KABANATA 1

May mga gabing tahimik, pero masakit.

Tulad ngayon gabi kahit na tahimik. Pero ang sakit… buo pa rin.

Yung sakit ng nawalan ka, at yung sakit ng kailangan mong ngumiti sa harap ng lalaking konektado sa taong pumatay sa pamilya mo.

Isang taon kong hinanap ang lalaking ‘yon. At sa wakas—narito ako. Sa lugar kung saan ko siya makikita. Maaaring hindi siya ang bumaril. Pero alam kong may alam siya. At kung may paraan para mapalapit ako sa kanya, ito na ‘yon.

His name is Zech Chartreuse.

Bilyonaryo. Club owner. Dangerous. Secretive. Cold-blooded, sabi ng mga report. Pero hindi siya kilala ng publiko bilang kriminal.

Ako lang ang may dahilan para hanapin ang anino niya.

At tonight… I’ll let him find me first.

Nasa loob ako ng Heavenly, isa sa pinaka-high-end na clubs sa lungsod. Soft black velvet ang upuan, puro amber lights, at may jazz music na parang malungkot na bulong sa background. I wore a simple black satin dress, classy pero hindi cheap. Sakto para mapansin, pero hindi para pag-isipan.

This isn’t about seduction.

It’s about access.

Tahimik akong umupo sa bar. Tumikim ng red wine. Kalmado ang kilos ko pero alerto ang puso ko.

Sa kabila ng mga ingay ay ramdam ko ang nakakakilabot niyang presyensya. At hindi ako nagkamali dahil kahit sa kabila ng mga tao ay nagawa niya akong pansinin. Hindi naman din sa nagmamayabang ako, pero alam ko na may taglay din ako kagandahan. My mother is half spanish, that's why I got this feature from her.

Here is he.

May presensyang umupo sa aking tabi—mabigat, mainit, at malamig nang sabay. Hindi ko pa siya tinitingnan, pero alam ko. Siya ‘yon.

Dahan-dahan akong lumingon.

Zech Chartreuse. Tall. Dressed in all-black. Sharp jaw, piercing eyes. He looked like sin in a suit.

At ang mas delikado?

Yung paraan ng pagtingin niya sa akin. Parang ako ang simula at dulo ng gabi niya.

“Hindi ka mukhang pangkaraniwan,” he said, approaching me.

“Neither are you,” sagot ko agad, deadpan.

“Zech,” sabay abot ng kamay.

Hindi ko tinanggap. “I don’t touch strangers.”

Ngumiti siya. Genuine. No offense taken.

“Then let me stop being one.”

I didn’t expect that.

Alam ko na bakit maraming babae ang nahuhumaling sa kanya, he has this face that you will die for and I hate his guts for it. Alam niya paano gamitin ang kanyang kagwapuhan. He gave me wine and I accepted it while I gave him a flirty smile. 

Small talk. Flirty talk.

Pero sa mga mata niya, ay tila hinuhubaran na ako. 

Ang bawat tanong niya, parang sinusukat ako.

“Reighn,” I told him.

Fake name, of course. Hindi niya dapat ako makakilala bilang Asul Xyreighn. Hindi pa ngayon.

“Reighn,” he repeated, softly. Like he was tasting it.

“Unusual name.”

“Because I’m not usual,” I said, smiling slightly.

“Agree,” he whispered. “There’s something about you. Feels like... you don’t belong here. But you own the room.”

Napahinto ako.

‘Yan ang sinabi ng tatay ko sa akin noon. 'You were born to take up space in rooms people say you don’t belong in.'

A sharp ache hit my chest.

I smiled through it. “Do all your lines sound that practiced?” he asked.

“No. Just the ones I mean.”

“Tell me something real,” sabi niya.

Tumigil ako. I could lie. I should lie.

But instead, I whispered, “I lost my parents when I was ten. They were murdered.” dahil yun naman ang totoo, eh. He killed them and I will give the favor back. 

Tahimik siya.

“I saw everything,” I added. “I haven’t been able to sleep in peace since.”

His face tightened, but he stayed calm.

“You ever find out who did it?” tanong niya, mababa ang boses.

“Not yet.”

But I will.

You’re the start.

After that, inimbita niya akong sumama sa rooftop. Exclusive area ng club niya. Tahimik. Walang ibang tao. City lights all around us, pero sa gabi na ‘yon, parang kami lang dalawa ang mundo.

Nasa gilid kami. Humihip ang hangin. Siya ang unang nagsalita.

“Do you always carry that sadness in your eyes?”

“Do you always pretend you don’t?”

Nagkatitigan kami. Walang nagsalita ng ilang segundo.

“Kung kaya kong alisin ‘yan sayo, gagawin ko. Kahit ‘di ko pa alam kung sino ka.” he added.

I looked away.

“Careful,” sabi ko. “You don’t know what you’re offering.”

“Then let me find out,” he said, moving one step closer.

Ang daming bawal. Bawal akong mapalapit. Bawal akong magtiwala. Bawal akong mahulog.

Pero sa gabi na ‘yon, habang tinitingnan ko ang mga mata niya, puno ng damdaming hindi niya masabi pakiramdam ko ako ang nawawala sa sarili kong laro.

He never touched me. Pero ramdam ko siya sa buong paligid. And I hated it.

Because for the first time in years... I didn’t want to be alone.

He looked at me like he’d tear the world apart just to know me. And that was dangerous.

Because when I finally destroy him, when he finds out who I am and what I came here for…

Either ako ang luluhod para patawarin niya ako.

O siya ang luluhod sa harap ng multo ng pamilyang sinira ng pangalan niya.