The moment I stepped out of Heavenly, I felt like I couldn’t breathe.
Zech’s scent still clung to me—subtle cologne, danger, and something unexplainably addictive.
His words echoed in my ears. “Kung kaya ko alisin ‘yan sayo, gagawin ko.”
He said it like a promise. Like someone who meant it.
But promises from men like him? They come with sharp edges and hidden daggers.
Pumasok ako sa kotse at mabilis na isinara ang pinto. I gripped the steering wheel tightly, forcing myself to remember why I was doing this.
This isn’t about him. This is about them. My parents. Their screams. Their blood. Their silence.
At kung siya nga ang konektado sa lahat ng ‘yon, I will burn his empire to the ground. Piece by piece. Starting with his heart. And the worst part? I think he’s already offering it.
Kinabukasan, I received a message.
Unknown Number: Hope I didn’t ruin your night, Reighn. I’d like to see you again.
Zech.
I stared at my phone for a long second. Heart pounding. Not because I was thrilled—but because I knew what came next.
It’s working. He took the bait. Two nights later, I showed up again. Same club. Same bar seat.
This time, I wore white silk. Harmless. Innocent. The kind of girl you’d want to protect. The kind of illusion that traps men like Zech.
“Back for the wine?” a familiar voice said behind me.
“No. Back for the mystery,” sagot ko.
Naupo siya sa tabi ko, dressed in a charcoal black shirt, sleeves rolled, veins on his forearms prominent.
God. He’s dangerous. Not just physically. Emotionally. And I hate that I noticed.
“You looked like you had something to run from last time,” he said while sipping his drink. “Or someone to run to.”
“I’m always running,” I admitted. “The trick is to look like I’m not.”
Napangiti siya. “You fascinate me.”
“You scare me,” I shot back, eyes locking with his.
He didn’t flinch. “Good.”
He leaned closer. “Because people only fear what has power over them.”
Tumahimik kami.
The music changed to a slow, almost haunting jazz piece. That was when he asked me something I didn’t expect.
“What would you do if someone hurt your family?”
Napakagat ako sa labi. The air around us turned colder.
I felt my body tense—but I played it cool. I smiled, casually swirling the wine in my glass.
“Simple,” sagot ko. “I’d make sure they never breathe the same peace I lost.”
He didn’t react. But I saw something in his eyes. Recognition? Pain? Or guilt? I couldn’t tell.
But I could feel it. There was something buried deep inside him—something broken.
“Have you ever hurt someone innocent?” I asked softly.
He looked at me, quiet.
“I don’t believe in innocence,” he finally said.
“That’s a dangerous philosophy.”
He leaned in, his breath brushing my skin. “So is falling for someone like you.”
Those words?
They struck harder than they should’ve. I wasn’t supposed to feel anything.
But there was something about the way he said it—like he knew we were headed for disaster, but he was running straight toward it anyway. And the terrifying part?
So was I.
We ended up in one of the VIP lounges. Private. Dimly lit. Too close.
I kept my guard up, but he was getting under my skin. Every look. Every carefully chosen word. Every glance that lingered a second too long.
“So… what do you do, Reighn?” he asked.
“Something quiet. Boring,” I lied. “Numbers. Screens. Files.”
“And yet here you are… in my world.”
“I like danger sometimes,” I said, tilting my head. “It makes me feel alive.”
His eyes darkened. “And do I make you feel alive?”
I stared at him. Dead silent.
One wrong move, and this entire game would crumble.
“Yes,” I whispered, almost against my will.
His lips curved into a smirk—but there was no arrogance. It was… hunger. Possession. Obsession.
That’s when I knew. He was falling. And I was winning. But deep down, something about that didn’t feel like victory.
Hours passed like minutes. Then suddenly, we were outside the club again. Sa parking lot, nakaawang ang malamig na hangin, pero mainit ang katawan ko mula sa tensyon.
