Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 111 - Bab 120

เพราะกาลก่อนตอนที่พวกเราเจอกันในหุบเขาปีศาจ หลิ่งหลินไม่เคยลดตัวเข้าครัวทำอาหารให้เขากินเลยสักมื้อ ขนมสักชิ้นก็ไม่เคย ซักพักจ้าวหมิงอวี่พลันตระหนักบางสิ่ง ทว่าเหมือนเขาจะเคยถูกนางแกล้งให้กินอะไรแปลกๆ อยู่ เป็นแมลงย่างหรือสัตว์ร้ายรมควันอันใดเทือกนั้นชายหนุ่มกล่าวอย่างไว้เชิง “คงไม่มียาพิษกระมัง”“ไม่มีแน่นอน ถามฟ่านเจินได้”ฟ่านเจินพยักหน้าคอแทบหัก เสียงสูงมาก “องค์ชายสี่จะมีได้อย่างไรเพคะ”“ลองชิมเถิด” หลิ่งหลินตื้อไม่หยุด “นะๆ”จ้าวหมิงอวี่หมดคำจะพูดกับสตรีช่างตื้อเสียจริง คาดไม่ถึงว่านางจะแสดงออกด้านนี้ได้ ‘น่ารัก’ ยิ่งนัก น่าจูบมาก...หลิ่งหลินไม่ล่วงรู้ความคิดเขา นางยังคงยิ้มในหน้า “ข้ารับรองว่าอร่อยมาก ท่านต้องชอบเป็นแน่” หญิงสาวพูดได้มั่นอกมั่นใจอย่างลืมตัว ตอนนั้นขนาดว่านางย่างแมลงให้เขากินกลางป่าแค่เพื่อประทังชีวิต เขายังกินไม่หยุด แม้ว่าท้ายที่สุดเขาจะอาเจียนหมดก็ตาม ครั้งนี้อาหารที่ทำมาส่งให้ล้วนเป็นวัตถุดิบชั้นดีเชียวนา มิใช่สัตว์ป่ารมควันแน่นอน“กินเถิดเพคะ ให้หม่อมฉันตอบแทนน้ำใจที่พระองค์ช่วยพาขึ้นรถม้ากลับตำหนักหมิงเฟิ่งเมื่อวันก่อนเพคะ”จ้าวหมิงอวี่ยังแก

จ้าวหมิงอวี่ซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ลึกสุดใจ ทั้งแววตาและสีหน้าที่เผย ไร้พิรุธทุกอย่าง เขาย้ำ “องค์ชายสี่ไม่เสด็จมาที่นี่”เห็นไหมเล่า นางคิดถูกจริงๆ ที่มาหาอาเป่า หลิ่งหลินยิ้ม “ขอบใจเจ้า เรือนแห่งนี้ไม่มีใครเข้าออก เหมาะเป็นเรือนเร้น ข้าชอบมาก ต่อไปขอมาบ่อยๆ ได้หรือไม่?”จ้าวหมิงอวี่พยักหน้านิ่งๆ ที่นี่ไม่มีใครกล้าเข้าหรือผ่านทางด้วยซ้ำ รอบด้านมีองครักษ์เงาของเขาแสร้งกวาดลานซักผ้าเพื่อเฝ้าคุ้มกันอาณาเขตตลอดสิบสองชั่วยาม หากใครล่วงล้ำก็จับมัดทำบ๊ะจ่างไส้คนซะ มีเพียงนาง ที่เขาสั่งการไว้ให้เปิดทางตลอดเวลาชายหนุ่มว่า “เรือนข้าซอมซ่อไปหน่อย ลำบากคุณหนูอย่างเจ้าแล้ว”หลิ่งหลินโบกมือพัลวัน “ลำบากอันใดเล่า? เจ้าอย่าพูดเช่นนั้น” ว่าพลางชี้นิ้วไปทางลานหลังเรือน ดวงตาพราวระยับ “เจ้าปลูกได้ด้วยหรือ?” “ข้าแอบปลูก” จ้าวหมิงอวี่เฉไฉไปเรื่อย “เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นเรือนเก็บฟืนหลังเก่าก่อนย้ายฟืนไปเก็บที่เรือนหลังใหม่ที่ใหญ่กว่า ทิ้งไว้เพียงความชื้นและเหม็นจึงไม่มีใครเข้ามา ข้าได้รับพระเมตตาจากองค์ชายสี่ถึงเข้ามาพำนักได้โดยไม่ต้องไปนอนเบียดกับบ่าวคนอื่น เห็นที่นี่ความชื้นเหมาะเจาะจึงถือดีปลูกสมุนไพ

