Semua Bab เมียเสือ: Bab 51 - Bab 60

"ถ้าไอมีงานเยอะ กลับไปทำงานก่อนก็ได้นะลูก ว่างๆ ค่อยกลับมาหาพ่อ หนูต้องหาเงินมารักษาพ่อเยอะแยะเลย ไอไหวไหมลูก ถ้าเหนื่อย ถ้าหนูไม่ไหว...""ไหวสิคะ ไอไหวอยู่แล้ว ไอเป็นลูกสาวของพ่อ มีเลือดนักสู้เหมือนพ่อ ไอจะทำงานหาเงินมารักษาพ่อเองนะคะ พ่อไม่ต้องห่วงไอเลย ไอขอแค่พ่อกลับมาหายดีและแข็งแรง กลับมากอด มาอยู่กับไอและมิเหมือนเดิมเท่านั้นก็พอ""ข้างหลังน่ะ ลูกเขยพ่อเหรอ" คนบนเตียงของโรงพยาบาลเอ่ยถามเสียงแผ่ว ภูพิงค์รีบยกมือไหว้บิดาของแฟนสาวทันทีที่มีโอกาสทำ"สวัสดีครับพ่อ""ภูพิงค์ค่ะพ่อ แฟนไอเอง ภูเป็นคนดีค่ะ เรารู้จักกันมานานแล้ว" เพราะรู้ว่าผู้เป็นพ่อน่ะห่วงเธอ การที่บอกให้ท่านรู้ว่ารอบตัวของเธอมีแต่คนดีๆ ที่จริงใจ มันเป็นสิ่งที่เธอควรทำ"ฝากลูกสาวพ่อหน่อยนะ ไอติมเป็นคนขยัน น้องไม่เอาเปรียบใครแน่นอน" คำพูดของพ่อเรียกน้ำตาจากบุตรสาวให้ไหลออกมาอีกจนได้ ไอติมฝังใบหน้าซ่อนรอยน้ำตาที่อกพ่อ พยายามที่จะไม่ให้หลุดเสียงสะอื้น ถึงอย่างนั้นมันก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ได้จริงๆ"ไอรักพ่อมากนะคะ ไอจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้พ่อหาย ไอไม่เหนื่อย ไอสู้อยู่แล้วค่ะพ่อ ไอรักพ่อมากนะคะ" หากสังเกตดีๆ จะพบว่าผู้เป็นพ่อเองก็

เวลาต่อมา"วันนี้ขอบใจมากเลยนะภู ขอบคุณทุกอย่างนั่นแหละ" ว่าไปพลางโยนก้อนขนมปังลงไปที่สระ กลิ่นหอมของขนมปังหลอกล่อหมู่ปลาให้แหวกว่ายขึ้นมารับอาหารโดยพร้อมเพียง"ขอบคุณไปแล้ว ป้อนบ้างดิ""แย่งของปลาเหรอ" คนตัวเล็กมองหน้า แต่คนถูกมองไม่ได้สนใจ หนุ่มหล่อโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใช้ปากงับขนมปังในมือเล็กอย่างรวดเร็วหนุ่มหล่อเคี้ยวตุ้ย เพิ่งจะรู้ว่าขนมปังเปล่ารสชาติมันก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน"ตั้งแต่เราคบกัน อะไรหลายๆ อย่างมันก็เริ่มเปลี่ยนไปเธอว่าไหม""อะไรบ้างล่ะที่เปลี่ยนไป" ไอติมโยนขนมปังให้ปลาอย่างต่อเนื่อง โยนไปหลายๆ ทาง เพราะคิดที่จะแบ่งปันอาหารให้ทั่วถึง ไม่ว่าจะโยนไปทางไหน ปลาก็แหวกว่ายขึ้นมารับ ไม่กี่วินาทีต่อมาขนมปังที่เธอโยนลงไปก็หายภายในพริบตา"ฉันไม่ได้ดื่มมาหลายวันแล้วนะ ไม่ได้ไปเที่ยวผับ ไม่นับวันนั้นที่เธอไปด้วย ไอ้ติวเตอร์กับไอ้ธามบ่นน้อยใจใหญ่เลย""แล้วอะไรทำให้นายเลือกที่จะไม่ไปที่นั่นล่ะ ปกตินายก็ไปที่นั่นตลอด สำหรับฉันมันเป็นเรื่องที่ปกติและชินตาไปแล้วด้วยซ้ำ""ก็ตอนนั้นเราเป็นเพื่อนกันปะล่ะ ตอนนี้สถานะระหว่างเรามันเปลี่ยนไปแล้วนี่นา""เกี่ยวกันด้วยเหรอ?""หมายความว่าถ้าฉันไปเ

