ มิได้ทำตัวรุ่มร่ามอีก ทว่าวงแขนยังคงไม่ห่างจากเอวบาง เขาหรี่ตากล่าว “หากข้าเดาไม่ผิด คงเป็นคนของท่านหญิงหย่งหนิง”หลิ่งหลินเลิกคิ้วถาม “มิใช่องค์ชายใหญ่หรือ?”“แม้ว่าข้าจะคาดไม่ถึงว่าพี่ใหญ่แสร้งพิการ แต่ด้วยนิสัยที่คิดว่าตนสูงส่งเหนือปัญญาชนของเขา ย่อมไม่ลดตัวดึงสกุลสวีเข้ามาพัวพันกับตัวเอง”หลิ่งหลินใช้ความคิดเร็วรี่ พิจารณาซ้ำไปซ้ำมา “เช่นนี้ก็หมายความว่าท่านหญิงหย่งหนิงชอบท่าน”จ้าวหมิงอวี่หัวเราะเบาๆ กระชับวงแขนอีกนิด ยิ้มกริ่มกล่าว “ข้าหล่อเหลาสง่างามมากปานนี้ สตรีใดไม่ชอบบ้าง”หลิ่งหลินกลอกตาร้องเฮอะ เว้นนางคนหนึ่งหญิงสาวยังคงปากแข็งไม่ยอมรับความจริงชายป่าชานเมืองทางทิศตะวันตกทั้งเปลี่ยวและเงียบสงัดวังเวง ลึกเข้าไปมีศาลเจ้าร้างห่างไกลไม่มีแม้แต่คนเร่ร่อนมาอาศัยหลับนอนหลบหนาว ฐานพระพุทธรูปที่เก่าและแตกหักถูกยกขึ้น เงินถูกยัดใส่ไว้ในนั้นแทนที่กระดาษใบหนึ่งซึ่งอยู่ก่อน หลิ่งหลินหยิบกระดาษออกมาเห็นเป็นแผนที่ชี้เป้า นางล้วงตะบันไฟขึ้นมาเป่าจนไฟลุก เอากระดาษเผาจนมอดไหม้เหลือเพียงธุลีปลิวว่อน ก่อนบอกคนข้างๆ“คนร้ายน่าจะถูกจับไว้ทางนั้น”จ้าวหมิงอวี่ที