Semua Bab The Night I Met My CEO (Tagalog): Bab 181 - Bab 186

What is he doing out at this hour? At nang magtama ang mga mata namin.. Ay putik.Yung expression niya?Worry.Frustration.At isang bagay na mas masakit: Disappointment.Parang ako pa talaga ang nagkulang.Parang ako pa ang mali sa lahat ng nangyari.Parang ako pa ang nagkasala. Nanuyo ang lalamunan ko. Pinilit kong pinakalma ang sarili. Dang! Kanina ok na ako ‘e.“Rosie.” sambit niya ng makalapit na sa akin. Nope. Hindi muna ngayon.I shook my head and stepped back. “Kuya, please. Not right now.” He froze. Kita ko agad ang pagbabago ng mukha niya…parang nasaktan siya sa sinabi ko. “Rosie…” His voice softened for a second. “Let’s talk. Please.”“I said not right now,” ulit ko, this time mas firm. “Hindi ko pa kaya makipag usap, Hindi ko pa kaya, kuya. Baka kung saan lang ulit mapunta ang usapan natin.” “Let’s settle this now,”“No,” I breathed out. “Kuya, isang oras pa lang mahigit ang nakakalipas, hindi ko pa kaya makipag usap sa’yo ngayon, Please… give me a moment. Give

Caleb's point of view The executive floor was quiet when I returned. Too quiet… as if the entire building had slowed its breathing just to listen to the chaos inside my head. Isinara ko ang pinto ng office nang malakas, rinig na rinig ang ingay nito sa buong floor dahil sa katahimikan pero wala akong pakialam. Dumiretso ako sa glass wall at tumitig sa siyudad, halos lahat sa ibaba ay abala, buhay na buhay. Samantalang ako tila nawalan ng buhay. Kinalma ko ang sarili, Damn it! Akala ko magiging ok na ang lahat kapag binigyan ko ng oras si Rosie. Pero hindi pa rin pala, iba ang naging tama ng pag aaway namin. At hindi ko matanggap na humantong kami sa ganito. Rosie’s face earlier wouldn’t leave my mind. The way she stepped back. The tone in her voice…something I had never heard from her before.“Please… let me breathe.”Napapikit ako.Doon ko naramdaman ang bigat, sakit at higit sa lahat. Takot.Takot na sa kagustuhan kong protektahan siya… ako pa ang unang taong nagtulak sa kan

CALEB’s point of view Continuation.. She didn’t look at me. She remained silent… as if she hadn’t heard me, or more accurately, As if I weren’t even here. Bumuntong-hininga ako saka dahan-dahang naupo sa dulo ng bench, may malaking pagitan sa amin. Hindi muna ako nagsalita. Pinili kong makiramdam muna, gaya ng ginagawa ko noon kapag may hindi kami pagkakaintindihan.. kapag alam kong kailangan ko munang hintayin siyang kumalma. The breeze gently brushed against our skin, carrying the scent of flowers all around. The garden was quiet, as if it were deliberately making space for words that had long been held back. Yet despite all the calm, the nervousness in my chest was overwhelming. Damn… how do I even start? This is the first time I’ve struggled like this.. sa kanya pa. Sa sarili kong kambal. At sa totoo lang, sobrang kinakabahan ako. Nah… never mind. Wala nang atrasan.“Rosie,” muli kong tawag, mas mababa ang boses, mas mahinahon. “Can we talk? Please…?” Nanatili siyang