All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 171 - Chapter 180

สีหน้าของฮ่องเต้เฉียนไม่น่าดูเป็นอย่างยิ่งเป็นอีกครั้งแล้ว ที่ฉิงหมิงบีบให้เขาต้องตกอยู่ในสถานภาพเช่นนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าดวงชะตาของฉินหมิงนั้นขัดแย้งกันกับตนเอง และทุกครั้งก็ล้วนเป็นเช่นนี้ดึงทุกคนเข้าสู่หลุมพรางของตัวเอง และบีบให้ยินยอมตามความคิดของตัวเองฮ่องเต้เฉียนต้องรู้สึกเช่นนี้อีกครั้งว่า สถานะสูงสุดที่บัญชาการได้ทั่วทั้งแผ่นดินของตนเองนี้มิอาจบังคับใช้ได้เต็มที่“มิได้ จะต้องมอบให้!”ในขณะที่ทุกคนที่อยู่ทางด้านนี้กำลังเอะอะโวยวายเย่โส่วเจียง"ผู้ซื่อตรง"ก็ก้าวออกมาในฐานะหนึ่งในเสาหลักของต้าเฉียน เขายืนอยู่เบื้องหน้าทุกคนและคำรามเสียงดังขึ้นมาว่า“หากมิยอมมอบเสบียงอาหารและเงินอุดหนุนในเวลาเช่นนี้ แล้วขวัญกำลังของแนวหน้าสูญสิ้น ใครจะรับผิดชอบในส่วนนี้ได้บ้าง?”“การที่เซียวเทียนเช่อและหยางเหลียนไม่สนับสนุนนั้น ก็เป็นเรื่องจริง ถึงแม้ว่าท่านอ๋องจะกระทำการหุนหันพลันแล่นเกินไป แต่เรื่องนี้มิได้เกี่ยวข้องกับสงครามแต่อย่างใด และมิได้เกี่ยวข้องกับทหารทุกคนโดยสิ้นเชิง”“ฝ่าบาท ควรมอบสิ่งของที่ต้องการให้ทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ!”การปรากฏตัวของเขาเท่ากับการหาทางออกให้ฮ่องเต้เ

ฉินหมิงตบโต๊ะทันที พลางตะโกนใส่เขาด้วยเสียงดัง ถึงเวลานี้แล้ว คาดไม่ถึงว่าฮุยหมิงยังกล้าเล่นลูกไม้ต่อหน้าเขาอีกฮุยหมิงถลึงตาใส่ พร้อมเอ่ยคำพูดอย่างท้าทาย“ว่าอะไรนะ? เสียงดังแล้วคิดว่าเก่งนักหรือไร?” “คิดว่าข้าจะกลัวเจ้าจริง ๆ หรือ!”พรึบ ๆ ๆ ! ทหารกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างหลังฮุยหมิงชักอาวุธออกมาอย่างรวดเร็วทั้งสองฝ่ายจ้องปะทะกัน บรรยากาศก็คุกรุ่นเป็นอย่างมาก “ข้ามิได้จะมาเจรจากับเจ้า เพียงแจ้งให้เจ้าทราบ ว่าให้เอาของมาส่งมอบด้วย”ฉินหมิงมองพวกเขา โดยไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย แต่จู่ ๆ เขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ และเอ่ยถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา “ทู่ฉียังมีชีวิตอยู่ สามารถส่งคืนพวกเจ้าได้”“ส่วนอีกคนหนึ่งที่ชื่อหูหลาน ตายแล้ว”นี่ถือเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่กดทับฮุยหมิงเอาไว้ อันที่จริงเขาก็เคยคิดเอาไว้อยู่บ้างแล้ว การที่ฉินหมิงมิเคยได้รับการขัดขวางใด ๆ มาเป็นเวลายาวนานเช่นนี้ ไม่แน่ว่าสหายทั้งสองของตนอาจจะตายไปแล้วแต่เขายังไม่เชื่อ อย่างไรเสียก็ไม่มีข่าวคราวใด ๆ แต่วันนี้ฉินหมิงได้ทำลายจินตนาการของเขาเสียสิ้น“ข้าให้เหมืองแร่แก่เจ้าสามเหมือง แต่ยางพาราจำเป็นจะต้องกำหนดรา

“ช่างเถิด ท่านช่วยเล่าให้ฟังหน่อยเถิดว่ายาปฏิชีวนะนั้นทำอย่างไร? หม่อมฉันเห็นว่าท่านเขียนสิ่งนี้เอาไว้ในรายการด้วย”ว่านซูสมกับเป็นคนของหอการค้าหลิ่งหนานจริง ๆ นางนึกถึงข้อแลกเปลี่ยนใหม่ได้ในทันทีอันที่จริงช่วงนี้แค่ผงชูรส น้ำมันหอย ซีอิ๊วและวัตถุดิบเหลือใช้ทุกชนิดที่ฉินหมิงนำออกมา ก็สามารถทำให้ขอการค้าหลิ่งหนานทำกำไรได้มากโขแล้วนี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่าเพราะเหตุใดว่านซูจึงยอมให้ฉินหมิงติดหนี้โดยไม่ใช้คืนได้เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายเอ่ยปากต้องการยาปฏิชีวนะ ฉินหมิงจึงยิ้มเจื่อน ๆ แล้วกล่าวว่า“สมกับที่เป็นหัวหน้าหอการค้าหลิ่งหนานจริง ๆ สายตาช่างเฉียบคมยิ่งนัก”“ขอบพระคุณท่านอ๋องที่ชื่นชมเจ้าค่ะ...”ว่านซูหัวเราะเบา ๆฉินหมิงยังไหล่เล็กน้อยแล้วกล่าวว่า“มิต้องขอบคุณหรอก ครั้งก่อนเจ้าพูดถึงรางวัลอันหวานชื่นนั่น...”ว่านชิงค่อนข้างงุนงง หลังจากนั้นจึงปิดปากของเขาอย่างตื่นตระหนก แล้วหันไปชำเลืองมองกวนเยว่อย่างประหม่า“อย่าพูดส่งเดชไป หม่อมฉันหมายถึงรางวัลลับต่างหากล่ะเจ้าคะ”“รางวัลลับ? เจ้าคงมิได้หมายถึงไม่ทำตามสัญญาใช่หรือไม่”ฉินหมิงกำลังจะโมโห ก็มีเสียงของกวนเยว่ดังมาจากที่ไกล

