Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 91 - Bab 100

รอไม่นาน เจียเย่ก็เข้ามา นางสวมชุดนางกำนัล หากมองผิวเผินย่อมกลมกลืนกับนางกำนัลคนอื่น“คารวะองค์ชายสี่ ไม่เจอกันนานเลยนะเพคะ”จ้าวหมิงอวี่พยักหน้า เขากับนางย่อมต้องเคยเจอกัน เพียงแต่ไม่เคยเจอตามลำพัง ทุกครั้งล้วนมีหลิ่งหลินอยู่ด้วย “ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง เชิญนั่ง”“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เจียเย่เดินไปนั่งอย่างนอบน้อมตรงเก้าอี้ที่ฟ่านเจินยกมาให้จ้าวหมิงอวี่เดินไปนั่งเก้าอี้ของตนห่างจากเจียเย่ ถึงอย่างไรเขาก็ยังคงมีนิสัยวางตัวเว้นระยะกับสตรีทุกคน ยกเว้นเพียงหลิ่งหลิน ทันใดก็ฉุกคิดขึ้นได้ เหมือนว่าตอนนี้จะมีเพิ่มอีกคน ...สวีหลิงเยี่ยนชายหนุ่มปัดความคิดนั้นตกไปอย่างไวก่อนถาม “ไฉนแม่นางเจียเย่มาถึงที่นี่ได้ มิใช่ต้องคอยติดตามหลิ่งหลินทุกฝีก้าวหรอกหรือ?”เจียเย่ย่อมตระเตรียมคำโกหกไว้แล้ว “ข้าได้รับคำสั่งจากเจ้าสำนักหลิ่งให้มาคอยปรนนิบัติดูแลองค์ชายสี่แทนตัวนางที่ไม่อาจปลีกตัวมาได้”รอยยิ้มดุจสายลมอ่อนโชยผุดพรายริมฝีปากบุรุษ จ้าวหมิงอวี่ยากเก็บงำประกายความพึงใจในแววตาหลิ่งหลินส่งเจียเย่มาดูแลเขาหรือ?ทว่าฟ่านเจินที่มีอคติต่อสตรีที่ทำไม่ดีกับเจ้านาย รีบเอ่ยแย้งอย่างหมั่นไส้ “ฮึ! ต่อหน้าใจร้ายอ

เรือนเฟิงซานจ้าวหมิงอวี่ยามนี้เปลี่ยนเป็นอาเป่านั่งเฝ้าหม้อไฟ บนโต๊ะตรงหน้ามีทั้งเนื้อแกะและเนื้อวัวที่แล่เป็นชิ้นบางๆ แบ่งใส่ชามหลายใบ ชามแต่ละใบแยกเป็นเนื้อหมักงา เนื้อหมักสมุนไพร หมักด้วยเหล้า หมักด้วยการเอาเครื่องเทศหมกไว้ และเนื้อที่ไม่หมักแต่แล่เป็นชิ้นยาวๆ วางขดเป็นวงกลมบนผักคล้ายกลีบบุปผา ทั้งประณีตและเอาใจใส่“องค์ชายสี่ เหตุใดพร่ะ อุ๊บ!” ยังถามไม่จบ พลันถูกเจ้านายยัดผักใบใหญ่ใส่ปาก “อาเป่า” เขาย้ำ “ยามนี้เจ้าต้องเรียกข้าว่าอาเป่า”“แค่กๆ” ฟ่านเจิ้งรีบเคี้ยวผักกลืนลงคอ “อาเป่า เหตุใดเจ้าไม่กินกับนางสองต่อสองเล่า” เมื่อเปลี่ยนชื่อ สรรพนามก็ต้องเปลี่ยนเช่นกัน เขาผายมือขึ้นเริ่มพร่ำเพ้อพรรณนา “ชายหญิงร่วมมื้อมิเดียวดาย หม้อไฟใต้แสงจันทร์ ความสัมพันธ์แน่นแฟ้น มิห่างเหิน” จ้าวหมิงอวี่นิ่วหน้า “เจ้าคิดว่าข้าควรสะดวกใจ?”สองแขนของฟ่านเจิ้งพลันชะงักกลางอากาศ ทว่าสักพักเขาก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้เจ้านาย อดมิได้จะหยอกเย้า “ต่อให้ไม่สะดวกใจ แต่ลงทุนลงแรงปานนี้ ลดตัวแปลงโฉมขนาดนี้ กว่าจะได้กินอาหารด้วยกันสักมื้อ ออกจะละเอียดลออเกินไปกระมัง ไยไม่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ สั่งนางให้นั่งกินในเรือนหรู

