SIMULA - ANG PAGTATAGO

Ang dami kong pinangarap noon.

Tahimik na bahay. Masayang pamilya. Yakap ng magulang tuwing gabi. Isang mundong walang patayan, walang sigawan, walang luha.

Pero lahat ng ‘yon, binura ng isang gabi.

Isang gabi ng putok ng baril. Sigawan. At dugo.

Kaya simula noon, isa lang ang plano ko—gantihan ang taong pumatay sa kanila.

At ngayon, nasa harap ko siya. Hindi bilang kaaway, kundi bilang isang taong... minahal ko. Tanga, ‘di ba?

Si Zech Chartreuse.

Ang lalaking bumuo at sumira sa akin.

Nakita ko siyang bumaba ng sasakyan—mabilis ang lakad, punong-puno ng tensyon. Nanginginig ang kamay ko, pero hindi dahil sa takot. Sa galit.

Gusto ko siyang suntukin. Gusto ko siyang yakapin. Pero hindi ko alam alin ang uunahin.

“Mon amour…” he whispered the nickname he used to call me. Ang boses niya, parang galing sa bangungot na ayaw ko nang balikan.

His eyes fell on my stomach. I saw the way his world shattered. And yet, I stood there like stone.

“What are you doing here?” malamig kong tanong. Walang emosyon. Kahit gusto nang tumulo ng luha ko, pinigilan ko. Hindi siya karapat-dapat makita ‘yon.

“Let’s go back to the island,” pakiusap niya, pilit pinapakalma ang sarili.

Ngumisi ako ng mapait. “At bakit ako sasama sa’yo?”

Tumalikod siya saglit. Dinakot ang buhok. I can tell he’s unraveling.

“Because you’re pregnant with my child!”

Napaatras ako. Hindi sa takot. Kundi dahil… sakit. Kasi bakit parang siya pa ‘yung nasasaktan?

Tinampal ko ang kamay niyang gustong hawakan ang tiyan ko.

“You don’t even know if it’s yours,” I spat. “Nagpapatawa ka ba? Sa tingin mo ba hahayaan ko ang anak ko na magkaroon ng amang mamamatay-tao?”

His face dropped. Para siyang batang napagalitan.

“Reighn, I—”

“Save it,” I snapped. “I let you f*ck me, yes. But that doesn’t mean I ever loved you. Ginamit lang kita.”

Ramdam ko ang sakit sa sarili kong boses pero kailangan kong maging matatag. Kailangan kong paniwalain ang sarili ko na totoo ang sinasabi ko.

“Part of my past!” sigaw niya. “That’s not who I am anymore!”

“But your past still dictates your future!” I shouted.

Nagkatinginan kami. Sa mata niya, para siyang nabaliw. Sa mata ko? Nawasak.

“Paano mo ako kayang husgahan nang hindi mo alam ang buong kwento ko?” garalgal na ang boses niya.

Ipinikit niya ang mata niya. Tumagilid. Napaluhod.

I froze.

Zech… lumuhod?

Ang lalaking walang iniyakan. Walang sinukuan. Ngayon, nasa harap ko, umiiyak at nagmamakaawa.

“I can take your anger,” he choked. “But please… don’t take my child away from me.”

Gusto kong tumakbo. Lumayo. Umiwas sa bigat ng sandaling ‘to.

Pero ang puso ko—‘yong puso kong pilit kong pinatigas—pumuputok na sa dami ng emosyon

“You don’t deserve to be happy,” I said, kahit hindi ko alam kung para sa kanya ‘yon… o para sa sarili ko.

He nodded. Tinanggap niya ang sentensya ko, kahit kitang-kita ang desperasyon sa mukha niya.

“But you’re pregnant,” he whispered again, like he’s begging the universe to make it not a lie.

And I shattered him more.

“You’re not the father,” I said coldly. “May ibang lalaki. Ginawa ko ‘yon habang tayo pa. Kasi gusto kong sirain ka.”

Napaatras siya. Parang binagsakan ng mundo.

I lied. Pero kailangan.

Kasi kung hindi ko siya itutulak palayo, babalik ako sa kanya. At sa pagbalik kong ‘yon… baka tuluyan akong masaktan.

“Y-You’re lying,” bulong niya.

I didn’t answer. I just looked away.

“Reighn… I can be a good father. I’m trying to change. I’ll even surrender. Kahit hindi mo ako mahalin, gusto ko lang makasama kayo…”

His voice broke. And for the first time, hindi na si Zech ‘yung nakikita ko. Kundi isang lalaking basag, durog, wasak.

He tried to hug me. This time, I let him. His face pressed against my stomach, like he’s talking to the child I’m carrying. And it wrecked me.

“I was never yours,” bulong ko. “Please… let me go.”

“Do you love him?” tanong niya, boses punong-puno ng pakiusap.

Tell him no. Lie. I have to lie.

“I love him.” Tumayo siya. Nakita ko ang pagbagsak ng balikat niya. Ang paglamlam ng mga mata.

“Mon amour,” he said, “be happy. You deserve the world.”

Hinalikan niya ako sa labi—marahan, mahina, puno ng paalam.

“Not all love is real,” I whispered, kahit hindi ko alam kung para sa kanya o sa sarili ko. “And when it’s real, it always ends in tragedy.” Lumakad ako palayo.

Hindi ko na nilingon pa. Kasi kung lumingon ako… babalik ako.

At sa muli kong pagbabalik, baka patawarin ko siya.

At hindi ko ‘yon pwedeng gawin. Hindi sa isang lalaking minahal ko… pero pumatay sa mga taong una kong minahal.

Sa isip ko, narinig ko ang boses niya. Ang huling linya niya.

“At tulad ng sinabi ko, hihintayin kita sa dulo… pero hindi kita pipilitin na piliin ako.”

Zech Chartreuse.

The monster I loved.

And maybe… the only man who ever truly loved me back.