All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 151 - Chapter 160

เสียง ‘ฟิ้ว’ ดังขึ้น!ท่ามกลางความมืด มีลูกธนูดอกหนึ่งที่แม้แต่หัวธนูก็เป็นสีดำ พุ่งเข้ามาพร้อมกับเสียงแหวกอากาศ แล้วร่อนลงเป็นแนวโค้งฮุยหมิงรีบหลบอย่างลนลานปัง!ลูกธนูพุ่งทะลุไหล่ของฮุยหมิง จนทิ้งรูที่มีเลือดอาบโชกไว้หนึ่งรูเลือดสาดกระเซ็น!“เกิดอะไรขึ้น!?”แม้แต่เหล่าองครักษ์ที่รายล้อมรอบกายฮุยหมิงก็ตะลึงงันแล้วฟ้าที่มืดเช่นนี้ ระยะที่ไกลเช่นนี้ สามารถยิงโดนในตอนกลางวันก็ยังพอรับได้ เหตุใดแม้แต่กลางคืนก็แม่นเช่นนี้?“รีบไปก่อน!”ฮุยหมิงก็สงสัยเช่นกัน แต่เวลานี้ไม่ว่างที่จะมาพูดอะไรแล้ว จำเป็นต้องรีบพาพวกเขาไปจากที่นี่ก่อน“ฟู้……!”บนกำแพงเมืองที่ใกล้จะพังทลาย เฉาชวนถอนหายใจยาวทีหนึ่งก้มมองกำแพงเมืองที่โยกเยกและทำหน้าที่ของมันเสร็จแล้วตรงเบื้องล่าง เฉาชวนออกคำสั่ง“พาคนไปเสริมความแข็งแกร่งของกำแพงเมือง ให้พลหน้าไม้เข้าประจำที่ ครั้งต่อไปอย่าให้พวกมันเข้าใกล้กำแพงเมืองได้อีก”“รับทราบ!”เฉาชวนได้ใช้กำแพงเมืองจนถึงขีดจำกัดแล้วครั้งต่อไปจะต้องใช้มาตรการป้องกันระยะไกลมองดูหน้าไม้สามร้อยอันที่ฉินหมิงส่งมา เขารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยมีโรงฝึกฝีมือเป็นของตนเองนี่ด

คำเตือนของอู่ชิงเหย่ ทำให้หลิวฉ่วงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง“ข้าไปสนับสนุน คนของเจ้าน้อย พาทู่ฉีตามมาทีหลังก็แล้วกัน”กองทัพของฉินหมิงมีม้าศึกไม่มากนักม้าศึกเกือบทั้งหมดของค่ายทหารอู่เวย ล้วนมอบให้หลิวฉ่วงที่ตระเวนอยู่ข้างนอกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วตอนนี้ม้าศึกเหล่านี้เป็นที่ต้องการพอดีแม้เพิ่งผ่านศึกใหญ่มาหมาดๆ หลิวฉ่วงก็ไม่สนใจความเหนื่อยล้า เขาพาคนมุ่งหน้าไปยังใต้เนินเขาที่อยู่ด้านหลังทันทีที่นั่นมีม้าศึกสำรองของพวกเขาเดิมทีเพื่อไม่ให้ถูกพบเห็น พวกเขาจึงเหลือคนไว้ที่นี่ส่วนหนึ่ง ให้ดูแลม้าศึกที่ใช้สำหรับสับเปลี่ยน“ไปสนับสนุนทิศทางที่มีพลุสัญญาณเมื่อครู่!”“รับทราบ!”ทุกคนปีนขึ้นหลังม้า แล้วควบม้าพุ่งออกไปทันที!ขณะเดียวกัน ฉินหมิงได้เผชิญหน้ากับหูหลานแล้วเพื่อความปลอดภัย ในมือหูหลานจึงมีทหารมากกว่าทู่ฉี และเข้ามาลึกกว่าทู่ฉีเช่นกันเขานำทัพมากกว่าสองพันคน ปิดล้อมทัพพันกว่าคนของฉินหมิงเอาไว้ทั้งหมด“ท่านแม่ทัพ เหมือนคนผู้นี้จะเป็นฉินอ๋อง!”ไม่นานก็มีคนในกองทัพหนานหมานจำฉินหมิงได้ หูหลานเบิกตากว้าง มองไปทางฉินหมิงด้วยความประหลาดใจดูเหมือนทู่ฉีพูดถูก ฉินอ๋องไม่ได้รับ