เจียเย่ยกยิ้มอ่อนหวาน “ขอบคุณเจ้าค่ะ” ทว่าพอคล้อยหลังจากทหารยาม รอยยิ้มอ่อนหวานพลันเปลี่ยนเป็นเลือดเย็น แท้จริงนางกำนัลที่ควรมาทำกำลังนอนหลับเหมือนตายเพราะสลบอยู่ในห้องพักต่างหากหญิงสาวเดินเข้าเรือนหมิงอันอย่างสง่าผ่าเผยคืนนี้นางสมควรทรมานจ้าวหมิงอวี่อย่างไรดีนะ เขาถูกหลิ่งหลินทำลายวรยุทธย่อมง่ายดายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือควักลูกตาใส่กล่องส่งไปให้หลิ่งหลินดีหรือไม่? อา...ไม่ได้ๆ รุนแรงเกินไป ประเดี๋ยวตายเร็ว หากจ้าวหมิงอวี่ตายง่าย นางย่อมหมดสนุก แล้วจะเอาสิ่งใดปั่นหัวข่มขู่ให้หลิ่งหลินทิ้งสำนัก ออกมาถึงที่นี่ดีเล่า?ขณะค่อยๆเดินเข้ามาในเรือนส่วนตัวของจ้าวหมิงอวี่ เจียเย่ครุ่นคิดหาวิธีชั่วร้ายสารพัดล่อเสือออกจากถ้ำ หรือว่าตัดนิ้ว! เลือกนิ้วที่สวมหยกปานจื่อสัญลักษณ์ของเขานี่คือวิธีที่ดี เอาตามนี้!คิดเสร็จก็เร่งฝีเท้าอันแผ่วเบาตามหาเป้าหมายทันที ทว่าเดินไปเดินมาทั่วเรือน มองหาเนิ่นนาน กลับไม่พบตัวคน ไม่ว่าที่เตียงนอน โต๊ะจิบชา โต๊ะหนังสือ ห้องตำรา หลังฉากกั้น ห้องอาบน้ำ ล้วนไม่มีจ้าวหมิงอวี่เขาไปที่ใด? เจียเย่แน่ใจว่าจ้าวหมิงอวี่มิได้เดินทางออกนอกตำหนักหมิงเฟิ่งแน่นอ

เมื่อคืนหลังจากจบมื้ออาหารทุกคนก็แยกย้ายพร้อมความคิดคำนึงที่เป็นของตน ผ่านกิริยาที่แสดงออกอย่างแยบยลไม่เผยพิรุธใดจ้าวหมิงอวี่คิดตกแล้วว่ามีบางอย่างจะต้องพิสูจน์อย่างจริงจัง มิอาจเสียเวลาเว้นระยะหยั่งเชิงอันใดอีก ยังต้องเข้าใกล้อีกสักนิด ตีสนิทเข้าไว้ให้มาก เพื่อพิชิตตัวตนที่แท้จริงของใครบางคนในขณะที่หลิ่งหลินเองก็คิดไม่ต่างเมื่อคืนนางมิได้ตาฝาดอย่างแน่นอน นางกำนัลผู้นั้นคือเจียเย่ สมุนคนสนิทที่คิดคดทรยศ อีกฝ่ายยังไม่ตาย ซ้ำร้ายยังมาปักหลักที่นี่ ด้วยพื้นเพนิสัยที่พอจะล่วงรู้เท่าทัน เจียเย่ต้องมีแผนการชั่วแน่! หากคาดเดาไม่ผิด เป้าหมายของเจียเย่ย่อมเป็นจ้าวหมิงอวี่ดังนั้น นางจะอยู่ห่างอย่างคนแอบห่วงไม่ได้อีกแล้ว เพราะฝีมือยุทธของเจียเย่ร้ายกาจมาก ชั่วช้าไม่ธรรมดา เรื่องยาพิษก็เช่นกัน เพราะเคยเป็นคนสนิท ย่อมรู้ไส้รู้พุงเป็นอยางดี เรียกได้ว่าแค่เห็นหน้าก็กระจ่างไปถึงหัวใจ ทะลุทะลวงไปถึงความคิดอันแยบคายชั่วร้ายหลิ่งหลินจึงตัดสินใจที่จะตามประกบจ้าวหมิงอวี่ ต้องให้เขาอยู่ในสายตาตลอดเวลาถึงจะดีครั้นสิ้นราตรี หญิงสาวก็รีบลุกขึ้น เร่งแต่งตัว แล้วออกจากเรือนพักขอ

ก่อนที่ประตูจะถูกเปิด จ้าวหมิงอวี่บอกฟ่านเจิ้ง “เจ้าถือเสื้อคลุมตามมา ทำเหมือนข้ายังแต่งตัวไม่เสร็จ มิได้จงใจยั่วยวนใคร”“พ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายของข้า ร้ายนักเชียวจัดแจงกันเสร็จสรรพก็เดินออกนอกฉากกั้นจากนั้นพอประตูเปิดและสตรีทั้งสองเดินเข้ามา เรือนร่างสูงสง่าของจ้าวหมิงอวี่ก็ออกมาจากห้องชั้นในพอดี บุรุษรูปงามองอาจผึ่งผาย ท่วงท่าคล้ายเพิ่งตื่นนอน เสื้อผ้าอาภรณ์ไม่เรียบร้อย แต่ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาแลดูอ่อนเยาว์กว่าปกติเช่นนั้น ทำเอากระทั่งฟ่านเจินยังต้องกะพริบตาปริบๆ ใบหน้าแดงก่ำจนเลือดกำเดาแทบพุ่ง ในขณะที่หลิ่งหลินนั้นแม้ว่าอดีตหญิงสาวเคยมีสมุนเป็นบุรุษมากมาย ทว่ากลับมีเพียงจ้าวหมิงอวี่เท่านั้นที่ทำให้นางเคอะเขินได้ ไม่ใช่ไม่เคยเห็นแผงอกของเขา แต่เพราะเคยสัมผัสปะไร ถึงทำให้นางเสียอาการอยู่บ้าง ทว่านางมักเก็บอาการได้ไว ไหวตัวทันตลอด ไม่มีหลุดกิริยาเพราะเรือนร่างบุรุษแน่นอน!หลิ่งหลินจึงสงบนิ่งยิ่ง สีหน้าแววตาปกติมาก ผิดกับฟ่านเจินและนางกำนัลที่กำลังลำเลียงสำรับเข้ามา พวกนางเขินอายจนหน้าแดงตาลายเก็บอาการไม่อยู่แล้วส่วนจ้าวหมิงอวี่ที่แสร้งทำตัวตามสบายเฉกหนุ่มน้อยไม่รักษาธรรมเนียมจ