Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 81 - Bab 90

หญิงสาวยากเก็บงำแววตาเสมือนเจอรักแรกพบ ปรารถนาเข้าไปซบแผงอกหนั่นแน่นของพระองค์ยิ่งนักหลิ่งหลินเห็นเช่นนั้นก็นึกอยากหยิกเอวเรียกสติยิ่ง เจ้าจะพึงใจบุรุษทุกคนในใต้หล้ามิได้นะ!จ้าวจื่อหวนเองก็ล้วนเข้าใจสายตาของว่านลู่ชิงแม้จะชอบวิธีฉุดคร่าบังคับย่ำยี ยามร่วมประเวณีชอบเห็นสตรีร้องโอดครวญหลั่งน้ำตาขอชีวิตใต้ร่างก็ตาม แต่เขาก็ไม่คิดปฏิเสธสตรีคนใด พร้อมขึ้นเตียงกับทุกนาง ทว่าหญิงที่ทอดสะพานให้บุรุษออกจะไร้เสน่ห์ไปสักหน่อย คิดพลางคลี่ยิ้มอบอุ่นอย่างจงใจส่งให้ว่านลู่ชิงเพียงผู้เดียวว่านลู่ชิงใบหน้าเห่อแดงแทบเป็นลมล้มพับแล้ว“วันนี้ข้าเพิ่งกลับเข้าเมืองหลวง มิคาดว่าจะได้ยินข่าวความวุ่นวายในตำหนักหมิงเฟิ่งจึงเร่งรุดมาเพื่อสอบถามหามูลเหตุ หากใครอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ข้าย่อมตกรางวัล ส่วนผู้ที่ทำร้ายเขา...” องค์ชายหนุ่มเว้นคำพูดไว้ “ควรรู้ว่าไป๋มู่เจ๋อเป็นคนที่ข้าเคารพรัก มิต่างจากพี่ชาย”จ้าวจื่อหวนกล่าวเสียงทุ้มนุ่มฟังดูเปี่ยมมิตรไมตรี ทว่าความหมายแห่งวาจากลับไม่ใช่ทั้งหลิ่งหลินและว่านลู่ชิงล้วนเข้าใจผู้ใดทำร้ายไป๋มู่เจ๋อย่อมต้องได้รับโทษหนัก!“เป็นเพราะสวีหลิงเยี่ยนเพคะ” ว่านลู่ชิงช

ตอนนี้เองที่จ้าวจื่อหวนเริ่มกระจ่าง สองตาจับจ้องจ้าวหมิงอวี่กับสตรีสกุลสวีมิเว้นวางนี่คงเป็นหนึ่งในแผนการของไป๋มู่เจ๋อ แสร้งเจ็บตัวหมายผลักดันหมากไว้ข้างกายจ้าวหมิงอวี่ เป็นเช่นนี้ก็ดี นับว่าได้ผล น้องชายผู้ชาญฉลาดของเขาเหมือนจะหลงกลเข้าแล้วกระมังจ้าวจื่อหวนแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา “โรคเก่ากำเริบ เป็นแค่นั้นก็ดี พี่รองต้องเข้าเฝ้าเสด็จพ่อจะได้ไม่พูดถึงเรื่องนี้ ไม่ต้องกังวลว่าใครจะถูกทำร้ายปางตายอย่างไม่เป็นธรรม หาไม่ คนทั้งตำหนักหมิงเฟิ่งคงต้องชดใช้อย่างสาสมแล้ว” พูดจบพลันสะบัดแขนเสื้อทำท่าจะเดินจากไปจ้าวหมิงอวี่ไม่รังเกียจที่จะรั้งไว้ “ช้าก่อนพี่รอง”จ้าวจื่อหวนชะงัก “อะไร?”“ท่านรักเคารพไป๋มู่เจ๋อไม่ต่างจากพี่ชาย แต่ไม่คิดจะไปเยี่ยมดูอาการเขาสักครู่หรือ?”“ไม่จำเป็น”เดี๋ยวติดโรคร้ายจะแย่!นอกประตูตำหนักหมิงเฟิ่ง รถม้าประจำวังหลวงรออยู่แล้ว จ้าวจื่อหวนขึ้นไปนั่ง หันมาเปิดผ้าม่านแล้วสั่ง“ไปจัดการไป๋มู่เจ๋อให้เหมือนถูกทำร้ายจริงๆซะ”“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ถามเบา “เอาถึงตายหรือไม่?”“ตายได้ยิ่งดี”จ้าวจื่อหวนปิดผ้าม่านลงดังพรึบ สีหน้าอบอุ่นเมื่อครู่กลายเป็นดำทะมึนอำมหิตเลือดเย็นดูทีว่

