Semua Bab เมียเสือ: Bab 61 - Bab 70

"เป็นอะไรรึเปล่า?" อดไม่ได้ที่จะถาม อยู่ดีๆ น้องเล็กของบ้าน ซึ่งเป็นเจ้าของงานวันเกิดในวันนี้ท่าทางก็ดูเกรี้ยวกราดขึ้นมากระทันหัน ภูพิงค์กำโทรศัพท์แน่น ก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ "เขาไม่มาว่ะเฮีย ผมพยายามแล้วนะ พยายามจะชัดเจน พยายามที่จะบอกให้รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงคนแรกและเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมให้ความสำคัญ แม่ง! เธอกล้าตอบกลับ ด้วยคำว่ายินดีกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมที่แปลว่า แค่เพื่อนกัน" สรรพนามที่เปลี่ยนไป การใช้คำว่าผมแทนคำว่าภูเฉกเช่นทุกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่หลุดแสดงความผิดหวังค่อนข้างชัด ภพนิพิฐไม่เคยเห็นไอ้แสบของบ้านเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตอนนี้ภายในห้องครัวมีเสียงตะหลิวกระทบกับกระทะ แม่กับเจ้รักช่วยกันทำอาหาร เพื่อที่จะร่วมกินกันเองที่บ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ เฮียใหญ่อย่างภูมิรพี พร้อมทั้งคุณปู่ของอันดาและองศา กำลังนั่งเป่าลูกโป่ง ดึงความสนใจจากเจ้าตัวเล็กทั้งสองไม่ไห้งอแงเมื่อแม่กำลังทำอาหาร ในขณะที่โต๊ะยาวเบื้องหน้าถูกคลุมด้วยผ้าคลุมโต๊ะสีขาวลายลูกไม้ มีขวดไวน์ราคาแพงหลายต่อหลายขวดวางอยู่บนนั้น ประเด็นที่สำคัญคือเจ้าของงานวันเกิดวันนี้เป็นฝ่ายปูโต๊ะด้วยตัวเอง

ไอติมถึงกับกุมขมับตอบรับความดื้อด้านที่คนตัวสูงกว่าแสดงมันออกมาภูพิงค์จ้องตาเธอเขม็ง เมาจนพูดวกไปวนมา ขืนปล่อยกลับก็อาจจะเกิดปัญหา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้สร้างปัญหาให้เฉพาะตัวเอง แต่อาจจะสร้างปัญหาให้คนอื่นได้ด้วยเช่นกันแว๊บหนึ่งที่ไอติมมองเข้าบ้าน สุดท้ายก็จำต้องลากแขนอีกคนเข้าบ้านด้วยกันและดันพบเข้ากับมิราแบบที่ต้องการพอดีพอดี"มิ พ่อหลับแล้วเหรอ" "อืม หลับไปแล้ว" มิราปรายตามองชายหนุ่มที่เคียงข้างพี่สาวฝาแฝดของเธอเพียงนิด ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามเพราะไอติมเลือกที่จะพูดทุกอย่างเอง"เมา ให้เขานอนนี่แหละ เดี๋ยวไอเข้าไปนอนกับมินะ" "อืม ตามสบายเถอะ" "เค อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวไอตามเข้าไป" "แต่ถ้าไม่เห็นเข้าไปก็ไม่ต้องรอ!" เสียงของภูพิงค์เรียกสายตาจากสองสาวได้ในทันทีไอติมขมวดคิ้วยุ่ง ขณะที่มิรากดยิ้มบางๆ คนที่รู้ตัวว่าเป็นส่วนเกินไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรออกมาต่อจากนั้น มิราเปิดทางให้คนทั้งคู่อย่างเต็มใจไอติมสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ ตามด้วยการลากคนเมาเข้าไปในห้องนอนของเธอบ้านของเธอเป็นบ้านสองชั้น พื้นที่บ้านค่อนข้างกว้าง แม้จะไม่ได้กว้างมากจนเกินไปแต่ก็มีพื้นที่ว่างพอที่จะทำให้ไม่รู้สึกอึดอัด แต่ล

"ขอโทษ""...""ในสายตาของเธอฉันอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่แท้ที่จริงแล้วฉันมีเหตุผล""...""คนมันไม่เคยมีใคร ในชีวิตเคยมีแต่เพื่อน พอมีแฟนมันก็ต้องอยากอวดกันบ้างปะล่ะ""สร่างเมาแล้วสินะ""ต่อให้จะหายเมาหรือว่ายังเมาอยู่ คนอย่างไอ้ภูมันก็คิดถึงแต่ผู้หญิงที่ชื่อไอติม""พูดดังขนาดนี้ ไปพูดต่อหน้าพ่อเลยไหม""ไม่กลัวอยู่แล้ว วันเกิดของฉันผ่านไปแล้ว หมดวันที่สำคัญแล้ว ต่อไปแม่งจะหน้าด้านให้มันสุดๆ ไปเลย""หน้าด้าน? อะไรของนาย""ได้ข่าวว่านัดลูกค้าไว้ วันนี้ผัวเธอจะเป็นคนขับรถให้เธอเอง!""ภูพิงค์!"คิดจะไปสวยๆ แบบโสดๆ เหอะ! ข้ามศพกูก่อนเถอะ!"ขอกุญแจรถ" ว่าไปพลางยื่นมือออกไปด้านหน้า บ่งบอกว่ากำลังร้องขอแต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเลือกที่จะยืนจ้องหน้าเขม็ง ไม่มีท่าทีว่าจะส่งกุญแจรถของเธอมาให้เขา หนุ่มหล่อหาทางออกให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว"งั้นไปรถฉันก็แล้วกัน""แอบเช็กโทรศัพท์ฉัน?""อย่าทำเป็นไม่รู้สิไอว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของลูกค้าผู้ชายที่เสนอหน้ามาใช้บริการที่ร้านเธอมันชอบเธอ และมันก็หาโอกาสทำคะแนนเพื่อเรียกร้องความสนใจด้วยกันทั้งนั้น""คิดมาก""ฉันก็เป็นผู้ชายปะวะ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านิสัยผู้ชายด้วยกันม

