All Chapters of The Night I Met My CEO (Tagalog): Chapter 41 - Chapter 50

Katalina’s POVKinabukasan… Huminga muna ako ng malalim bago ako bumaba ng taxi. Para bang kailangan ko munang mag-ipon ng lakas bago harapin ang panibagong araw sa kumpanya. Kung puwede ko lang sanang i-skip ang araw na ‘to at magkulong sa kwarto, ginawa ko na. Pero hindi—trabaho pa rin ang priority.“Kat, kaya mo ‘to…” bulong ko sa sarili, pinipilit magpakatatag. Muli akong humugot ng malalim na hininga bago tuluyang tumapak sa harap ng building. Para akong sasabak sa gera—well, in a way, parang gano’n na rin. Dahil alam kong the moment na pumasok ako, magiging usap-usapan ulit ako. At gaya ng inaasahan ko, tama nga ako. Pagbukas pa lang ng glass door at hakbang ko sa lobby, ramdam ko agad ang mga tingin nila. Para akong artista sa premiere night, ang kaso lang, hindi ito red carpet kundi red flag sa career ko. Lahat sila, nagbubulungan. Yung iba, pasimple pang sumisilip sa phone nila—malamang may GC na naman sila na nag-uupdate ng latest tsismis. “Hindi na nahiya no? Pinala

Katalina’s point of view Tahimik lang kaming dalawa hanggang makarating sa opisina niya. Mula kanina, nakaalalay si Zach sa braso ko, para bang ayaw niya akong bitawan. Parang injured tuloy ang peg ko pero sa halip na makaramdam ng hiya, ramdam ko ang kakaibang saya sa dibdib ko. Feeling ko tuloy espesyal ako. Pagkapasok namin, dahan-dahan niya akong inalalayan papasok sa loob. Hawak pa rin niya ang braso ko hanggang sa makalapit ako sa swivel chair ko. “Sit down,” mahinahon niyang utos, pero halata sa boses niya ang pag-aalala. Umupo ako pero hindi niya agad binitiwan ang pagkakaalalay sa akin. Nang tuluyan ko nang naayos ang sarili ko sa upuan, saka pa lang niya inalis ang kamay niya, pero saglit pa ring nanatili ang tingin niya sa akin. “Are you sure you’re okay?” tanong niya. Mabilis akong tumango. “Yes, Sir. Okay lang ako. Medyo nakakakaba at inis lang kanina pero I’m fine.” Hindi siya agad kumibo, pinag-aralan niya ang mukha ko kung nagsasabi ba ako ng totoo. Oka

Katalina’s point of viewKINABUKASAN I took a deep breath before stepping again in front of the building. Just like yesterday, I prepared myself for the whispers and malicious gossip. Pero laking pagtataka ko nang sa pagbukas ng glass door at pagpasok ko sa lobby, walang bulungan ang sumalubong sa akin. Walang mapanghusgang mga tingin. As in wala. People were busy with their cellphones, walking toward their respective departments, talking about work. The receptionist was busy answering calls… No one was looking, no one was laughing while staring at me. Napakunot noo tuloy ako habang naglalakad. Ganitong-ganito ‘yung kahapon ‘e. Akala ko nagkataon lang. Tumigil ako sa harap ng elevator saka pinindot ang arrow pataas, habang naghihintay napaisip ako. Hindi agad mamamatay ang tsismis ng gano’n kadali, hmmm. I think Zach has something to do with this. Habang naghihintay, may narinig akong dalawang empleyado na nag-uusap hindi kalayuan sa kinatatayuan ko.“Seryoso ba ‘yun kahapon

Katalina’s point of view Akala ko tapos na ang pagiging “spoiled” mode niya. Pero mali pala ako. Bandang alas-dos, tumayo siya ulit. Hindi ko alam kung saan siya pupunta, basta nagpaalam lang siya:“I’m just going out. I’ll be right back.”Nagtaas ako ng kilay. “Bakit? Saan ka pupunta? May meeting ka ba?” “Secret,” sambit niya sabay kindat. Naiwan naman akong tulala, Jusko, saan ba pupunta ‘yun? Parang hindi ko siya boss kung umasta..Napailing na lang ako saka pinagpatuloy ang ginagawa.After 15 to 20 minutes, bumukas ang pinto ng opisina kaya napatingin ako don, at ayun nalaman ko na ang dahilan ng pag labas niya. May hawak-hawak siyang dalawang cup ng coffee at isang maliit na box.“Here,” nakangiti niyang nilapag sa table ko ang kape at box.“Ano ‘to?” Tanong ko kahit obvious naman.“Your afternoon coffee. And brownies.”“Brownies?” “Yes. I figured baka gusto mo ng something sweet habang nagtatrabaho.”Binuksan ko ang box—at ayun nga, neatly packed brownies na mukhang gal

Katalina’s point of view Paglipas ng ilang minuto, natapos din ang briefing at meeting. Tumayo ako para i-guide sila papunta sa magiging office nila sa side wing ng floor. Akala ko ako lang ang maghahatid, pero nagulat ako nang sumama rin si Zach. Pinakita namin ang office space, sinabihan sila na pwede nilang ayusin muna kung ano ang kailangan, at kung okay na sila, pwede na silang umuwi at ituloy na lang bukas ang iba. Pagkatapos noon, iniwan na namin sila roon. Habang pabalik kami ni Zach sa office niya, hindi ko na napigilan. Tumingin ako sa kanya saka nagtanong.“Bakit mo ginawa ’yun?” Lumingon siya, halatang clueless. “Alin?”“Don’t act like you don’t know.” seryoso kong sagot. “Bakit mo hinawakan ’yung kamay ko sa harap nila, at sa oras ng meeting pa? Hindi ba kapag trabaho, trabaho muna?”Medyo huminto siya sa paglakad, tiningnan ako nang seryoso.“Tsaka ano ’yung tension kanina sa inyo ni Miguel?” tanong ko ulit, Bumuntong-hininga siya, “I did that so Miguel