ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว のすべてのチャプター: チャプター 341 - チャプター 350

ฉินหมิงเคยปรึกษากับอี้ฮั่วฟูก่อนหน้านี้แล้วว่า จะมีการแจกป้ายพิเศษในหอสุราของพวกเขาแค่เป็นลูกค้าที่มารับประทานอาหารเป็นประจำ ก็มีสิทธิ์รับป้ายตามระดับการใช้จ่ายในแต่ละปีส่วนใหญ่ก็จะได้รับส่วนลดหนึ่งส่วนสิบของราคาเต็ม แต่ถ้าใช้จ่ายถึงหนึ่งพันตำลึงต่อปี ก็จะมีสิทธิ์ได้รับป้ายลูกค้าระดับสูงสุดอย่างที่ฉินหมิงถืออยู่ในมือ“ให้ข้าโดยตรงเลยหรือ? มีแค่สิบกว่าชิ้นเท่านั้นใช่หรือไม่?”ใบหน้าของซุนลั่วเยี่ยนพลันเปล่งประกายสุขล้น สองมือของนางถือป้ายนั้นไว้ ถามพลางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ“ใช่แล้ว นี่นับเป็นป้ายแรกที่หอสุราเรามอบให้ผู้อื่นด้วยซ้ำ”ฉินหมิงชี้ไปที่ตัวอักษร ‘เจี่ยจื้ออี’[1] บนป้าย พลางพูดกับซุนลั่วเยี่ยนคำพูดของเขาเป็นเรื่องจริงซุนลั่วเยี่ยนช่วยจัดการเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ทั้งยังจัดการกับผู้อาวุโสในตระกูลซุนให้อีกวันนี้เขาไม่มีอะไรจะตอบแทน จึงนึกถึงป้ายสำหรับลูกค้าพิเศษขึ้นมาได้“ข้าเป็นคนแรก... อิอิ”ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หลังซุนลั่วเยี่ยนได้รับป้ายนี้แล้วก็ดูมีความสุขเป็นพิเศษฉินหมิงย่อมไม่เข้าใจความสุขของนาง จึงประสานหมัดขอตัวอำลาเมื่อถึงช่วงพลบค่ำ ซุนเหมี่ยวก็รีบ

ฉินหมิงไม่เห็นด้วยกับความคิดของว่านซูกวนเยว่จึงขมวดคิ้วกล่าวว่า“เช่นนั้นหากพวกเรากักตุนสินค้าไว้ในมือ รับเข้าแต่ไม่ขายออก ไม่ทราบจะยื้อได้นานเท่าไหร่ ต้องใช้เงินมากมายเท่าใดกัน?”การกักตุนสินค้า รับเข้าแต่ไม่ขายออก พวกเขาย่อมทำเงินไม่ได้แต่ร้านขายผ้าทุกแห่งต้องประคองกิจการต่อไป คนงานหลายพันคนในโรงทอผ้าก็ต้องดูแล ถึงเวลานั้นคงทำได้เพียงควักกระเป๋าตนเองเท่านั้นนี่นับว่าต้นทุนที่ต้องแบกรับไว้มีสูงเกินไป แล้วพวกเขาจะมีเงินให้ขาดทุนสักเท่าใดกัน?แต่ถ้าจะรอให้ราคากลับมาเป็นปกติก็ดูไร้ซึ่งหนทางการตัดสินใจครั้งนี้เสี่ยงเกินไป ว่านซูและกวนเยว่ต่างก็รู้สึกว่านี่เป็นคำพูดเหลวไหลโดยแท้“ไม่นานหรอก ตระกูลเซียวเองก็คงยื้อไว้ได้ไม่นานเช่นกัน”ฉินหมิงโบกมืออย่างเชื่องช้าเมื่อเห็นว่าเขาตั้งใจจะทำเช่นนี้จริง น้ำเสียงของว่านซูก็เคร่งขรึมขึ้นหลายส่วน“ท่านเสียสติไปแล้วหรือ! ข้าไม่เห็นด้วย!”ฉินหมิงก้าวไปข้างหน้า พลันกล่าวขึ้นว่า“เจ้าพูดถูก แต่พวกเราไม่เหมือนกัน”“มีอันใดไม่เหมือนกัน?”ว่านซูขมวดคิ้ว ยังคงไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเห็นได้ชัดว่ามีวิธีที่ดีกว่านี้ ซึ่งก็คือการให้ร้านผ้