“I don’t usually do this,” he said, standing too close. “But I want to see you again. Tomorrow. My place.”
I froze. That was it. The access I needed.
If I was going to find out the truth—about him, his connections, and his crimes—I had to get closer.
Close enough to read the blood on his hands.
Or the cracks in his soul. So I smiled.
Pretending it was for him.
“Text me the address.”
He exhaled like I just gave him the whole world.
And maybe I did. Because after tomorrow… there’s no turning back.
Pagkabukas ng pinto ng penthouse ni Zech, ramdam ko agad ang bigat ng presensya niya. Tahimik ang paligid, pero parang ang bawat sulok ng silid ay humihinga kasama niya. Malamig ang hangin sa loob, pero ang katawan ko’y nag-aapoy sa tensyong hindi ko maipaliwanag.
“Welcome,” aniya, ang boses niya’y parang alon, malamig sa una pero kapag tumama sa balat, mariin at mahirap takasan.
Hindi ako sumagot. Tinapakan ko ang marble floor, marahan ang bawat hakbang, habang sinusuri ang silid. Modernong klaseng marangal—glass walls, dark wood, black and gold accents. Pero ang pinakamabigat na bagay sa kwartong ito ay hindi ang chandelier, kundi ang mga mata ni Zech na nakatutok lang sa akin.
“I had this place built for people I trust. And tonight… that’s you,” bulong niya habang marahang isinasara ang pinto.
Nasa gitna kami ng silid nang lumapit siya. Hindi ako gumalaw. Hindi rin ako tumingin. Pero ramdam ko ang init ng hininga niya sa batok ko. Mabagal. Maingat. Nakakapaso.
“Bakit ako?” tanong ko, mahina.
“Because the moment I saw you… I knew,” aniya. “You’re the kind of chaos I want to burn in.”
Ramdam ko ang pagdapo ng mga daliri niya sa balikat ko. Banayad sa simula, pero lumalalim. Hindi ko alam kung titigil ako o babagsak na lang sa kanya. Hindi ito parte ng plano ko.
Pero para bang siya ang plano. At ako ang hindi handa.
“Gusto mo bang umalis?” tanong niya, ang mga labi niya nasa gilid ng tenga ko.
Gusto ko sanang sumagot ng oo. Pero hindi ko magawa. Kasi hindi lang obsession niya ang problema. Ako rin.
I’m getting pulled in.
Hinawakan niya ang kamay ko at dinala ako sa loob ng master bedroom. Ang kama, malambot at malawak. Ang mga ilaw, dim. Puno ng init ang paligid kahit naka-aircon.
“Sabihin mong ayaw mo,” sabi niya habang marahang inihiga ako sa kama. “Sabihin mong tigilan ko.”
Pero hindi ko sinabi.
Dahan-dahan siyang yumuko. Hinalikan niya ako sa pisngi, sa baba, sa leeg. Bawat halik ay parang sumpa. Bawat haplos ay parang pakiusap. Marahan niyang tinanggal ang damit ko, ang bawat piraso ng tela ay tila saksi sa unti-unting pagbagsak ng mga panlaban ko.
“Virgin ka, ‘di ba?” tanong niya, halos hindi marinig ang tinig.
Tumango lang ako, mahina. At sa pag-amin kong iyon, mas lalong lumalim ang tingin niya.
“I’ll be gentle,” aniya. “But I won’t stop.”
Hinubad din niya ang damit niya. At sa unang pagkakataon, nakita ko siyang buo—hindi lang pisikal, kundi ang lalim ng sugat niya. Para bang hubad din ang kaluluwa niya habang nakatitig sa akin.
Pumatong siya. Hinalikan niya ulit ako mas marahan, mas malalim. Pinagapang niya ang mga labi niya sa dibdib ko, sa tiyan ko, sa balakang ko. Bawat sandali ay parang patak ng ulan sa tuyong disyerto.