นางพูดพล่ามพร่ำบ่นยาวเหยียดไร้คำโป้ปดทั้งยังคาดการณ์ได้แม่นยำตามประสบการณ์ของร่างเก่าหญิงสาวลดมือลงมาที่เดิม เรียวนิ้วของตนไล้แผ่วไปตามกล้ามเนื้อแขนของไป๋มู่เจ๋อ ว่องไวดุจสายลม พลิ้วไหวดุจสายน้ำ คล้ายปีกภมรบินผ่าน หยอกเย้าเหนือกลีบบุปผาไป๋มู่เจ๋อที่ตอนแรกหวาดผวาตื่นกลัวกลับเคลิบเคลิ้ม แทบผล็อยหลับแล้ว ทว่าพริบตาพลันได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบ! “อ้า...” ไป๋มู่เจ๋อเบิกตาใบหน้าบิดเบี้ยวสิ้นความหล่อเหลา แต่เขากรีดร้องได้ไม่ดังพอเพราะลิ้นบาดเจ็บห่ออยู่ในปาก“อ่าๆ อื้อๆ อื๊ออออ”หลิ่งหลินสั่ง “หุบปาก!”“อุบๆ” เสียงเช่นนี้เกิดจากหลิ่งหลินยัดยาก้อนหนึ่งเข้าปากของไป๋มู่เจ๋อ ลักษณะยามิใช่เม็ดลูกกลอน ยิ่งไม่ใช่ยาน้ำที่ยากต่อการพกพา เหมือนยาที่เพิ่งเคี่ยวเสร็จยังไม่ทันขึ้นรูปมากกว่าหลิ่งหลินว่า “ข้าอุตส่าห์ลอบหนีออกจากตำหนัก ไปหาซื้อสมุนไพร ลงทุนจ่ายเงินขอใช้โรงหมอเพื่อเคี่ยวยา แต่เวลามีน้อย ท่านทนเอาหน่อย แค่อมไว้ใต้ลิ้นเท่านั้น เพียงวันสองวันลิ้นย่อมประสาน กลับมาพูดได้เหมือนเดิม นี่คือตำรับยาลับเฉพาะของข้าเชียวนะ หาซื้อไม่ได้”ยามเอ่ยยังเคลื่อนฝ่ามือตามท่อนแขนของไป๋มู่เจ๋อ บางครั้งยังไล

ไป๋มู่เจ๋อเองก็เชื่อฟัง หาผ้าสีขาวมาปิดศพไว้อย่างดี พอเช้ากระทั่งยามนี้ก็นั่งนิ่งเป็นหิน ไม่เผยวาจาอื่นใด นอกจากบอกว่าตนป่วยอยู่ดื่มยาจึงหลับลึกเหมือนสลบไสล ไม่รู้ว่ามีใครเข้ามาตายปลายเตียงได้อย่างไรหากเขากับองค์ชายไม่แอบดูอยู่ก็คงหลงเชื่อไปแล้วฟ่านเจิ้งมองตามศพของมือสังหารที่ปิดด้วยผ้าขาวกำลังถูกยกออกมาวางไว้หน้าเรือนพักของไป๋มู่เจ๋อ หันไปมองเจ้าของเรือนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็ได้แต่ถอนหายใจ สงสัยกำลังตกบ่วงแห่งรักเป็นแน่แท้...ฝ่ายไป๋มู่เจ๋อชายหนุ่มกำลังจมดิ่งในห้วงคะนึงตามที่ฟ่านเจิ้งว่า เขายังคงนึกถึงภาพเมื่อคืนที่ติดตาตรึงใจย้อนกลับไปยามราตรีที่ดึกสงัดเงียบสงบบนเตียงนอนคือเขาและเบื้องหน้าข้างเตียงของเขาคือสวีหลิงเยี่ยนแม่นางน้อยเจ้าของร่างบาง นางผู้ทำเขารู้สึกสนเท่ห์จู่ๆ ก็มีนักฆ่าเข้ามาจริงดังนางว่า มันพุ่งเป้ามาที่เขา ทุกคมดาบล้วนหมายมาดปลิดชีพ สวีหลิงเยี่ยนช่วยสะกัด นางใช้กรงเล็บจากมือน้อยแค่มือเดียวจับกระชากมันออกไป พละกำลังมากมายปานนั้น ไฉนแม่นางน้อยร่างเล็กถึงทำได้ ความคิดมากมายแล่นอยู่ในหัวจากนั้นก็ไม่แน่ใจว่าเป็นวิชามารอันใด การต่อสู้เกิดขึ้นแค่ไม่นาน นางสาดผงส

ในบรรดาโอรสของจักรพรรดิหากไม่นับว่าองค์ชายใหญ่ซึ่งในอดีตถือเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในตำแหน่งรัชทายาทที่ยามนี้กลายเป็นคนพิการจึงถูกตัดสิทธิ์ไปและองค์ชายสามที่หายสาบสูญไม่รู้เป็นตาย จ้าวจื่อหวนที่เป็นโอรสแท้ ๆ ของหลี่เฟยและเป็นองค์ชายที่ฮ่องเต้ทรงไว้วางพระทัยย่อมได้รับเลือกเป็นรัชทายาท แต่เขากลับไม่ได้เป็นเสียที นั่นเป็นเพราะความโชคดีของจ้าวหมิงอวี่จ้าวหมิงอวี่คือตัวเลือกที่สูสีตีคู่กับจ้าวจื่อหวน แม้เขาจะไร้มารดา แต่กลับเป็นถึงโอรสที่เกิดจากพระสนมซึ่งเป็นรักแท้ของฮ่องเต้ มีอำนาจบ้านเดิมที่ยืนหยัดยิ่งใหญ่ ทั้งยังได้ซูหวงกุ้ยเฟยที่เป็นรองเพียงฮองเฮารับเลี้ยงอุ้มชู ตั้งแต่เด็กมีผู้คนรุมล้อมรักใคร่ ทั้งที่นิสัยเย่อหยิ่งเย็นชา หลายครายังแสดงออกต่อธารกำนัลอย่างยโสโอหัง จนกระทั่งขุนนางประท้วง ฮ่องเต้ทรงกริ้ว ในขณะที่จ้าวจื่อหวนที่เผยเพียงความเป็นสุภาพชนจนเหนื่อยแทบตาย ได้รับการสนับสนุนจากขุนนางทั้งหลาย ทว่าฮ่องเต้กลับลังเลเพราะจ้าวหมิงอวี่มีความดีความชอบจากผลงานการศึกที่ยิ่งใหญ่สะสมไว้หลายปีการลอบทำร้ายกระทั่งลอบฆ่าจ้าวหมิงอวี่ไม่เคยง่าย ไม่เหมือนองค์ชายใหญ่กับองค์ชายสาม ขนาดยืมมือชาวยุท