เรือนหมิงอันบนโต๊ะข้างเตียงของจ้าวหมิงอวี่มียาสมุนไพรสองชุดใหญ่ มีทั้งเทียบยาสำหรับต้มดื่ม สำหรับนวดและทา ทั้งยังมีแบบห่อผ้าบ่มให้ร้อนแล้วนำมาประคบที่ขาตอนนอนให้ยาซึมซาบถึงกระดูกอย่างลึกล้ำ ด้านข้างยังมีตลับหยกใส่ยาลูกกลอน และตลับยาขี้ผึ้ง ทั้งหมดล้วนเป็นยาดี ไม่สิ ต้องเรียกว่ายาพิษใฝ่ดีจ้าวหมิงอวี่เอนกายผิงแผ่นหลังกว้างที่หัวเตียงให้ฟ่านเจิ้งปรนนิบัตินวดขาทายา “ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ปลูกสมุนไพรสารพัดพิษไว้ที่เรือนเฟิงซาน”สถานที่นั้นด้านหลังเชื่อมต่อกับน้ำตกจำลอง ลำธารไหลผ่านเย็นฉ่ำเหมาะแก่การเลี้ยงพืชน้ำพอดี อันที่จริงจ้าวหมิงอวี่ไม่เคยใส่ใจหรือสนใจศึกษาเรื่องนี้ ทว่าหลังจากได้รู้จักกับหลิ่งหลินได้รู้ถึงสิ่งที่นางชอบ เขาจึงลงทุนแปลงเป็นสวนสมุนไพรขนาดย่อม ดูแลพืชสารพัดพิษอย่างดี ศึกษาอย่างจริงจัง สมุนไพรจึงเติบโตได้หลากหลายสายพันธุ์ โดยเฉพาะดอกไม้น้ำฟ่านเจิ้งคลึงหน้าแข้งให้ผู้เป็นนายอย่างบรรจง รู้สึกงุนงงเล็กน้อยแต่กลับโล่งใจยิ่งกว่า เพราะเดิมที องค์ชายสี่ปลูกสมุนไพรแปลกตาที่เขาเห็นแล้วไม่ค่อยสบายใจเนื่องจากพอศึกษาถึงได้รู้ว่าพระองค์ทรงปลูกดอกไม้พิษและสมุนไพรพิษเยอะกว่าสมุนไพรทั่วไ

และเมื่อบุรุษสูงศักดิ์เสด็จมาเยือนถึงจวน แม้แต่คนป่วยใกล้ตายก็ต้องลุกขึ้นต้อนรับด้วยตัวเอง สวีจงสือจึงจำต้องลุกจากเตียงนอน รีบถือไม้เท้าคู่ใจเดินกะเผลกมาปั้นหน้าในห้องโถงรับรองพร้อมหน้าพร้อมตากับฮูหยินของตนหลังจากทราบว่าองค์ชายรองหมายตาต้องใจในตัวสวีหลิงเยี่ยนกระทั่งอดรนทนมิได้ต้องเดินทางมาขอให้หมั้นด้วยตัวเอง สวีจงสือก็คล้ายจะสามารถวิ่งได้ เขากระฉับกระเฉงเหมือนหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง รีบรับคำอย่างไว “เป็นวาสนาของสกุลสวีพ่ะย่ะค่ะ”สุ้มเสียงจ้าวจื่อหวนสุภาพอ่อนโยน “หวังเพียงพวกท่านไม่รังเกียจลูกเขยเช่นข้า”“มิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ” สวีจงสือยิ้มจนปากเบี้ยวเนื่องจากอาการผิดปกติของเส้นประสาทยังไม่หายดีทว่าเหยาซื่อกลับนิ่วหน้าอย่างรู้สึกแคลงใจ “หม่อมฉันขอถามองค์ชายรองได้หรือไม่เพคะ”จ้าวจื่อหวนปรายตามอง “เชิญฮูหยิน”เหยาซื่อหลุบตาลงเล็กน้อย เม้มปากบีบมือรวบรวมความกล้าครู่ใหญ่ เพราะความสงบสุขช่วงนี้เป็นบุตรีมอบให้ เรื่องที่มารดาควรทำก็ต้องทำให้จงได้“หม่อมฉันขอถามว่า บุตรสาวของหม่อมฉัน รู้เรื่องวันนี้หรือไม่ พระองค์เคยพบหน้ากับนางหรือไม่ และคุ้นเคยกับนางเพียงใดเพคะ”คำถามที่พร่างพรูเสมือนรู้เท่าทั

ตำหนักหมิงเฟิ่งแม้อยู่ในอาณาเขตวังหลวง แต่กลับห่างไกลจากพระราชวัง การเข้าเฝ้าแต่ละครั้งต้องนั่งรถม้าจากตำหนักแล้วต่อด้วยเกี้ยว ซึ่งค่อนข้างเสียเวลาไม่น้อย จ้าวหมิงอวี่จึงจำต้องแหกกฎเกณฑ์อีกสักครา และเพราะว่านี่มิใช่ครั้งแรกที่ควบม้าเข้าวังจึงพอรู้เส้นทางลัดเลาะย่นเวลา ไม่นานก็ถึงที่หมายบนทางเชื่อมลาดยาวภายในตำหนักชิงหลวนอันเป็นที่ประทับของพระสนมซูหวงกุ้ยเฟย จ้าวหมิงอวี่จับมือหลิ่งหลินเดินไปด้วยกัน พลางสั่งโดยไม่มองหน้า “ต่อไปนี้ พวกเราต้องแสดงออกต่อกันเฉกคนรักที่แท้จริง มีความรู้สึกลึกซึ้งถึงก้นบึ้งของหัวใจ ห้ามเก็บข่มปิดบัง”“ห๊ะ!” อันใดคือห้ามเก็บห้ามปิดบัง? ยังมิทันตอบรับหรือปฏิเสธสักคำ หลิ่งหลินก็ถูกจ้าวหมิงอวี่ดึงตัวเข้าไปในเรือนแห่งหนึ่ง ความเร็วของเขาทำเอาเส้นผมนางปลิวละลิ่วบรรดาข้ารับใช้ตามรายทาง ทั้งนางกำนัลและขันทีล้วนไม่มีใครขวางทางจ้าวหมิงอวี่ มีเพียงเปิดทางให้เขาเดินอาดๆ พรวดพราดราววายุคลั่งแหวกวารีในห้องโถงหรูหรา สตรีสูงศักดิ์เจ้าของตำหนักกำลังนั่งจิบชานิ่งๆ โดยมีนางกำนัลคอยปรนนิบัติพัดวีรายล้อมซ้ายขวา ขันทียืนรอรับใช้อย่างนอบน้อมอยู่ด้านข้าง จ้าวหมิงอวี่จับมื