เวลานี้แม้แต่เฉาชวนสีหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความปีติยินดีในยุคสมัยนี้ กำลังการขนส่งคือสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ว่าทำสิ่งใดก็หนีไม่พ้นการรวบรวมและกระจายสินค้าและวัตถุดิบ“หลีกไป หลีกไป! ให้ข้าลองดูบ้าง!”หลิวฉ่วงเห็นเฉาชวนขี่รถสามล้ออยู่ไม่ยอมปล่อย เขาที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ อย่างร้อนใจจึงพุ่งเข้าไป แล้วแย่งมือจับทันที“เจ้าหมอนี่ ช่างใจร้อนเสียจริง!”เฉาชวนลุกขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์หลิวฉ่วงรีบขึ้นไป ควบรถสามล้อขี่ตรงออกไปนอกค่ายทหารฉางไป๋ซานที่อยู่ข้างกายฉินหมิงก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า“คนหมอนี่มันหุนหันพลันแล่นนัก คงจะมิเกิดเรื่องอะไรใช่หรือไม่ กระหม่อมขอไปดูสักหน่อยนะขอรับ”ฉินหมิงพยักหน้า ให้เขาตามไปดูไม่นานนัก ฉางไป๋ซานก็กลับมายังค่ายทหารด้วยสีหน้าที่เต็มไปความโมโห“พลิกคว่ำไปแล้ว”“อะไรนะ?”ทุกคนต่างก็ตกตะลึงฉางไป๋ซานจึงอธิบายว่า“ท่านอ๋องขอรับ หลิวฉ่วงคิดว่าข้าจะไปแย่งเขาเล่นรถสามล้อ จึงออกแรงถีบสุดชีวิตไปบนถนนหลวง”“ถนนหลวงนั้นขรุขระ แล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กผู้นี้ไปสะดุดเข้ากับสิ่งใด จึงพลิกคว่ำลงไปยังคันนาที่อยู่ด้านข้างโดยตรง”“ข้ากลับมาเพื่อจะพาคนสองสามคนไปช่วยยกรถขึ้นมา

เมื่อเอ่ยถึงคนคนนี้ สีหน้าของฟางชิงหย่วนก็หม่นหมองลงมา ดูเหมือนว่ากำลังเสียเปรียบเขาอยู่ ฉะนั้นจึงรีบกลับมาทางด้านนี้อย่างเร่งด่วน ให้คนของหูซีมาทำการค้าถึงหลิ่งหนาน มันเกินไปแล้วจริง ๆ สถานที่ทางด้านนั้นเดิมทีก็มั่งคั่งอยู่แล้ว หากไม่ให้หลิ่งหนานไปทำกำไรทางด้านนั้นก็มิเป็นไร แต่กลับยังโหยหาสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหลิ่งหนานอีกด้วย อู๋ติ้งโปคนนี้ ฉินหมิงก็เคยได้ยินชื่ออยู่บ้าง เป็นคนที่หลายปีมานี้มิได้เด่นดังอะไรนัก เดิมทีเป็นขุนนางใหญ่ ดูแลรับผิดชอบงานของเขตเจียงเจ้อ และมีผลงานอยู่บ้าง เพียงแต่นึกไม่ถึงเลยว่า เจ้าหมอนี่จะเป็นคนของเซียวซูเฟยเช่นกัน “มิได้มาดีเป็นแน่”“ใช่แล้ว ท่านอ๋อง เราต้องรีบจัดการ”ฟางชิงหย่วนกล่าวอย่างจริงจัง ถึงแม้จะถูกตกเป็นเป้า แต่เขายังคิดหาโอกาสพลิกสถานการณ์อยู่ “เช่นนั้นสามวันก็ได้ ภายในสามวันจะส่งสามล้อจำนวนหนึ่งไปให้เจ้าใช้ก่อน”มังกรมิอาจข่มงูเจ้าถิ่นได้ คิดจะยื่นมือเข้ามา ทำการค้าในอาณาเขตของตน แน่นอนว่าจะต้องหาโอกาสจัดการพวกเขาให้ได้ เพียงแต่เกี่ยวกับเรื่องเครื่องทอผ้าที่รั่วไหลออกไป อีกทั้งยังรั่วไหลไปเป็นวงกว้าง ฉินหมิงก็รู้