"นี่..." นิ้วยาวเขี่ยเบาๆ ที่แก้มเนียนของคนที่ถูกดึงให้ขึ้นไปนอนบนแผงอกแกร่งสิ่งที่รบกวนอยู่บนแก้มส่งผลให้ไอติมขานรับเบาๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังแนบแก้มอยู่กับอกแกร่ง บ่งบอกว่ากิจกรรมที่พึ่งจะผ่านมามันสร้างความเหนื่อยล้ามากจริงๆ"ว่า" "เหนื่อยเหรอ""อืม" เสียงตอบรับของคนขี้เซาส่งผลให้ภูพิงค์ยิ้มบางๆ นิ้วยาวเก็บเกี่ยวเส้นผมที่ปรกหน้าไปทัดไว้กับใบหูเล็ก ปล่อยให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาปรากฏแก่สายตาน่าแปลกที่เขายังมองเธออยู่แบบนั้น ไม่เห็นว่าจะมีความรู้สึกเบื่อ กลับกันเขากลับอยากมองไปนานๆ"คิดว่าพ่อจะได้ยินเสียงเราปะ" ภูพิงค์เผลอคิดตาม ไม่ใช่อะไรหรอกเขาก็แค่กลัวว่าผู้ใหญ่จะไม่ชอบใจหากรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแน่นอนว่าเขาไม่อยากเสียคะแนน แม้สักนิดเดียวก็ไม่ได้อยากเสีย!"ไม่ได้ยินหรอก" "มั่นใจเลยเหรอ" "อืม พื้นที่มันค่อนข้างอยู่ห่างกัน ในห้องมันก็มิดชิดดีด้วย คิดมากอะไรเนี่ย" คราวนี้ไอติมลืมตามอง หลังจากที่พักร่างไปหลายต่อหลายนาทีเห็นทีว่าจะถึงเวลาที่ต้องลุกออกจากตรงนี้แล้วเมื่อคนตัวเล็กเริ่มขยับตัว วงแขนแกร่งที่โอบรัดร่างบางเอาไว้ก็จำเป็นต้องคลายออกอัตโนมัติไอติมดันตัวลุก รีบเก็บเสื้อผ้าที่ถูกถอดกระจ
Terakhir Diperbarui : 2025-08-10