[ ไอ้หน้าหล่อ : เอาเถอะ ก็พอจะเข้าใจดีนั่นแหละว่าฉันไม่ได้สำคัญอะไรมากมาย ] ไอติมอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่เอ่ยคำว่าขอตัวกลับคล้อยหลังที่ทานอาหารไปได้พักใหญ่ปีเตอร์พยายามชวนคุย พยายามพูดถึงความสำเร็จในด้านของธุรกิจส่วนตัวของเขา มีรายได้เข้าจากทางโน้นบ้างทางนี้บ้าง ซึ่งเอาจริงๆ แล้วสิ่งเหล่านั้นเธอไม่ได้สนใจมันเลย!ดวงตากลมสวยกรอกกลิ้งไปมาพยายามกวาดมองออกไปรอบๆ ร้านอาหารหลังจากที่ทิ้งสายตาโฟกัสในจุดที่ภูพิงค์นั่งก่อนหน้านั้น แต่เธอพบเพียงความว่างเปล่าเขาทิ้งเธอไว้ที่นี่ แล้วเขากลับไปก่อน?เห็นว่าทางนั้นมันไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน! หุ่นสวยราวกับนางแบบในสีดำเดินนวยนาดออกมาจากร้านอาหาร แว๊บหนึ่งที่ไอติมปรายตามองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นก็รีบสาวเท้าไปยังลานจอดรถแทนรอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนมุมปากในยามที่พบว่ารถหรูของภูพิงค์ยังอยู่ที่เดิม"รอนานปะ" ไร้เสียงตอบรับ คนตัวโตเพียงแต่ปรายตามามอง"กินข้าวยังอ่ะ หิวปะ" "ธุระของเธอเรียบร้อยแล้ว?""อืม เรียบร้อยแล้ว เราไปหาอะไรแซ่บๆ กินกันปะ" ไร้เสียงตอบรับ ภูพิงค์เลือกที่จะเลื่อนรถออกมาจากตรงนั้นแทนหลายต่อหลายร้านที่รถห

ไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศสาดกระทบลงมายังสองร่างที่เกี่ยวพันกันและกัน นิ้วยาวพร้อมทั้งอุ้งมือหนากอบกุมที่อกอวบคัดตึงเปลือยเปล่า บีบเคล้นแรงๆ แทบแหลกคามือ"อ๊าส์! ภู""เดี๋ยวได้รู้ว่าใครเป็นใคร ต้องทำให้หลงหัวปักหัวปำใช่ไหมถึงจะไม่กล้าพูดคำว่ากลับไปเป็นเหมือนเดิม""อ๊ะ! อ๊าส์! ภู อย่าดูด..." เห็นว่าภูพิงค์จะไม่ฟัง หนุ่มหล่อเลื่อนใบหน้าเข้าไปซุกไซ้ซอกคอขาว ขบเม้มเบาๆ ที่ต้นคอ สูดดมกลิ่นหอมจากกายสาว ขณะพูดในสิ่งที่ต้องการ"เราจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะไอ ผัวเก่าเมียเก่า คิดว่าสถานะเหล่านั้นควรแก่การกลับไปเป็นเพื่อนกันงั้นเหรอ ไม่มีทาง ตำแหน่งเดียวที่ฉันให้เธอได้คือการเป็นผู้หญิงของฉัน เป็นเมียของไอ้เหี้ยภูที่เธอชอบด่าไง""อ๊ายยย! ภะ ภู ไม่เอาแบบนั้น" ไอติมใช้ข้อศอกดันกับที่นอนพลางตะเกียกตะกายดันตัวลุกเมื่อภูพิงค์ทรุดตัวลงต่ำ มือหนาลูบไล้เบาๆ ที่โคนขาอ่อนก่อนจะดันให้แยกออกจากกัน"รู้เหรอว่าฉันชอบผู้หญิงใส่กางเกงในสีขาว" ไอติมกัดปากตัวเองเบาๆพลางส่ายหน้าบางสิ่งบางอย่างมันแทรกเข้ามาในหัว อดไม่ได้ที่จะประชดประชันกลับไป"ปกติผู้หญิงที่นายเคยนอนด้วยชอบใส่กางเกงในสีขาว?""ทำไมต้องหึง