พ่อของเธอไม่ใช่คนดื้อ พ่อของเธอบอกกับเธอและมิราทุกวันว่าอยากอยู่กับลูกไปนานๆ พ่อของเธอไม่มีทางทำในสิ่งที่ถูกห้าม!คำตอบในเรื่องของทางที่เธอควรจะเดินออกไปสว่างอยู่ในหัว ไอติมไม่ลังเล เธอเลือกที่จะมุ่งตรงไปยังทิศทางด้านหน้า ฝ่าความมืด ฝ่าไอหมอกผสานกับกลิ่นยาของโรงพยาบาลที่ลอยอบอวลน้ำตาของหญิงสาวไหลพราก แทบไม่กล้ากระพริบตาขณะที่พยายามมองหาคนที่รักจนหมดหัวใจ ครั้นพอพบร่างสูงโปร่งของชายที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาล บนใบหน้าของคนที่เธอรักและรักเธอมาก ไอติมตะโกนออกมาจนสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้ากอดผู้เป็นพ่อเอาไว้ทันที"พ่อ!!!..." อย่าหายไปแบบนี้ พ่ออยู่กับมิและไอ พ่ออย่าไปไหน อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ"...เฮือก!" ร่างแบบบางสะดุ้งอย่างแรง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเปิดขึ้นมาฝ่าความมืดมือเรียวที่ยกขึ้นลูบไล้ที่แก้มของตัวเองสัมผัสได้ถึงความเปียกของน้ำตาที่เลอะแก้ม ความรู้สึกใจหายแทรกผ่าน ไอติมควานหาโทรศัพท์มือถือทันทีที่ปลดล็อกหน้าจอ เวลาบนหน้าจอแสดงให้เห็นชัดเจนว่าในขณะนี้ตีห้ากว่าๆ เนื้อตัวที่อบอุ่นของภูพิงค์ยังนอนอยู่ข้างๆไอติมสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ พยายามที่จะบอกตัวเองว่าทุกอย่างมันคือความฝัน ขณะเดียวกัน

"...ขอโทษนะภู ขอบคุณสำหรับความจริงใจทุกอย่าง ฉันยังยืนยันว่านายเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันอยากอยู่ด้วย แต่ตอนนี้มันมีบางอย่างที่ฉันควรสนใจมากกว่าความสุขของตัวเอง""ไอ...""ความเหนื่อยมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะภู แค่เหนื่อยแป๊บเดียวแล้วก็หาย""สุดท้ายแล้วฉันก็คงห้ามอะไรไม่ได้?""ภู" อยู่ดีๆ ก็รู้สึกจุกในอกในยามที่พบน้ำเสียงและแววตาแบบนี้ผู้ชายแบบภูพิงค์ เขาสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าสิ่งไหนที่เขาต้องการเขาก็สามารถคว้าสิ่งนั้นมาครอบครองได้อย่างง่ายดายเมื่อก่อนชีวิตของหมอนี่ก็ค่อนข้างมีความสุข ครอบครัวของเขาไม่เคยมีเรื่องทุกข์ มันสมควรเหรอที่เธอจะปล่อยให้เรื่องของเธอมันทำให้เขาทุกข์ไปกับเธอ"ขอเวลาหน่อยได้ไหม ตอนนี้ฉันอาจจะยังมีเวลาให้นายไม่เต็มที่ แต่ฉันมีเหตุผลของฉันนะภู""รู้ว่าเธอมีเหตุผล แต่นึกถึงผลที่จะตามมาด้วยนะไอ ฉันรู้ว่าเธอรักพ่อ รักมากเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะรักได้ แต่ช่วยนึกถึงตัวเองด้วย หากเธอไม่ไหวขึ้นมาแล้วคนที่อยู่ข้างหลังเธอจะอยู่ยังไง" ภูพิงค์เอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งนี้ทั้งนั้นเหตุผลมันก็เป็นเพราะห่วงใยล้วนๆ"ไปไหนภู" เจ้าของคำถามยื่นมือออกไปแตะเบาๆ ที่มือหนา ทว่าหนุ่มหล่อเพีย

"พ่อขอโทษ พ่อ...พ่อเจ็บไปหมดแล้วลูก พ่ออยากไปอยู่กับแม่แล้วนะ" คนฟังน้ำตาไหลพราก ไอติมขยับเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อเอาไว้ สองแขนเล็กโอบร่างที่ซูบลงเพราะน้ำหนักลดไม่ยอมให้ห่างกาย"ถ้าพ่อไม่อยู่แล้วไอกับมิจะอยู่กับใครล่ะคะ พ่ออยู่กับลูกเถอะนะคะ อย่าทิ้งลูกเลยนะ" มิรายกมือขึ้นปิดปากพลางปล่อยให้น้ำตาไหลพรากออกมาตอนแรกคาดหวังว่าการกลับมาอยู่ที่บ้านมันอาจจะทำให้อาการของพ่อดีขึ้น แต่เท่าที่เห็นมันไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลยนานหลายนาทีกว่าที่ผู้เป็นพ่อจะสงบ ต้องเกลี่ยกล่อมอยู่นาน พยายามหาเหตุผลมาหว่านล้อมต่างๆ นานา สุดท้ายเสียงที่แหบแห้ง เวลาพูดแทบพ่นออกมาแค่ลมไร้เสียงก็ตอบรับออกมาว่าเราจะอยู่ด้วยกันไอติมค่อยๆ แกะผ้าก๊อซปิดแผลที่ปิดอยู่บริเวณลำคอของผู้เป็นพ่อออกอย่างเบามือ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้พ่อรู้สึกเจ็บกลิ่นแผลแรงมาก แทบล้มทั้งยืน แทบกลั้นเสียงร้องและเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ไหวในยามที่พบว่า สิ่งมีชีวิตหลายต่อหลายตัวไต่ยั้วเยี้ยกัดกินแผลที่บริเวณลำคอ หนอนตัวสีขาวทั้งอวบและอ้วน ไอติมยกมือปิดปาก หันมองน้องสาวด้วยความรู้สึกใจหาย เข้าใจแล้วถึงความเจ็บปวดที่พ่อของเธอกำลังเผชิญท่านเจ็บมาก ปวดมาก ท