แต่ความจริงนั้น นี่ไม่ใช่แค่ความห่วงใยธรรมดาเพราะว่าฉินหมิงกับตระกูลเซียวนั้นต่างก็แยกเขี้ยวใส่กัน เริ่มห้ำหั่นกันแล้ว!“ไม่เป็นไร ท่านอ๋องมีเรื่องต้องจัดการ พวกเราคงไปรบกวนท่านบ่อยนักไม่ได้”จี้จุ่นโบกมือเขาไม่ใช่แค่คู่ค้าทางผลประโยชน์ของฉินหมิงเท่านั้น แต่หลังติดต่อกันมาหลายปี ก็รู้สึกนับถือในตัวตนของฉินหมิงเช่นกัน“ถูกต้อง ขาดไปหน่อยก็ช่างเถิด ครั้งก่อนที่พวกเรามาหลิ่งหนานหนแรกก็ถือว่าได้กำไรไปไม่น้อยแล้ว”ฉู่หวยซานพยักหน้าเห็นด้วย“เกรงใจอะไรกัน ท่านอ๋องคงใกล้จะมาถึงแล้ว”อู๋สื่อจงพลันกล่าวขัดจังหวะ“พวกท่านมีปัญหาอะไรก็บอกท่านอ๋องไปเถิด ท่านอ๋องเป็นห่วงพวกท่านไม่น้อย ถึงกับให้คนมาถามไถ่หลายครั้ง ยามนี้เมื่อได้ยินว่าพวกท่านกลับมาแล้ว ท่านอ๋องก็คงกำลังรีบมาที่นี่อยู่เช่นกัน”“ให้ตายเถิด... นับว่าท่านอ๋องช่างมีเมตตายิ่งนัก”หูไห่เซิงและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกประหลาดใจด้วยความตื่นเต้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็เป็นเช่นนี้ เมื่อคนอื่นให้เกียรติหนึ่งส่วน พวกเขาก็จะให้เกียรติกลับไปสิบส่วนฉินหมิงถึงขั้นยอมสละเวลาอันยุ่งเหยิงมาส่งพวกเขา ทั้งยังต้องเดินทางไกลนับร้อยลี้อีกสิ

ฉินหมิงพยักหน้าแช่มช้า“ประเสริฐนัก!!”ทุกคนล้วนตื่นเต้นดีใจ เสียงไชโยโห่ร้องดังก้องไปทั่วทั้งชายฝั่ง!“ข้าขอตัวก่อน”ฉินหมิงโบกมือลาพวกเขา อู๋สื่อจงพลันเดินเข้ามากล่าวว่า“ท่านอ๋อง ยามนี้ดึกมากแล้ว ท่านพักที่นี่สักคืนไม่ดีหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ต้องกลับไปแก้แค้นน่ะ”ฉินหมิงยิ้มพลางโบกมือ ทิ้งท้ายประโยคที่แฝงความหมายลึกซึ้งไว้ แล้วหันหลังเดินจากไปเช้าวันต่อมา ฉินหมิงผู้เหนื่อยล้าก็เดินทางกลับมาจากอำเภออินซานด้วยความรีบเร่ง แต่เขายังไม่ได้กลับจวนฉินหมิงไปที่หอการค้าหลิ่งหนานก่อน จากนั้นจึงพาว่านซูไปยังร้านขายผ้าของกวนเยว่“นับจากนี้ไป จงกว้านซื้อผ้าที่ตระกูลเซียวปล่อยออกมาล้นตลาดให้หมด! ส่วนร้านขายผ้าใหญ่ ๆ ตราบใดที่พวกเขารู้สึกแบกรับไม่ไหว ก็สามารถนำผ้าทั้งหมดมาคืนให้พวกเราได้ทุกเมื่อ”“ว่าไงนะ!?”ว่านซูกับกวนเยว่ยังไม่ทันได้ตกใจ ฉินหมิงก็กล่าวต่อ“จริงสิ ที่ข้าพูดนั้นรวมถึงพื้นที่ในเจียงหนานด้วย”“เฮือก!”คราวนี้ ทั้งสองสาวต่างก็สูดลมหายใจเย็นเฉียบ!“ท่านไปหนานหมานมาหรือ?”ว่านซูนึกถึงหนานหมานขึ้นมาทันที บัดนี้ ผู้ที่สามารถออกคำสั่งซื้อมหาศาล และทำลายการควบคุมตลาดของตระกู

เมื่อผลักประตูเปิดออกไป ฉินหมิงก็เตรียมจะเยาะเย้ยคนผู้นี้ แต่หลังกวาดตามองไปรอบตัว กลับไม่เห็นร่างของเซียวผิงจางมีเพียงผู้คุ้มกันของเซียวผิงจางยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่กี่คนเท่านั้น“นายของพวกเจ้าเล่า?”ฉินหมิงอดไม่ไหว ต้องสอบถามผู้คุ้มกันเหล่านั้นขณะนั้นเอง เสียงแหลมแสบแก้วหูก็ดังมาจากใต้ต้นไม้ที่มุมกำแพง“ฉินหมิง เจ้าอย่าแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นให้ข้าคลื่นไส้หน่อยเลย!”ฉินหมิงหันไปมอง และนั่นเองจึงได้เห็นเซียวผิงจางในที่สุดคนผู้นี้นอนอยู่บนเปลหาม ทั่วร่างรัดด้วยผ้าพันแผล ซึ่งผ้าพันแผลเหล่านั้นยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาต้องยอมรับว่า สภาพเช่นนี้ดูน่ากลัวพอสมควรและเซียวผิงจางก็เป็นคนที่รักในศักดิ์ศรีของตนยิ่งนักเขารู้ว่าการออกมาตะโกนด่าทอที่ถนนนั้นน่าอับอาย จึงเลือกซ่อนตัวอยู่ระหว่างต้นไม้กับมุมกำแพงเมื่อซ่อนตัวอยู่ตรงนี้ บรรดาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบนท้องถนนก็แทบมองไม่เห็นแล้ว“นี่มิใช่ผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลเซียวหรอกรึ? วันนี้เหตุใดถึงมีเวลามาเยือนจวนอ๋องของข้าได้เล่า? นับว่าหายป่วยเร็วเสียจริง”ฉินหมิงไม่ได้ยำเกรงสักนิด กล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยพร้อมหัวเราะในลำคอ“ฉินหมิง เจ