หลังจากหูหลานหมดสติกึก ๆ ๆ……เสียงกีบม้าดังระงม ฝุ่นคละคลุ้งท่ามกลางความมืดกองทัพหนานหมานแตกพ่าย วิ่งหนีตายกันกระเจิดกระเจิงฉางไป๋ซานอยากไล่ตาม กลับเห็นแสงไฟสว่างขึ้นจากระยะไกลในเวลานี้“ท่านอ๋อง หลิวฉ่วงมาแล้ว”ฉินหมิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน หยิบกล้องส่องทางไกลออกส่องมาดูหลังจากยืนยันว่าเป็นหลิวฉ่วง ก็พยักหน้าเบาๆ แล้วกล่าว“ไม่ต้องตามแล้ว ไปรวมพลกับหลิวฉ่วง ดูก่อนว่าสถานการณ์ของเขาเป็นอย่างไรบ้าง”เมื่อครู่ตอนฉินหมิงยิงพลุสัญญา เขาเห็นทางหลิวฉ่วงก็ยิงพลุสัญญาณต้องการกำลังสนับสนุนเช่นกัน“เหล่าหลิว ตอนแรกเจ้าบอกว่าสามพันคน ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้มาก็ไม่ต้องสนับสนุนไม่ใช่หรือ?”เมื่อเห็นหลิวฉ่วงเข้ามาใกล้ ฉินหมิงก็กล่าวเย้าแหย่ทันทีหลิงฉ่วงอึ้งไปชั่วขณะ“ท่านอ๋อง กระหม่อมบอกเมื่อไรว่าต้องการการสนับสนุน?”ไม่นานเขาก็เข้าใจแล้ว และหันไปกระชากคอเสื้อของทหารที่อยู่ข้างกาย “ไอ้เวรเอ้ย ยิงสัญญาณขอการสนับสนุนอะไรของเจ้า?”“เห็นหรือไม่ว่าทำข้าขายหน้าแล้ว?”ทหารที่ถูกกระชากรีบอธิบาย“เปล่า……เปล่านะท่านแม่ทัพ สัญญาณที่ข้ายิงออกไปคือพบกองศัตรู กำลังปะทะกัน สามารถให้การสนับสนุน

“ข้าไปกับเจ้า!”เมื่อหลิวฉ่วงได้ยินแผนถ่วงเวลาเช่นนี้ ก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันทีหากทำงานนี้สำเร็จ พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลการไล่ล่าในภายหลังอีกแล้วอู่ชิงเหย่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แล้วกล่าวด้วยสีหน้ารังเกียจ“เหล่าหลิว เจ้าไม่ต้องไปหรอก ทหารของเจ้าไม่เหมาะกับการรบแบบจู่โจม”คำพูดของเขามีเหตุผลมาก เส้นทางในป่าเขาซับซ้อน เหมาะกับทหารที่แข็งแรงและเคลื่อนพลได้เร็วทหารกองหน้าของหลิวฉ่วงแข็งแกร่งก็จริง แต่ความสามารถในการรบต่อเนื่องย่อมสู้ทหารของอู่ชิงเหย่ไม่ได้หลังจากฉินหมิงครุ่นคิดก็เอ่ยปาก“ใช้ทั้งสองวิธีพร้อมกัน เจ้าไปลอบโจมตี ส่วนหลิวฉ่วงโจมตีจากทางด่านหนิงหมิง”“พ่ะย่ะค่ะ”พวกเฉาชวนพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากหารือแผนการรบในขั้นต่อไปเสร็จตอนถึงเวลากินข้าวกลางวัน ฉินหมิงลากอู่ชิงเหย่มาคุยกันสองคน“ไปครั้งนี้ เจ้าลองหาเหมืองของหนานหมานกับสิ่งของที่ชื่อยางพาราให้หน่อย”“ยางพาราคืออะไร?”เป็นไปตามที่ฉินหมิงคาดการณ์ อู่ชิงเหย่ไม่รู้จักอะไรคือยางพาราฉินหมิงจึงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมายื่นให้เขาแล้วอธิบาย“เขียนไว้บนนี้หมดแล้ว”“พ่ะย่ะค่ะ”อู่ชิงเหย่พยักหน้า แม้เขายังไม่รู้เรื่องก

“แปลกจริงๆ ข้าหยิบอาวุธแล้ว พวกเจ้ายังเข้ามาอีก”“จะว่าไป……หน้าไม้กลที่เขาทำก็ร้ายกาจนัก!”เมื่อนึกถึงร่างเงาสูงใหญ่ที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืน กวนเยว่ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันทีแต่การกระทำในมือของนางไม่ได้หยุดลงและพลางสั่งทหารข้างกายที่ว่างอยู่ กระจายตัวออกไปตามปีกข้างหลังจากหูหลานตาย ทหารที่เหลือก็แตกกระเจิงทันที เวลานี้กำลังเตรียมตัวหนีแล้วแต่หลังจากวิ่งออกไปได้สองก้าว พวกเขาจึงจะรู้ตัว!กองคาราวานสินค้าที่อยู่ด้านหลัง……วิ่งเร็วกว่าพวกเขาเสียอีก!ม้าศึกของคนเหล่านี้ เป็นม้าที่ว่านซูคัดสรรมาโดยเฉพาะ หลังจากฉินหมิงไปเพราะไม่ต้องเร่งหาม้าศึกให้กองทัพหลักแล้ว ว่านซูชวนกวนเยว่ไปด้วยกัน การคัดเลือกจึงละเอียดมากเป็นพิเศษม้าทุกตัวที่ถูกเลือกมาล้วนเป็นม้าชั้นยอดทั้งสิ้นเสียงกรีดร้อง เสียงอ้อนวอน เริ่มดังระงมไปทั่วสนามรบแต่ไม่นานนัก เนินเขาเล็กๆ แห่งนี้ก็สงบลง“สั่งให้คนไปแจ้งซ่งติ้งเซิง ให้เขามาเก็บกวาด พวกเราไป”กวนเยว่ไม่รู้ตัวตนของหูหลาน ต่อให้รู้แล้วก็จะไม่เสียเวลากับเขาที่ตายแล้วนางหมุนกายทิ้งคำสั่งไว้ ก็พาคนออกเดินทางต่อทันทีราวกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยระหว่า