Pagpasok niya, masakit. Napa-iyak ako. Pero hindi siya tumigil. Hinawakan niya ang mukha ko, hinalikan ang luha ko, at binulong, “Breathe. Let me in. Let me make you mine.”
At nang magpatuloy siya, ramdam ko ang unti-unting pagbitaw ko sa sarili ko. Hindi lang katawan ko ang ibinigay ko sa kanya pati puso ko, kahit hindi ko balak.
Ulit-ulit. Mabagal. Malalim. Hanggang sa nawala ang sakit. Napalitan ng init. Napalitan ng pagnanasa. Napalitan ng isang uri ng koneksyon na mas matalim pa sa punyal.
“Reighn…” ungol niya habang tinitigan ako. “You don’t know what you’re doing to me.”
Alam ko. Kasi pareho kami. Parehong nalulunod sa apoy na tayo rin ang nagsindi.
Pagkatapos, niyakap niya ako. Hindi siya nagsalita. Hindi rin ako. Pero sa bawat tibok ng puso namin, ramdam ko… this wasn’t just physical.
It was obsession dressed as love.
And I was willingly walking into the fire.
Hindi ko alam kung ilang araw na ang lumipas. Sa Heaven Island, walang oras, walang kalendaryo, at tila walang hangganan ang bawat araw na kasama siya. Para bang sinadya niyang gawin itong lugar na hindi ko basta-basta matatakasan, hindi lang sa pisikal kundi pati sa emosyonal."Kumain ka na ba?" tanong ni Zech habang naka-upo kami sa veranda. Nakatanaw siya sa dagat, pero ang katawan niya, palaging nakapaling sa direksyon ko—parang bantay."Hindi ako gutom," sagot ko.Lumapit siya, dahan-dahan, tulad ng laging ginagawa niya. Walang sigaw. Walang galit. Pero ramdam mo ang panganib sa bawat kilos. Parang lobo na nag-aanyong aso."You need to eat, mon amour. I won’t allow you to starve yourself just because you’re trying to prove something.""I’m not proving anything," sagot ko, pero mababa lang ang tono ko. Hindi ko na kayang makipagsigawan. Pagod na ako.Zech crouched beside me. He took my hand, pressing it against his chest. "Nararamdaman mo ba? This heart beats for you. Wala nang ib
lang oras ang lumipas mula sa gabing tinuluyan ko siya—o siya ang tumuluyan sa akin. Tahimik ang paligid nang magising ako. Malambot ang kama, malamig ang hangin mula sa aircon, at ang amoy ng tabako’t mamahaling pabango ay bumalot sa buong kwarto. Pero wala siya.Agad akong tumayo. My body ached from last night’s madness. Every mark on my skin was a reminder of how far I let him in. I dressed up quickly. Isang iglap lang ang kailangan para matauhan. Kailangan kong umalis bago pa mahuli ang lahat. Before I lose more than just myself.But as I reached for the door—Click. The lock twisted. Zech.Nakatayo siya sa tapat ng pinto, hawak ang cellphone, pero ang titig niya’y diretso sa akin. Parang binabasa niya ang plano ko. Parang wala akong maitatago.“Where are you going, mon amour?” tanong niya, halos bulong.“Uuwi. Tapos na 'to.”He tilted his head, then shut the door slowly behind him. “You think I’ll let you go after last night?”I swallowed. “It meant nothing.”“It meant everything
Kinaumagahan ay nagpunta ako sa kanyang Bar, like usual he was there. I keep going for months and he is there, waiting for me like obsessed man. Mainit ang hangin sa loob ng VIP room ng Heavenly. Tahimik ang paligid, pero ramdam mo ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nasa kabilang dulo siya ng sofa, pero para bang kahit anong layo niya, sinasakal pa rin ako ng presensya niya.Zech Chartreuse. The man I was trained to destroy. The man whose name made my skin crawl. Pero bakit ngayon, bawat tingin niya sa'kin, parang ako naman ang nawawala sa kontrol?He leaned forward, his elbows resting on his knees, staring at me like I was a puzzle he wanted to solve with his hands."Reighn," he said my name slowly, like he wanted to taste every syllable. "Alam mo bang nakakalasing kang panoorin?"Napangiti ako ng pilit. "Kahit hindi ako lasing, ikaw na ang gumugulo sa ulo ko."He smirked, then stood. Slowly, he walked over to me, stopping just inches away. "Hindi ko alam kung sino ka. Pero gusto
The moment I stepped out of Heavenly, I felt like I couldn’t breathe.Zech’s scent still clung to me—subtle cologne, danger, and something unexplainably addictive.His words echoed in my ears. “Kung kaya ko alisin ‘yan sayo, gagawin ko.”He said it like a promise. Like someone who meant it.But promises from men like him? They come with sharp edges and hidden daggers.Pumasok ako sa kotse at mabilis na isinara ang pinto. I gripped the steering wheel tightly, forcing myself to remember why I was doing this.This isn’t about him. This is about them. My parents. Their screams. Their blood. Their silence.At kung siya nga ang konektado sa lahat ng ‘yon, I will burn his empire to the ground. Piece by piece. Starting with his heart. And the worst part? I think he’s already offering it.Kinabukasan, I received a message.Unknown Number: Hope I didn’t ruin your night, Reighn. I’d like to see you again.Zech.I stared at my phone for a long second. Heart pounding. Not because I was thrilled—bu
May mga gabing tahimik, pero masakit.Gabi ngayon na tahimik. Pero ang sakit… buo pa rin.Yung sakit ng nawalan ka, at yung sakit ng kailangan mong ngumiti sa harap ng lalaking konektado sa taong pumatay sa pamilya mo.Isang taon kong hinanap ang lalaking ‘yon. At sa wakas—narito ako. Sa lugar kung saan ko siya makikita. Maaaring hindi siya ang bumaril. Pero alam kong may alam siya. At kung may paraan para mapalapit ako sa kanya, ito na ‘yon.His name is Zech Chartreuse.Bilyonaryo. Club owner. Dangerous. Secretive. Cold-blooded, sabi ng mga report. Pero hindi siya kilala ng publiko bilang kriminal.Ako lang ang may dahilan para hanapin ang anino niya.At tonight… I’ll let him find me first.Nasa loob ako ng Heavenly, isa sa pinaka-high-end na clubs sa lungsod. Soft black velvet ang upuan, puro amber lights, at may jazz music na parang malungkot na bulong sa background. I wore a simple black satin dress—classy pero hindi cheap. Sakto para mapansin, pero hindi para pag-isipan.This isn
Ang dami kong pinangarap noon.Tahimik na bahay. Masayang pamilya. Yakap ng magulang tuwing gabi. Isang mundong walang patayan, walang sigawan, walang luha.Pero lahat ng ‘yon, binura ng isang gabi.Isang gabi ng putok ng baril. Sigawan. At dugo.Kaya simula noon, isa lang ang plano ko—gantihan ang taong pumatay sa kanila.At ngayon, nasa harap ko siya. Hindi bilang kaaway, kundi bilang isang taong... minahal ko. Tanga, ‘di ba?Si Zech Chartreuse.Ang lalaking bumuo at sumira sa akin.Nakita ko siyang bumaba ng sasakyan—mabilis ang lakad, punong-puno ng tensyon. Nanginginig ang kamay ko, pero hindi dahil sa takot. Sa galit.Gusto ko siyang suntukin. Gusto ko siyang yakapin. Pero hindi ko alam alin ang uunahin.“Mon amour…” he whispered the nickname he used to call me. Ang boses niya, parang galing sa bangungot na ayaw ko nang balikan.His eyes fell on my stomach. I saw the way his world shattered. And yet, I stood there like stone.“What are you doing here?” malamig kong tanong. Walan